Góðar pönnsur og möguleg sjónvarpsstjarna

Lífið er ekki bara táradalur, sannarlega ekki, stundum er hægt að vera þakklátur fyrir litlu hlutina eins og t.d. í morgun þegar ég áttaði mig á því að ég hef t.d. aldrei átt Crocks-skó - kannski óvart. Samt, ekki víst en mögulega hef ég fengið tískuvitund eftir að Gunna K. sjokkeraði mig um árið, þegar hún sagði: „Úps, það gengur enginn lengur í snjóþvegnum gallabuxum.“

Dagurinn í gær var svo ekkert annað en stórkostlegur. Bærinn iðaði af lífi og mér skilst að bæjarstjórnin á Akranesi fundi nú stíft, hafi hreinlega boðað til neyðarfundar, til að finna ráð svo okkur fjölgi enn hraðar. Byggingum húsa er ekki svo auðvelt að flýta, ekki viljum við myglu ... en kannski má notast við hjólhýsi og gáma - bara hugmynd. Eða ... erum við í stakk búin til að halda Norðurálsmót um hverja helgi? Eða einu sinni í mánuði, bara önnur hugmynd. 

Við stráksi vorum ekki fyrr búin að hesthúsa einn Akraborgara þegar okkur bauðst að mæta í kosningakaffi í gamla Landsbankahúsinu. Aumingja frábæra dóttir hennar Fjólu að þurfa að faðma mig, angandi af hamborgaralykt ... Hún benti mér á það sem segja má að hafi verið hápunktur dagsins! Pönnukökur (sjá mynd ofar) bakaðar af einni skemmtilegustu konu landsins, Svanhildi Hólm. Logi hennar er ágætur og alveg fyndinn sko ... en Svanhildur er bæði fyndin og bakar bestu pönnsur landsins ef frá er talin Halldóra, áður frá Urðarbaki í V-Hún., nú á Hvammstanga, en Halldóra hefur fengið verðlaun fyrir pönnukökur sínar. Ég hafði frétt af góðum pönnsum Svanhildar og að hún væri með fjórar pönnur í takinu í einu, ég þekki vel manninn sem var vitni að slíkum bakstri hennar einu sinni. Geggjað. Já, og ég gat svo ekki sofnað fyrr en ég sá lokatölur um kl. tvö í nótt - sem glöddu virkilega mikið.

Við stráksi kvöddum eftir skamma stund, of södd til að njóta meiri veitinga, ein S-pönnukaka og pepsi var geggjað, ég vissi ekki uppruna kaffisins. Heyrðum óvænt í Hildu systur sem hafði ákveðið að mæta ásamt tveimur ungum skvísum hingað í nafla alheimsins og var stödd á Langasandi - með voru líka Herkúles og Golíat, sætu, hvítu hundafrændur mínir. Hilda neyddi okkur til að bíða heillengi á Akratorgi sem varð til þess að við lentum í sjónvarpinu (sjá mynd) og vekur vonandi athygli á mér sem áhrifavaldi, gæti styrkt stöðu mína upp á að ég fái sent skyr og snyrtivörur. Einnig byrjun á sjónvarpsferli en bara kannski, við stráksi sjáumst ekki nógu vel. 

Já, Hilda mætti á torgið og það urðu miklir fagnaðarfundir, við höfðum ekki hist í tæpa tvo daga. Þetta er mesti átdagur sem ég man eftir um langa hríð, því við fengum okkur svo kvöldmat á Flamingo, arabíska staðnum. Ég: Latte, hamborgari, pönnukaka, pepsí max, barnaís í Frystihúsinu, latte og réttur nr. 10 hjá Flamingó. Ég veit að það er vinsælt að segja frá matarvenjum, jafnvel eldamennsku á Instagram, svo þetta er tilraun hér á blogginu, og ef vel tekið get ég alltaf talið upp allt sem ég borða, og vonandi hafið þið gagn af. Ja, eða ekki, sjálf nenni ég ekki að lesa svona hjá öðrum en stríðið um auglýsendur er að fara með mig. Ég sé að sumir áhrifavaldar gista á fínum hótelum (ókeypis) en sjálf gisti ég yfirleitt hjá Hildu þegar ég fer í bæinn, sem er bara fínt. Ég hef margbent samkeppniseftirlitinu og þjóðhagsstofun á þessa spillingu og nú hillir undir að eitthvað verði loksins gert.

Draumur eða aðvörun ...

Fjöldi fólks auðgar mannlífið á Akranesi um þessa helgi, fótboltamót fyrir litla krúttmola stendur yfir. Vona samt að dúlluforeldrarnir skemmi ekki áætlun mína um að fara með fóstursyninum og bragða Akraborgarann sem hann er spenntur fyrir. Mér skilst að innanbæjarstrætó gangi - en bara fyrir gestina, ég beið eitt sinn spennt á stoppistöð þegar svo stóð á (með þungan poka) og vagninn ók með þjósti fram hjá mér af því að ég var ekki fótboltabarn, heldur þekktur farþegi. Strætó gengur annars ekki eftir kl. 18 og ekki um helgar. Það eiga allir bíl hér nema ég og börn yngri en sautján.

Ég fer með drengnum þótt það þýði óbærilega langa göngu, miðað við nennu, og skrepp í búð og kýs flotta konu ... Það tók því ekki að panta í Einarsbúð í gær, svo fátt vantaði, nánast bara mjólk. Í stað mjólkurglass í gærkvöldi stakk ég lymskulega upp á því við stráksa að hann fengi sér frekar kakó; heitt vatn og kókómalt og rjóma - svo ég ætti nú mjólk út í kaffið í morgun, annars hefðu hrikalegir hlutir getað gerst ... já, ég er búin að horfa á tvo þætti af Kötlu.

Í gamla daga, FC (fyrir covid), hefði ég hámhorft á Kötlu en það gerðist eitthvað í fyrra sem olli því að ég nenni varla að horfa á sjónvarp, öfugt við svo marga landsmenn. Svona í alvöru held ég að lyfið sem ég tók til að hætta að reykja (Champix?) hafi haft sterk áhrif á fleiri nautnir. Á meðan þjóðin dillaði sér yfir dýrlegum (eflaust) tónlistarþáttum í samkomubanni var slökkt á mínu tæki og ég las bækur. Ég fékk nánast ógeð á sjónvarpi (Nenni ekki einu sinni að horfa á Glæpahneigð!!!). Er með Sjónvarp Símans Preminum (fullt af frábæru efni og stöðvum), Stöð 2, Stöð 2 sport 2 (EM) og Netflix ásamt RÚV. Ég er með Storytel í símanum og hef hlustað á eina heila bók sl. tvö ár ... en alltaf á leiðinni að hlusta á meira. Besta leiðin til að afbera að brjóta saman þvott og ganga frá honum inn í skáp er að hlusta á bók á meðan. Það kenndi Hilda systir mér. Útgáfur og höfundar fá engar greiðslur nema maður hlusti á bækur þeirra.

 

Ég veit að ástamál mín hafa truflað (jafnvel pirrað, jafnvel mjög mikið) marga, að ég sé komin yfir sextugt og ætti að halda mig á mínum stað (baka kleinur og hlusta á Uriah Heep) en það sem lyfið skemmdi ekki í fyrra var æði mitt í súkkulaði ... og karlmenn. Ekki endilega í þessari röð en það er samt mun auðveldara að nálgast súkkulaði, þetta (karlar) er allt gift eða stórskrítið, hefur mér skilist á vinkonu sem þorir að nota Tinder. Ég þori það ekki en fórna mér á þennan hátt hér sem áhrifavaldur og berorður bloggari, dreg ekkert undan í frásögnum mínum af stefnumótum á blogginu, þannig að aðrar „örvasa kerlingar“ viti að þær þurfi ekki að drepast úr öllum æðum þótt einhverjir tölustafir og reyndar allt umhverfið reyni að telja þeim (okkur) trú um að þetta sé bara búið ... En að hugsa sér, bara af því að ég minntist á Tinder munu hlutabréf fyrirtækisins hækka til muna! Jafnvel þótt ég hafi aldrei þorað að skrá mig þangað inn og eigi því ekki frægðarsögur þaðan, þori ekki eftir ævintýrin hroðalegu á einkamál.is um árið þar sem ég tolldi samt ótrúlega lengi, eða í svona fjórar eða fimm óbærilegar vikur. Ég er of mikil tepra (hefðardama?) til að hleypa alls kyns sora inn í líf mitt þótt það þýði að fögru blómin innan um verði aldrei mín, eða almenntilegir gaurar.

Það fer samt að draga til tíðinda, held ég, finn það á mér. Mig dreymdi Skagakonuna Evu Laufeyju Kvaran matreiðslusnilling til marks um það ... nema henni hafi að tekist að troða sér inn í drauma mína til að ráða mér frá því að reyna fyrir mér sem matarbloggari. Það getur alveg verið, samkeppni er rutt úr vegi á margvíslegan hátt en þessi leið er frumleg, það verður að segjast. Ég sat heima hjá henni (í þessum draumi) og spjallaði við hana, sem kannski þýðir að við verðum saman með matreiðsluþætti næsta vetur? Hef samt ekki tíma til þess, verð að segja henni það næst þegar við hittumst, þ.e.a.s. ef nálgunarbannið er runnið út.     

Eigi tregfiski

Síminn hefur ekki stoppað í morgun - en ég hef ekki þorað að svara. Kannski B, kannski V, kannski annað en nú þarf ég samt að velja á milli rólega lífsins og þess æsilega, tryllta og spennandi. Nenni ég því? Er ekki nóg að horfa á Kötlu á Netflix sem netheimar hrósa í hástert? Nú er sannarlega ekki tregfiski, ef ég má heimfæra það upp á karla. Augu mín hafa kannski skyndilega opnast eða einhvers staðar er einhver að plotta eitthvað ...

 

Ég hafði hugleitt að hafa þetta alfarið ástamálablogg (aksjón og ráð) með dassi af mataruppskriftum en eftir dræm, neikvæð og nánast dónaleg viðbrögð sumra við uppskrift minni að hakki og spaghettí með kanil, verð ég að endurhugsa þetta eitthvað. Ein sagði: „Oj, hvað næst. Kannski bara að henda í þetta hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum?“ Frekar sturluð viðbrögð. Annar nokkuð heilbrigður einstaklingur, hélt ég, kallaði þetta dauðasynd. En Gunna, elskan hún Gunna, kvað þetta ekki dauðasynd en ... það að setja kartöflukrydd út á grjónagraut væri það, að hennar mati. Ég myndi aldrei gera það, enda hef ég aldrei átt kartöflukrydd. En ég er svo móðguð að ég mun nota eitthvað allt annað en kanil næst þegar ég baka kanilsnúða.

 

Langar mikið að víkka út sjóndeildarhringinn þegar kemur að matargerð - til dæmis væri svakalega gaman að elda rétt sem hefur verið oftar en einu sinni kosinn besti matur í heimi. Rendang heitir rétturinn og kemur frá Indónesíu. Reyndar er kanill í honum ... svo það verður einhver bið á því ... Mig minnir að í Matarást sé þessa uppskrift að finna. En ég er manneskjan sem hefur aldrei þorað að nota matarlím (og aldrei þurft svo sem) og aldrei þorað að steikja kleinur (eldhræðsla) svo dæmi séu tekin.

Tilraunir geta endað með ósköpum, eins og í sveitinni þegar ég, 13 ára gömul, ákvað að baka pönnukökur með kaffinu handa heyvinnufólkinu og setti mun meiri sykur en vanalega, til að fólk gæti sleppt því að strá sykri yfir ... (það var tilraunin) en það fór nú illa og deigið lét illa á pönnunni. Húsfreyjan varð ansi glöð þrátt fyrir það, við heimkomu, sagði mér að steikja sykurdrullið sem vöfflur (mín orð) og himinglatt heimilisfólkið fékk fínustu vöfflur með kaffinu. Held að sé skárra að breyta mataruppskriftun en köku-. Meðal annars þegar vantar eitthvað í skápana, eins og t.d. teninga og tómata úr dós í hakkið (í hakk og spaghettí), að fara út fyrir þægindarammann og prófa eitthvað nýtt ... eins og pínkupons af kanil ... 

Fura eða lerki, frostpinni eða prins

Þessi ljómandi góði dagur hófst með dásamlegri sturtu og síðan enn dásamlegri kaffibolla. Hafði þó ekki hugmynd um hvað dagurinn átti eftir að bera í skauti sér. Samkvæmislíf sumarsins hófst sem sagt með látum í dag með fermingarveislu í Fólkvangi á Kjalarnesi kl. 15. Hilda systir sagði það grunsamlega vel planað hjá mér að strætó gengi beinustu leið þangað frá Akranesi á hárréttum tíma. Það skiptu vissulega nokkrir fímmtíukallar í brúnum bréfpokum um hendur um árið þegar tímaáætlunin var gerð - því ég hafði á tilfinningunni að veislan sem frestað yrði tvisvar í fyrra vegna covid, átti fyrst að vera í í Reykjavík, yrði á Kjalarnesi á endanum, sem engan grunaði. Ekki að spyrja að innsæi mínu. Húsið mun ég sennilega kalla Hús örlaganna, ef allt gengur að óskum ... svo magnaðir hlutir gerðust þar.

Geggjaðar veitingar (meira að segja ljómandi gott kaffi), allt upp á tíu, flottir ættingjar sem gaman var að hitta en hátindurinn var sessunautur minn (mig grunar að frænka mín, fermingarmóðirin, hafi vandlega undirbúið að við kynntumst, því ég fékk einhleypan og bráðhuggulegan byggingaverkfræðing á réttum aldri við hliðina á mér sem þýddi að ég gat montað mig af öllu sem ég vissi um timbur og byggingar. Hann hlustaði heillaður á mig tala illa um birkikrossvið sem myglar um leið og hann er einangraður, að Íslendingar ættu að einangra hús sín að utan, ekki innan, og hvað það væri sniðugra fyrir fólk að fá sér lerki sem pallaefni í stað furu, ekkert viðhald á lerki og dugir í heila öld. Furan dugir í kannski 15-20 ár og þarf heilmikið viðhald og vesen en kannski auðveldari að vinna með. 

„Lerki er samt fjórum sinnum dýrara,“ sagði ég hugsi og greindin skein úr grænleitum augum mínum. Biggi (hann er alltaf kallaður það) kinkaði kolli til samþykkis og sagði að enn betra væri að fá sér sedrusvið sem ekki bara væri sterkur og flottur harðviður, heldur fjórfalt dýrari en lerki ... og lyktin sem bærist frá sedrusviði virkaði sem skordýrafæla. Það var þá sem ég missti stjórn á mér, nánast datt af stólnum í sæluhrolli. Það þarf ekki meira til að heilla mig. Ég gaf honum símanúmerið mitt þegar ég var sest aftur við hlið hans ... óþarft að skrifa niður, sagði hann og kvaðst hafa gott minni á tölur - og þá leið yfir mig. Hvar hafði þessi maður verið allt mitt líf? hugsaði ég áður en allt varð svart. Systkini mín báru mig í gullstól yfir í næstu setustofu og eftir hálftímalanga ilmsalts- og blævængsmeðferð rankaði ég við mér. Fermingarveislunni hafði verið aflýst, allir reknir heim og bara tíu mínútur í strætóinn minn á Skagann.

Ég er búin að steingleyma Vilmundi þótt ég sé vissulega hálfpartinn veðursjúk, alla vega lægðasjúk á veturna, því á sumrin er ekkert um almennilega tilbreytingu, bara lægri eða hærri hitatölur. Nú er ég heppin að vinna heima með bæði heimasíma og gemsa við hliðina á mér, ég gaf Bigga sæta (Biggi byggir) bæði númerin - nú er að vita hvort hann meinti eitthvað með hrifningarstununum sem hann rak annað slagið upp í samtali okkar. Eða er hann tilfinningalaus frostpinni eins og sumir sem ég þekki og mun gleyma? V var bara nær. Ég er meira að segja búin að afpanta ódýra þjónustu vinkonu minnar sem hefur setið öll kvöld í bílnum sínum fyrir utan heimili V og gefið mér svo skýrslu næsta morgun. Hún hefur ekki séð frostpinnann í marga daga en ég hef engar áhyggjur, ég hef þegar gleymt honum.

P.s. Hilda systir hringdi rétt áðan (eftir að hún talaði við fermingarmömmuna) og skammaði mig fyrir að hafa sest í hennar sæti í veislunni. Ég átti víst að sitja annars staðar. Ég er svolítið ráðvillt. Er B minn - eða var hann allan tímann Hildu? Hvernig taka örlögin á svona mistökum? Á ég að tékka á fornleifafræðingnum sem Hilda sat uppi með og kvartaði yfir að hún hefði allt of fáar hrukkur miðað við aldur? Af hverju vorum við Hilda aðskildar í fermingarveislunni? Og af hverju fékk hún Moderna og ég Astra Zeneca? Hvað er um að vera?

Skagi hinna fögru kvenna

Í dag var komið að fóstursyninum að fara í bólusetningu. Hann fékk auðvitað Ph-Rolls á meðan ég þurfti að sætta mig við AC-Trabant í lok apríl. Ekki að AC sé verra, en það líður bara svo langur tími á milli. Hann fór beint í vinnunna á eftir, harðjaxlinn sjálfur, enda fyrirvinnan ... 

Það andar köldu ... sem sagt kuldalegt veður og enn ekkert nema frostið frá vissri persónu í Reykjavík. Stoltið kom í veg fyrir að ég hringdi í mömmu hans, það hefði verið of áberandi: „Hvað segirðu gott? Já, og hvað er að frétta af Vilmundi?“ Er það ekki? En mér skilst (mig grunar) að veðurlag hafi verið svipað síðast þegar Vilmundur var að slá sér upp, eða þegar hann var að frysta viðkomandi á brott. En við byrjuðum samt aldrei saman. Veðurfræðingar eru voldugri en maður heldur. Sennilega hef ég á einhvern hátt og alveg óvart sýnt mitt rétta andlit, V hefur sennilega gúglað mig.

Það var svakalegt að ganga inn í íþróttahúsið við Vesturgötu áðan. Fólk svoleiðis vék úr vegi fyrir mér og datt um sjálft sig í látunum, virtist hálfhrætt, sumur bældu niður öskur, aðrir gubbuðu í nærliggjandi ruslafötur og samt var ég með grímu. Mér var litið í spegil og sá að ég var hrottalega útitekin, eins langt frá því að vera slétt og felld og fögur sem foldin og hægt var (sjá myndina aftur, hún var tekin fyrir utan íþróttahúsið í dag). Hjúkkurnar tvær sem sáu um stingudæmið áttu að vera í sumarfríi, heyrði ég, en ekki var beiskjunni fyrir að fara hjá þeim, þær voru dásamlegar. Og ekkert hræddar við mig, enda vanar ýmsu hrollvekjandi. Það eru samt helst afdalabændur sem búa í tjaldi eða húsnæði sem næðir um í hvassviðri (og alltaf hvasst) sem gætu mögulega verið jafnrosalega rauðir í framan og útiteknir og ég í dag. Ég veit að Skagakonur líta óstjórnlega vel út, fyrirskipun frá bæjarstjórn (Fallegasti bærinn, fegustu konurnar, bestu kartöflurnar = kjörorð Akraness), en ég hef ekki hugsað nógu vel um útlitið síðan fyrir covid og svo var grímuskyldan afnumin allt of hratt og harkalega.

 

Til að stráksi/fyrirvinnan kæmist sem fyrst í vinnuna aftur tókum við strætó og bílstjórinn opnaði dyrnar að aftan til að losna við að ég gengi fram hjá honum, en það er frítt í strætó innanbæjar. Drengurinn reyndi að kenna covid um þegar ég bar mig upp við hann, að þetta hefði verið svona síðasta árið, en covid er ekki lengur afsökun fyrir neinu ... margir nota það samt enn til að loka búðum sínum of snemma dags. Allt féð sem ég eyddi í fegurð fyrir stefnumótið (kjötbolluveisluna) ... sú fegurð hvarf þegar ég fór næst í sturtu.

Bara svo þið gerið ykkur í hugarlund hvernig ég leit út fyrir sex dögum, á stefnumóti (kjötbolluveislu) við vissan veðurfræðing, eftir að hafa eytt öllu sparifé mínu (setti allt sílikon á vísa-rað), birti ég hér nýlega mynd af konu sem er fædd í ágúst 1958, eins og ég. Hún er að vísu ögn grennri, með færri hrukkur og á meiri peninga, ásamt því að þessir fjórir dagar sem hún er yngri en ég skipta eflaust einhverju ... og ég hneppti upp í háls eftir að mamma hans kom til skjalanna og var ekki með bert á milli. En ég hef reynt að ná þessu útliti alla tíð eftir að ég flutti á Skaga hinna fögru kvenna eins og landsmenn kalla Akranes, eða ættu að gera. Það er til dæmis alltaf unun að hitta gömlu skólasysturnar í Einarsbúð, þær líta nánast út eins og þær gerðu í 12 ára bekk eða í kringum brottnám mitt til Reykjavíkur (sjá Sérstæð sakamál, 3. tbl. 1971).

Eftir þessa erfiðu reynslu í dag ætla ég að taka mig virkilega á, fylla skúffur og skápa af snyrtivörum, koma mér upp hirðsnyrtidömu, klæðskerameistara og panta tíma hjá Önnu Júlíu í klippingu, og þá getur Madonna bara dinglað sér ... og  Vilmundur. Það verður unaðslegt að fara á fætur eftirleiðis, verja morgninum í nákvæma snyrtingu (nota gyllinæðarkrem undir augun, flugfreyjutrikk) og setjast svo við tölvuna og vinna, glæsileg eins og ég væri að fara í fínt matarboð eða á hirðdansleik. Held það nú.

Díana, Megan og ískaldur veðurfræðingur

Ekkert heyrst frá veðurfræðingnum í sólarhring. Óþolandi gelgjulegt af honum að hætta bara að tala við mig, eins og til að gera mig spennta. Virkar ekki. Kann ekki við að hringja í mömmu hans en geri það kannski á morgun eftir hádegi ef ég heyri ekkert frá honum í fyrramálið.  Kannski eru veðurfræðingar landsins á neyðarfundum vegna kuldans núna, er ekki hafís kominn nálægt landi og þá kannski ísbirnir? Þetta er fínasta veður fyrir minn smekk en fólkið á Facebook (hinu heimili mínu) er ekki ánægt - ég veit um fjölskyldu sem hlær tryllingslega yfir veðurfréttum þar sem sjaldgæf orð að sumri, eins og frost og slydda, koma fyrir, þau kalla þetta skemmtiþátt og telja orðin.

Hitabylgjur koma iðulega í júlí og ágúst, ef veðurminni mitt er rétt. Man eftir svo heitum degi eitt árið 12. ágúst að afmælistertan mín úr Bernhöfts byrjaði að bráðna (súkkulaðið í áletruninni) frá kælibílnum að dyrunum hjá mér á Hringbraut, tíu til tólf skref, hann lagði uppi á gangstétt beint fyrir framan. Það var viðbjóður. Hugsa sér, tugir gesta í 56 fermetra íbúð og vel yfir 20 stiga hiti úti og ekki búið að finna upp viftur, brauðtertur um öll borð og allt of lítill ísskápur. Það heitt þennan ágúst að geitungarnir dóu (ææ, sveppir í búum þeirra) áður en þeir gátu farið að geðvonskast skömmu seinna. Ekki skrítið að ég hafi flutt á Skagann við sjóinn þar sem oft er gola, ekki nærri því nógu oft samt. Vilmundi finnst ég of lægðasjúk, hann sagði það í gær en ég hélt að hann hefði verið að grínast, eða að þetta væri hrós. Þetta er mögulega orsökin fyrir ískaldri þögn hans í dag en virkar ekki á mig.

Ég eldaði ansi hreint góðan mat í kvöld - átti að vera venjulegt hakk og spaghettí en kjötsósan varð svolítið öðruvísi, samt fínasti vetrarmatur sem hlýjaði sem ekki veitti af þar sem kuldaleg þögnin ríkir enn úr Reykjavíkinni. Ég átti ekki tómata í dós og var búin að gleyma grænmetisteningunum ... kryddaði hakkið með salti, pipar og Hlöllabátakryddi, setti litla tómatpúrédós, síðan skellti grænmeti í bitum (gulrótum, blómkáli og brokkolí, áður frosnu) út í hakkið, rjómaosti með karmellíseruðum lauk (hálf dolla, þurfti að klára) og smávegis rjóma (sem var að renna út). Enn fannst mér vanta eitthvað og setti matskeið af kanil út í og þá varð þetta fullkomið. Náði svo spaghettíinu algjörlega al dente og þetta var hrikalega gott. Líka fyrir unglinga en minn bað um meira. Afgangurinn er kominn inn í ísskáp, ekkert myndað en kanill er svo góður í mat þegar eitthvað vantar í bragðið ... þetta var óður til kanils og já, ég hlakka til jólanna.

- - - - - - - - - - - - - 

Ég held að hirðin í Buckingham-höll sé voldugri en flesta grunar og stjórni ansi hreint miklu (með samþykki sumra). Held að Díana hafi lent í hakkavélinni en barist á móti. Megan er alls ekki nógu fín fyrir fjölskylduna, bandarísk, áður atvinnuleikkona og hálfsvört að auki, eitthvað sem fjölskyldan sjálf myndi aldrei viðurkenna. Þá er gott að hafa vel tengda hirð sem getur stjórnað umræðunni ... miskunnarlausri pressunni.

Fyrst upplifði Megan andstyggilegheit og dónaskap, hún kvartaði (ólétt og viðkvæm) og þá lásum við um í blöðunum hversu frek og ömurleg hún væri við starfsfólkið, öskraði á það og allt. Pabbi Megan er ómetanlegur hirðinni án þess að vita það. Ungu hjónin flýja loks til Bandaríkjanna, láta svo Opruh plata sig í lélegt viðtal um ekki neitt sem gerði ekkert gott fyrir þau. Harry elskar fjölskylduna og litla barnið er látið heita í höfuðið á ömmu hans til að sýna það og rétta fram sáttarhönd. Hirðin brjálast og lætur leka út að Elísabet sé alls ekki hrifin og hafi ekki veitt leyfi fyrir notkun nafnsins, Harry reynir að leiðrétta það en er ofurliði borinn. 

Ég ætla nú samt að tala við einn af sérfræðingum mínum í breska kóngafólkinu, Borghildi vinkonu, og vita hvað hún heldur. Hún bjó lengi í London og veit miklu meira um kóngafólkið en ég. Í lok ágúst 1997 kom hún í útvarpsviðtal til mín á Aðalstöðina og við ræddum mál Díönu prinsessu í rúman klukkutíma. Díana lenti í bílslysinu banvæna sama kvöld. Furðuleg tilviljun, nema Karl hafi verið að hlusta. Eða Elísabet, sögðu ekki klikkuðu samsæriskenningasmiðirnir að hún hefði lært að gera við bíla í stríðinu, þá kornung kona, og hefði farið til Parísar þetta kvöld og skemmt bílinn sem Díana og Dodi voru í?

Ástæðan fyrir því að ég fór að tala um Díönu er að Vilmundur er með tattú af henni, hann sendi mér mynd af því í gær. Mamma hans húðlúraði hann, held ég. Sennilega hef ég ekki hrósað því nóg (húðflúrinu) og þess vegna frystir hann mig úti. Hefur hann aldrei heyrt talað um annan séns eða misjafnan smekk? Annars er mér alveg sama, þetta virkar ekki á mig.

Ekki fleiri stefnumót - í bili

Enska landsliðið gladdi gamalt hjarta mitt með því að sigra í dag en ég hef iðulega haldið með Englendingum, síst þó árið 2016, það eftirminnilega ár þegar leikirnir voru svo spennandi sumir að ég „sá“ hluta þeirra með lokuð augun eða í felum nánast á bak við hurð til að spennan bæri mig ekki ofurliði. Ég get verið dramatísk en bara þegar kemur að fótbolta, ekki t.d. ástum. Þá er ég verulega kúl eins og glöggir lesendur bloggsins hafa áttað sig á.

Tilboði mínu í bandaríska sendiráðið, eða húsakynnin við Laufásveg, var hafnað grimmdarlega um leið og ég lagði það inn. Það þarf að taka þetta allt í gegn, stærðin er ekki allt, eins og margir vita. Ég var samt farin að sjá mig fyrir mér þarna, sérstaklega afmælin mín en himnaríki er alveg nógu góður staður fyrir vini mína og vandamenn. Mér tókst að sjá til þess að gjaldtöku yrði hætt í Hvalfjarðargöngum en það dugði samt ekki lötustu gestum mínum. Ég gerði tilraun til að láta Akraborgina fara að ganga aftur en vegna misskilnings var stofnaður hamborgarastaðurinn Akraborgarinn - sem er reyndar fínt nafn. Ekki búin að smakka, aðeins of langt til að ég nenni að ganga (ég hata að ganga) og ekki er sent heim.

Vilmundur hringdi til að spjalla. Mamma hans hafði skroppið í bingó, það fyrsta eftir covid-lokun, svo hann gat um frjálst höfuð strokið, sagði hann glettnislega. Ég hafði reyndar ekki hugmynd um fyrr en í dag að hann byggi með gömlu konunni. Henni fannst það góð hugmynd, sagði hann, ódýrara húshald og hann myndi hvort eð er erfa þessa íbúð í fyllingu tímans og bara vesen að flytja.

Hann er kominn með móral yfir veðrinu, hvítt í Akrafjalli og allt, en sagði að köld sumarbyrjun væri á sig leggjandi til að gleðja mig, ég sem sagt losnaði við geitunga í sumar. Að mestu. Þessir íslensku væru harðskeyttir og geðillir og vegna mikils magns blóma og trjáa í byggð lifðu þeir góðu lífi þar og væru vanir að stinga mannfólkið sér til hita (og skemmtunar). Eitt árið lækkaði júníhitinn víst mjög snögglega um tuttugu gráður - fór úr tíu gráðum niður í mínus tíu, minnir mig að hann hafi sagt - sem er mögulega það eina sem getur hrakið geitunga úr landi, ásamt því auðvitað að meðalhiti lækki um einhverjar gráður og fólki verði bannað að rækta stinguflugur nema hafa þær í ól. Það er mjög hentugt að þekkja veðurfræðing en ég er eiginlega búin að afskrifa hann sem stjúpföður kattanna. Veit samt að þá langar. Þeir reyna að veiða alla karlmenn sem stíga fæti inn í himnaríki, mala og knúsa, að springa úr ástreitni. Iðnaðarmennirnir mínir í fyrra voru sumir hálfvandræðalegir. 

Símtalið stóð ekki lengi, hann endurtók loforðið um að ég kæmist með strætó í fermingarveisluna á Kjalarnesi á fimmtudaginn (slæm spá á 17. júní, ekkert nýtt), sagði mér svo sitt af hverju um háþrýsting og lágþrýsting og svo kvöddumst við vingjarnlega. Enginn hjartsláttur, enginn spenningur, það var eitthvað sem kjötbollur mömmu hans káluðu endanlega, ekki þó endilega viljandi hjá henni.

Ég fæ sennilega alveg nógu mikla nánd í strætóferðum mínum sem er ansi lítil núna, engin. Tveggja metra reglan er ekki lengur í gildi, sem betur fer, svo ég ætla að taka aftur upp 200 metra-regluna mína (nema jól og afmæli). Það þarf eitthvað svakalega mikið til að ég nenni á fleiri stefnumót á næstunni. Ég er samt ekkert beisk, mér líður bara vel með bókum, kisum og kaffi - og auðvitað EM. Ætla samt að endurskoða þetta í kringum 12. júlí.  

Sönn svör og systraslagur á Skaga

Blogginu hafa borist nokkrar spurningar sem tengjst flestar stefnumótinu í fyrradag.

-  -  -  -  -  -  -  -  -

Hvernig kynntist þú veðurfræðingnum? Ég sagði á blogginu að veðurfræðingar svæfu bara hjá þegar væri lægð yfir Grænlandi (sem er nánast aldrei). Mér var sagt það. Vilmundur hringdi frekar svekktur og vildi leiðrétta það en símtalið endaði með boði á stefnumót, hélt ég. 

Er hann sætur / spáir hann góðu veðri? Ég legg það að jöfnu. Já, hann er kjút og hann sendi mér nýlega geggjað spákort (sjá mynd) sem hann gerði fyrr á þessu ári, (besta veðrið í mínum huga) og ég eiginlega varð pínku skotin í honum þá. Ef þetta heldur áfram ...  Held stundum að þessar lægðir allar í júní séu gerðar til að heilla mig. En - ég verð að komast í fermingarveislu á Kjalarnesi á fimmtudaginn!!! Hann ætlar að reyna að seinka svakalegri lægð til föstudags.

Á að gefa honum annan séns? Well. Kannski vildi hann bara hitta mig og ræða lægðir og ég tók því sem boði um rómantískt stefnumót. Kannski er hann óreyndur. Hann er samt um sextugt eins og við Madonna.

Hvað varð af g-strengnum? Ég var að vona að hann hefði gleymst. Ég var svo lengi að reyna að koma mér í hann að ég hafði næstum misst af strætó. Ég rúllaði honum bara upp fyrir rest og skellti upp í efri skáp, þar mun hann vera, mögulega um aldir alda, svo innilega ofmetin flík og ekkert sexí. Hefði eins getað verið í gítarstreng.

Á hvernig bíl var mamman? Það þýðir ekki að spyrja mig um bíltegund, bíllinn var rauður og talan 3 kom tvisvar fyrir í númerinu. 

Var þetta dýrt deit? Já, mjög, ég þarf að semja um reikninga fyrir sílikoninu og reyna að skila rúmfötunum sem kostuðu 138 þúsund (eitt sett, án laks), aldrei notuð. Náði að staðgreiða flest annað og panta í gegnum Einarsbúð. Ætla að halda verjunum upp á djókið. Ansi hrædd um að þetta hafi verið minn síðasti séns. 

Með hverjum heldur þú á HM? Þetta er reyndar EM-2020 sem var frestað um ár - ég held oft með Englandi, leikur á morgun!!! Líka spennt fyrir Þjóðverjum. Og Dönum líka, ekki síst eftir hryllinginn í dag - meira að segja þrátt fyrir hræðilegu stjórnvöldin þar. Drottningin er töff. 

Elskar Vilmundur ketti? Já, mig grunar það. Mamma hans er alla vega með feisbókina sína fulla af kettlingamyndböndum (englum og vísdómskornum). Hann virðist sammála mömmu sinni í flestu, en við ræddum svo sem ekki um ketti í kjötbolluboðinu.

Ertu bólusett? Hálfbólusett, fæ seinni í lok júlí.

Er mamma Vilmundar afbrýðisöm út í þig? Held ekki.

Hvar kaupir þú fötin þín? Oftast í Nínu, stundum Walmart.

Ertu til í að vera með ástarráð annað slagið á blogginu þínu? Já, ekkert mál, mín er ánægjan.

Wham eða Duran Duran? Pink Floyd.

Þú vinnur við að fjarlægja villur, finnst þér í lagi að það séu jafnvel ein eða tvær villur í þínum eigin færslum? Nei.

Hefurðu einhvern séns, svona í alvöru? Já. Forspá kona (frænka mín) sagði við mig þegar ég var 18 ára að ég myndi giftast ljóshærðum manni með ættarnafn. Ég rengi það ekki. Neitaði þó að deita ljóshærðan vin Elfu vinkonu í USA, hann ber ættarnafnið Mattrass. Ég þarf þá bara að lifa með því að hafa kannski hafnað sjálfum draumaprinsinum.

 

Hilda (+2) kíkti á Skagann um hádegi og við fórum fjórar skvísur í bröns á Galito. Með önd á vöfflu fékk ég mér mímósudrykk, eitthvað sem ég hef ekki smakkað áður, og Hilda varð mér náttúrlega til skammar, eins og svo oft ... alltaf. Kurteis þjónn kom gangandi með gult í glasi og setti upp spyrjandi svip. „Fyllibyttan er hér í horninu,“ sagði hún ruddalega og beindi geðillskulegum glyrnunum í átt að mér. Þjóninum brá, enda er þetta fínn staður og engar fyllibyttur leyfðar. Mímósa er, held ég, appelsínusafi og freyðivín saman, það var allur fyllibyttuskapurinn. Við systur borðuðum egg-benediktana okkar í fýlu og rúntuðum um Skagann alveg brjálaðar, fórum í skúrinn hjá Kristbjörgu grautfúlar og síðan í Frystihúsið til að geta orðið enn kuldalegri hvor við aðra. Kíktum svo í gallerí Bjarna Þórs til að hitta Ástu og fengum Helgu Olivers í kaupbæti. Lentum næstum í slag á útleiðinni. Ég söng: Farðu í fúlan pytt, fullan af draugum, og loks gerði hún það þegar hún skrönglaðist á bíldruslunni til Reykjavíkur um hálffjögur, ekki sekúndu of snemma. Annars bara dásamleg heimsókn, alltaf gaman að fá Hildu.

Svo er annað ... ég komst að því að Galito er ekki með vonda kaffið, ofmetna, eins og ég hélt, heldur fínasta Lavazza. Skipt var um kaffitegund þar fyrir rúmum tveimur árum. Ég hafði ekki haft hugmynd um það og neyðst til að fá mér vín með matnum (rauðvín eða mímósu) eða gos, kaffi er fínt með bröns, og í mörg ár sagt kurteislega en ískalt: „Nei, takk,“ þegar mér var boðið upp á kaffi eftir mat. Næst segi ég „Já, takk, tvöfaldan latte!“ 

Svo fékk ég ansi hreint góðar kaffifréttir nýlega. Kaffið sem ég hef mært og fæst hjá Rjúkanda (Vegamótum) á Snæfellsnesi verður til á Akureyri þegar við Hilda mætum þangað í júlí. Í Listasafninu í Gilinu ... það var áður ljómandi gott kaffi þar (frá Te og kaffi) en nýir aðilar tóku nýlega við þarna og verða með dásemdar kaffi frá Sonju Grant. Getur verið að Te og kaffi sé komið aftur í bókabúðina? Sá nýlega snapp þaðan og merkingin var eins og þetta væri Te og kaffi-staður.

... um sjóferð þá

Ég veit stundum ekki hvað er að mér. Eftir að hafa eytt stórfé og í raun blóði, svita og tárum hefði ég alveg getað mætt ómáluð á joggingbuxum og netabol á stefnumótið í gær. Það var samt alveg skemmtilegt. 

Ég sveif inn í strætó klukkan 17.30, full tilhlökkunar, og sá að bílstjórinn þekkti mig ekki, 1-0. Enda var ég mjög glæsileg eftir að hirðförðunardama himnaríkis hafði farið um mig höndum. Var svo komin alla leið í Kollafjörð þegar ég áttaði mig á því að við höfðum bara talað um tíma - ekki stað, 1-1. Sem betur fer sá hann SMS-ið frá mér en hann kom líka af fjöllum. Já, hvert ættum við að fara til að borða? Hann stakk upp á ýmsum stöðum, eins og BSÍ og Argentínu en ég var viss um að þeir væru ekki til lengur, 1-2. Ég hafði verið svo viss um að hann ætlaði að bjóða mér á Grillið eða Holtið, 1-4, og að þyrlan sem lenti hér á hlaðinu í fyrrakvöld hefði verið í æfingarflugi, 1-15, og mér yrði komið á óvart með þyrlufari í bæinn daginn eftir - í versta falli myndi hann senda limmósínu, 1-20 og hætt að telja, eftir mér. Það má láta sig dreyma.

Við ákváðum fyrir rest að hittast á Stjörnutorgi í Kringlunni og láta bara ráðast hvað við fengjum okkur að snæða. Ég náði leið 3 eða 4 niður á Miklubraut og var komin á góðum tíma - til að uppgötva að það var verið að loka. Veðurfræðingurinn (Vilmundur) kom aðvífandi og eldri kona í humáttina á eftir honum.

„Þetta er mamma, Vilborg,“ sagði hann brosandi, „hún vildi endilega koma með, er það ekki í lagi?“

„Jú, auðvitað,“ svaraði ég. Fyrir svona feimnisdollu eins og mig var bara fínt að hafa þriðja aðila með okkur. Þegar gamla konan (85) komst að því að allt væri lokað, hún vildi athuga það sjálf, dreif hún okkur bara með heim til sín og eldaði gamaldags kjötbollur úr saltkjötsfarsi með kartöflum, brúnni sósu og grænum Ora-baunum. Þegar hún svo kom með rabarbarasultu voru jólin komin, sagði Vilmundur svo réttilega. 

Vilborg sagðist iðulega skella mynd af kvöldmatnum á Facebook-síðuna Gamaldags íslenskur matur - og alltaf slá í gegn, fá yfir hundrað læk og beiðni um uppskriftina.

Þetta var eins og að heimsækja kært frændfólk, mjög heimilislegt. Ég var auðvitað fyrir löngu búin að hneppa fjórum efstu tölunum á blúnduskyrtunni upp í háls - það var engin stemning fyrir skoru. Við spjölluðum um svo margt yfir matnum, allt svo eðlilegt. Ég sagði þeim til dæmis að ég hefði leikið stórt aukahlutverk í Heilsubælinu í Gervahverfi um árið og einnig að ég hefði fengið að fara út í sjoppu fyrir sjálfa Shady Owens þegar við unnum saman í Ísfélagi Vestmannaeyja. Þeim þótti báðum mikið til þess koma, sérstaklega þetta með Heilsubælið því þau elskuðu þá þætti og áttu á spólum. Vilborg sagði mér svo að Vilmundur hefði eitt sinn teflt við Jón L. Árnason. Ég lyfti brúnum af hrifningu en Vilmundur sagði rjóður: „Æ, mamma, hættu, það var ekki á neinu stórmóti!“

Ég var alveg búin að steingleyma því hvað lúdó er skemmtilegt. Svo skemmtilegt að með miklum naumindum náði ég síðasta strætó heim (klukkan 23) en mæðginin voru svo elskuleg að skutla mér í Mjóddina og af því að við vorum of sein, elta strætó alla leið út á Kjalarnes, fínu flottu bensínstöðina sem er að gera allt vitlaust hjá sælgætisgrísum þessa lands - þar sem okkur tókst loksins að ná leið 57. Gamla konan keyrir ansi hægt og Vilmundur keyrir alls ekki frekar en ég. Hún þorir þó ekki að keyra í gegnum jarðgöng, hvað þá göng sem liggja undir sjó, annars hefði hún skutlað mér alla leiðina heim, sagði hún. Klukkan var orðin of margt til að fara fjörðinn, fannst okkur.

Þetta var fín kvöldstund, ég var södd og sæl og fékk að sitja í framsætinu í strætóeltingarleiknum, en það mun taka mig mjög, mjög marga mánuði að jafna mig fjárhagslega. Var það þess virði fyrir kjötbollur og spilamennsku? Kannski, kannski ekki. Við mintumst ekkert á að hittast aftur en við Vilborg erum orðnar góðar Facebook-vinkonur.

Ég vil segja þessa sögu mína körlum til lærdóms, að þeir verði alltaf búnir að ákveða staðinn líka, ef þeir bjóða konu á deit. Stundum er líka sniðugt að sleppa því að hafa mömmu sína með þótt það hafi verið allt í lagi í þessu tilfelli. EM í fótbolta karla hefst í dag sem þýðir að ég verð óviðræðuhæf í mánuð og ekki til í dæminu að ég nenni á stefnumót svo það var sennilega gott að þetta fór svona og ég þyrfti ekki í staðinn að bjóða honum og mömmu hans í fótboltaheimsóknir í himnaríki. En þvílík þöggun varðandi EM, ég gat ekki gúglað mér til gagns og þurfti að spyrja Davíð frænda hvar hægt væri að sjá keppnina og ætla að gerast áskrifandi að Stöð 2 sport. Það hlýtur að vera hægt í mánuð, kannski lengur ef Formúlan er á sömu rás.

MYND*: Fróðir menn segja mér að þyrluheimsóknin í fyrrakvöld hafi mögulega tengst því að ÍA sé sennilega kannski mögulega að kaupa Gylfa, annar sagði Roman Abramovich. Það stóð yfir leikur akkúrat þá og gaurarnir í þyrlunni (Gylfi og vinir hans?) hurfu bak við stúkuna um hríð. 

Einn dagur til stefnu ...

Síðustu daga hef ég legið (eða staðið, ég er með sturtu) í svanamjólk, farið í nudd kvölds og morgna og alls kyns snyrtingar sem hefur lítinn tíma gefið til að blogga. Stundað úthverfa innhugun sem er eitthvað nýtt og fokdýrt en á að virka ef maður notar Herbalife með. Stefnumótið er á morgun. Á MORGUN, KRAKKAR! Þetta var miklu auðveldara í gamla daga, mamma fór bara í lagningu ef eitthvað stóð til, setti á sig slæðu án þess að nokkur hrópaði: Reyndu að aðlagast ... skellti á sig rauðum varalit og var þá tilbúin. Tímarnir hafa breyst og samkeppnin um hvern karl 55 plús er harðari en nokkurn gæti grunað. Að hafa fundið mann á réttum aldri með ótrúlega spennandi menntun (betra vissulega ef hann væri eldgosafræðingur, skjálftafræðingur og slíkt - en komin á þennan aldur hefur mér lærst að slaka á kröfum)

Svo sótti ég fóstursoninn í sumarbúðirnar í gær og þvílíkt sem hann var hamingjusamur eftir dvölina. Strax í morgunm, fyrir allar aldir, var hann vakinn og gerður að fyrirvinnu heimilisins frá og með deginum í dag og fram í ágúst ... Síðasta árið í vinnuskólanum ... Það voru sokkar, ullarsokkar og gúmmískórnir (túttur) síðan í fyrrasumar - vantaði bara lopapeysuna. Hann var líka vel nestaður. Feitt kjet og súrt slátur í pokaskjatta og mysa til drykkjar ... (hæ, Tommi) eða kókómjólk og ostaslaufur ...

Það er brjálað að gera þessa dagana - ekki bara við undirbúning magnaðs útlits fyrir stefnumót við veðurfræðing ... ég fæ iðnaðarmenn á eftir til að taka íbúðina í nefið, setja nýjar fúgur bæði á baði og eldhúsi, mála allt hátt og lágt (komið alveg ár síðan himnaríki var tekið í gegn síðast) ... og margt fleira. Spurning líka um að skipta um gólfefni áður en þetta lætur á sjá ... Mér líður betur með þetta þótt maðurinn komi kannski aldrei í himnaríki - en annaðhvort fer maður alla leið eða gleymir allri rómantík, kona á mínum aldri grípur tækifærin. Jæja, best að fara í svanamjólkurbað morgunsins - hvert gramm af þessu hvíta dufti sem ég á að sáldra yfir mig í sturtunni kostar svo marga þúsundkalla að ég efast um að ég eigi fyrir strætó í bæinn á morgun. Ég fer þá bara á puttanum.