Í bullandi mótþróa en eldgosi bjargað

Sá dagur nálgast að ég fái mitt Janssen - í hægri öxl, mæli svo um og legg á. Ég held alla vega rígfast í þá von og verð bara að muna hægri öxl þegar ég kem á staðinn - ég sef  á vinstri hlið og í þau skipti sem ég hef verið bólusett er ég oft aum í nokkra daga. Jú, jú, ég veit, ég veit, en ef ég hefði t.d. óttast það sem fylgdi hættu-að-reykja lyfinu væri ég enn púandi. Mér fannst alveg nóg að dreyma mikið á nóttunni og vera sífellt flökurt sem er víst algengast.

MYND: Þegar ég heimsótti mömmu á laugardaginn voru engin slagsmál um hvaða tónlist ætti að setja á fóninn (enda er hún meira af 48-, 58-kynslóðinni), heldur var verið að horfa á íþróttir. Ég laumaði montin að einni konunni sem virtist sérlega áhugasöm að þær væru systur mamma og amma Dagnýjar Brynjarsdóttur fótboltakonu. Ekki bara systur, heldur tvíburar! „Já, og er hún ekki í West Ham?“ spurði hún spennt og greinilega komin með sína konu til að halda með. Við stoppuðum ekki í setustofunni, það er bannað, heldur vorum að fara með mömmu þangað, á leið út. Ég er bara svona snögg að monta mig.

Nágrannalönd okkar hafa sum hætt að nota Astra-Zeniga en það á samt að koma því í okkur 60 plús-gamlingjana (djók) með öllum ráðum hér á landi. Og ef einhver dirfist að afþakka það fer hann bara aftast í röðina, eins og ég upplifði sem hótun í fréttum um daginn. Jú, það verði opnir dagar með önnur bóluefni í boði en ekkert byrjað að skipuleggja það. Þarna fór að bulla í mér mótþrói, eins og ég er annars ánægð með sóttvarnayfirvöld - muna, Gurrí, hugsa um það jákvæða ... ávinningur meiri, pillan miklu hættulegri (og reykingalyfið mitt.)

Svona hótanir virka öfugt/illa á marga (eins og mig). Ég set allt traust mitt á Janssen - það er samt svipað AZ þegar kemur að aukaverkunum, en ein sprauta af því nægir! En ef mér býðst bara AZ ætla ég auðvitað að þiggja það, svo það komi fram. Ekki af ótta eða heilalausri hlýðni, heldur langar mig ekki til að fá covid. Of margir hafa farið illa út úr því. En samt, krakkar mínir, hverjum ætti kona á mínum aldri að hóta að sofa hjá til að fá Janssen? 

Eldgosið er alltaf jafnspennandi og aðeins fréttir sem draga mig nú frá því að hafa það mallandi í tækinu, ég hef ekki tíma til að horfa stöðugt á það.

Mosi, yngsti eðalkötturinn á heimlinu, er afbrýðisamur út í eldgosið og fyrir skömmu stóð ég hann að verki við að reyna að slökkva í því. Á myndinni sést að hann var nýbúinn að slátra gígnum lengst til hægri, reykurinn frá honum sést greinilega, en ég sýndi hetjudáð þegar ég bjargaði restinni af eldgosinu og setti Mosa niður á gólf. Ég verð bara að klappa honum enn meira og oftar. 

Ég fann EKKI fyrir jarðskjálftanum í gærkvöldi og er afskaplega fegin því. Held að langflestir hafi fengið miklu meira en nóg af hristingi í aðdraganda gossins.  

Væri ekki sniðugra ...

Þvílík helgi, þvílík vika ... svo er sagt að fólk hafi ekkert að gera eftir einhvern ákveðinn aldur sem ég er löngu komin yfir. En það grín. Ég bara hlæ þegar mér býðst meiri vinna. 

Eftir þessa helgi er ég oggulítið opnari fyrir sætum karli sem hefur frekar lítið að gera og kann að elda góðan og hollan mat án þess að troða hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum í hann. Nú er þetta komið út í kosmosið. Eins og áður áskil ég mér rétt til að taka öllum eða hafna öllum. Já, og hann þarf að fíla þungarokk og ...ja,  allt nema svaðajazz og svaðakántrí. Verður ekki útskýrt frekar.

Tók mér hlé á laugardegi til þess að heimsækja mömmu, við Hilda keyptum sjónvarp í herbergið hennar og sitt af hverju sætt í Rúmfó til að skreyta með. Á báðum stöðum upplifðum við systur að væri talað niður til okkar. Mjög sjaldgæft annars. Strákurinn í Rúmfó sagði yfirlætislega: Væri ekki sniðugra að kaupa sjónvarpið fyrst og kíkja svo á sjónvarpsskenk eða borð?“ Hann vissi nú samt að sjónvarpið yrði hengt upp á vegg ... og fyrri afgreiðslumaðurinn í Elkó var nánast eins og sagði, ef ég man rétt: „Væri ekki sniðugra að kaupa sjónvarpsskenkinn fyrst?“ Vantaði bara VINAN til að við tækjum spítalavink á hann. Seinni afgreiðslumaðurinn í Elkó var svo mikið yndi að hann bætti fyrir ömurlegheitin hjá báðum hinum. Stundum vildi ég óska þess að þjórfé viðgengist hér á landi.

Eða kannski ekki.

Eða jú, hafa þjórfé, takk, ég gerði örlítil mistök þegar ég sótti um endurnýjun á lyfseðli fyrir aðra manneskju og talaði um frumlyfið í stað samheitalyfsins og það hafði ákveðinn rugling í för með sér. Starfsfólk á sjúkrahúsinu hér sem og fólkið í Apóteki Vesturlands tók höndum saman og bjargaði andliti mínu, mannorði, andlegri vellíðan og hvaðeina, fólk sem kemst örugglega illa í peysuna á morgnana fyrir vængjum, og hana nú! Það er svo gott að búa hérna á Akranesi. Vantar í raun bara Rúmfatalagerinn (eða IKEA) og KFC (fyrir fóstursoninn, eins og ég hef oft sagt, til að vera algjörlega sjálfbær.   

Á heimleiðinni með átta-strætó (kl. 20 frá Mjódd) var ég að kyrkjast af bílbeltinu - en hönnun á bílbeltum strætisvagna miðast við myndarfólk í kringum 1,80 á hæð. Ég með mína fyrirsætufætur og þar af leiðandi styttri búk er með efri hluta beltisins á hálsinum (sjá átakanlega ljósmynd). Beltin passa mögulega vel fyrir lægra fólk ef það hefur stutta fætur og lengri búk.

Í flestum einkabílum er takki svo maður getur hækkað og lækkað bílbeltið en ekki strætó. Hér með er þessu komið til strætóbílbeltahönnuða framtíðarinnar.

Fyrst ég er byrjuð að kenna hönnuðum (sem þolandi hönnunar) væri snjallt að breyta segulómunarvélunum svo fólk þurfi aldrei að fara með höfuðið á undan inn í þær. Þarna eru tveir sentimetrar frá nefi og upp í loft og algjör hetjudáð að lifa af klukkutímann sem þetta tekur.

Ég tala af reynslu, fór í svona vél fyrir mörgum árum vegna bakvesenis og kveið svo innilega fyrir því að vera dregin í gegnum þessa þröngu holu á útleiðinni, mögulega ekki lífs ... fannst ég hafa verið grafin lifandi og allan þennan klukkutíma reyndi ég að klemma aftur augun og segja sjálfri mér aftur og aftur að þetta væri myndataka, ég hefði ekki verið grafin lifandi.

Geislafræðingurinn sagði mér eftir á þegar ég hrósaði happi yfir að hafa sloppið lifandi, að maður um fimmtugt hefði fengið taugaáfall deginum áður og þurft að fá róandi til að hægt væri að klára myndatökuna.

Ég slapp ekki alveg heil frá þessu, heldur upplifði nokkra innilokunarkennd um hríð og fannst til dæmis óþægilegt að fara skömmu síðar í gegnum Vestfjarðagöngin, í alvöru - en svo tók kvenmennskan yfir og ég hristi þetta af mér. Síðan eru liðin meira en 20 ár og þegar ég gúglaði segulómun sá ég margar af myndunum sem komu upp sýna þolendur með fæturna á undan inn í vélina, jesssss! 

P.s. Bold: Hope veit ekki enn að hún er móðir barnsins sem hún laðast svo að - og Steffí, keppinautur hennar í ástum, ættleiddi. Sá bara um það bil þrjár sekúndur af þættinum.  

Hirðlistmálari himnaríkis

Nýlega sá ég á Facebook málverk af fjögurra manna fjölskyldu sem frændi konunnar hafði málað. Þetta er ungur Skagamaður, Þorvaldur, sem hefur verið svo heppinn að njóta handleiðslu og fá aðstöðu hjá Bjarna Þór, listmálara og ljúfmenni. Alltaf gaman að fara á vinnustofuna hans, ekki síst á laugardögum þegar Ásta, konan hans, er á staðnum.

Fjölskyldumyndin, máluð eftir ljósmynd, fannst mér stórkostleg, einstök alveg og dreif mig í að panta málverk eftir mikilli uppáhaldsljósmynd af mér og syninum. Þótt ég sé rígmontinn Þingeyingur (og ofsaglaður Skagfirðingur) hefði mér einhvern veginn aldrei flogið í hug að láta mála af mér mynd, mér var innrætt í æsku að hógværð væri dyggð og maður ætti ekki að halda að maður væri eitthvað (þættir á borð við X-Factor hefðu aldrei orðið að veruleika hér á landi í gamla daga, enginn hefði þorað að taka þátt til að verða ekki kallaður montrass). Mér líður samt eins og ég sé komin með hirðlistmálara. 

Mamma listmálarans færði mér myndina í gær og fékk kaffi og súkkulaðiköku. Verðið fyrir myndina var ekki hátt, hugsa að það verði dýrara að láta ramma hana inn. Mér finnst ekki ólíklegt að það verði meira nóg að gera hjá Þorvaldi. Ég fékk símtal frá útlöndum í kjölfar þess að ég birti mynd af málverkinu á Facebook í gærkvöldi, frá manneskju sem ætlar að fá hann til að mála mynd fyrir sig.

- - - - - - - -

Vinkona mín sem er listmálari með meiru varð yfir sig hrifin þegar ég sendi henni ljósmynd af verkinu, og ætlar að bregða sér í heimsókn og aðstoða við að velja myndinni stað þegar ég verð búin að láta ramma hana inn. Það þarf einhverju að breyta, ekki svo mikið pláss á veggjum himnaríkis.

Ég held að Einar hefði líka orðið hrifinn af þessu málverki, eiginlega efast ég ekki um það. En mikið er ég þakklát honum Guðmundi sem ég kynntist hér á Moggablogginu fyrir mörgum árum, hann heimsótti okkur tvisvar eða þrisvar á Skagann og tók þessa ljósmynd í einni heimsókninni, sendi mér hana fyrir ekki svo löngu.

Nú er bara að blikka vinkonu sína, móðursystur málarans, til að skutla sér með hana í innrömmun, helst í gær, finnst ólíklegt að vinkonan sé á gosstöðvunum í þessu veðri.

Svo djö ... glöð

Í gærkvöldi var ég með sjónvarpið á, gosið á RÚV, ég horfi ekki á annað, eðlilega. Las í smástund uppi í rúmi, slökkti ljósið og kom mér vel fyrir með Krumma vandlega skorðaðan til fóta. Þegar ég uppgötvaði að ég hefði gleymt að slökkva á sjónvarpinu og fjarstýringin á skrifborðinu, hófst stríð, ekki beint þögult því tónninn var á sjónvarpinu og ég vaknaði nokkrum sinnum við það. En fram úr færi ég ekki! Svo fór að lokum að ég sigraði og sjónvarpið slökkti á sér.

Gaman að hafa betur í svona „störukeppni“ við tilfinningalaust tæki sem minnir mikið á konu sem svarar stundum í síma hjá fyrirtæki/stofnun sem ég þarf stöku sinnum að hafa samband við. Ef ég þakka henni of hjartanlega fyrir, hrímar símtólið, hún fnæsir og skellir á. Enda sagði ég síðast: „Þakka þér kærlega fyrir, þarna bjargaðir þú mér alveg,“ sem útskýrir andstyggð hennar. Ég þarf nokkrum sinnum á ári að erindast fyrir aðra manneskju og finnst alltaf hálffúlt að lenda á þessari. Hinar eru dásamlegar. 

Ung kona sem vann í Búnaðarbankanum á Hlemmi þar sem ég kom oft vegna vinnunnar, sagði mér á skemmtistað að hún þyldi mig ekki, ég væri svo montin og alltaf svo djöfulli glöð. Hún vissi auðvitað ekki að ég væri Þingeyingur og þá er skylda að vera montinn en gleðin kemur úr Skagafirðinum, held ég.

Það er alltaf verið að reyna að breyta fólki. Maður sem ég deitaði einu sinni reyndi sitt besta: „Svona segir maður ekki, nei, þetta er ekki rétt, sjáðu, svona ...“ en hann var of seinn, ég var komin yfir fertugt og öruggari með mig, þakkaði honum bara kærlega fyrir að segja mér hvernig ég ætti að tala og hvernig hugsa. Þá var ekki búið að finna upp orðið hrútskýringar. Annars fínn gaur.

Mér finnst alltaf jafnfyndið þegar manneskja fellur fyrir annarri manneskju, verður ástfangin/n af viðkomandi og hefst svo handa við að reyna að breyta því sem hann/hún féll fyrir á sínum tíma. Eitt er að líka ekki við fólk, annað er að hafa þessa þörf fyrir að breyta því svo það uppfylli einhver skilyrði. Mér líkar vel við langflestar manngerðir. Það var bara á meðan ég gekk ekki með gleraugu sem ég var talin snobbuð og heilsaði bara sumum.

Allir vita hvernig á að lækna þunglyndi, maður sér það bara á Facebook! Ég las í aðsendri grein í blaði, ekki eftir lækni þó, að kamillute og gönguferðir virkuðu vel gegn því. Fjandans gleðin virðist erfiðari viðureignar, en te kæmi þó sterkt inn hjá mér og ég hata gönguferðir! Ég er sennilega búin að leysa þetta!

 

Heppin

Vinkona mín, tveimur árum eldri, hefur þegar farið tvisvar að eldstöðvunum og ekki blásið úr nös. Hetja og fyrirmynd ... samt er ég nú að safna fyrir þyrluferð þangað. Og ekki nóg með dugnaðinn, heldur greip hún með sér hraunmola til að færa mér og nú á ég bæði ösku úr Æjafjagslsajóglúgglugl og þessu gosi sem er ekki komið með fast nafn, eða hvað?

Ég átti von á vinkonu í heimsókn í dag, alla leið frá Hafnarfirði og hafði undir hádegi bakað eitt stykki súkkulaðiköku. Svo heyrði ég ekkert frá henni fyrr en dyrabjallan hringdi kl. hálffimm (ég vinn til fjögur) og þá var hún bara mætt með súkkulaðiköku úr Mosfellsbakaríi og hálft sjúklega gott birkisúrdeigsbrauð.

Bakstur minn verður bara frystur, fínt að eiga kökuna fyrir gesti, ég á orðið nokkra bólusetta (háaldraða) vini. Vinkonan sem kom í dag fór til dæmis í bólusetningu í Laugardalshöll í gær, var ein af fólkinu sem kallað var í með engum fyrirvara vegna þess að of mikið kom af Pfizer-efninu, hún er þó bara 54-módel, en MIKLU eldri en ég sem er 58-módel, en engin klíka í gangi samt varðandi bólusetningar.

„Það var eins og að ganga inn í Sigtún að koma inn í Laugardalshöllina,“ sagði hún, enda þekkti hún ansi mörg andlit þar úr djamminu síðan í gamla daga. Ég hlakka svo til að hitta mitt Skagafólk þegar kemur að okkur, enda var síðasta árgangsmót haldið árið 2017. Það var verið að bólusetja 49-módel og 50-módel á Akranesi í dag, með heitasta bóluefninu, Astra Zeniga.

Ég er svoooo heppin, bólusett er á hlaðinu heima hjá mér, sjá mynd sem ég tók út um eldhúsgluggann einmitt í dag. Þrjár mínútur max að skokka þangað. Ég hálfkveið því að þurfa að ganga alla leið út á horn á Skólabraut og Vesturgötu þar sem fyrst var bólusett, ógeðslega langt í burtu fyrir konu sem hatar að ganga. Strætó innanbæjar tekur langan hvíldartíma fyrir hádegi sem getur verið vont fyrir bíllausar síðmiðaldra konur á leið í bólusetningu.

Að vísu er komin þessi fína ísbúð síðan sá kvíði gerði fyrst vart við sig og miklu girnilegra að leggja á sig gönguferð ef maður getur verðlaunað sig með ís á eftir. Ég er ekki hætt að borða sykur en forðast hann samt og sykurlausi ísinn og sykurlausa sósan eru hreint afbragð þarna í Frystihúsinu.

Hvaða góðu fréttir næst? Brjóstamyndataka aftur á Skagann og bjarga nokkrum kvenlífum með því? Það skyldi þó ekki vera. Konur i Borgarnesi þurfa sem betur fer ekki að fara í bæinn eins og vér kellur á Akranesi svo það er einhver von.

Hagnýtir fávitar

Það er ekki alslæmt að fá „fyndna og sniðuga“ liðið til að stilla sér upp fyrir framan vefmyndavél RÚV því þá fá áhorfendur að sjá ný sjónarhorn og ýmsar nærmyndir af flottum nýjum sprungum/gígum á meðan. Sannarlega hagnýtir fávitar - og sérlega flott hjá RÚV að leyfa þessu liði ekki að skemma fyrir okkur hinum.

Ég hef séð málflutning fólks sem telur okkur landsmenn hafa verið heilaþvegna, að yfirvöld hafi hrætt okkur og við horfum fram hjá mannréttindabrotum vegna ótta. Ég er ekki hrædd en finnst allt í lagi að fólk sem kýs/verður að ferðast hingað upplifi stutt „óþægindi“ á ókeypis hóteli ef það hjálpar í baráttunni við veiruna. Mig langar alls ekki til að fá COVID-19 en yfirvöld hafa ekki hrætt mig til að ég samþykki að brotið sé á fólki. Ég myndi fús dvelja á hóteli í fimm daga ef það gerði þjóðinni gagn. Við höfum ekki bara rétt, við höfum líka skyldur - við glímum við drepsótt ef einhver hefur gleymt því!

 

 

Vinkona heimsótti mig í morgun. Henni leist illa á bjúgbólgna fætur mína og gaf mér uppskrift frá heimalandinu, Litháen:

 

Bjúgeyðir

fyrir einn

 

2 bjúgbólgnir fætur

kalt vatn í fati

hvítkál

sokkar

 

Farið í fótabað í u.þ.b. bil 10 mín. í köldu vatni. Vefjið hvítkáli um báða fætur og farið í sokka utan yfir. Látið vera í 2-3 klst. Fjarlægið sokka og hvítkál, geymið kál í plastpoka í ísskáp yfir nótt og endurtakið næsta dag ef þarf.

 

P.s. Mig langar samt að fá Janssen-bóluefnið.

Merkilegast í heimi

„Verða bjúgur og kartöflur í matinn?“ spurði fóstursonurinn og matargatið og hló ... Ég sit greinilega meira við tölvuna þessa dagana og safna ... bjúg. Grönnu, fallegu ökklarnir á mér eru eins og ljósastaurar núna. Mér hættir til að safna og þrátt fyrir sérlega yfirgripsmikla blóðprufu fyrir kannski 20 árum viðurkenndi undrandi læknirinn: „Það er ekkert að þér!“ Hann kunni sig þessi, mamma fór eitt sinn til að fá niðurstöður úr einhverju sem var þúsund sinnum alvarlegra og læknir hennar sagði: „Nú er það ljótt, Bryndís ....“ þagði í þrjár sekúndur og á meðan var mamma búin að ákveða kirkju, prest og velja útfararsálmana ... „niðurstöðurnar eru bara ekki komnar!“

Svo liðu nokkur ár og ég fór aftur til sama læknis, nú með eitt af mest spennandi æxlum heims, ef marka má Greys Anatomy. Allt starfsfólk Sjúkrahúss Seattle hljóp á skurðstofuna þegar fréttist að sjúklingur sem var verið að skera upp væri með Teratoma-æxli ... en Landspítalinn? Ekkert. Ég fékk ekki einu sinni betri mat. Ein hjúkkan hélt meira að segja að vinkona mín sem kom í heimsókn væri dóttir mín, hún er vissulega yngri, alveg tveimur mánuðum!

Mamma vissi hvað þetta var, enda hjúkka til margra ára, og sagði spennt: „Ég vissi það, hélt að ég gengi með tvíbura þegar ég var ólétt að þér ...“ (mana ykkur til að gúgla teratoma). Og samviskubit mitt minnkaði til muna, ég var alls ekki jafnóviðeigandi og ég hafði haldið þegar ég spurði manninn í Domus Medica sem skoðaði æxlið í sónar, mjög alvarlegur á svip, hvort þetta væri strákur eða stelpa. Alla aulabrandara skyldi nota áður en ég dæi, dauðinn var einna líklegastur miðað við svipinn á öllum - svo var þetta teratoma alveg skaðlaust.

Elskan hann Einar flutti til mín í nokkra daga eftir að ég kom heim af spítalanum og aðstoðaði mig. Þetta var árið 2004. Hann hefði einmitt orðið 41 árs í dag, 12. apríl. Þetta er fjórði afmælisdagur hans síðan hann lést í janúar 2018 og sá auðveldasti. Í fyrra slökkti ég á símanum, vildi engan hitta - bara vera í friði.

Nýlega las ég stutta, fallega og mjög áhrifamikla bók hér á netinu á síðu sem heitir Engilbjort.is, undir Meyjarmissir. Engilbjört lést langt fyrir aldur fram og maðurinn hennar, Ólafur Teitur, skrifar þetta til að halda minningu hennar á lofti. Hann kemur í lokin inn á það sem hefur verið mér svo mikið hjartans mál eftir að sonur minn dó og tengist óöryggi syrgjenda - sem vita ekki hvort þeir syrgi RÉTT! Má nota húmor? Má þetta, má hitt? Það hentar sumum að tala um sorgina, hitta fólk, gráta með öðrum, en svo er líka til fólk eins og ég sem kýs að sleikja sárin í friði, alls konar bara. Hann hafði lesið sér heilmikið til og fann til dæmis að  þetta með nokkur stig sorgarinnar; afneitun, reiði og það allt saman, átti við dauðvona fólk og stigin sem það gæti farið í gegnum en þessu var skippað yfir á alla syrgjendur sem er bara bull að gera, við erum öll svo ólík.

Stórmerkilegur koss

Hef séð ótrúlega fallegar myndir frá gosstöðvunum og aðrar ansi hreint sjokkerandi. Ég viðurkenni fúslega ótta minn um fólkið sem virðist ekki bera nokkra virðingu fyrir náttúruöflunum eða er ekki nógu spennt fyrir því að halda lífi.

Nú eru aðvaranir yfirvalda orðnar háværari, enda stækkar gosið og myndirnar verða svakalegri (af glannaskap sumra). Veit af vinahjónum sem fara sennilega að gosstöðvum á morgun og ætla rétt að vona að þau fari sér ekki að voða. Mig langar í lítinn hraunmola (ég á ösku síðan Eyjafjallajökull var með læti, fékk litla dós af ösku í afmælisgjöf um árið) en langar samt ekki að skoða eldgos í návígi. Mögulega væri hægt að segja að ég væri gömul, ég hef heyrt það síðan ég var 25 ára og nennti ekki á djammið. Voðalega ertu eitthvað orðin gömul, Gurrí, svo það virkar ekki.

Þessi mynd af fólki í kringum hraun (Brian Emfinger, photojournalist) færði mig beinustu leið á Hótel Ísland fyrir mörgum árum (þegar hljómsveitin Uriah Heep lék á tvennum tónleikum). Hraunið er sviðið, glannalega fólkið tónleikagestirnir. Ég fór á þá fyrri og fámennari sem fóru fram á afmælisdegi Hitlers og Gyðu vinkonu, 20. apríl. Þetta var hljómsveit unglingsáranna og ég hefði sungið hástöfum með hefði ég kunnað texta, ég hlusta yfirleitt ekki á texta, tek bara inn tónana svo það er eins og að fleygja perlum fyrir svín að yrkja mergjaða texta við lög þegar kemur að fólki eins og mér. Sennilega fannst mér rapp allaf svo flott, þegar ég lærði loks að meta það, þótt það kæmi yfirleitt eitthvað dónalegt fram í textum og siðprúðar konur ættu að hneykslast en ég sönglaði bara fokkífokkí með viðlaginu, án þess að pæla nokkuð í merkingunni.

Þegar tónleikunum lauk var ég komin niður, stóð við sviðið með nokkrum öðrum, hópi sem hafði safnast umhverfis það. Aðalgaurinn (ég veit ekki hvað hann heitir, stofnfélagi?) gekk meðfram enda sviðsins og tók í veifandi hendurnar á grúppíunum af báðum kynjum. Mér þótti þetta frekar hallærislegt og klappaði bara. Ég var síðust í röðinni þarna og Uriah Heep-gaurinn teygði óvænt út aðra höndina sem ég kunni ekki við annað en að grípa í, neonbleika peysan sem ég var í skein svo skært að hann gat ekki annað en séð mig ... togaði mig að sér og kyssti mig ... á kinnina. Þetta var ein af stærri stundum lífs míns, áttaði ég mig á síðar, þótt ég viti ekki almennilega hvað maðurinn hét (en hann var í Uriah Heep og með góðan smekk á kvenfólki), því ég hitti Hrefnu, gömlu barnapíuna mína, við útganginn nokkru seinna og hún sagði yfirkomin af spenningi fyrir mína hönd: „Ætlarðu nokkurn tímann að þvo þennan koss af þér?“

Ég hélt nú ekki og hef staðið við það þótt hausinn á mér halli sífellt meira til hliðar.

Stuð í bólusetningu ...

„Litla systir“ (16 mán. YNGRI en ég) fékk bólusetningu í gær og lét mig vita að hún væri stödd í Laugardalshöll í þrumustuði. Þó var þar ekki beint árgangsmót, heldur „í fremstu víglínu“-mót frekar. Ég spurði öfundsjúk hvort hefði óvænt uppgötvast að hún væri í raun MIKLU eldri en ég ... en fékk ekki svar, heyrði ekkert í hátt í klukkutíma og þegar ég var orðin viss um að hún væri komin á sjúkrahús nær dauða en lífi eða ofboðslega móðguð, lét hún heyra frá sér.

Hún fékk Moderna - ég þrái að fá Janssen eins og áður hefur komið fram, orðin sprautuhrædd af öllum þessum sprautum í sjónvarpsfréttum og þigg þakklát að mæta einu sinni, ekki tvisvar, takk.

MYND til hægri: EIN AF DÁSAMLEGU SYSTRUM MÍNUM - FYRIR UTAN ÍSBÚÐINA FRYSTIHÚSIÐ Á AKRANESI. 

Blóðþrýstingur hafði hækkað hjá litlu systur fljótlega eftir að hún fékk sprautuna en svo vel er passað upp á nýbólusett fólkið að hún var látin sitja og róa sig hjá sætum sjúkrabílakarli - heillengi ... Hvernig gerir maður sér upp háan blóðþrýsting? 

Hún systir mín var sæmilega eðlileg í dag þegar hún kom í heimsókn upp úr hádegi. Stóra systir kom líka. Og með fangið fullt af misgömlum og misþægum börnum og unglingum var haldið í Frystihúsið, ísbúðina góðu. Ég mæli með sykurlausa ísnum!

Systur mínar ávítuðu mig góðlátlega fyrir að hafa látið mig dreyma um að komast í bresku konungsfjölskylduna í gegnum pabba heitinn (sjá færslu gærdagsins) - ekki giftist ég Andrési þótt hann sé á lausu. Hann var áður uppáhaldssonur drottingar en mig grunar að Játvarður, yngsta barn hennar og sá sem enginn man eftir, sé það núna.

Pabbi átti vissulega margar konur sem hefði getað með tímanum farið að skemma fyrir honum á hjúskaparmarkaði ef hann væri kona. Við systur munum aldrei gleyma því þegar svo furðulega vildi til að nr. 1 (mamma), nr. 2 og nr. 7 lágu allar á sama tíma á Landakoti. Þær voru ekki saman á stofu og hver á sinni deild sem var sennilega best. Mamma hafði engan húmor fyrir þessu. Pabbi var þá dáinn en honum hefði annars verið trúandi til að mæta með þrjá blómvendi og þrjá konfektkassa og heimsækja þær allar.

Bein útsending frá eldgosum hefur lengi höfðað til mín eins og sést á seinni myndinni sem ég tók af tölvuskjá með myndavél (og flassi, eins og sést á glampanum) af gosvefmyndavél Mílu þegar Fimmvörðuháls var það heitasta. Og þar var líka fólk fyrir framan vélina en ég man ekki til þess að nokkur hefði veifað. Ekkert útsýni til goss þennan dag, sýnist mér, en mikið var ég þakklát Mílu fyrir að bjóða okkur gosfíklum upp á almennilegt skemmtiefni.

Elísabet á lausu

Síðustu daga hef ég verið að pakka upp úr tveimur stórum búðapokum, fína puntinu sem ég hafði vafið inn í teppi til að ekkert kæmi fyrir það í komandi jarðskjálfta úr Brennisteinsfjöllum - upp á c.a. 6,5. Uppsöfnuð spenna sem nýju eldgosin hafa ekki létt á. Það er ekkert gaman að búa í niðurpakkaðri stofu. 

Ég talaði um þetta við konu sem kom í heimsókn í gær, hún telst vera innan kúlunnar minnar en við tengjumst í gegnum vinnu. Ef ég segi meira þarf ég að þagga endanlega niður í einhverjum ... 

Við ræddum aðeins þessi gos- og jarðskjálftamál, á milli þess sem við ræddum blúndur og ýmis frumvörp til laga og ég komst að því að ættin hennar er full af jarðfræðingum, eins og mín af sálfræðingum. Hvort tveggja kemur sér vissulega vel á þessum víðsjárverðu óvissutímum en hún sagði mér að pabbi hennar, jarðfræðingur, hefði sagt henni að það væri einna best af öllu landinu að búa á Akranesi - upp á náttúruhamfarir. Auðvitað fyndist fyrir jarðskjálftum hér og það gætu komið sjávarflóð en við slyppum við margt annað.

Hugsa að tilvonandi eiginmaður minn þurfi að uppfylla að vera jarðfræðingur, eldfjallafræðingur, eitthvað slíkt, kokkur myndi sleppa. Svona fólk kemur sér afar vel að hafa í fjölskyldunni (hugsa sér fermingarveislunar) þótt ég hafi sannarlega ekkert á móti sálfræðingum. En það þarf að blanda meira, við höfum vissulega líka skáld, húsgagnasmið, pípara (á Siglufirði), félagsráðgjafa, tónmenntakennara, leikara og fegurðardrottningu svo fátt eitt sé talið. Hvar eru kjarneðlisfræðingar, dýralæknar, jarðfræðingar?

Ef geta liðið mörg hundruð ár á milli eldgosa gæti liðið smátími fram að þeim stóra. Kannski ögraði ég öllu með því að gera þetta - en ég, annað en íslenskir pólitíkusar, lofa að bera ábyrgð og segja af mér ef skjálftinn skellur á vegna þess að mig langaði að hafa fínt í stofunni.

Nú var elskan hann Filippus drottningarmaður að deyja, 99 að aldri. Greinilega ekki elskaður af guðunum frekar en tengdamóðir hans sem varð rúmlega 100 ára. Sá að Facebook-vinur á sömu bók og ég, The wit and wisdom of Prince Philip. Þar má m.a. finna:

Við konu með blindrahund sagði Filippus: „Vissirðu að nú eru þeir farnir að þjálfa áthunda fyrir átröskunarsjúklinga?“ Maður með svona húmor hefði akkúrat getað sagt eitthvað „fyndið“ um litarhátt þá væntanlegs langafabarns en Harry og Meghan sögðu strax að það hefði ekki verið hann. Ef einhver veit meira um hefðardúllurnar bresku væri gaman að vita hverjum væri trúandi til að segja þetta? Erfist húmor? Gæti Karl átt til að grínast með húðlitinn á tilvonandi sonarsyni?

Filippus kom nokkuð oft til Íslands miðað við marga (aldrei kom Díana heitin) og í frásögn annars Facebook-vinar má lesa að eftir eina Íslandsferðina hafi hann rétt hirðkokki í Balmoral-kastala miða sem hann hafði hripað á uppskrift að íslenskum pönnukökum sem eftir það voru annað slagið á borðum. Vonandi hverfa ekki pönnukökurnar þótt Filippus sé ekki lengur til að njóta þeirra. Það hljóta allir að elska pönnsur sem hafa smakkað þær. En nú er Elísabet á lausu, eins og þriðji Fb-vinurinn var að benda á. Nú væri lag fyrir pabba, ef hann væri á lífi, að næla sér í áttundu konuna ... en ég þarf víst að finna aðrar leiðir til að verða hefðardúlla.