Heimsókn á föstudegi

Dyrabjallan hringdi. Ég ákvað að láta sem ég heyrði það ekki, dauðskelfd eftir að hafa verið á Facebook. Skömmu seinna var barið að dyrum, einhver hafði greinilega brotið dyrnar niðri, eða hringt hjá fleiri íbúum. 

„Hver er þetta?“ spurði ég. Röddin titraði.

„Þetta er ég, Inga, vinkona þín í næsta húsi,“ var svarað.

„Geturðu sannað það?“

„Æ, Gurrí með einföldu, þetta er bara ég, hvað er í gangi?“

 

Ég opnaði dyrnar og mér til mikils léttis sá ég að þetta var Inga.

„Ég hélt að Bill og Melinda Gates væru að sækja mig. Þau eiga mig. Þau eiga örflögurnar sem sprautað var í mig á miðvikudaginn sem þýðir að þau eiga í mér erfðamengið, í raun hvern blóðdropa, allt DNA-ið, það hafa víst fallið dómar um það í Bandaríkjunum, ég sá það á Facebook áðan,“ sagði ég óðamála.

„Fékkstu ekki AstraZeneca?“ spurði Inga rólega en mér fannst gæta hálfgerðrar öfundar í rödd hennar en það hlaut að vera ímyndun, á ekki fæserinn að vera svo góður?

„Jú!“ sagði ég.

„Held að Gates-hjónin hafi nú bara fjármagnað Pfizer-bóluefnið, svo einhver annar á þig,“ sagði Inga hugsandi og settist við borðstofuborðið. Kettirnir létu ekki sjá sig sem var óvenjulegt þegar Inga kom í heimsókn. Hún hélt áfram, nú allt í einu með ógnandi röddu: „Ég fékk Pfizer ... og mér var falið að sækja þig,“ Hún hló illskulega og ég áttaði mig á því að þetta var í raun ekki yndilega Inga mín, heldur eitthvað annað. „Hjónin vilja fá þig til sín ekki síðar en í kvöld. Þyrlan kemur eftir korter, einkaþotan bíður á Reykjavíkurflugvelli. Þau langar í djúsí steik í kvö-“

„Ætla þau að borða mig?“

„Er ekki allt í lagi með þig? Með öllum þessum örflögum yrði það eins og að bryðja högl.“ Inga hryllti sig og hélt afram: „Þau langar einfaldlega að fá þig í mat, heyra fréttir frá Íslandi og af Íslendingum sem þau eiga svo stóran part í, en því miður ekki þig, þú varst svo fjandi heilbrigð, á réttum aldri og ekki framlínustarfsmaður eða með undirliggjandi. Þú ert líka svo mikill áhrifavaldur á Moggablgginu, fólk er farið að trúa á þig. Ertu ekki farin að fá skyr og páskaegg og svona til að skrifa um?“

 

Ég hristi höfuðið og gat ekki haldið aftur af nokkrum tárum sem runnu niður fagrar kinnar mínar, mjög sléttar miðað við aldur. Þetta var svolítið viðkvæmt, þetta með skyrið.

Inga hélt áfram: „Það er önnur flott kona sem bloggar en hún hefur þegar séð í gegnum allt saman og það fyrir löngu. Hjónin hrifust af sakleysi þínu og trúgirni ... og þau langar líka í spá, taktu tarotspilin með.“ 

„Hei, ég er löngu, löngu hætt ... og sjá í gegnum hvað?“

„Þau vilja þetta og orð þeirra eru lög - þau þurfa sönnun í gegnum spádóm þinn um að heimsyfirráð séu handan við hornið.“

„Já, en hvað græða þau á því að-“ Ég komst ekki lengra.

„Svona spyr maður ekki, bíddu aðeins,“ ég sá á svip Ingu að hún var að rífast við einhvern í huganum. Þessar örflögur eru greinilega soldið sniðugar. 

„Hei, þau vilja víst tala við hina, þeim finnst meira ögrandi að reyna að snúa henni en spjalla við þig, þú ert of vitlaus, finnst þeim, já, og hin kann nefnilega líka að spá.“

„Ég er löngu hætt að spá og maður á ekki að trú-“

„Skiptir engu, áttu kaffi handa mér áður en ég dríf mig með þyrlunni suður?“

„Já, auðvitað.“

„Viltu kannski koma með?“

 

Ég ætlaði að svara neitandi, hef mínum skyldum að gegna, ekki síst við bloggið ... en svo fann ég þægilegan straum aftan í hnakkanum, eins og eitthvað væri að virkjast. Jú, ég vildi fara með. Ég eins og vissi að það væri hið eina rétta. Ég fann líka á mér að ég gæti haldið áfram að blogga með hugarorkunni, þótt ég væri hvergi nálægt tölvu. Á endanum fæ ég skyr til að smakka og skrifa um, ég veit það. Hvernig veit ég það? Þið skiljið það eftir bólusetningu. 

Það kom líka til mín að allt eigulegasta fólkið fær AstraZeneca-bóluefnið. Brátt fæ ég að vita hvert hlutverk mitt verður. Eina sem ég veit er að ég á ekki aðeins að halda áfram að vera sæt, heldur eitthvað annað og meira.

Vafasöm helgarplön

Smávegis aumur handleggur eftir bólusetningu gærdagsins, hárrétt að hafa látið sprauta í þann hægri, enda svaf ég eins og ungbarn í nótt, á vinstri að vanda. Finnst fólk á samfélagsmiðlum afar sátt og ánægt með þetta allt saman, hvað það gengur vel að bólusetja og hvað það styttist í að við fáum eðlilegt líf aftur. Veit samt ekki alveg með knúsið - hef aldrei verið mikið í því (nema auðvitað þegar kemur að sætum mönnum, ég fæ reyndar ekki að stíga fæti mínum framar í Guðlaugu á Akranesi, ekki heldur fiskbúðina, vegna ástreitni) - en veit að margir sakna þess. Hlakka líka til að losna við grímuna þrátt fyrir að hún feli hrukkurnar, en spurning um að nota áfram spritt eftir t.d. búðarferðir, fyrst það hefur nánast útrýmt ýmsum smápestum.

Það er rosalega gott að fá bara sent úr Einarsbúð (Kjötborg okkar Skagamanna) og ég mun ábyggilega halda því áfram. Ferðum mínum sem voru þó fáar fyrir hefur fækkað mjög í Costco því það fæst svo margt dót þaðan í Einarsbúð. Núðlurnar, eldhúsrúllur í yfirstærð og fleira en flestu/öllu? í stórum pakkningum hefur verið skipt niður í smærri einingar í þessari dásemdarbúð. 

Það lifnaði yfir skemmtilega jarðskjálfta- og eldgosahópnum mínum (á feisbúkk) undir hádegi í dag þegar fór að skjálfa. Sumir misstu af, aðrir ekki. Hér á Akranesi fannst mjög vel fyrir honum miðað við að hann hafi bara verið 3,8 - fjórir og yfir er eitthvað sem fer ekki á milli mála hér í himnaríki. Þessi hópur er harðlokaður, og það má vera vitlaus þar (ég) og spyrja að einhverju bjánalegu án þess að verða fyrir aðkasti.

Fóstursonurinn verður að heiman alla helgina en ég hef samt ekki planað neitt sem inniheldur tvennuna góðu, brennivín & karlmenn. Það er orðið allt of langt í Skaga-ríkið fyrir bíllausa (rétt hjá Bónus, held ég) svo ég get allt eins komið út úr skápnum sem bindindismanneskja, en það er alltaf auðvelt að veiða karla með augnhárunum, hér við ströndina. En ætli ég hafi ekki nóg að gera ... vinna, lesa, elda, sofa, vinna, fara á Galito, vinna, sofa, lesa ... Já, þetta verður æðislegt!

Myndin minnir mig á að ég held aldrei matarboð - í mesta lagi á jóladag. Kannski breytist það um leið og allt hitt - þegar covid-kvikindið verður bólusett á brott. 

Hátíð fagmennskunnar

Klukkan 13.45 í dag var ykkar einlæg bólusett og G5 virkjaðist þremur mínútum síðar í æðum hennar. Hún talar nú Swahili reiprennandi sem er skemmtileg aukaverkun, líka sú að yfirvöld geta nú fylgst með hverju skrefi hennar um íbúðina sem getur ekki verið leiðinlegt. Tala nú ekki um þegar hún tekur strætóinn sinn í Mjódd og svo til baka með viðkomu í Kópavogi, stundum Costco. 

Ég verð að hrósa Skagayndunum hástöfum fyrir bæði fagmennsku og ljúfmennsku í ÍA-íþróttahúsinu þar sem hátíðin fór fram, auðvitað fékk ég að ráða því hvort ég yrði stungin í hægri eða vinstri en hjúkkan sagði reyndar að fólk kvartaði lítið yfir verkjum í handlegg á eftir svo það hefði kannski engu skipt. Nú er kominn nokkur stund síðan og ég finn ekki fyrir neinu.

Vér Skagamenn fengum ekki sinfóníuhljómsveit en úti í horni sátu elskurnar í Dúmbó og Steina og sungu ljúfar ballöður. Ég er alla vega ekki frá því en þarf ný gleraugu.

Mesta fjörið var vinstra megin í salnum, Tommi Rúnar, fyrrum hirðstrætóbílstjórinn minn og fjörkálfur, var þar, auðvitað. Ég sat hægra megin með stillta og rólega fólkinu. Kannski hefði ég átt að fæðast árið 1959, eins og Tommi (og Hilda systir), það virðist hafa verið mikið stuðbarnaár miðað við fjörið í dag. En korterið leið hratt á stólnum og ég tölti heim, þessar alveg tvær mínútur sem það tók og hélt áfram að vinna. Hitti eina á leiðinni sem er frekar mikið á móti bólusetningum en að þessu sinni ætlar hún, allt betra en COVID, segir hún.

Ég fann fyrir auknum krafti á eftir sem gæti svo sem tengst hressandi gönguferðinni yfir í íþróttahúsið og til baka. Sem minnir mig á að ef allt verður óbreytt í þjóðfélaginu ætti ég að geta hamast í ræktinni í næstu viku. Bíð þessa viku eftir aukaverkunum og slappleika eftir sprautuna - sem getur alveg komið. „Hughreystandi“ (not) vinur sagði mér hryllingssögur í gær þar til ég baðst vægðar en núna er ég eins og persóna úr amerískri kornfleksauglýsingu, búin að setja í uppþvottavél og handklæðavél, og fer núna (búin að vinna kl. 16) að brjóta loks saman fjandans þvottinn ... sem ég þvoði í gær og sem ég þvoði í síðustu viku ... Astra Zeniga er sennilega vítamínblandað. Þú sérð hverjir drekka það fá því sprautað í sig ... Bubbi, Þórólfur, ég ...

- - - - - - - - - - - - 

Nokkrir sem ég þekki ætla ekki í bólusetningu strax, vilja bíða og sjá hvort ég dey ... og fara ef ég dey ekki - eitthvað svoleiðis. Tek það fram að þetta fólk er alls ekki fávitar. Er ekki einu sinni viss um að það hlusti á fávitana ... (sjá mynd - að eigin vali)

Ekki leti - bara vítamínskortur

Ég var vöknuð fyrir allar aldir í morgun, klukkan var ennþá 9-eitthvað, fékk mér kaffi og fór í símann til að athuga hverju ég missti af með því að fara svona snemma að sofa í gær. Í leitinni að því rakst ég á myndband sem gaf í skyn að ég gæti öðlast meiri orku með einhverri stuttri rútínu á kvöldin og ég giskaði í huganum á iljanudd, gæti alveg hugsað mér að ýta á vissan punkt hvert kvöld til að öðlast eilífan kraft. Ég ýtti á play, því miður!

 

Eftir korter af einhverju sem átti að æsa upp í manni spenning, tíma sem ég fæ aldrei til baka og hefði átt að nota til að brjóta saman þvott, kom í ljós að þetta tengdist megrun.

Það var alveg hægt að flissa yfir dramanu, átakanlegum sögum af eiginkonu hans sem losnaði ekki við spikið, sama hvað hún reyndi. Læknir ráðlagði henni að borða minna og hreyfa sig meira, þvílík ósvífni. Þegar konan, orðin vonlaus og döpur, ákvað einn daginn að prófa að skokka fékk hún vægt hjartaáfall sem er vissulega ekki fyndið en ég held reyndar að þetta hafi verið uppspurni til að selja eitthvað. Ég hef einu sinni áður látið blekkjast af svona myndbandi og það tók mig eflaust 20 mínútur af lífi mínu að skilja að það var verið að selja bók - ekki um megrun þó. Hélt að ég væri orðin ögn veraldarvanari en þetta. Svo hef ég ágæta orku eftir að ég fór að taka vítamín reglulega.

 

Já, og drekka Fasta, berjasafa frá Íslenskri hollustu, sjá mynd hér ofar, sem ég drekk vænan sopa af á morgnana - af því að ég borða ekki ber (bláber eru viðbjóður) og fer á mis við einhver vítamín vegna þess. Þessi drykkur hefur haft þær furðulegu aukaverkanir að tennur mínar skemmast ekki og ég steinhætti að naga neglurnar eftir 50 ára nag niður í kviku. Nú klippi ég þær reglulega, pirruð yfir vexti þeirra og á eitthvað um 30 tegundir af naglalakki, mér til mikillar gleði. Og orkan sem kom yfir mig um það bil þremur vikum eftir að ég fór að drekka safann varð til þess að Búkolla auglýsti bókadaga. Ég fór nefnilega að grisja og var allt í einu komin með þrjátíu kassa af bókum til að gefa Búkollu sem þá var alvörunytjamarkaður og tók við öllu nema auðvitað óseljanlegu rusli.

- - - - -  - - - - 

Það er ekki til leti - bara vítamínskortur!!! Samt, það er allt of erfitt að finna Fasta. Hann fæst í Melabúðinni og í einhverjum hollustubúðum en er því miður hættur að fást á föstudögum í Mjóddinni, með öllum sultunum og hinum söfunum. Ég treysti áður alltaf á að geta keypt hann þar - svo bara hættu þau þar. Elskan hún Karen í Kaju hér á Akranesi, fór að selja hann fyrir mín orð. Auðvitað ætti Íslensk hollusta að verðlauna mig fyrir hvað ég hef auglýst Fasta vel í gegnum undanfarin ár - en ég er svo sem orðin vön því að vera algjörlega vanmetinn áhrifavaldur.

 

Annað sem ég finn mikinn mun á er kremið hennar Þuríar vinkonu, eða ég fann mikinn mun þegar ég notaði það ekki - nánast allt síðasta ár, Fjólu-dag- og næturkrem (áður Móa), grænt, hollt, má borða það ... Við Þurí hittumst ekkert í fyrra, aðallega vegna COVID, og ég keypti mér eitthvað fokdýrt fegrunarsmyrsl í snyrtivörubúð og fór smám saman að sætta mig við að ég væri að eldast, hrukkurnar fjölguðu sér án nokkurrar miskunnar. Samt hætti ég að reykja í apríl ... það var ekki fyrr en um síðustu jól að ég fékk aftur kremið hennar og þá horfði ég á kraftaverkið gerast, eða fjandans hrukkurnar hörfa hratt og vel, ekki kannski hverfa, en næstum því.

 

Ég held að Icelandair selji öll íslensk hollustu-græn-krem í vélum sínum nema frá Fjólu sem vekur furðu mína - líka furðu Irene, konunnar hans Haraldar frænda í Ameríku, hún er háð þessu kremi eins og ég, og birgir sig alltaf upp af því í hverri Íslandsferð. Og Fjólu-græðikremið sem er annað, það er notað á Landspítalanum, m.a. á brunadeild, og er einstakt. Eitt sinn sólbrann ég illa í andliti, þá nýkomin heim og nýbúin að hreinsa af mér farða vegna myndatöku hjá Vikunni, og setti eitthvað feitt krem á andlitið sem ég hélt að væri hið eina rétta gegn farða, settist síðan út í sólina í korter og uppskar annars stigs bruna. Ég spurði lækninn hvort ég mætti nota græðikremið frá Fjólu, hún hringdi til öryggis á Landspítalann, fékk góð meðmæli þar og samþykkti, sagðist svo í lokin vera ansi ánægð með hversu vel þetta greri. Það myndaðist ný og falleg húð undir og hin flagnaði bara af. Besta en sársaukafyllsta húðmeðferð sem ég hef farið í ...

- - - -  -  - - - - - - 

Já, ég var að segja frá þessu vídjói sem hafði af mér dýrmætan tíma í morgun. Ég gafst upp og hætti að horfa þegar eiginmaðurinn áhyggjufulli var kominn niður í kapellu sjúkrahússins og grét þar og bað guð um að gera konu sína granna svo hún fengi ekki framar hjartaáfall. Í kapellunni hitti hann góða konu sem hann hellti úr sinni andlegu ruslatunnu yfir en góða konan tjáði honum að eitt sinn, eiginlega fyrir stuttu, hefði hún verið mjög feit. Hann trúði því varla, þessi kynþokkafulla kona, almáttugur ... já, þarna gafst ég upp, þrátt fyrir að kannski væru bara tveir klukkutímar eftir, eða fimm mínútur. Það var hægt að setja pásu á en ekki sjá lengdina á myndbandinu eða flýta því á nokkurn hátt. Maður þarf ekki martröð ef til eru svona myndbönd.

Bóló-boðið komið

Ég er ekki meiri áhrifavaldur en svo að nú er búið að boða mig í bólusetningu á miðvikudaginn en fæ ég hið langþráða Janssen? Nei, ég fæ Astra Zeniga eins og öllu „gamla“ og heilbrigða fólkinu er skammtað um þessar mundir! Meira að segja eru skammtar fengnir að láni frá frændum okkar í Skandinavíu til að ég fái örugglega ekki Janssen. Ég sem hótaði því að sofa hjá einhverjum nema ég fengi Janssen ... sem er líklega eina ljósið í þessu öllu saman, að yfirvöldum þyki það ekki vera hótun. Þannig að ég er í raun alsæl. Ykkar ennþá virkilega kynþokkafulla, Gurrí

Heyrði samt í fréttum áðan að fólk fætt 1955 eða fyrr sé með árgangsmót bólusetningar - en ég er fædd MIKLU SEINNA! Er Skaginn kannski svona langt á undan tímanum í ÖLLU?

- - - - - - - - - - - 

Þannig að - aukaverkanir á borð við hjartsláttartruflanir, hækkaðan blóðþrýsting, höfuðverk, ógleði, verk í brjóstvegg, blóðug uppköst og sjóntruflanir þarf ég ekki endilega að óttast, eins og þegar ég tók inn hættu-að-reykja lyfin. En eflaust einhverjar, óttast bara mest að láta bólusetja mig í vinstri handlegg, og gleyma því í öllum spenningum að ég sef á vinstri. 

 

Ég fékk heilmargar líflátshótanir vegna þess að ég vil hafa stafinn í í orðinu partí, alls ekki ufsilon. Ekki samt frá Eiríki. Þetta er greinilega stórmál hjá sumum, sem ættu bara að vita að ég skrifa alltaf karrí, kósí, fyllirí, batterí ...  Af hverju getið þið ekki bara gert eins og ég, þá væri lífið miklu einfaldara og allur texti áferðarfallegri?

 

Fólk sem skrifar til dæmis Gurrí með Ý-i (á að vita betur) lendir í fyllingu tímans á sama stað og þeir sem hanga á vinstri akrein (sjá mynd) Ef við gefum okkur að helvíti sé til sem ég stórefast um en samt! Sumar Gurríar vilja hafa ufsilon í gælunafni sínu og ég virði það þótt ég sé alveg bit á því.

- - - - - - - - - - 

Ég elska nýju viftuna mína úr Costco sem kom sér aldeilis vel í dag þegar sólin ætlaði allt að drepa hérna við Langasandinn. Viftan er hljóðlát og blæs fast - hef þó ekki prófað að nota fjarstýringuna sem kemur sér kannski vel einhvern daginn ...

 

Partí eða partý - fávitar eða fyndnir flottrassar

Hef staðið mig að því að agnúast bæði út í fimleika og hestaíþróttir um helgina, ekki vegna þess að það sé leiðinlegt efni, heldur það að fá ekki gosið sitt í sjónvarpið gerir hvern mann vitlausan.

 

Hvernig væri að hafa nokkrar stöðvar, t.d. þrjár sem aðeins sýna gosið frá ýmsum sjónarhornum. Þá gæti RÚV haldið í sína íþróttarás án þess að við gosklikkhausarnir tryllumst. (Í góða veðrinu í kvöld hefur ótrúlegur fjöldi „fávita“ hangið fyrir framan vélina og veifað, tveir múnuðu en ég ritskoðaði fyrir birtingu, að hugsa sér hvað ég er orðin klár í tölvutækni, sjá mynd.) Ég mæli með því að svæðið fyrir framan vélarnar verði með rafstraumi svo við heima getum líka skemmt okkur yfir stórum strákum fá raflost.

 

Ef ríkisstjórn auðvaldsins vill hafa öreigana sína stillta og prúða held ég að það væri þjóðráð að vera með gosvarp. Hver nennir út að mótmæla ef eldgos er í boði í stóra flatskjánum heima sem orsakar kannski næsta bankahrun? Munið þið þegar Skýrslan kom út eftir 2008-hrun? Öll hneykslin sem þar var að finna en hurfu í hraunstraumi nýs eldgoss sem ég man ekki einu sinni hvar var ... Eins og einhver krakkakrúttmoli sagði á barnamenningarhátíð í sjónvarpinu í gær þá er þetta bara búið þegar maður verður sextugur ... þá er eðlilegt að muna ekki allt.

 

Það mætti halda að ég væri verkalýðshatari að gefa yfirvöldum svona góð ráð, en það er ekki rétt, það stefndi í flottan feril minn sem verkakona, eiginlega þar til ég fékk vinnu á skrifstofu í gegnum klíku árið 1982. Ég hafði áður unnið í fiski í Hraðfrystistöðinni í Grindavík, Ísfélagi Vestmannaeyja (fyrirgefðu, Binni), á Kirkjusandi og tveimur stöðum á Akranesi, ég hef unnið í sokkaverksmiðju, verslunum, uppvaski á Hótel Vík hluta úr sumri og verið í sveit. 

 

Það sem hefur algjörlega vantað í ferilskrána mína er vinna á sjúkrahúsi. Ég sem ætlaði alltaf að verða leikkona, söngkona, dansmær eða ljósmóðir. Varð allt nema ljósmóðir, (bláa öxlin í Heilsubælinu, söng með Kór Langholtskirkju, Mótettukórnum og Fílharmóníu og ég dansa oft heima við lagið Luftguitar).

Lífið færði mig einhvern veginn aldrei þangað þótt mér hafi alltaf fundið spítalar spennandi upp á vinnu að gera. Ég gleymi ekki veðmálinu sem fór eitt sinn fram á Sjúkrahúsi Akraness á sjöunda áratug síðustu aldar þegar mamma (hjúkka) og nokkrir í viðbót héldu því fram að það ætti að skrifa orðið dýrðlingur með ð-i en hinn hópurinn vildi sleppa ð-inu. Ég hélt auðvitað með mömmu en þótt ég muni ekki segja henni það, losaði ég mig við ð-ið fyrir löngu, líka d-ið í hunsa sem sumir vilja skrifa hundsa. 

Ég var heilt sumar í fæði á spítalanum, systkini mín stödd víða um land, þau yngri á Ökrum á Mýrum, elsta í Hólshúsum, Eyjafirði en sennilega vildi enginn fá mig í sveit svo mamma þurfti að afplána mig. Þetta er það eina sem ég man eftir þessu sumri, dýrðingur eða dýrlingur, jú, og þegar ekki var hlustað á mig og beygt til vinstri á réttum stað, frekar brunað alla leið á Brú í Hrútafirði þegar átti að sækja systkini mín um haustið. Þau biðu og biðu og biðu ... Þegar ég ólst upp var lítið mark tekið á börnum, þau áttu að sjást en ekki heyrast. 

Ég urraði hneyksluð einu sinni þegar ég sá orðið partí skrifað með Ý-i í Séð og heyrt. Ritstjórn SH sat á næsta borði við okkur á Vikunni og ég kom þessu á framfæri, þung á svip, alveg stórhneyksluð. Eiríkur Jónsson, þá ritstjóri SH, gaf lítið út á þetta en sagði margsannað mál að partí með ufsiloni væru miklu skemmtilegri en partí með einföldu. Karlmenn og rök ... Ég gætti þess að láta hann ekki sjá hvað mér fannst þetta fyndið, heldur hvæsti: „Viltu þá ekki bara skrifa BAKARÍ með ý-i?“ 

En varðandi dýrling og dýrðling ... það var náttúrlega ekki búið að finna upp tölvur á þessum tíma ... og einum lækninum var falið að spyrja vin sinn sem þekkti íslenskufræðing við Háskóla Íslands, eða eitthvað, um að fá úr þessu skorið. Mikil varð spæling beggja liða þegar í ljós kom að það mátti skrifa orðið bæði með ð-i og án.

Þessi fullkomni Dagur ... og ofmetin sumur

Játning: Nýja og fína kaffivélin mín var sett í gang í fyrsta sinn í dag eftir að hafa verið upp á punt í eldhúsinu um hríð. Það voru ýmsar afsakanir fram að því ... best að bíða þar til drengurinn verður ekki heima svo ég geti einbeitt mér, ég er nú ekki 100% í ensku, kannski snjallt að bíða eftir kennslumyndbandinu frá Kaffitári eða kannski byrja í BA-námi í ensku í háskólanum í haust ... Ég var búin að gleyma því að ég ætlaði aldrei að kaupa tæki framar sem ekki hefðu leiðbeiningar á íslensku, eftir að hafa lent í ýmsum raunum varðandi þvottavél, þurrkara, bakaraofn og helluborð í fyrra. Ég þvæ alltaf á sama prógrammi, get skipt um hitastig, og alltaf á sama á þurrkaranum líka. Eins og maður borgi ekki nóg fyrir þetta. Sorrí, Siemens og fleiri. Eða ekki sorrí. Bara prinsip! 

Fékk ansi hreint góða heimsókn í dag, gamla samstarfskonu, Helgu Dís og manninn hennar, Dag, sem vildi svo stórkostlega til að hafði alist upp með alvörukaffimaskínu á æskuheimilinu og kunni öll trikkin. Það voru nefnilega ógnvekjandi serímoníur sem þurfti að framkvæma áður en vélin gæti farið að búa til gott kaffi og það tafði líka.

 

Elsku Dagur las sig í gegnum það á ensku, hefði getað verið úrdú eða serbó-króatíska fyrir mér, ég var alltaf betri í algebru en ensku hér í denn. Þessi fullkomni Dagur ... (syngist) framkvæmdi allt á örfáum mínútum og kenndi mér síðan á gripinn og kaffikvörnina. Hann harðneitaði að verða eftir þótt það byðist, og fór með Helgu sinni í antíkskúrinn góða sem hefur ekki minna aðdráttarafl en Guðlaug við Langasand, vitinn, sjálfur Langisandur, ísbúðin Frystihúsið, Galito, Kaja ... og svo framvegis. 

Þau fengu tvö blóm heim með sér, m.a. hálfslappa rúmlega fertuga síblómstrandi hoju sem þykir frekar dýrmætt blóm, afleggjarar eru seldir dýrum dómum ... Það þýðir nefnilega lítið að vera með blóm í himnaríki, kettirnir misþyrma þeim - líka afskornum blómvöndum sem aðdáendur hafa fært mér.

Ég hafði hrúgað öllum blómunum mínum niður á næsta stigapall þegar framkvæmdir hófust (jan. 2020) og tók þau aldrei upp. Svo þið verðið bara að færa mér konfekt.

- - - - - - - - - - - 

Ekki tengist þetta hjálparleysi aldrinum, tel ég, að láta ekki bara vaða í að prófa kaffivélina, þora ekki, fresta, hika. Vinkonur mínar eru ekki hræddar við neitt, ein fer t.d. stundum í gönguferð ÚTI þegar geitungatíminn stendur sem hæst, og sú sem flutti til mín í nokkra daga á Hringbrautina á síðustu öld eftir að þrír geitungar höfðu lagt undir sig heimili hennar var innan við fertugt. Það er þó ekkert verra en að heimsækja Jólagarðinn á Akureyri eftir miðjan ágúst og kaupa karmelliserað epli á priki handa t.d. fósturbarni og þurfa svo að taka óvænt til fótanna. Það er ekki hetjudáð að taka slíka áhættu, bara vitfirring. Aldrei aftur, Hilda, aldrei aftur.

Erlendur miðill ætlaði eitt sinn fyrir langa löngu að gleðja mig og kitla hégómagirnd mína og sagði að ég væri svoooo gömul sál. Viðkomandi hefði ekki getað hitt á verra „hrós“. Ég sagði að það gæti ekki verið, lýsingin segði gamlar sálir vera sífellt ÚTI að rækta garðinn sinn, reyta arfa og slíkt og njóta þess! Það ætti ekki við um mig. Miðillinn lét svar mitt ekki slá sig út af laginu, kunni sitt fag, og sagði bara: „Ekki hafa svona litla trú á þér.“ Ég gat stillt mig um að myrða hana, svona svo það komi fram.

Ég er sem sagt ungbarnssál, ef hægt er að flokka sálir niður eftir aldri. Og ef það er hægt held ég að frænka mín í Hveragerði hljóti að vera með eindæmum forn sál, hún er garðyrkjutýpan ... og flutti til Hveragerðis árið sem kóngulærnar tóku yfir bæinn. Hún lét eins og það væri eðlilegt að hafa þurft að ýta þungum og þykkum kóngulóarvef til hliðar til að geta opnað útidyrnar eftir að hafa skroppið út í búð að kaupa mjólk ... og frekar kósí bara hafa getað notað vefina á milli trjánna í garðinum sem hengirúm.

Sumur eru svo ofmetin. Ég held að fólk hlakki til af gömlum vana, af því að því var innrætt frá fæðingu að það ætti að hlakka til, skil samt alveg að meindýraeyðar séu spenntir. Þegar ég var lítil var litið á það sem synd og skömm að nýta ekki hvern einasta sólargeisla. „Ekki vera inni að lesa, Guðríður, þú átt að vera úti í sólinni.“ Maður þurfti að laumast inn til að geta klárað bókina sína og stundum fela sig undir sæng með vasaljós og bókina.

P.s. Ég er enn að reyna að búa til fullkominn latte í nýju vélinni ... þrjár tilraunir sem ég gerði ein í dag, tvær vondar, ein sæmileg, hugsa að ég prófi að leita á YouTube að myndbandi sem kennir upp á gramm (já, ég er með kaffivigt) hvernig á að fara að. Ég hefði sennilega ekki átt að sleppa Helgu Dís og Degi heim.

Hálfar aldar móðgun ...

Ég held að RÚV verði að splæsa í þyrluferð með viðgerðamenn á gosstöðvarnar til að fólk taki almennt gleði sína aftur. Hafa opnast nýir gígar, er mikið gas, margir „fávitar“ sem veifa og standa fyrir vélinni? Sólin skín greinilega ekki nógu mikið á sólarrafhlöðuvélina við  Fagradalsfjall, annað en hér við Langasand, á suðurgluggana mína. Svo þar til ég kemst í stóra rúllugardínumálið hef ég hangandi þunnan jakka á herðatré á gardínustönginni mér til varnar en til mikillar óprýði og ama fyrir alla þá sem eiga ferð um hlaðið hjá mér. Ég veit núna að maður verður sólbrúnn í gegnum gluggarúðu, það hefur oft verið flissað að litamismun á hægra og vinstra handarbaki mínu en skrifborðið mitt er á hlið við suðurglugga). Hægri sem sagt fallega brún á meðan sú vinstri er undanrennublá eins og restin. Það eru ekki allir sem dýrka sólina. Þótt ekki sé liðið langt á sumarið (einn dagur) er samt kominn örlítill munur. Seríoslí.

Fólk hrósar seðlabankastjóra mikið núna fyrir að þora að skamma Samherja en svo sagði einhver (á Facebook) að þetta væri allt í plati, það væri verið að þyrla ryki í augu okkar svo hægt verði að halda áfram að falsa gengið - sem kemur sér svo vel fyrir Samherja ... dæs, er engu að treysta í þessum heimi? Svo skammar Sólveig Anna á forsetann okkar (?!?) fyrir leiguokur. Forsetinn gefur hluta launa sinna í hverjum mánuði til góðgerðamála, alla hækkuna þarna um árið, og honum ber engin skylda til að leigja út íbúðina á lægra verði en aðrir bara af því að hann er forseti. Og það segir manneskjan (ég) sem var á hræðilegum okurleigumarkaði í mörg ár á níunda áratug síðustu aldar!

- - - - - - - - - 

Ég stefndi mjög langt til vinstri á unglingsárunum. Fór meira að segja á Varið land-fundinn fræga og mótmælti, móður minni og stjúpföður til mikils ama og gekk í Fylkinguna til að gera þau endanlega alveg snar. Ég þurfti að finna mína fjöl eftir að hafa verið rifin upp með rótum frá Akranesi.

Ég gekk í leshring hjá Fylkingunni til að læra allt um fræðin hjá ungum skeggjuðum manni í köflóttri vinnuskyrtu. „Hvað er díalektík?“ spurði ég, 13 eða 14 ára barnið sem þekkti ekki í sundur Lenín og Stalín en vildi fá útskýringu á þessu orði sem hafði verið sagt nokkrum sinnum. Ungi, skeggjaði maðurinn í köflóttu vinnuskyrtunni starði hneykslaður á mig, horfði síðan yfir litla unglingahópinn sem horfði spyrjandi á hann en í stað þess að svara mér startaði hann hlátri, aðhlátri, hópurinn lærði þarna hlæjandi vandræðalega og feginn að hafa ekki verið sá/sú sem spurði, að svona átti ekki að spyrja, við áttum að vita! Og heimurinn fór á mis við frábæran kommúnista því ég mætti bara í þetta eina skipti. Ég hef ekki neitt á móti neinu sem tengist díalektík samt, greiði glöð hluta skatta minna til DíaMat, félags um díalektíska efnishyggju, sem skiptir svo peningunum á milli fernra frábærra góðgerðasamtaka. Svona fer lífið stundum í skemmtilega hringi. Flott líka að fyrirgefa þótt það hafi alveg tekið hálfa öld. En samt, hvað er díalektík?

Miklu stærra samsæri

Gleðilegt sumar, elsku öll, og takk fyrir veturinn. Nú hellast yfir mig vinabeiðnir á Facebook, allt saman eru þetta myndarmenn á aldrinum 50-99 ára. Það eina sem þeir virðast eiga sameiginlegt er að þeir bera allir ættarnöfn. Furðulegt.

- - - - - - 

Vinkona mín býr í Svíþjóð með manni sínum og er mjög sátt þar. Þau hjónin skelltu sér í heimasóttkví nánast um leið og covid skall á og vinna bæði heima. Ástandið hefur lítið lagast í landinu síðan í fyrra. Fólk gengur almennt ekki með grímur þótt það sé núorðið hvatt til þess og vinkona mín er alltaf hálfsmeyk við að fara út í búð, gerir sem minnst af því.

 

Ég sá hjá Facebook-vini í morgun að í Svíþjóð greinist að jafnaði 5.500 smit á dag og 20 manns deyja. Hefðum við farið sænsku leiðina væru rúmlega 460 Íslendingar látnir úr þessari „ómerkilegu flensu“.

- - - - 

Hvað græða yfirvöld á því að „kúga okkur“ með t.d. grímuskyldu og sóttvörnum, „stórhættulegum“ bóluefnum sem vont, forríkt fólk græðir á?

Kannski er þetta ekki svona flókið, kannski er bara verið að berjast gegn smitandi, hættulegri veiru. Og bólusetning besta og fljótvirkasta leiðin til að stöðva framgang hennar svo við getum öll farið að lifa eðlilegu lífi aftur.

 

EÐA KANNSKI EKKI ...

- - - - - - - - - - - - - 

Það er alveg stórmerkilegt að fá að lifa þessa tíma. Ekki bara er meint drepsótt í aðalhlutverki, heldur líka svokallað „eldgos“ sem ég hef mjög rökstuddan grun um að sé nýjasta samsæri yfirvalda til að ná stjórn á okkur fyrst svona margir hafa séð í gegnum veirubullið. Okkur er stjórnað með óttanum við næstu eldgos, að þau verði ekki jafnþægileg, heldur muni hraun vaða yfir nánast allt nema fuglinn fljúgandi ... raflagnir, blátt lón, svart engi og hvaðeina, jafnvel nálgast Hafnarfjörð ... sjúr. 

 

Það sem okkur er sýnt í sjónvarpinu eru pottþétt bara flottir varðeldar kveiktir af vel þjálfuðum skátum sem eru með í samsærinu, eins og RÚV. Göngugarpa hlýtur þó að hafa verið erfiðast að blekkja, þeir eru svo margir, en stikaðar „gönguleiðir“, hafðar hræðilega erfiðar til að mjög gáfað fólk fari ekki þangað, nokkrir speglar og myndvarpar, gamalt eldgos á repeat ...

 

Meira að segja erlendar sjónvarpsstöðvar hafa látið blekkjast og dróna er mjög auðvelt að endurforrita á nokkrum sekúndum, las ég einhvers staðar. Um leið og reynt verður að fá ykkur til að nota gasgrímu, forðið ykkkur - hratt.

 

Ekki vera trúgjörn, það er ekkert eldgos! Og ef þetta er eldgos þá er það ekki jafnhættulegt og yfirvöld vilja meina!

Mögnuð sending ...

Ég fékk dásamlega sendingu í dag frá gömlum samstarfsmanni mínum á Aðalstöðinni. Hann tók upp myndbrot af okkur sem unnum þar og við Einar, sonur minn, sluppum ekki - en Einar var tæknimaður hjá mér frá 15 til 19 ára. Ég kann ekki að setja inn myndbönd hér, alveg stórfurðulegt að ég geti yfirhöfuð bloggað ... en mér tókst nú samt í annarri tilraun að skella myndbandinu inn á Facebook-síðuna mína, eftir að Kári sendi það aftur, í tölvupósti.

Þetta er eina myndbandið sem ég veit um af honum, ég á myndband í símanum sem ég tók yfir úfið hafið þar sem  sjónvarpsfréttir hljóma og hann í símanum, rödd hans heyrist í fjarlægð, það er allt og sumt. Ég er afar þakklát Kára fyrir að hafa sent mér þennan demant. Kári þarf ekki að lesa lengra.

- - - - - 

Eitt sinn fórum við nokkur af Aðalstöðinni saman út að borða í hádeginu, sennilega á Sólon, ekki viss samt. Þar sagði ég fólkinu að rammskyggn föðursystir mín hefði sagt mér í erfidrykkju ömmu Guðríðar (þangað sem ég mætti með manninn sem átti eftir að giftast, eignast barn með og skilja við) að tilvonandi maðurinn minn yrði ljóshærður og bæri ættarnafn. Þessi sem sat hinum megin við mig var rauðhærður og með -son í eftirnafninu svo þetta var svolítið ruglingslegt og hefur litað líf mitt alla tíð. Sama frænka hafði skrifað mömmu bréf 1971 þegar við vorum nýflutt til Reykjavíkur, og sagði henni að hún myndi kynnast manni sem hefði S sem fyrsta staf í nafni sínu. Bíllinn hans einnig ... Siggi, seinni maður mömmu, var alla tíð mikill Saab-maður. En aftur að samtalinu á Sólon:

Kári (svarthærður): Hei, ég er með ættarnafn, tölum saman þegar ég verð orðinn gráhærður ef allt bregst.

Gurrí: Hahaha, ókei. Góð hugmynd.

Miðað við þetta loforð/bónorð Kára og að ég játaðist honum finnst mér eftirfarandi svolítið grunsamlegt:

a) Kári hefur ekki birt mynd af sér á Facebook í mörg ár.

b) Kári er fluttur úr landi.

Þegar ég var 11 ára elti ég Mínervu ömmu sem þá var nýdáin, inn í einlyft hús á Akranesi. Ég týndi henni fljótlega en hóf að ganga upp stigana (þetta var draumur) þar til ég komst alla leið til himnaríkis og fór að spjalla við húsráðanda. Ég fékk að bera upp þrjár spurningar: 

1. Hvað verð ég gömul þegar ég dey? „38 ára,“ var svarið, mér létti, ég yrði búin að lifa mitt fegursta, hugsaði ég.

2. Hvað heitir maðurinn sem ég giftist? „Filippus Angantýr.“

3. Eignast ég tvíbura? „Já.“ 

- - - - - - - 

Það er enginn Filippus Angantýr í þjóðskrá. Ég gáði árið 1985 þegar ég hafði vinnuaðgang að mörgum bókum sem innihéldu alla þjóðina í „starwars-röð“. Spurning um Philip MacIntyre?

Besta lausnin og sennilega sú eina er að Kári bæti við sig tveimur nöfnum og sætti sig við ómegð í ellinni þegar við hlöðum niður tvíburunum.