Harðangur og hakkabuff ...

„Stöðvið uppþvottavélarnar!“ hrópaði gömul vinkona og fyrrum samstarfskona, hún hafði greinilega fengið hugmynd enn einu sinni. „Hvað er í gangi?“ spurðum við. „Mér finnst að við ættum að stofna saumaklúbb,“ sagði hún spennt. „Virkilega,“ sagði ein í hópnum, „eitthvað mánaðarlegt og bindandi þar sem setið er og raðað í sig tertum á meðan slúðrað er um mataruppskriftir og barnauppeldi og-“ Við stoppuðum þessa fordóma í fæðingu. Engin okkar var í saumaklúbbi, aldrei við boðið í slíkan félagsskap ... „Sko, við gætum lært alls konar hannyrðaaðferðir, setið og saumað og talið út, heklað milliverk, æft okkur í harðangurssaumi yfir lágværri fiðlutónlist ... ég á Mozart komplett, borðað lífrænt ræktað gúrmei-dæmi i hléinu og talað saman yfir lindarvatninu, kaffi bannað, um eitthvað merkilegt ... spennandi nýleg þingmál og nýsamþykktar reglugerðir, hvort væri ekki bara bull að skipta út krónunni fyrir annan gjaldmiðil, fiskeldisaðferðir í Téténíu, miklu lægri veiðigjöld, ef fólk bara vissi hvað það er dýrt að borga laun og kaupa ný skip og svona,“ hvíslaði hún hrærð.

Til að gera langa sögu stutta, stofnuðum´við saumaklúbbinn Kniplingahrottana en Blúnduhrottar kom líka til greina. Okkur fannst það fyndið. Við ætluðum alltaf að hittast og læra harðangur og hitt en náðum því einhvern veginn aldrei ... afar skammlífur saumaklúbbur. Ég man þetta kannski illa sökum elli en samt held ég að allt það helsta hafi komið fram.

Eini hannyrðaklúbburinn sem ég hef verið sæmilega virk í er Hekls Angels og um tíma Dúllurnar sem lýsti ekki bara útliti okkar og innræti, heldur hekluðum við marglitar dúllur af miklum móð, mótuðum síðan Akrafjallið úr þeim, festum á plötu og gáfum Bókasafni Akraness sem átti þá stórafmæli. Komumst í Skessuhorn og allt fyrir vikið, segið svo að hannyrðir borgi sig ekki. Frægðin er ekkert annað en sæt þegar maður fær sérafslátt í Andvara eða Staðarfelli hér á Kirkjubrautinni. Hef ég nefnt það hér áður að í framhaldi af Kirkjubraut er Skólabraut ... og við Skólabraut stendur kirkjan?

(Mynd2: Gardínurnar sem gerðu allt vitlaust og Hekls Angels urðu til í kringum.)

Allt árið 2016 sat ég við að hekla veðráttuteppi, gerði eina umferð á dag og liturinn fór eftir hitastigi á hádegi. Mun ætíð sjá eftir að hafa ekki valið kl. 15 frekar, þá hefði rauði liturinn náðst inn, hann táknaði 18°C plús, minnir mig. Gott að hafa ekki ákveðið að hekla eitt í ár, það hefði orðið einlitt, það hafa eiginlega bara verið 10-12 gráður í allt sumar sem mig minnir að sé grænn litur. „Réttu mér græna teppið,“ yrði sagt, ekki það röndótta ... Ég náði aðeins einni fjólublárri rönd, kuldarönd, mínus fimm og kaldara, það er alltaf svo gott veður á Akranesi. Átján stiga hiti kom nokkrum sinnum þetta sumar á Skaganum en bara fyrir þá sem miðuðu við hitann kl. 15. Ég gerði hverja umferð einfalda, engin stuðlar, þá hefði teppið orðið fjögurra metra langt. Einfaldur plötulopi, létt en samt voða hlýtt. Á myndinni hér að ofan sést að eitthvað var liðið á vor, bláu litirnir tengdust vetrinum en sumarið fékk gulan eða appelsínugulan, rauðan ef ég hefði valið réttan tíma ... Efsta mynd, eða mynd 1: Kela fannst ógurlega gott að hvílast á þessu teppi, jafnvel á meðan ég heklaði það. Já, þetta var hannyrðahorn vikunnar ... nú veit fólk að ég er myndarleg húsmóðir. Held að það sé gott að koma því út í kosmosið fyrir helgarferðina norður. Hilda er líka frábær, hún kann á gítar og bókhald.

Alltaf þegar ég kaupi nautahakk, kannski einu sinni í mánuði, býr ég til hakk og spagettí eða lasagne og í gær var ég orðin leið á því ... ákvað að búa til hakkabuff í fyrsta skiptið. Gúglaði og ákvað svo bara að ég gæti alveg gert þetta. Skellti hakkinu í skál, setti eitt egg út í, rjómaslettu, og smávegis feta-ost ásamt fullt af alls konar kryddi. Mér hættir til að vankrydda sem er hræðilegt, en óttinn við að ofsalta til dæmis getur farið illa með mann ... ég mótaði þessa snilld í buffstærðir, steikti á pönnu og setti inn í ofn á 160°C (ekki blástur) á meðan ég sansaði hitt. Steikti lauk og svo kartöflur (forsoðnar, ég veit, henti helmingnum), harðsteikti kartöflurnar í smjöri og olíu, kryddaði með ýmsu (eftir heiftarlegar árásir síðast (kanill í hakk (og spagettí) þori ég ekki mikið út í það) og bar svo fram með sveppasósu úr fernu. Munið, ég er ekki sósumeistari, ég gerði kokteilsósu með Londonlambi ein jólin (1977, held ég). 

Þetta var ljómandi gott - mér fannst svo mikið með, eða laukur og kartöflur að ég sleppti því að spæla egg sem er örugglega gott líka, bara næst. Svo var nægur afgangur fyrir stráksa í hádeginu í dag. Ég fékk nú bara roð og bein og síðustu skyrdósina. Einarsbúð á leiðinni með pöntun, tómur ísskápur. Það fer allt ofboðslega hratt þegar drengurinn þarf nesti tvisvar á dag, hádegishressingu og kvöldmat. Mun hafa hakkabuff oftar og þá með ýmsum útfærslum. Ég veit að mömmur.is og Eva Laufey reyna að bregða fyrir mig fæti - eða þegar ég fer virkilega af stað með sælkerauppskriftir - og hef öðlast kjark til að upplýsa um hvaða kryddtegundir ég nota - það verður bara spennandi að verða kraftmeiri áhrifavaldur.

Mynd 3: Einhver illa þenkjandi gæti sagt að myndin væri af borðstofuborði (Góði hirðirinn, 3.000 kr. Ár: 2006) en það var erfitt að ná góðri mynd í miðri máltíð svo ef myndin hefur prentast vel má sjá grilla í hakkabuff.

Spennandi spá fyrir júlí (ekki veðurspá)

Suðaustan 8 m/sek, í herberginu mínu þegar ég vaknaði í morgun. Gardínan var nánast lárétt og ég mundi að í dag er sumarið hálfnað. Þetta var hressandi. Ellefu gráður úti, eitthvað hærri hiti inni. Sennilega evrópskur herbergishiti sem segir til um hvaða hitastig eigi t.d. að vera á rauðvíni, sem oft er borið fram allt of heitt hér á landi þar sem við teljum 20°C plús mátulegt. Nema okkur sem venjum okkur á annað. Mögulega við sem höfum Síberíu- og norðurheimskautsgenin. Vinir mínir og vandamenn segja með aðdáun að þegar ég svari í síma fari símtólið þeirra megin stundum að hríma.

- - - - - - - - - - -

Síðasti dagur vinnuskólans átti að vera hjá stráksa á morgun en það á að leyfa honum að vinna lengur til að bæta honum upp það sem hann missti úr þegar hann fór í sumarbúðirnar í Reykjadal. Meiri öðlingarnir sem þar ráða ríkjum. Hann fær þá sömu laun og hinir krakkarnir sem misstu ekkert út, fyrir sumarið, en þarf að vinna fyrir því auðvitað. Svo verður hann nýttur hér í ágúst fram að fjölbraut, og fær laun fyrir að aðstoða mig við að grisja, held að það verði að gerast minnst árlega til að það safnist ekki upp einhver hryllingur, ekki bara að leiðinlegt sé að búa á yfirfylltu heimili, heldur myndu erfingjar mínir bölva mér í sand og ösku við annars hroðalega átakanlegt andlát mitt, ég er víst orðin mikið hró ... og samkvæmt því sem ég sá á Facebook í morgun er hálfgert kraftaverk að ég sé enn uppistandandi, birti það hér ykkur til upplýsinga og áfalls:

Líkamsæfingar fyrir 60 plús

Stattu á þægilegu undirlagi með gott rými fyrir framan þig. Haltu á 1 kg kartöflupoka fyrir framan þig með útréttum höndum, beint fram. Reyndu að halda þeirri stöðu í eina mínútu og hvíldu svo. Með hverjum degi sem líður muntu geta haldið þessari stöðu lengur. 

Eftir nokkrar vikur skaltu færa þig upp í 2 kg poka, næst 10 kg og að lokum áttu að geta haldið 25 kg kartöflupoka uppi með útréttum höndum í heila mínútu. Þegar þeim árangri er náð skaltu setja kartöflu í hvern poka og endurtaka ferlið.

- - - - - - - - - - - - - 

Þvílík heppni í allri gleymskunni (ellinni) að hafa fengið tíma í klippingu í næstu viku (ekki lit samt). Hilda þarf ekki að skammast sín jafnmikið fyrir mig í óveiðiferðinni okkar, ég fæ líka „framköllun“, eða lit á augabrúnir og augnhár svo nú væri kannski bara réttast að mæður á Norðurlandi lokuðu miðaldra syni sína inni á meðan við verðum á ferðinni. Hohoho. Hilda er svo miklu yngri en ég og gleymir aldrei snyrtiveseni á meðan gamli hippinn í mér nennir ekki svona snyrtikjaftæði.

 

Aldrei að segja aldrei og loka öllum dyrum, Facebook lagði fyrir mig próf, nokkuð vandað, sýnist mér, og án þess að ég þyrfti að svara spurningum eða gefa upplýsingar, fékk ég spá um hvernig júlímánuður (restin) verður hjá mér. Það verður greinilega fjör fyrir norðan (sjá mynd) en reyndar ólíklegt að allur þessi mikli fjöldi komi við sögu, það eru ekki til svona margir tilkippilegir á öllu Norðurlandi að Glettingi (trust me), sennilega á þetta að vera 1-3 sem er öllu líklegra. Nema svona próf séu bara bull og eingöngu til gamans gerð. Nei, fjandakornið.

Öðruvísi uppvakningur

Það gætir ákveðins pirrings hjá fólki sem er fullbólusett (fb fólk á Fb (Fb=Facebook)) en verður samt að passa sig vegna fjölda smita sem greinast dag hvern nú eftir að allt var opnað.

Veit að það eru nú samt gerðar ýmsar varúðarráðstafanir. Hjón sem fluttu frá Noregi í gær (hún íslensk, hann norskur, ég fylgdist með ferð þeirra á snappinu), ætluðu að fljúga heim í fyrradag en Icelandair aflýsti óvænt fluginu þá. Þau eru reyndar ekki bólusett en voru með vottorð um að þau væru neikvæð, vottorðið rann svo út. Það kostaði þau 75 þúsund krónur á norska flugvellinum að fá nýtt próf og gilt vottorð svo að þau kæmust til Íslands. Ætla rétt að vona að þau sitji ekki upp með kostnaðinn. Held að flugfélagið hafi borgað hótel og mat, vonandi vottorðið líka. Þetta vottorð var það fyrsta sem þau voru spurð um við komuna til Íslands í gær en þau höfðu samt heyrt af því að þetta væri algjör óþarfi, þau þyrftu ekki svona vottorð ... Gott að þau tóku ekki mark á því.

Upplýsingafundur í sjónvarpinu í fyrramálið, sá fyrsti í langan tíma, og þá fáum við vonandi einhver svör. Við viljum auðvitað öll geta um frjálst höfuð strokið, það er helvíti hart að þurfa að neita sér um að sleikja hurðarhúna og vera samt fb.

Ég sé því miður fram á mjög siðprúða ferð okkar systra norður eftir rúma viku, slepp svo sem við taka veiðivörur (meik, maskara og gloss) með sem léttir töskuna til muna. Annars ferðast ég alltaf lauflétt eftir að hafa farið í þriggja vikna kórferðalag 1995 um Evrópu (Austurríki, Þýskaland, Ítalíu Sviss (bara til að kaupa Toblerone á bensínstöð)), nýtt hótel daglega í fyrstu, og með þrjár fullar ferðatöskur en bara tvær hendur - og þá voru töskur á hjólum rétt að byrja að ryðja sér til rúms í heiminum og sirka tuttugu ár í mína fyrstu. 

Við Hilda förum sennilega bara á milli kaffisamsæta á Norðurlandi og ef ég þekki hrekkjóttu systur mína rétt hefur hún beðið alla tilvonandi gestgjafa (einn) um að hafa bakkelsið með hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum. Hún veit ekki að kaffið skiptir mig mestu máli, það má alltaf tína rúsínurnar úr og gubba hnetunum. Ég man enn eftir martraðarkenndum búðarferðum með henni í gamla daga, þegar hún setti kannski Bragakaffi og rúsínupakka ofan í körfuna hjá mér og ég fékk áfall í hvert einasta skipti. Ha, rúsínur? Ha, Bragakaffi? Og þá drakk ég sennilega Diletto-kaffi sem var ágætt, minnir mig.

Efri myndin var tekin sumarið 2018 (Hilda og stráksi mjög eðlileg) þar sem við borðuðum fínasta mat á Hótel Laugarbakka (flott hús, gömul heimavist) en bara gistingin eina nótt fyrir þrjá kostaði 41 þúsund krónur með morgunverði. Við systur vorum fórnarlömb evrunnar en verðið var reiknað í þeim fk gjaldmiðli ... og talsverð hækkun varð frá því við pöntuðum. Hreint herbergi, yndisleg rúmföt en nákvæmmlega enginn lúxus, ekki sími (lánsgemsi í lobbíinu), ekki mínibar, allt of lítið sjónvarp, næstum glærir klósettveggir ... Nú, þremur árum seinna, er verðið örlítið lægra (einhverjum hundraðköllum) fyrir þriggja manna herbergi og engin hækkun þar í tvö ár, ég kannaði það.

- - - - - - - - - - - - - 

Sko, ef kóvitarnir hafa rétt fyrir sér og við bólusettu bjánarnir breytumst öll í uppvakninga hlakka ég sannarlega ekki til að þurfa að fara allra minna ferða gangandi eins og uppvakningar gera (við að leita að og bíta þá óbólusettu, ób) - ég hata að ganga og finnst tilhugsunin hræðileg. Kannski sit ég bara fyrir klára ób-fólkinu, bý í pappakassa í dimmu húsasundi og verð með sólgleraugu svo blóðhlaupin augun komi ekki upp um mig ... mig langar nú bara strax í blóð við tilhugsunina, enda tvær vikur í dag frá því að ég varð fb.

- - - - - 

Vinkona mín sagði áðan eitthvað um að raunveruleikasjónvarpsstjarna hefði verið forseti Bandaríkjanna í fjögur ár og reynt að fá stuðningsmenn sína til að kollvarpa stjórnvöldum þegar tímabil hans var á enda. Hún sagðist nú ekki trúa hverju sem væri, það geri ég ekki heldur.

- - - - -

Neðri myndin sýnir nokkra hressa uppvakninga í leit að einhverjum til að bíta.

Af góðri grannkonu, silkisæng í pöntun og nægum fjörefnum

Frábær fyrrum grannkona komst í fréttir nýlega fyrir einhverja snilld og það rifjaði upp fyrir mér atvik sem gerðist á meðan við bjuggum báðar á Hringbrautinni. Hún á hæðinni fyrir neðan mig. 

Ég kom heim af djamminu, sennilega Kaffibarnum, örugglega edrú eða nálægt því, ef ég þekki mig rétt, ákvað að lesa örlítið fyrir svefninn eins og allir ættu að gera. Svo fór ég að heyra hávaða frá neðri hæðinni, eiginlega bara mikil læti, karlmaður hafði mjög hátt, öskraði á grannkonu mína að hún hefði eyðilagt líf hans og svo kastaði hann húsgögnum til. Á ég að þora að fara  niður og sækja börnin, hugsaði ég, en fannst þó skrítið að ekkert heyrðist í þeim. Ég var eiginlega ákveðin í því að hringja niður og athuga hvort ég gæti hjálpað, það var mjög gott samband á milli okkar, svo gott að ég skildi ekki hvað var í gangi, þetta var svo ólíkt grannkonu minni. Þá hringdi síminn, þetta var hún ... að athuga hvort hún gæti eitthvað hjálpað mér, lætin hélt hún að kæmu frá mér. Henni fannst reyndar mjög grunsamlegt að ég hefði farið á Kaffibarinn, nælt mér í gæa „... og furðulegt að ná á svona skömmum tíma að eyðileggja líf hans,“ sagði hún. Okkur létti báðum mjög og í ljós kom að þetta voru fylliríslæti í næsta stigagangi. Önnur okkar hringdi í lögguna sem róaði manninn niður.

- - - - - - - - - - - - - - - - - 

Svo hringdi ég í Hildu systur í kvöld, afar áhyggjufull. „Getum við þá ekkert náð okkur í menn og farið í sleik í veiðiferðinni norður?“ spurði ég stressuð eftir fréttir um covid-smit í fullbólusettu fólki. Það styttist hratt í þessa ferð okkar þar sem við ætlum að mála ýmsa bæi Norðurlands rauða. Það er margt hægt í kaffivímu. Við höfum heyrt af tilraunum til einhvers konar viðnáms, að gerðar hafi verið ráðstafanir á borð við að loka Sjallanum og Amaro sem ég hélt að væri nú bara verslun en hvað er svo sem óttalegra en tvær hressar kerlingar í stuði? Við Hilda erum ekki alveg svoleiðis kellur, sáttar bara við góðan kaffibolla (ég) og fína sögu til að hlusta á í bílnum (báðar), hitta frændfólk á Sigló og svona.

„Hafðu ekki áhyggjur, Gurrí mín,“ sagði litla systir. „Manstu, þetta er ekki 100% vörn í smitandi faraldri, og ef þú færð covid núna verður það svo miklu vægara en ef þú værir óbólusett, og það eru miklu, miklu minni líkur á því að við smitumst!“ 

„Getum við þá, þú veist?“ 

„Farið á kaffihúsið á Listasafninu í Gilinu og smakkað góða kaffið þar?“ spurði hún og lét sem hún væri siðprúð sem hún er svo sannarlega ekki. „Við getum það.“

 

Ein frænka mín fann hlekk á silkisæng á netinu, eins og Sólfreður aðdáandi minn talaði um fyrir nokkru á óvæntu stefnumóti eftir seinni AZ-sprautuna. Önnur frænka pantaði hana fyrir mig áðan svo aðeins eru dagar þar til ég sef eins og ég á skilið. Eða enn betur, ég sef virkilega vel yfirleitt en er of heitfeng (hot) fyrir sumarsængina þunnu úr Rúmfó nema viftan góða úr Costco blási blíðlega yfir rúmið.

 

Ekki ódýrasta sem ég hef keypt mér ... en eins og vinkona mín, silkisængureigandi til margra ára, sagði, þetta verð er eins og á silkikodda hér á landi. Munið þið þegar einhver taldi sumum kaupmönnum trú um að Íslendingar keyptu bara hluti ef þeir væru hafðir nógu dýrir? Að við héldum að vörur á góðu verði væru mögulega lélegar? Ok, þessi sæng kostar kannski svipuð og þyngingarsæng, ögn meira kannski ... og ég held ekki að hún sé léleg þótt hún sé miklu ódýrari á netinu en úr búð hérna. Þýðir það að ég hafi verið dugleg að taka inn vítamín, sé ekki auðsveipur, fjörefnaskertur þegn sem nennir ekki að mótmæla til dæmis útlendingastefnu andskotans eða frekari aðþrengingu að heilbrigðiskerfinu (svo hægt sé að græða á sjúklingum) ...? Bíddu nú við, var ég ekki að tala um silkisæng? Og bara farin að hljóma eins og Gvendur jaki og Aðalheiður Bjarnfreðsdóttir í kór - og það á Moggablogginu. Vá!

 

 

Vona svo bara að Summer Warmth tákni að hún sé mjög svöl ... en hægt var að velja um vetrarhita og vorhita. Treysti á að sumarsængin sé þynnst.  

Þvottur, Trump, EM, Frakkland og nýju reglurnar

Maturinn í gær heppnaðist ótrúlega vel en kjöthitamælirinn ódýri miðaðist víst við nautasteik, ekki lambahrygg, svo ég tók ekki mark á honum. Kjötið var bleikt við bein og dúnmjúkt (engin skorpa/pura, ég kann ekki að gera slíkt, óttaðist líka ofeldun) Ég er medium rare-týpan í nautakjöti sem ólst þó upp við að spagettí var soðið í 30 mín, eins og kartöflur ... Hljómar eins og hroðaleg meðferð á barni en mér fannst spagettí alltaf gott samt. En hvað ég hélt að yrði um smjörbitana sem ég setti yfir kartöflurnar, laukinn og gulræturnar í gær til að fá betra bragð, veit ég ekki, ég átti alla vega ekki von á að það nánast drukknaði í bráðnuðu smjörinu, bragðgott en ... æ. Alltaf að læra, næst geri ég þetta öðruvísi.

Það styttist í veiðiferðina okkar Hildu norður og ég finn fyrir spenningi, mér er alveg sama hvernig veðrið verður, væri til í að sleppa við slagviðri, hríð og hálku, flest annað kemur til greina. Ég þarf að aðstoða Hildu við að velja spennandi bók til að hlusta á (Storytel) á leiðinni - svo við þurfum örugglega ekkert að tala saman. Það væri hræðilegt að þurfa að gera það. Jafnvel hlæja ... ömurlegt ... en svona í alvöru, við hlustuðum á sögu á leiðinni norður í fyrra og það var mjög notalegt, æsispennandi sögu eftir B.A. Paris. Nr. 2 í röðinni. Sú fyrsta, Bak við luktar dyr, var ótrúlega spennandi en ég man sennilega of mikið eftir henni til að stinga upp á henni, veit að Hilda hefur líka lesið hana. Ég þarf að fara að finna mér nýja bók til hlustunar, full þvottakarfa af hreinum þvotti síðan í gær bíður, ja, eiginlega tvær. Það er gott að hreyfa hendurnar eins og dáleidd, brjóta saman, setja inn í skáp án þess að hleypa að þeirri hugsun hversu ógeðslega leiðinlegt þetta er. Storytel er hugsað til gleði og gamans, ekki sem heimilistæki til að láta mann gera eitthvað leiðinlegt án þess að verða var við það.

EF ég gifti mig aftur þarf minn tilvonandi ekki bara að vera brjálæðislega myndarlegur, heldur líka kunna að búa til sítrónufrómas OG hafa gaman af því að brjóta saman þvott og ganga frá honum, jafnvel líka að ná puru á lambahrygg án þess að ofelda. Ákvað það í dag með þvottinn þegar ég treysti mér ekki í samanbrjótelsið ... sökum kvilla sem skall á fyrir helgi. Ekkert sem vænn skammtur af trönuberjasafa lagar ekki ... Einarsbúð á von á pöntun í fyrramálið. Já, og Einarsbúð pantaði fyrir mig rétta kaffið í fínu espressóvélina svo ég þarf aldrei framar að fara til Reykjavíkur ... nema mér til skemmtunar. Og í Costco auðvitað. Og þó - í Einarsbúð fást Costco-núðlurnar, klósettpappírinn, fínu blautþurrkurnar, æ, kremið þarna, hreinsidæmið í mýkingarefnishólfið í þvottavélina með góðu lyktinni, kattasandurinn og margt, margt fleira.

  

Leikurinn í gær á EM fékk mig til að „hata“ vítaspyrnukeppnir enn meira ... þar sem í raun heppnin ræður. Yfirleitt slekk ég á sjónvarpinu (ekki í gær samt) og kíki svo bara eftir hálftíma á fréttasíðu til að fá úrslitin, sennilega meðvirkni því ég líð kvalir af samúð með þeim sem ekki skora - en samt algjört svindl að Ítalir hafi bæði sigrað í Eurovisjón og EM ...

 

Frá 1. ágúst nk. verður það þannig í Frakklandi að aðeins fullbólusett fólk fær að nota almenningssamgöngur, fara á bari, veitingahús og í verslunarmiðstöðvar. Og hjúkrunarfólk sem ekki er fullbólusett í lok ágúst verður sent heim. Ætli það verði svipað hér og í fleiri löndum? Hversu valdamikill er Bill Gates eiginlega?

 

Sturluð staðreynd: Donald Trump (og Melanie) fór í bólusetningu í Hvíta húsinu í janúar, nánast í kyrrþey, hann leyfði ekki myndatökur við það tilefni!

- - - - - - - - - - 

Neðri mynd: Elsku píanóleikarar og aðrir músikantar, fyrirgefið þetta.

Hryggur ... ekki með kanil

Nú mallar hálfur hryggur inni í ofni, sannkallaður hátíðisdagur í dag þegar England nær gullinu og eldgosið orðið sjáanlegt aftur. Því ákvað ég að elda hrygg, reyndar fyrir mig eina þar sem ég er í húsmæðraorlofi en stráksi stórgræðir á morgun og fær kjöt í sósu í kvöldmatinn. Ég er komin í þjóðbúning og búin að skipta um gólfefni, slík er hátíðin. 

Ég keypti á dögunum þetta fína Tupperware-steikingarpottarfat með loki af hirð-Tupperwarekonunni minni og vantaði tækifæri til að vígja það. Hér eru dauðir hlutir ekki vígðir með kampavíni og blessun. Sem minnir mig á að athuga hvort leynist kannski rykfallið rauðvín inni í skáp sem þarf að kæla. Íslenskur herbergishiti er allt of hár fyrir rauðvín en í himnaríki er yfirleitt frekar svalt og þá er ég ekki að tala um útlitið bara ... Þetta er svona húsmæðraorlof, rauðvín, ef finnst eða kók ... Hálfur hryggur kryddaður með alls konar kryddi sem ég átti inni í skáp og svo eru kartöflur, gulrætur og laukur í sama ofnpotti ... Slurp. Ég spurði þá sem seldi mér T-pottinn um hvort maður setti vatn, en nei var svarið. Ég bíð mjög spennt. Prófa kannski læri næst.

Það eru áratugir síðan ég eldaði hrygg síðast, ef ég sleppi skiptinu fyrir um 10 árum þegar ég eldaði slíkan og fannst hann ótrúlega vondur, hafði þá aldrei heyrt af hrútabragði, var bara viss um að ég væri lélegur kokkur þegar kæmi að lambahrygg (og sítrónufrómasi). Ég hafði aldrei efni á slíkum kræsingum í gamla daga, veit samt alveg að „þessar einstæðu mæður“ höfðu það/hafa það svo gott á öllum þessum bótum ... hahaha 

Ég kryddaði auðvitað hrygginn með kanil ... grín, ég er enn að jafna mig eftir haturspóstana sem ég fékk eftir að ég gaf uppskrift að hakki og spagettí og mælti með smávegis af kanil (sem er ágætt). Þjóðfélagið lagðist kannski ekki á hliðina en nóg samt til að ég muni aldrei viðurkenna að ég t.d. brjóti spagettíið í tvennt áður en það fer í pottinn ... en það fór enginn kanill á hrygginn, bara alls konar ... salt, pipar og sitt af hverju sem var til inni í kryddskáp og ég segi ekki hvað til að eyðileggja ekki daginn fyrir sumum eða gefa hatursmönnum mínum vopn á hendur. Svo fór hann inn í ofn á 180°C í 40 mín., sagði systir mín, og svo lækka í 150 í smá ... Ég ætla reyndar að gúgla rétt hitastig því ég festi kaup á litlum kjöthitamæli á 100 kall á útsölumarkaði nýlega, ofeldað og þurrt er hryllingur. (Ég kíkti á hrygginn eftir 40 mín. og vissulega komin matarlykt en vart farið að eldast, sýndist mér ...) Ég borða hann bara með höndunum og sleppi meðlæti ef eldunartíminn teygir sig yfir að Englands-/Ítalíuleiknum ... 

Ég gafst upp á gamla vatnsbrunni kattanna því ég gat ekki opnað hann til að skipta um filter, keypti bara nýjan og auðveldari (hélt ég) í fínu dýrabúðinni hér á Skaganum. Sama kvöldið opnaði ég pakkann og ætlaði að leyfa vesalings kisunum að fá vel síað vatn aftur, þeir eiga allt gott skilið ... en mér féllust hendur. Ég fer í IKEA og kaupi ef mig langar að púsla einhverju saman og yfirleitt gengur það upp og meikar sens. En þarna í kassanum voru margir ókennilegir hlutir sem pössuðu ekki saman, það voru teikningar og allt í leiðbeiningunum en ég, gædd allri þessari góðu greind, skildi hvorki upp né niður.

Allt í einu mundi ég eftir því að það býr fyrrum Lego-meistari á heimilinu, ég kallaði á hann og spurði hvort hann treysti sér í verkefni, mjög flókið og sennilega ómögulegt, hér eru leiðbeiningar ... en ég held að þetta sé eitthvað gallað, bætti ég við og settist við tölvuna. Eftir smástund heyrði ég kallað: „Þetta er komið!“ Einmitt, sjúr, akkúrat ... ég gekk tortryggin inn í eldhús og missti svo andlitið þegar ég sá að það sem drengurinn hafði sett saman á fimm mínútum leit út eins og drykkjarbrunnurinn á myndinni framan á kassanum. „Já, en þetta var of stórt fyrir þetta,“ benti ég, „og passaði ekki, ha, bíddu, ég skil ekki,“ kveinaði ég og drengurinn flissaði ... Ég veit hver verður samsetningameistari í himnaríki næstu árin.  

Ef ...

„Þið Íslendingar eigið bara að vera heima hjá ykkur,“ sagði danski embættismaðurinn og virtist eiga erfitt með að leyna vanþóknun sinni.

„Eftir að bæði Katla og Hekla fóru að gjósa ofan í gosin tvö á Reykjanesskaga og Bláfjöll á barmi goss má segja að landið okkar sé nánast óbyggilegt,“ sagði ég festulega en hjartað barðist, hvað var í gangi? Hann var miklu indælli þegar hann hringdi daginn áður og bað okkur að koma. 

„Má segja, má pegja,“ sagði hann pirraður. 

„Ja, ég neita allavega fyrir okkar hönd að fara aftur heim, þar er hættulegt að búa. Eiturefnagildin í hæstu hæðum í andrúmsloftinu og-“

Hann greip fram í fyrir mér: „Samkvæmt nýjustu mælingum er allt í fína lagi með andrúmsloftið á Íslandi.“ 

„Það var notaður hitamælir til að mæla það,“ mótmælti ég en hann var ekki einu sinni að hlusta.

Þegar ég ætlaði að strunsa út með fóstursyninum, Hildu og fleira fólki, smellti embættismaðurinn fingrum og allt fylltist skyndilega af lögregluþjónum, slökkviliðsmönnum, sjúkraliðsmönnum og sérsveit grárri fyrir járnum. Ég var bæði stuðuð og gösuð og síðan flutt í járnum í varðhald ásamt hinum og okkur var tjáð að við yrðum send til Íslands næsta dag, á þennan fullkomlega hættulausa stað sem Ísland væri, þar sem fólk hafði þó veikst og dáið í unnvörpum vegna mengunar.

Við biðum of lengi, við vildum ekki yfirgefa landið okkar fyrr, vorum vongóð um að allt lagaðist, en innviðirnir voru nánast hrundir og ástandið að verða óbærilegt, hópar ofbeldisfulls fólks höfðu myndast, einna verstur sá sem tilheyrði Hvolsgerði. Bændur í grennd höfðu víggirt bæi sína til að bjarga sér og sínum. Í Mýri í Víkurdal var líka sérlega hættulegur hópur sem hafði komist í heimsfréttirnar oftar en einu sinni fyrir fólskuverk sín. Það var ekki alveg laust við að komið væri fram við okkur eins og við tilheyrðum svona hópi þótt við værum bara að leita að betra lífi, eða eiginlega ... bara lífi, lifa af.

Næsta morgun var okkur skellt í káetu í Norrænu - ekki lengur flogið til og frá Íslandi, hraunið úr meinlausa ræfilsgosinu, eins og það var upphaflega kallað, hafði runnið alla leið yfir flugvöllinn og ekki þótti sniðugt að gera nýjan völl eftir að bæði Hekla og Katla fóru að gjósa, ásamt bráðum Bláfjöllum eftir margra mánaða skjálftahrinu, Norður- og Austurland með algjörlega afgirt hjá sér, háar rafmagnsgirðingar og engum hleypt í gegn, og auk þess var landið stjórnlaust eftir að ráðafólk hafði fengið boð um að flytja til Svíþjóðar, þar hafði vantað almennilegt fólk sem fékk allt hæli - stór hluti sænsku þjóðarinnar lést úr gamma-afbrigði Covid - en hjarðónæmi náðist fyrir rest, hvað eru milljónir mannslífa annað en nokkur sandkorn í stóra samhenginu? var uppáhaldssetning sænska landlæknisins. 

Við höfðum í alvöru haldið að við skiptum máli í heiminum, við vorum Íslendingar! Alltaf að setja met í öllu miðað við höfðatölu, komumst á bæði EM og HM í fótbolta og vorum krúttin alla vega á EM karla 2016, en nú var allt breytt. Fyrstu Íslendingarnir sem leituðu ásjár Dana fengu fínar móttökur og neyðin var virkilega viðurkennd, erlendir vísindamenn hrúguðust til landsins þar til andrúmsloftið varð þeim lífshættulegt, við fengum sendar neyðarbirgðir af vatni og matvælum og alvörugasgrímur sem glæpahóparnir fóru að leggja hald á, en þegar okkur flóttafólkinu fór að fjölga í Danmörku fundu Íslendingar fyrir sífellt meiri fjandskap (þið takið bæði húsnæði og vinnu af okkur-fjandskap), ég frétti það eftir að við komum út. Það var búið að taka allt fémætt af okkur en því var ekki skilað til baka áður en okkur var vísað úr landi. Þjóðarsálin danska breyttist víst eftir 7.7. 2021, eða eftir leikinn við England í EM, sem svo skemmtilega vill til að var akkúrat dagurinn þar sem voru liðin 49 ár frá því ég fékk fyrsta kossinn, á sveitaballi í Aratungu. Ég man tölur, bílnúmer, mánaðardaga ... sem nýttist mér best þegar mamma hringdi og spurði um póstnúmer þegar hún var að skrifa jólakortin. 860 Hvolsvöllur, 470 Þingeyri ... þuldi ég upp fyrir hana.  

Nýdanski flokkurinn (óánægjuframboð danska Miðflokksins) var fyrstur til að orða það sem landsmenn voru farnir að hugsa og kallaði okkur sníkjudýrin frá Íslandi sem kæmu eingöngu til að lifa í vellystingum á kostnað danskra skattgreiðenda. Þetta féll í virkilega góðan jarðveg og flokkurinn vann stórsigur í kosningunum. Við höfðum vissulega öll í hópnum mínum beðið um að fá að vinna en það mátti ekki á meðan umsókn okkar væri í vinnslu.

Af hverju rerum við ekki bara til Noregs? spurði ég sjálfa mig en ég vissi svo sem að þar hefðum við fengið sömu móttökur. „Landið er orðið fullt af fjandans Íslendingum, eigum við ekki bara að halda upp á 17. júní sem þjóðhátíðardag?“ heyrði ég Norðmann segja í sjónvarpinu í flóttamannamiðstöðinni, þá hafði lítill hópur landa minna farið í litla sæta 17. júní-skrúðgöngu sem féll svona líka í grýttan jarðveg. Við vorum orðin plága, tilfinningin var hræðileg. Samt má segja að við höfum verið heppin að vera Íslendingar því allt svart og brúnt fólk var sent sjálfkrafa beinustu leið til Afríku en þangað höfðu Danir útvistað stórum hluta útlendingamála sinna 2021 ... og í Afríku er sko fjölskrúðugt skordýralíf. Engar pöddur á Íslandi, huggaði ég mig við, ekki ein einasta. 

„Aldrei nokkurn tímann í lífinu hefði verið farið svona með hælisleitendur eða flóttamenn á Íslandi,“ sagði ég við samferðafólk mitt sem kinkaði kolli. Við vorum öll blá og marin eftir aðgerðir gærdagsins. „Við fáum þó eina máltíð á dag í skipinu og  lítra af vatni hvert okkar, þetta gæti verið verra,“ sagði ég og reyndi að vera jákvæð, Danir geta alveg verið fínir, sumir. „Ef, ég meina þegar, netsamband kemst á get ég farið að blogga aftur á Moggablogginu og látið heiminnn vita hvernig er komið fram við okkur Íslendinga núorðið. Við erum engin úrhrök, við erum manneskjur í leit að betra lífi!“

„Heldurðu að heiminum sé ekki bara drull?“* spurði Hilda sem þrátt fyrir ungan aldur (16 mánuðum yngri en ég) er alltaf með báða fætur á jörðinni og einstaklega raunsæ. Í raun talsvert lífsreyndari en ég eftir að hafa búið um hríð í hríð á Akureyri sem aðkomumanneskja. Henni var kennt um alla árekstra, þjófnaði úr búðum og slagsmál um helgar allan tímann sem hún bjó þar.

„Jú, líklega,“ játaði ég en ætlaði nú samt að blogga við fyrsta tækifæri. Heimurinn yrði að fá að vita af þessari grimmd. En orð Hildu gleymdust ekki ... kannski er heiminum bara „drull“!

*Drullusama, skítsama, alveg sama. 

Draumur um þokumann og misskemmtilegir Facebook-hópar

Fjölmargir tóku síðustu færslu minni afar illa og athugasemdir fylltu hvern krók og kima í tölvunni minni. Eldgosið væri víst í alvörunni, sagði fólk, en þokukenndir Írskir dagar bara ímyndun mín, og eins og einn fyrrverandi vinur minn, núverandi óvinur, orðaði það: „Þú getur ekki lent á séns í hverri einustu fokking færslu! Það eru ekki til svona margir karlar á öllu suðvesturhorninu.“ Eins og þessir að norðan, austan og sunnan, teldust ekki með ... en ég veit, það er ekki mikið úrval, ef marka má orð hetjuvinkvenna sem þora að hanga á Tinder.

Orð hans fengu mig samt til að hugsa og sitthvað er rétt hjá þessum til eilífðar-óvini mínum, þokan ruglaði mig í ríminu og mig hefur sennilega dreymt manninn sem er grunsamlega óskýr í minningunni. Hver týnir manni í þoku? Hver heilvita manneskja veit líka að það kann enginn alvörukarlmaður að búa til sítrónufrómas, þetta var óafvitandi einhver vörn hjá mér, svo ég gangi örugglega aldrei út. Kannski er ég hrædd við að binda mig, og kannski er sítrónufrómas bara svona góður í minningunni. Og kannski er bloggið mitt að breytast í svona játninga- og tilfinningablogg þar sem ég svipti hulunni af öllum æsispennandi leyndardómum mínum ... eða kannski ekki. Eiginlega örugglega ekki.

Svo rekur mamma rosalega mikið á eftir mér, hún hefur viljað sjá mig sem fyrst í öruggri höfn hjónabandsins eftir skilnað minn 1982. „Gurrí mín, þú ert að verða 63 ára í ágúst,“ nöldrar hún. Ég hef nú samt horft á nógu mikið af Bold and the Beautiful til að muna eftir því hversu oft Brooke stakk undan dóttur sinni, Bridget. Alla vega tvisvar en ég hef ekki treyst mér til að horfa á BB mjög lengi svo það getur verið oftar. Það eru bara fréttir, eldgos og fótbolti sem halda mér við skjáinn. Og svo er ég búin að hlusta á heila bók í viðbót á Storytel, Hittumst í paradís (eftir Heine Bakkeid) ... og sú var æði, mjög spennandi. Kláraði með augunum bókina Kaldaslóð í síðustu viku og fannst hún virkilega fín og spennandi líka. Hún er eftir Kim Faber og Janni Pedersen.

Ég dái og dýrka íslenska bókaútgefendur fyrir að hafa hoppað á krimma- og kiljuvagninn. En með hækkandi aldri og auknum þroska, fyrir svona fimm árum, öðlaðist ég smekk fyrir ljóðum og mætti örugglega gera talsvert meira af því að lesa þau.

- - - - - - - - - - - - - - -     

Margir hafa tjáð sig undanfarið um mann sem nýlega fékk  afleiðingar gjörða sinna í hausinn en þar sem ég mun aldrei, sökum elli (16 plús), lenda í honum ætla ég bara að einbeita mér að EM. Áfram England. Á morgun.

Þeir sem eru á Facebook vita að til eru alls konar hópar þar, sumir skemmtilegir, aðrir ekki. Ég er í mörgum, m.a.: Stuðningshópur fyrir fólk sem gengur asnalega í hálku, Fólk sem ruglar saman bakaríi og apóteki, Hróarsdalsættin, Flatey á Skjálfanda, Pink Floyd og nokkrum kisuhópum.

Nokkrum sinnum var mér troðið (ekki boðið) í hópinn Góða systir en ég fleygði mér jafnóðum öskrandi út úr honum á ferð, bara nafnið fældi. En nýlega var mér bætt í hóp um Díönu prinsessu og þar ríkir nokkuð sérstakur húmor. Hvaða litur er aftur svartari en svart? Ég er nú samt manneskjan sem kom heim af Kaffibarnum í lok ágúst 1997, hlustaði á ein skilaboð sem höfðu borist á símsvarann minn, í kjölfarið kveikti ég á Sky News og horfði þar til yfir lauk, eða Díana dó, líklega um sexleytið um morguninn. Svo náði hún mér í aldri, eða hefði gert, núna 1. júlí.

Ég var með fjölvarpið 1997 og gat fylgst með fréttum af bílslysi Díönu og Dodis en vegna blankheita sagði ég því upp 1. september 2001 sem kom mér, fréttafíklinum, illilega í koll ellefu dögum seinna. Ég fæ enn hroll þegar ég hugsa um það.

Maðurinn sem þokan gleypti - ævintýri á Írskum

Þá er Írskum dögum lokið og fjörugri bæjarhátíð er vandfundin. Það var svo mikið að gera að ég gat ekki bloggað og þá er nú mikið sagt. Samt drakk ég ekki dropa af víni en þeim mun meira kaffi. Þó eru atburðir helgarinnar svolítið eins og í þoku hjá mér. 

Ég fann mann drauma minna og ég týndi honum í þokunni sem skall á um kvöldið á laugardeginum þegar rómantíkin var að ná hámarki, ég fékk líka sjálfan Helga (f.) Björns á hlaðið hjá mér og sá hann ekki fyrir þoku svo ég veit ekki hvort þetta var hann sem söng svona fallega eða Thom Yorke í Radiohead*. Ég trúi ekki á tilviljanir, einhver forríkur óvinur minn gæti átt verulega góða reykvél, ég sá hann auðvitað ekki vegna „þoku“. Svo er þessu svokallaða eldgosi líka kennt um en það hefur nú heldur betur komið sér vel fyrir ríkisstjórnina, nú er hálf þjóðin límd við sjónvarpsskjáinn eða tölvuna við að horfa á meint eldgos - og mótmælir ekki á meðan of lágu fjármagni í heilbrigðiskerfið eða að konur á Akranesi þurfi að fara til Reykjavíkur í brjóstamyndatöku sem var ekki áður. (Hver man ekki eftir Fækkum Skagakonum-átakinu hjá Krabbameinsfélaginu fyrir nokkrum árum?)

Ég horfði mikið á Holuhraun (vefmyndavélarnar) um árið, svo mikið að ég kannast alveg við suma strókana sem við fáum að sjá í þessu meinta eldgosi núna. Ég tel afar líklegt að „gosstaðurinn“ sé í kvikmyndaþorpinu í Gufunesi og til að gera allt trúlegra eru svokallaðir fávitar sendir fyrir framan vélarnar með reglulegu millibili, aðeins of reglulegu, ef þið spyrjið mig, sem veifar, stendur fyrir hraunrennslinu eða jafnvel múnar (þeir sem fá best borgað). Ótrúlegt að fólk gleypi þetta hrátt (ég gerði það fyrst, samt svona gáfuð) en að lama baráttu- og mótmælaþrek þjóðarinnar var auðvitað ekki eina takmarkið, það þurfti líka að fá ferðamenn og hvað laðar þá að eins og skógarbjörn að hunangi í teiknimynd? Jú, eldgos. Hvernig ætli þeir séu blekktir? Með ... lyfjum? dáleiðslu? speglum? grilláhöldum? Ég dáist að snilldinni.

 

Við erum misskilin, við sem bendum á sannleikann og neitum að láta heilaþvo okkur, og sum okkar eru í meiri hættu en aðrir. Sjálf er ég alltaf með læst að mér og fer ekki út fyrir dyr. Ég rétt slapp í seinni bólusetninguna en var ekki búin að opinbera efa minn þá svo sem - en stundum held ég að gemsinn minn lesi hugsanir, ef ég hugsa til dæmis um vel hnýtta flugu á veiðistöng kemur seinna sama dag auglýsing á Facebook frá sportveiðiverslun ... Þori ekki að segja meira í bili. Of gömul fyrir rokkið en of ung til að deyja, sungu Jethro Tull um árið en það á svo sem ekki við um mig því ég hlusta mikið á rokk.

 

Ég meira að segja villtist í meintri þoku á leið minni í matarvagnana og komst aldrei þangað. Það eldar enginn Skagamaður þessa helgi, nema kannski er grillað við þær götur þar sem kærleikur, samstaða og vinátta ríkir, sennilega ekki í minni götu, við borðuðum bara plokkfisk á föstudagskvöldinu, alsæl, alla vega alein, ég og drengurinn. Er ég beisk yfir getuleysi Jaðarsbrautar við að skella í sameiginlegt, ljúft og stórskemmtilegt götugrill og kynnast betur, eiga saman æðislega stund í góða veðrinu með öldunið í eyrum, blik í augum og geta jafnvel séð grilla í meint eldgos á meðan grillað er? Nei, nei. En ef Gamla blokkin og Nýja blokkin )við Höfðabraut) slá saman í grill á næstu Írskum? Væri það ekki eitthvað? Ég mun muna þetta næst á föstudegi fyrstu vikuna í júlí. 

Einhver hafði fengið þá hugmynd að láta matarvagnana leggja á vitasvæðinu á laugardeginum, í margra klukkutíma göngufjarlægð frá flestum Skagamönnum (mér), en ég ætla samt ekki að kvarta. Fékk ég ekki bólusetningarhöllina nánast upp að dyrum heima hjá mér? Og brekkusönginn með Helga f. Björns? Og stoppa ekki matarvagnarnir yfirleitt alltaf nánast á bílaplaninu heima, nema þessa helgi?

Við stráksi fengum okkur fínustu löngu í Gamla Kaupfélaginu í hádeginu á föstudaginn, síðan ís á eftir, en ... nú kemur sturluð staðreynd: einn af eigendum Frystihússins á Great Dane-hund (sem ég þrái að hitta).

 

Ég var svo ölvuð af hrifningu á manninum sem þokan gleypti að ég man eiginlega ekkert um hann, bara að hann kann að búa til sítrónufrómas og ætlaði að kenna mér að grafa eftir bit coin, hvað sem það nú er.

*Og hvernig Ellen frænka kemur inn í þetta allt saman er mér hulin ráðgáta en litli kettlingurinn hennar fékk nafnið Þoka fyrir örfáum dögum! Ellen á afmæli 7. október eins og fyrrnefndur Thom Yorke. Þetta verður bara skrítnara.