Glæpónabakarar og fávitavarp

Lífið er stutt - það stutt að maður á ekki að eyða því í að drekka vont kaffi - svo ég fór í Kaffitár í Borgartúni og keypti mér alvörukaffimaskínu og -kvörn og alls konar fylgihluti.

Einhvern tímann á næsta ári þegar ég hef lært á græjurnar verður nú aldeilis gaman að geta boðið upp á alvöru-latte. Er jafnvel að hugsa um að nota páskafríið í námið en miðað við gengi mitt í tölvu- og netmálum grunar mig að útkoman yrði te eða jafnvel eplasafi, hvað veit maður? Veit að stutt er í leiðbeiningar á íslensku frá Kaffitári - þrjú myndbönd sko. Ég fékk heilt kíló af Húsblöndu í kaupbæti og er enn hlýtt í hjartanu eftir einstaka þjónustu.

Talandi um drykki / drykkju ... ég fór á Vor í dal á sínum tíma en það var Hilda systir sem fór á Rauðhettu - ekki ég. Mögulega var ég vaxin upp úr útihátíðaveseni eða var að vinna hjá Hraðfrystistöðinni í Grindavík og fór þá á hátíðina Svartsengi (sem mig minnir) - eða var úti í Eyjum að vinna í Ísfélaginu og þá var nú sjálfmætt á Þjóðhátíð (1974). Ekki með ártöl allra hátíða á hreinu. 

Unglingadrykkja var mikil og alveg umborin á þessum tíma (áttunda áratug síðustu aldar) og sá unglingur þótti flottur sem gat t.d. smyglað víni inn á útihátíðir. Líklega á visst skyldmenni mitt smyglmetið ... hún var að vinna í bakaríi á þessum tíma og spurði bakarana hvort þeir væru ekki til í að skella einni Brennivín og einni Bianco (hver man ekki eftir Bianco?) inn í brauðdeig og baka. Glæpónabakararnir voru alveg til í það fyrir þessar unglingsstelpur svo þær gætu dottið í það á Rauðhettu. Inn komust þær með brauðin tvö - engin ástæða til að halda nokkuð misjafnt, enda gekk blekkingin það langt að með brauðinu í pokanum var bæði smjör og álegg til að gulltryggja glæpinn. Svo drukku börnin sitt brennivín og keyptu eflaust rækjusamlokur með einni rækju - eins og algengt var á þeim tíma. Aldrei of illa farið með góða unglinga hét þessi samlokugerð, ef ég man rétt.

Í dag hefði þetta orðið barnaverndarmál og bakararnir verið reknir, gott ef ekki nánast lent á Hrauninu. Enn er drukkið en nú fer það ekki jafnhátt. Þegar krakkar eru komnir í menntó eru bjórkvöld fastur liður - og fyrirpartí (á undan t.d. árshátíð) og þar drekka sextán ára krakkar jafnt sem nítján ára. Drekka allt sem rennur nema skíðasleða og magasleða, eins og Halla frænka myndi orða það. Covid hefur auðvitað klúðrað bjórkvöldum í heilt ár.

Við systur fórum líka í Costco - mig langaði í ketilbjöllu og ég fann ketilbjöllu - sem ég keypti þótt hún væri sennilega allt of þung fyrir byrjendur, eða 12 kíló. Ég fer bara rólega í þetta. Afgreiðslumaðurinn almennilegi (frá Marokkó, giftur íslenskri og búsettur hér í 12 ár) horfði aðdáunaraugum á mig (eins og karlarnir í ræktinni) þegar hann sá ketilbjölluna. Hann var ekki jafnglaður þegar hann sá nautahakkið, sítrónukökuna (sandkaka með sítrónubragði, mjög góð), viftuna fyrir sumarið (hitinn hér við tölvuna fer upp í 40°C á ömurlegustu dögunum. Vont veður í mínum huga: sól, logn og hiti yfir 15°C) - hef ekki keypt meira árum saman í Costco og ekki er allt upptalið. Kortið borgar sig alltaf upp í fyrstu heimsókn eftir endurnýjun, í alvöru. Eins og fyrst, fínir skór þar á 3.700 kr. en kostuðu vel yfir 10 þúsund kr. „á Íslandi“ eins og fólk orðaði það, fannst það vera statt erlendis - gott grænmeti og ávextir og frekar lítið okur ...

Svo heimsóttum við mömmu og dáðumst að útsýninu hennar, sófanum sem við keyptum fyrir hana um daginn, Pétri í útvarpinu (djók) en ég lét hana samt vita að Jóhannesarpassían yrði á Rás 1 um páskana ...

Davíð skutlaði okkur heim á Skagann, enda bíllinn troðfullur af dóti fyrir mig - þar var líka nýi skrifborðsstóllinn fyrir drenginn - og með Muse á hæsta tók ferðin í raun bara tíu mínútur, þannig.

MYND NR. 3: Það var gaman að sjá fólk veifa í gegnum vefmyndavélina svona fyrstu 200 skiptin, svo fór það að verða leiðingjarnt, síðan pirrandi. Nú hefur verið stofnaður Facebook-hópur fyrir þá sem hafa ekki alveg nógu gaman af því þegar einhver skyggir á gosið þeirra.

Ekki kona á mínum aldri

Enn er eldgosið uppáhalds þegar kemur að sjónvarpsefni. Mig langar þó ekki að fara á gosstöðvarnar - af sömu ástæðu og ég hef ekki nennt á útihátíðir síðan ég var 16 ára ... hvar á að pissa, hvar er hægt að kaupa gos (fliss) og rækjusamloku með einni rækju? Reyndar var það hægt á Vor í dal eða Rauðhettu. Já, ég er þetta gömul.

(Myndin tengist ekki beint efni færslunnar en hún er af okkur Kela að berjast um mús)

Í spurningakeppninni á Rás 2 sl. sunnudag sem fjallaði öll um tónlist, gat ég svarað með glans einni spurningu sem var: „Madonna og Michael Jackson eru bæði fædd í ágúst 1958, hvort er eldra?“ Mér leið eins og ég hefði fengið spurningu um póstnúmer á landsbyggðinni í Útsvari. Sko, ég er þann 12., Madonna 16. og Jackson 29.. Hér í denn (og stundum enn) þá þegar mér fannst ég gömul minnti ég mig á að ég væri bara fjórum DÖGUM eldri en Madonna sem væri enn að hlaða niður börnum og halda tónleika. Það þurfti alveg stundum. Við stöllur lítum ekki út fyrir að vera deginum eldri en 61 árs.

Nú er ég búin að fá bréf um að ég, Skagadrósin, eigi að fara í brjóstamyndatöku Í REYKJAVÍK, í Skógarhlíð, hús Krabbameinsfélagsins, svo mín versta martröð varð að veruleika. Ég voga mér að gráta þessar fokdýru færanlegu myndavélar sem voru gefnar Krabbameinsfélaginu á sínum tíma til að ná sem flestum konum í skoðun, sem sagt líka okkum landsbyggðartúttum sem eiga ekki allar bíl. Af því að þetta er vesen þá er svo mikil hætta á því að við frestum ... og svo líða árin. Það var svo góð þátttaka þegar myndatakan fór fram á sjúkrahúsinu hér.

Í bréfinu var ég í fyrsta sinn ekki kölluð kona á mínum aldri! Einnig kom fram að skimað er víðs vegar um landið og þurfi að bíða eftir auglýsingum hvers landshluta fyrir sig. En samkvæmt bréfinu á það ekki við um Skagakonur, því miður. Ég get bara hoppað upp í bílleysið á mér. Vissulega hef ég reynt að fá að vera samfó - spurt en fengið kannski: Æ, ég fór í síðustu viku ... Það þarf einhvern grjótharðan í málið, kannski karl fyrst ekki er hlustað á okkur konur? Kára? Pútín?

Nú þarf að fara að púsla til að reyna að komast frá í hálfan dag plús, plús. Ég vona líka heitt og innilega að hún sé ekki hætt, hjálpsama konan í afgreiðslunni sem með augunum mælir konurnar út og tilkynnir sloppastærð hverrar og einnar hátt og snjallt svo glymur um alla Skógarhlíð. Listinn yfir stærðir hangir reyndar uppi á vegg í skiptiklefanum - en ef við værum nú ólæsar? Eða rasistar og vildum ekki lesa tölustafi af því að þeir eru arabískir?

Ég þurrkaði Krabbameinsfélagið út úr erfðaskránni minni og nú þarf að finna leið til að taka heilbrigðisráðuneytið þaðan líka. Hvernig felur maður stæður af tíuþúsundköllum í dýnunni sinni? Er að spyrja fyrir einhvern annan.

Átakanleg kálfasteik

Eldgosið sýndi sig sæmilega vel í dag, eða eins og sjálfur Ómar Ragnarsson orðaði það: „... gufubólstur sem myndast við það að heitt loft streymir upp í kaldara loft og þéttist.“

Í gærkvöldi þegar ég sat við tölvuna hlustaði ég á útvarpið með öðru eyranu. Lagði betur við hlustir þegar maður sem virtist í fyrstu vera í viðtali, fór að tala um að hann hefði nánast farið óvart út í fjárhús seinna þennan dag og þá séð að blessuð kindin var búin að bera þremur lömbum. „Svo þurfti ég nú að láta slátra henni ...“

Ég fékk sjokk, stökk á fætur og slökkti á útvarpinu, þetta var of harðneskjulegt á laugardagskvöldi, hvað var þessi maður að gera í útvarpinu mínu?

Ég lagðist í rannsóknarvinnu og komst að því að þetta var reyndar létta og káta allir í stuði-næturvaktin (ekki samt ætluð viðkvæmum), þáttur þar sem landsmenn fá að hringja inn, biðja um óskalag og spjalla við útvarpsmanninn.

En kannski fékk sagan góðan endi (held samt ekki) og lömbin þrjú lifðu hamingjusöm upp frá því (held samt ekki). En það fæ ég aldrei að vita fyrst ég slökkti.

Ég lærði vissulega eftir fyrsta sumarið í sveitinni í gamla daga að vingast ekki við kálfana, vera góð við þá en mynda ekki tilfinningatengsl, maður gat nefnilega lent í því að þurfa að borða þá næsta sunnudag með Ora-grænum og rabarbarasultu. 

Rás 2 bætti mjög vel fyrir hrylling gærkvöldsins með frábærri dagskrá í dag, sunnudag. Spennandi spurningaþáttur rétt fyrir hádegi, svo var vinsældalisti fyrir aldraða,  (ein vika á síðustu öld var tekin fyrir, lagið Firestarter var í fyrsta sæti, Oasis í c.a. þriðja o.s.frv., dásamlegt), svo var hin frábæra, frábæra Andrea með þátt og nú er Tvíhöfði í gangi.

Vinkona mín kíkti í kaffi í dag, hún ætlar að gosinu á morgun eða hinn. Henni var sagt að þyrluvélarhljóðin skemmdu upplifun fólks sem langaði að heyra drunurnar í gosinu. Hún heyrði líka að sumir / einhverjir foreldrar sendu börn sín út á storknað hraunið til að sækja heimilisdrónann sem lenti óvart þar ... Sumir eru greinilega ekkert fyrir börn.

Elsku frábæri Davíð frændi á afmæli í dag, rétt rúmlega þrítugur - til hamingju. (Hættu að hlusta á hlaðvörp, farðu að lesa blogg, drengur!) 

Neðri myndin er tekin úti í sveit en þarna var ég orðin talsvert eldri en sá krakki sem neyddist til að borða vini sína, kálfana, í sunnudagsmatinn.

Upprennandi tæknitröll

Einarsbúð kom með vörurnar þegar ég var ekki alveg búin með bloggið í gær en ýtti samt á VISTA. Ellý sá auðvitað í gegnum mig í Bónus og kreppti ekki hinn handlegginn ... svo það sé nú á hreinu. Ég var viðbúin því að þurfa að taka til fótanna en svo þurfti nú alls ekki. Vona samt að hún heimsæki mig yfir páskana ... við erum eiginlega í sömu kúlunni og hittum ansi hreint fáa þessa dagana. En sjáum til varðandi tölur dagsins og svona. Það eru bara tveir í sóttkví á Akranesi, enginn í einangrun. Alls fimm í sóttkví á öllu Vesturlandi.

MYND: Náði mynd af tveimur af næstum fjörutíu eða fimmtíu köttum heimilisins, Krumma og Kela, þar sem þeir flatmaga í glugganum eftir að hafa gert árangurslausar tilraunir til að sjá gosið. Þetta er svo lágstemmt eldgos að hér sést bjarmi ef það er orðið dimmt og ekki vitund skýjað - og með kíki ... góð gleraugu eru líka kostur. (Já, ég er risaeðla, enn með heimasíma. Í gemsanum kann ég t.d. ekki að bregðast við ef símsvari segir: „Ýtið á einn ef þið viljið samband við ...“ Ég fæ tæplega eitt símtal í viku.) 

--- 

Ég hef kannski „montað mig“ af því áður hversu lítt góð ég er þegar kemur að nýjustu tækni og vísindum. Var nú samt á nokkuð löngum zoom-fundi áðan en ég hvorki sást né heyrðist - sem kom alls ekki að sök. Gat meira að segja tengt mig í gegnum tölvuna sem tókst ekki síðast (á fyrsta zoom-fundi lífs míns) og tókst loks með bara smávegis hjálp að fá hljóðið á. Kannski er ég upprennandi tæknitröll?

Lengi vel þjáðist ég yfir því að kunna ekki að taka auto correct af í símanum. Ég sendi samstarfsmanni mínum yfirlesna grein sem lá svolítið á og skrifaði um leið og ég hafði sent honum skjalið: KOMIÐ! Í Messenger-skilaboðaforritinu - síminn breytti því umsvifalaust í LÖMUÐ! Elsku umhyggjusami samstarfsmaðurinn sendi, alveg í sjokki: Er ekki allt í lagi, Gurrí mín?

Og þegar ég sendi eitt sinn: DÁSAMLEGA FYNDIÐ, breyttist það í DADS LEGS FUNDED. 

Einu sinni fékk ég skilaboðin ÞRJÚ HREINDÝR? og sendi spurningamerki til baka. Þetta átti að vera ÞÚ HRINGDIR? Ekki nema von kannski að forritið hafi misst sig, hefði kannski skilið betur: HRINGDIR ÞÚ?

Auto correct er ekki lengur í símanum mínum.

Annað svolítið undarlegt er að forritið Word „setur upp“ skrif fólks, og ef maður til dæmis ýtir á enter í skjalinu kemur sjálfkrafa bil, ekki bara áframhald í næstu línu á eftir (ég kann að taka bilið). Og á eftir punkti kemur yfirleitt alltaf hástafur, eins og t.d. í mánaðarheiti. Sé að margir eru hættir að gera bil á eftir punkti, skrifa miskunnarlaust 4.apríl til að sleppa við að komi 4. Apríl ... Það er hægt að hreinsa þetta úr wordinu, sonur minn gerði það fyrir mig í gömlu tölvunni og það var allt annað. Kannski getur Davíð gert það í þeirri nýju (2020). Eða Anna ... eða einhver sem veit sínu viti í þessum málum og ég man eftir að blikka á milli kaffibolla. Fúlt að kaupa Word dýrum dómum og þurfa að leiðrétta villurnar í forritinu oft í hverju skjali.

Jæja, best að fara að baka súkkulaðiköku fyrir drenginn. Veður fer versnandi sem gerir bakstur enn meira kósí, farið varlega, elskurnar.

Fjör við frystinn

Kannski frekar veðrið og bílleysið sem fær mann til að panta í Einarsbúð og fá heimsent - en eitthvað annað.  Ég er eiginlega komin í sjálfskipað samkomubann og ætla að henda mér í lestur góðra bóka inni í kósí híði mínu (himnaríki) - baka kannski smávegis, jafnvel bananabrauð sem er alltaf vinsælt á heimilinu. Ég pantaði líka Betty Crocker-kökumix sem mömmur.is hafa gert okkur drenginn vitlaus í.

 

 

Fyrirhuguð heimsókn frá Reykjavík sem átti að verða á morgun verður ekki. Ef veður leyfir er þó eitt stykki bæjarferð í kortunum hjá okkur á mánudaginn, það þarf að sækja sumargjöf drengsins, fínan skrifborðsstól sem hann hefur lengi þráð að eignast. Eins gott að Rúmfó sendi hann í tíma heim til Hildu í Kópamaros. Svo skutlar Davíð okkur til baka og setur stólinn saman, kíkir á tölvur og sitthvað svona sem hann hefur séð um af miklum dugnaði undanfarin ár. Það ættu öll heimili að eiga einn svona Davíð. Kannski blikka ég hann til að skutla mér í Costco til að kaupa ketilbjöllu ...

 

Ég átti erindi í HárstofanClassic-ApótekVesturlands-Bónushúsið um daginn og skellti mér inn í Bónus til að kaupa kaffi (Espresso Roma) og smotterí sem fæst ekki í Einarsbúð. Í Bónus var stödd virðuleg pönkdrottning í svipuðum erindagjörðum.

„Hurru, Ellý, áttu nokkuð lóð eða ketilbjöllu til að lána mér þar sem öllu verður nú skellt í lás á morgun?“ spurði ég vongóð. Hélt að hún lumaði á einhverju gömlu og allt of léttu (fyrir hana). Ellý kvað svo ekki vera, sagðist ætíð nota eigin líkama til þjálfunar og sýndi það í verki þarna við rjómaísfrystinn, á milli grænmetiskælisins og mjólkur- og kjötkælisins. „Þú kreppir t.d. handlegginn mjög fast, sérðu, svona, og hreyfir hann svo upp og niður,“ sagði hún og bætti við: „Úff, nú er ég orðin örmagna, ég reyndi svo mikið á mig.“ Sviti og tár fossuðu af andliti hennar niður á gólf, gott ef ekki smávegis blóðflaumur þarna líka. Ég gat samt ekki stillt mig um að biðja hana um að sýna mér þetta aftur.

Góðar fréttir - slæmar fréttir

Þegar fóstursonurinn kom heim seinnipartinn í gær vissi ég að hann hafði ekkert heyrt um atburði dagsins, eða að öllu hefði verið skellt í lás. Ég kallaði á hann og sagðist hafa bæði góðar fréttir og slæmar fréttir að færa.

„Það verður enginn skóli á morgun,“ byrjaði ég. „Þú ert kominn í páskafrí tveimur dögum of snemma vegna COVID-19,“ hélt ég áfram. 

Ég var svo alvarleg á svipinn að hann varð óöruggur. „Eru þetta góðu fréttirnar?“ Ég horfði hneyksluð á hann: „Nei, þetta eru slæmu fréttirnar, ég veit að þér finnst svo gaman í skólanum.“

Svo sagði ég honum góðu fréttirnar, sem hann gladdist yfir. Hann var samt svolítið ringlaður á svip og ég heyrði tautið í honum þegar hann var kominn fram: „Jess, jess, páskafrí! Ég get sofið út, frábært“

Ég veit ekki hvenær ég breyttist svona. Það er svo stutt síðan ég gladdist sjálf heilmikið yfir óvæntu fríi í skólanum í kjölfar eldgoss í Vestmannaeyjum. Hvað gerðist?

Þegar ég fékk greindarlegt komment við bloggfærslu nýlega: „OG HVAГ áttaði ég mig á því að í raun var verið að minna mig góðlátlega á að bolda sem ég hef allt of lítið gert af frá því ég hóf að skrifa á nýjan leik innihaldsríkar, tilgangsmiklar og æsandi (strætóferðirnar) bloggfærslur um líf mitt sem er allt annað en hversdagslegt - já, og boldið. „OG HVAÐ MEÐ BOLDIÐ?“ 

Ég kíkti eitt augnablik á þáttinn (Bold and the Beautiful) í gær og sá að fátt hafði gerst síðan í janúar ... Aumingja Hope fær enn þá næstum því að vita að ættleidd dóttir Steffíar sé í raun dóttir aumingja Hope - en alltaf kemur eitthvað eða einhver í veg fyrir að hún fái að heyra sannleikann, held ég, það gerðist í gær og það gerðist líka síðast þegar ég kíkti. En ég lofa að bæta mig. Horfi kannski í dag eða á morgun og gef skýrslu. 

MYNDIN er af (f.v.) Hope, Liam og Steffí. Liam var giftur Steffí og hún ólétt. Samt tók hún til öryggis faðernispróf af því að hún hafði lent í að sofa hjá tengdapabba (Bill) en Liam átti nú barnið. Verst að hann sá faðernisprófið óvart sem eyðilagði hjónabandið og hann fór til gömlu kærustunnar Hope og giftist henni eftir að hafa gert hana ólétta. Hann er frábær faðir og hlakkar til að eignast aðra dóttur. Barnið fæðist þar sem Hope er alein (Liam seinkaði) en læknirinn sem tekur á móti barninu er spilasjúklingur og búið að hóta honum því að drepa dóttur hans, hann rænir barninu og „selur“ mömmu Steffíar, Taylor, geðlækninum með varirnar, það, en hún hafði verið að svipast um eftir barni sem Steffí dóttir hennar gæti ættleitt svo dótturdóttirin gæti alist upp með systkini. Væn fjárhæð átti að fara til móðurinnar sem gæfi barnið en auðvitað hirti staurblankur læknirinn peninginn. Sú sem fæddi andvana barnið sem er notað til að sannfæra Hope, er fengin til að þykjast „gefa“ Steffí barn Hope og Liams ... þannig að nú alast upp litlar hálfsystur án þess að nokkur viti nema læknirinn, dóttir læknisins og konan sem þóttist vera móðirin sem gaf barn sitt. Hope laðast óeðlilega mikið að barninu sem hún á í raun. Sennilega þurfum við að bíða fram í maí með að þetta komist upp. Mögulega maí á næsta ári.  

Legg svo á og mæli um ...

Skrapp með vinkonu í Húsasmiðjuna til að kaupa snaga. Held að þessir snagar séu það eina sem vantar í himnaríki, snagar til að festa bak við hurðina á herberginu mínu. Þar gæti baðsloppurinn hangið og peysur sem ég hef verið í vandræðum með, ekki óhreinar en ekki hæfar til að fara inn í skáp því ég hef kannski gengið í þeim einu sinni og fáránlegt að þvo ... æ, þið skiljið.

Verkefnið Allt á sínum stað er stundum flókið en snagarnir munu bjarga miklu. Svo er ég með stórt kisubúr og annað lítið sem ég þarf að finna stað fyrir - og mig vantar meira veggpláss fyrir myndir. Hlýt að finna út úr því á næstu mánuðum/árum. Fyrst það tók mig rúmlega hálft ár að átta mig á því að sniðugt væri að hafa snaga þarna. Sem var í gær. Rétt áður en smiðirnir koma sem er dásamleg tilviljun!

Vinkona mín stakk upp á að kaupa snaga sem eru hreinlega settir á hurðina sjálfa (sjá mynd) engir naglar eða skrúfur, en slíkt fékkst því miður ekki. Ég er nú samt ánægð með snagana sem ég fann (með góðri hjálp starfsfólksins) og keypti. Hurðarsnagarnir góðu fást í IKEA, búð sem er staðsett einhvers staðar í svartholinu fyrir utan Akranes.

Þegar ég var loks búin að herða upp hugann og athuga með hægindastól hjá Húsgagnahöllinni og safna í nokkra mánuði, kom í ljós að sá sem mér fannst svo flottur er uppseldur - ég er á biðlista fyrir næstu sendingu en með þeim fyrirvara að ég fái að máta fyrst. Er með svo langa fætur (eins og fyrirsæta) að ég nenni ekki ekki lágum stólum eða sófum, grunar að þessi sé of lágur. Það fást hrottalega flottir sófar þarna líka og ég var næstum búin að panta einn og fá hann heimsendan. En - mér fannst skynsamlegt að máta - sem ég gerði í næstu bæjarferð og hann reyndist of lágur og of mjúkur, og því óþægilegur. Skrambans. Gamli sófinn verður að duga alveg þangað til ég finn hinn eina rétta.

--- 

Ég er búin að kaupa páskaeggin og fela egg drengsins. Fyrr í dag skemmti ég mér við að búa til vísbendingar. Ég veit núna að það að fela egg er ekki endilega skemmtun fyrir börnin. Múaha! Að sjálfsögðu verða slíkar páska-pyntingar á heimilinu ... lífið er ekki dans á rósum og drengurinn þarf að læra það.

Mamma spillti okkur systkinunum svakalega mikið með eftirlæti á páskadag og laumaði páskaeggi á náttborðið hjá okkur kvöldinu áður - sem þýddi að morgunverður páskadags var ansi spennandi en ekki sérlega hollur. 

--- 

Það verða sennilega algjör rólegheit hér á bæ um páskana, ekkert planað nema bara sofa, borða, horfa á sjónvarpið, borða páskaegg, lesa, vona að einhver bjóði okkur í mat, sofa, lesa, að einhver í „páskaegginu mínu“ komi í kaffi o.s.frv.. Sóttvarnarlæknir stjórnar tilveru minni sem þýðir að ég held áfram lifa mínu lífi eins og venjulega ...

Vonandi náum við að kæfa fjórðu bylgjuna í fæðingu. Legg ég svo á og mæli um, eins og segir í hinni góðu bók Búkollu.

Stórsyndug kaffidrykkjukona

Smiðirnir mínir ætluðu að koma í þessari viku en sögðu reyndar ekki hvaða ár. Ég bíð bara róleg en gleðst yfir að hafa ekki rifið allt úr hillum í stofunni, hillum sem þeir ætla að festa við vegginn - til jarðskjálftaöryggis. Treysti engu þegar kemur að náttúruöflunum. Vikan er svo sem ung, þriðjudagurinn rétt nýbúinn.

Vinkona mín kom í kaffi til mín í dag (við báðar í fríi) og var ansi hreint stolt af sjálfri sér. Henni leið eins og hún hefði eignast barnabarn, sagði hún. Hún leitaði að mynd í símanum sínum, rétti mér hann og þar mátti sjá gullfallegt ... súrdeigsbrauð sem hún hafði gert frá grunni! Hún hafði verið svo viss um að brauðið misheppnaðist að það gerði hana helmingi stoltari. Svo var það líka ansi gott á bragðið. Ég hef prófað ýmislegt í eldhúsinu eftir að ég fékk bæði nýja og almennilega eldavél og ofn, en ég held að ég nenni ekki að gera súrdeigsbrauð, samt er það svooo gott. Þessi vinkona ætlar að fara að skoða gosið fljótlega, hún er þaulvön göngumanneskja og enginn glanni. Sonur hennar fer með þyrlu á gosstöðvarnar - það myndi ég líka gera. 

Hér var haldinn aðalfundur húsfélagsins seinnipartinn í dag og vegna hans var ég helmingi glaðari yfir því að hafa ekki rifið allt úr hillum um helgina. Frétti að prestur hefði keypt íbúðina sem var til sölu á annarri hæð. „Okkur veitir ekki af,“ sagði einn nágranni minn og horfði á mig eins og ég væri stórsyndug kaffidrykkjukona. Annars á ég ansi hreint góða granna - mun alltaf (og kisurnar mínar) sakna Hildar sem flutti héðan í fyrra. Og mun líka sakna hjónanna sem eru að flytja út nú um helgina, alla leið til Akureyrar. Það ætti að banna góðum grönnum að flytja burt!

Ég var að klára að pikka inn fundargerðina og missti alveg af því að það sást í gosið héðan frá Akranesi! Fékk skilaboð á Facebook-vegginn minn: „Slökktu nú ljósið og farðu að horfa á eldgos.“ Viðkomandi hefur séð til mín þar sem ég sat við tölvuna við gluggann. Ég sá skilaboðin tæpum klukkutíma síðar. Besta útsýnið er á RÚV 2 en samt gaman að sjá bjarmann.

MYNDIN: Elsku vinkona mín, Anna Ólafsdóttir Björnsson, býr á Álftanesi og sá svona ótrúlega vel til gossins þaðan! Hún tók þessa mynd fyrr í kvöld. Hún tekur ekki bara flottar myndir, heldur skrifaði hún dæmalaust skemmtilegan krimma sem kom út í janúar, Mannavillt heitir bókin sem ég mæli hástöfum með. Bókin er skemmtilega öðruvísi og dásamlegur laumuhúmor í henni.  

Harry og hringurinn dýri

Ég legg til nafnið Andvökuhraun - það skýrir sig sjálft. Sat með tveimur bráðskemmtilegum konum frá Grindavík í fermingarveislu um helgina. Spennandi en hrollvekjandi lýsingar af því að eiga jafnvel von á gosi við bæjardyrnar og fá stóra skjálfta með upptök sín örstutt frá. Og mjög oft andvaka - eins og ég og margir sem biðu stundum fram á nótt til að fá skjálftann sinn og gátu þá farið að sofa.

(Eins og sést á myndinni skrapp ég eitt kvöldið á inniskónum og peysunni á gosstöðvarnar - en mundi eftir húfu.)

Hefði sennilega ekki hitt þessar skemmtilegu konur, ekki mætt í veisluna, ef yfirvöld hefðu gefið upp í fréttum í hádeginu á sunnudaginn hvað hefði í raun gengið á um helgina varðandi smit, m.a. í fermingarveislum. Ég hlæ kuldalega og harðneskjulega innra með mér þegar ég hugsa um spjallið þarna í veislunni, alla bjartsýnina, um hvað allt væri orðið gott í þessum málum, hvað sumarið yrði mikið æði, bara engin smit. Einmitt. Beiskj, beiskj.

Ég er mjög heilbrigð, hætti að auki að reykja fyrir bráðum ári og það allt, en mig langar allllls ekki að fá þetta ógeð - sem sumir kalla nú samt smáflensu: vopn í baráttu Bill Gates til að ná að bólusetja alla heimsbyggðina með staðsetingarbúnaði. Katrín Jakobs flækt í þetta líka og öll ríkisstjórnin okkar ... Ofsalega verður gaman hjá Bill Gates að fylgjast með öllum í heiminum. „Þarna er John að fara í Walmart, já, Gurrí uppi á Íslandi að fara í ræktina, Anna bara heima í þetta góðu veðri. Mikið er þetta gaman.“ Já, svo auðvitað græðir hann ofboðslega á bóluefninu. Var ekki Dolly evil Parton flækt í þetta líka? 

 

Nú eru fréttir af bresku konungsfjölskyldunni orðnar ögn jákvæðari. Samkvæmt einni nýlegri er Harry prins ekkert annað en dýrlingur, gjafmildur og góður bróðir ... Hann erfði dýrmætan hring eftir móður sína, Díönu prinsessu, algjört góss, og þegar Vilhjálmur var kominn á biðilsbuxurnar, alveg að fara að biðja Katrínar á hnjánum, bauð Harry honum að fá þennan fína hring Díönu, hann mætti bara eiga hann! Kannski varð þessi hringur svo til þess að Katrín sagði já! Nógu lengi hafði hún hugsað sig um.

Af hverju eru Íslendingar svona allt öðruvísi? Það hefur aldrei neinn kropið niður og beðið mín, hvað þá með hring í hönd. Ég hef alltaf þurft að kaupa mína hringa sjálf. Skástu bónorðin hafa komið bréfleiðis í ljóðaformi sem er alveg flott fyrst en verður leiðigjarnt þegar ljóðin eru bara þýddir textar úr dægurlögum. Já, eða: „Þetta var skemmtileg og rómantísk bíómynd sem við sáum hér í Stjörnubíói, en hvernig væri að við létum pússa okkur saman, Guðríður mín? Ég svara alltaf: „Hei, við vorum að kynnast, rólegur, kúreki!“ (Ekkert að þakka, Bríet.)

Ég þori reyndar ekki á Tinder vegna klaufaskapar míns í tölvu- og símamálum (Hver pókar óvart látinn mann á Facebook þegar dóttir hans er að búa til minningarsíðu um hann? Ég.). Ég myndi svo innilega óvart henda prinsum og hertogum á brott af síðunni og samþykkja alls konar froska ... en ég hef svo sem slakað á kröfunum eftir sextugt. 

 

Gömul vinkona fór tvisvar eða þrisvar á stefnumót með mönnum sem hún hafði kynnst á einkamal.is. Síðasta deitið var með manni sem vildi endilega fá hana með í bíltúr þar sem þau gætu spjallað saman og kynnst. Hún samþykkti það, hann hafði virkað ósköp vinalegur í spjallinu á netinu en þau höfðu aldrei hist í eigin persónu. Svona „ísbíltúr“ hljómaði bara vel, fannst henni. 

Hann mætti stundvíslega fyrir utan hjá henni, myndarmaður með fallegt bros og blik í augum. Vinkona mín settist inn og svo var ekið af stað. Maðurinn fór að tala um leið og hann ók af stað, tala um guð og Jesú, og notaði hverja einustu mínútu vel svo hún komst ekki að. Til að ekkert truflaði var hvergi stoppað til að kaupa ís eða eitthvað að drekka sem hefði gert þetta léttbærara. Í hátt í tvo klukkutíma mátti hún hlusta á þetta og var eiginlega of smeyk til að biðja hann um að skutla sér heim strax, blikið í augum hans var orðið að undarlegum glampa og brosið ekki lengur jafnfallegt. Ekkert hafði bent til þess að maðurinn væri svona ... sérstakur. Loks var hann orðinn nógu þreyttur í talfærunum til að hún kæmist að og þá bað hún hann að skutla sér heim. Hún væri orðin „þreytt“.

„Eigum við ekki að hittast aftur?“ spurði hann glaðlega í kveðjuskyni þegar hún var að fara út úr bílnum.

„Nei.“

Hvítar lygar

Stundum finnst mér alveg réttlætanlegt að plata svolítið ef það er nógu saklaust. Það gerir til dæmis hálfan desember mun auðveldari hjá mörgum foreldrum, say no more.

 

 

Það var kannski á mörkunum þegar börnum var hótað hræðilegum afleiðingum ef þau höguðu sér ekki vel, en það var algengt á þessum tíma. Eins og þegar mamma hótaði mér því að senda mig í Villingaholt til BRODDA þegar ég var óþæg. Pabbi hafði verið óhæfur í að flengja úr okkur óþekkt áður en þau skildu, það varð að finna eitthvað hræðilegt.

Ég sá nú samt fljótt í gegnum þetta hjá mömmu þótt ég viðraði efasemdir mínar ekki upphátt, það gat enginn staður heitið Villingaholt!

  

Í fyrra tók ég saman nokkrar svaðalegar „lygasögur“ fyrir Vikuna, margar komu úr eigin æsku. Eins og þetta með poppkornið, að ef maður borðaði of mikið af því yrði að taka úr manni botnlangann. Enn í dag borða ég eiginlega bara popp þegar ég fer í bíó, sem er allt of sjaldan.

 

Ég var auðvitað afar klár krakki og fann það út alveg sjálf að það sem orsakaði öldugang í sjónum væri seltan. Jú, sjórinn væri nú bara venjulegt vatn með salti í. Til að sanna þetta gerði ég tilraun. Ég fyllti baðvaskinn af vatni og hellti salti út í ... og svo meira salti, alveg þar til baukurinn tæmdist. Ég beið milli vonar og ótta en mikil urðu nú samt vonbrigðin þegar engar komu öldurnar. Sennilega í fyrsta sinn sem ekki var til salt út í grautinn á æskuheimili mínu.

 

Mér var harðbannað að benda á flugvélar á flugi, þá myndu þær hrapa - og ef ég dræpi járnsmið (skordýrið) myndi sjómaður drukkna.

 

Ég var þess fullviss að allur matur sem ég borðaði safnaðist upp, frá fótum og smám saman upp líkamann. Þegar hann næði upp í háls myndi ég deyja. Eins og með saltan sjóinn komst ég alveg sjálf að þessari gáfulegu niðurstöðu um líf og dauða. Var reyndar ansi ung þegar þetta var. Segið svo að börn hugsi ekki.

 

Sennilega var ég um það bil sex ára þegar mamma sagði mér að allar konur færu í reiðtúr í hverjum mánuði til að þær gætu eignast börn. Þær þyrftu að vera með bindi, svona dömubindi. Ég hét mér því að eignast aldrei börn, var svolítið hrædd við hesta.

 

Og vinkona mín sagði mér þessa sögu: „Ég man ekki eftir neinu sérstöku nema þá helst lækninum sem reyndi að telja mér trú um að ég væri með rauða hunda. Ég var lasin og fannst hann reyna að gera lítið úr veikindum mínum. Ég átti ekki neina hunda.“