Dularfulli húsfundurinn og töfrasafinn sem hvarf ...

Samkvæmislífið er með ólíkindum blómlegt þessa dagana og mér var boðið í tvö partí í kvöld. Fór í það sem var styttra frá Himnaríki (ekki of langt að ganga, sem sagt, en svo bara fékk ég óvænt bílfar heim) og það var svo gaman.

 

Annars er bakið að skána, ég gat búið um rúmið í dag og eldhúsið er ekki lengur eins og í Allt í drasli-þætti. Í partíinu var sjálf Edda Björgvinsdóttir og fór á kostum að vanda. Hún á afmæli 13. september, eins og Björk Eiðsdóttir hjá Fréttablaðinu ... og þær eru með þeim allra skemmtilegustu. Tilviljun? Varla, þetta hlýtur að vera töfraafmælisdagur, ég held það. Ég vann með Björk í gamla daga (á þessari öld) og lá svo á spítala í Gervahverfi með Eddu í eldgamla daga (á síðustu öld). Sjá mynd. ATH. enn og aftur: Á þessu bloggi telst ekki mont að neimdroppa og birta myndir af sér með frægu fólki!

 

Ég þurfti að sleppa húsfundi á miðvikudaginn vegna aumingjaskapar, ég get ekki orðað það neitt öðruvísi ... (fjandans bakið) og nú veit ég ekki hverjir voru með dólg, hverjir sváfu hjá hverjum og hver missti sig í rækjusalatinu. Ég fékk fundargerðina senda í tölvupósti en þar var ekkert bitastætt. Ég mun aldrei fá að vita neitt fyrst ég mætti ekki ... Við erum fræg fyrir að halda langbestu húsfundina. Ekki skrítið þótt íbúðirnar í blokkinni seljist hratt (ef þær fara á sölu yfirleitt) og á yfirverði. Það er bara aukabónus að fá sturlað sjávarútsýni (og yfir gosstöðvarnar í góðu skyggni).  

 

Ekki alls fyrir löngu sagði ég frá drykk sem ég er háð, heitir því sérstaka nafni Fasti en er nú bara bragðgóður berjasafi með íslenskum jurtum. (Innihald: Safi af aðalbláberjahrati, krækiberjahrati og þurrkuðum aðalbláberjum, birki, fjallagrösum, ætihvönn, blóðbergi, mjaðjurt og burnirót, örlítill hrásykur).

Á meðan ég vann í bænum gat ég gengið að Íslensri hollustu vísri í Mjóddinni eftir hádegi á föstudögum, og tók iðulega með mér flösku af þessum drykk, töfrasafa sem veitti orku, ég hætti að naga neglurnar og þrátt fyrir nokkurt sælgætisát hættu tennurnar að skemmast vegna drykkjarins. Í alvöru!

Svo hætti ÍH í Mjóddinni og þá fór að verða virkilega erfitt að finna drykkinn. Frétti að þau væru farin að vera í Mosó, fór með strætó þangað frá Akranesi en fann ekki í húsinu þar sem Bónus var, plataði Hildu seinna með mér á hausthátíð í Mosó þar sem þau voru og keypti mér safa þrátt fyrir fullt af mannýgum geitungum. Einu sinni fórum við Hilda alla leið í Melabúðina þar sem ég fann eina flösku ... (lítrinn dugar í c.a. mánuð, þarf bara einn sopa á dag).

Loks fékk ég þá brilljant hugmynd að biðja elsku Karen sem rekur Kaju hollustu-snilldarbúð hér á Skaga, um að selja Fasta og hjá henni hef ég keypt hann um nokkra hríð. Nýlega sagði Karen mér að Fasti væri hættur í framleiðslu. Ég hringdi og tékkaði, og jú, þau voru hætt með hann ... af hverju? Jú, af því að hann seldist ekki nógu vel. Furðulegt, ekkert auglýstur og nánast hvergi til sölu ... hmmm.

 

Ég hef bent fjölda manns á Fasta og gefið flöskur af honum, fólk mjög hrifið en svo nennir það ekki að eltast við hann því hann fæst nánast hvergi ... Hilda systir var nýfarin að kaupa hann - og það hér á Akranesi þótt hún búi í Kópavogi.

 

 

MYND: Ég tók myndina af nöglunum á mér rétt áðan, afsakið naglalakks- og snyrtileysið (er nýskriðin upp úr kvillum) en þær vaxa mjög hratt og eru níðsterkar. Áður en ég fór að drekka sopa á dag af Fasta nagaði ég neglurnar upp í kviku. Ég var skömmuð í 50 ár fyrir taugaveiklun og svo var þetta bara vítamínskortur! (Ég borða ekki bláber.)

 

 

Mikið vona ég að þessi ákvörðun verði endurskoðuð og eitthvað verði gert til að koma þessum dásamlega drykk betur á framfæri. Það er örugglega ekkert auðvelt að koma vörum sínum inn í stóru búðirnar en hollusta er í tísku núna og svo innilega sjálfsagt að styðja íslenskt. Hæ, Nettó, hæ, Krónan? Hæ, Costco?

 

 

Ég veit alla vega um marga sem myndu kaupa safann ef aðgengi að honum væri betra.

 

(Neðsta myndin tengist færslunni ekki neitt)

 

Að partíinu ... í kvöld var líka sungið, það kom söngkona og með henni maður með gítar. Þau voru æði. Partígestir áttu að syngja með og ég áttaði mig á því að ég kann ENGA texta almennilega, hluta kannski af sumum viðlögum og búið. Ekki þessi þekktu dægurlög sem komu í kvöld „... því ég er kominn heim“-þarna jökulinn-logar-fótboltalagið. Kannski er heilinn í mér bara orðinn fullur.

Rammgöldróttar skáldkonur og skrökvað að eldgosavinum

Jörð skelfur víðar en á Íslandi og nú hótar eldfjall á La Palma á Kanaríeyjum að gjósa ... það sturlaða er að í alíslenskum krimma sem kom út í janúar á þessu ári má lesa í dramatískum lokakafla um eldgos sem verður nákvæmlega þarna haustið 2021 ... Þetta er bókin Mannavillt (Anna Ólafsdóttir Björnsson). Ef fer að gjósa eru komnar tvær svona líka rammgöldróttar skáldkonur, Anna vinkona og Sigríður Hagalín.

- - - - - 

Það er ömurlegt að fá fréttir af allri þessari myglu hér á landi? Núna er það fína splunkunýja Sorpuhúsið í Álfsnesi ... Getur verið að skortur á eftirliti, eftirlitsstofnunum sé að koma svona illilega í bakið á okkur? Efnisvalið skiptir auðvitað miklu, hverjum datt t.d. í hug að velja birkikrossvið í loftið í Eldborgarsal Hörpu (verkfræðingur hvíslaði því að mér) og einangra þennan raka við? Ég ólst upp við að hér á landi væru bestu og sterkustu hús heims sem ekkert fengi grandað ... besta heilbrigðiskerfið, hreinasta og fallegsta landið, tærasta vatnið ... Þetta með fallegasta landið ... ég trúði því algjörlega þar til ég heimsótti útlönd og fór að efast en eftir að hafa flett ógurlega fallegri ljósmyndabók um Ísland fyrir nokkrum árum, hef ég haldið mig við upphaflegu skoðunina. Annað held ég að sé minnimáttarkennd þótt mér finnist mont mjög eðlilegt og sjálfsagt, enda með ræturnar í Þingeyjarsýslu.

- - - - - 

Eins og ég hef sagt frá áður er ég er í litlum hópi á Facebook þar sem við spjöllum um eldgos, jarðskjálfta, jarðfræði og annað áhugavert. Ég hef aldrei neitt til málanna að leggja, er bara spennt og þakklát fyrir að fá að vera með en hinir í hópnum eru sumir með einhverja menntun á þessu sviði eða vita rosalega mikið um jarðlög, hegðun gosa í fornöld og svona ... Loks í gær fékk ég tækifæri til að sýna mátt minn og megin:

 

Hópur: Mikið vona ég að Sigríður Hagalín skrifi næst um eitthvað meinlaust.

Ég: Ég þekki hana, hún er gömul bekkjarsystir mín ...

Hópur: Ha? Bekkjarsystir þín?

Ég: Hún er auðvitað eitthvað örlítið yngri, þetta var í háskólanum, ég var vissulega langnæstelst í bekknum ef þið eruð að hugsa um það. (broskarl - en hugsi) 

Hópur: Ertu til í að biðja hana um að skrifa um eitthvað algjörlega hættulaust núna, það rætist nánast allt sem hún skrifar. 

Ég: Já, auðvitað, ég sé hana oft í viku. (lygaramerki)

Hópur: Flott, Gurrí, æðislegt. Svo gott að hafa þig í þessum hópi.

 

Af hverju sagði ég þetta? Hvernig get ég viðurkennt fyrir þessum elskum að ég hafi vissulega séð SH oft í viku ... en í sjónvarpinu, í fréttunum á RÚV, það eru eflaust hátt í 20 ár síðan við hittumst síðast.

 

Ég ákvað að ráðfæra mig við mömmu og hringdi í hana í morgun.  Það er oft gott, stundum veit ég þá nákvæmlega hvað ég á ekki að gera því ég er ekki enn vaxin upp úr mótþróaþrjóskuröskun unglingsáranna. Mamma var ekkert voðalega ánægð með mig: 

Mamma: Hvað hef ég oft bannað þér að monta þig af frægu vinunum þínum? Það er ótrúlega hallærislegt. 

Ég: Ja ... ég monta mig reyndar af öllum vinum mínum, þeir eru hver öðrum æðislegri. Mér fannst bara svo dásamlegt að verða allt í einu merkileg í flotta jarðskjálfta- og eldgosahópnum mínum að ég sleppti mér. Ég get líka ekkert gert að því þótt fræga fólkið hópist í kringum mig og elski mig. Hefur reyndar minnkað eftir að ég hætti í útvarpi og flutti á Skagann - úr 107 Reykjavík, húsi sem skömmu eftir það var látið tilheyra 101 Reykjavík. Takk kærlega, Dagur, takk kærlega. Ég meina, ég hef aldrei montað mig af því við þig, mamma, að hafa t.d. þekkt Jón L. Árnason skákmann en hann var sennilega annar frægi skákmaðurinn sem ég hitti í lífinu, það var í gegnum starf mitt á DV ... hugsa að hann þekkti mig ekki í sjón núna ... (Ég þorði ekki að segja henni frá fb-safni mynda af mér með fræga fólkinu ... ég og Sverrir Stormsker, ég og Gummi bróðir ...)  

Mamma: Ja, ég þekkti nú Friðrik Ólafsson og Auju ... og þegar ég vann á Kleppi hitti ég Balta og fleiri út af myndinni þarna Englar alheimsins ... Fótboltastjarnan Dagný Brynjars, er svo auðvitað barnabarn Höddu, tvíburasystur minnar, hún er komin í West Ham! Og sonur minn er svo náttúrlega leikarinn sem lék pabba hans Benjamíns dúfu í bíómyndinni ... og þegar hann lék á Akureyri um árið fékk hann frábæra dóma hjá Jóni Viðari. Jón Viðar er svo æðislegur. 

Ég: Alveg rétt. Og sammála. 

Mamma: Og hvað svo, ætlar þú virkilega að biðja rithöfund um að hætta að skrifa eitthvað spennandi, bara til að róa einhvern hóp?

Ég: Sko, Sigga myndi taka mér vel, hún er svo mikið yndi, en þetta er rétt hjá þér, ég get ekki farið fram á að hún hætti að skrifa bók um t.d. innrás geimvera á Ísland/heiminn, loftsteina, mannýga hákarla við Langasand ... þótt það myndi síðan gerast. Ég segi hópnum bara að Sigga hafi sagt ókei og lofað að skrifa um eitthvað sem gæti ekki gerst í alvörunni. 

Mamma: Er það ekki ávísun á að hið ómögulega gerist? En jú, gerðu það bara. Þú ferð nú ekki að trufla sjónvarpskonuna.

Ég: Nákvæmlega.

 

Nýlega sá ég á Facebook að maður nokkur var að skammast yfir því að Flokkur fólksins hefði líka hástaf í Fólksins, ég klökknaði nánast, þetta talaði sko til mín, og setti hjarta á færsluna hans. Hvatvísi hefur komið mér í koll.

Síminn minn hringdi og á meðan ég spjallaði setti ég örstutt komment, „Já, alveg sammála, furðulegt!“ Eitthvað slíkt.

Þegar stuttu símtalinu lauk ákvað ég að taka fjandans hjartað og setja bara venjulegt læk ... en þá var mögulega ofsahræddur maðurinn (vinur eða kunningi Halldórs fjanda, man ekki nafnið) búinn að eyða færslunni. Kannski búinn að eyða mér sem vini ...

 

 

Nú er sem sagt einhver maður þarna úti sem heldur að ég hangi ástreitin, mögulega drukkin á Facebook á kvöldin og hjartalæki færslur myndarlegra manna, meira að segja ósexí færslur sem tengjast stafsetningu.

Samkeppni á topp tíu og furðuhugmynd mömmu

Hér ríkir stjórnlaus gleði. Ég komst í sokka í dag, í fyrsta skipti í bráðum viku.

Enginn nema karl sem hefur fengið kvef eða manneskja sem hefur fengið þursabit skilur hversu mikill sigur þetta er.

Ég hefði þurft virkilega á sokkaífæru að halda ... gat ekki beygt mig. Þori varla að hringja í Einarsbúð í dag, það er svo mikið drasl.

Kannski nýti ég kettina í tiltekt, þeir flatmaga allir á rúminu mínu núna, letihaugarnir. En ekki mikið lengur ... múahahaha.

Krummi, vatnssullarinn mikli, verður látinn skola og setja í uppþvottavélina þegar Mosi verður búinn að taka hreina leirtauið úr henni. Keli er elstur og getur verið verkstjórinn.

 

- - - - - - - -  - - - - - - 

 

Ég horfði brjálæðislega mikið á sjónvarp í gær sem er óvenjulegt, yfirleitt tolli ég bara yfir fréttum og veðri. Horfði á Liverpool-leikinn, fréttir, kokkaþátt og Gulli byggir, síðan leigði ég mér dæmigerða spennumynd um fyrrum „leigumorðingja, 00-eitthvað hjá leyniþjónustunni“ sem á konu og börn og vinnur hjá tengdapabba, álitinn meinlaus heigull, sérstaklega eftir að hafa ekki barist við aumingjalega þjófa sem brutust inn á heimili hans en hann sá að byssa konunnar var ekki hlaðin ...

Þegar hann áttar sig á því (daginn eftir) að þjófarnir tóku óvart með sér kisuarmband litlu dótturinnar, reynir hann að endurheimta það en á heimleiðinni lendir hann óvart í því að drepa frænda hættulegs glæpaforingja. Í strætó af öllum stöðum, og kemur c.a. fimm vinum hans á sjúkrahús að auki. Alltaf fjör í strætó. Svo hefjast mikil dráp ... ekkert í myndinni sem maður hefur ekki séð áður, eða jú, hann var með kettling sem  hann gaf að borða (túnfisk) í lögregluyfirheyrslu í lokin, það hef ég ekki séð áður. Og atriðið á dvalarheimili föður hans (Marteinn frændi í Kananum í denn, 80 plús), minnir á atriði úr spennumyndinni skemmtilegu Red (Bruce Willis), nema í þessari drepur pabbinn tvo vonda menn í einu, ekki bara einn sem Morgan Freeman, vinur aðal, gerði. Ég skildi samt ekki hvernig okkar maður, Nobody, fann kisuarmbandið hjá einum úr starfsliði glæpaforingjans ... áður en hann kveikti í honum og fleirum (sem hann hafði fyrst drepið) og húsi sínu í leiðinni áður en hann fór í hefndarförina miklu, maður sendir ekki glæpóna heim til manns-hefndarför.

 

Nobody var nú samt ágæt afþreying og ég sofnaði vel eftir allt blóðbaðið. Þursabit gerir mann blóðþyrstan. Ég leigði hana hjá Sjónvarpi Símans á tæpar 800 kr. Í fyrsta sinn sem ég leigi mér mynd á þennan hátt, geri það pottþétt aftur. Nema Bíóhöllin á Akranesi verði flutt á Jaðarsbakka eins og flest annað sem hefur komið á hlaðið til mín (t.d. bólusetningar, kjörstaður, matarvagnarnir) Jaðarsbakkar eru kannski hinn nýi miðbær.

 

Það hefur flögrað að mér að keppinautar mínir um að vera á topp tíu hér á Moggablogginu séu ábyrgir fyrir kvillum mínum undanfarið en ég á eftir að finna út hvernig og líka hverjir það eru. Ég hrapa nefnilega svo hratt niður listann þegar ég blogga ekki dögum saman (ekki hægt að láta taka frá sæti fyrir sig!) og ég hef áður sagt að takmark mitt í lífinu sé að komast á topp fimm.

Þetta er pottþétt ekki Páll Vilhjálmsson, 1. sæti, sem var eitt sinn yfirmaður minn þegar ég skrifaði pistla í HP á síðustu öld, og var svo hvetjandi. Sennilega ekki Ómar Ragnarsson, 3. sæti, hann er svo mikið yndi, þjóðargersemin sjálf, kom í útvarpsviðtal til mín og við vorum bæði afar hrifin af Prince Naseem Hamed í gamla daga, flottum boxara (já, ég á skrautlega fortíð). Trausti Jónsson, 9. sæti, er líka ólíklegur þótt hann sé veðurfræðingur. Trúi varla kóvitunum sem eru ofarlega til að gefa sér tíma í svona, það er allt of mikið að gera við að bjarga okkur hinum frá illsku vísindamanna og lækna.

 

 

Ef ég kemst í fjórða sætið verður Jón Magnússon kannski brjálaður, en hann virkaði samt svo ljúfur þegar ég hringdi einu sinni í hann í tilefni af léttri grein um komandi kosningar sem ég skrifaði eitt árið fyrir Vikuna og kom þar m.a. með hugmyndir að góðum mat til að gæða sér á yfir kosninganóttina, en í lit flokksins sem fólk kysi. Minnir að aumingja sjálfstæðismenn hafi bara getað borðað bláber og gráðaost. Ég þurfti litinn á nýju framboði hjá Jóni og hringdi þess vegna, minnir að það hafi verið blátt og hvítt, eða bláber og rjómi. Vinstri græn voru einna heppnust með sína liti, alls ekki bara agúrkur og tómatar.

 

Ég á samt eftir að finna út úr þessu ... Trúi í rauninni engu illu upp á sambloggara mína.

 

 

Mamma spurði mig í gær hvort þetta væri bara ekki einhver gaur að reyna að koma mér í rúmið ... og þegar ég gat loks talað fyrir undrun og hneykslan og ætlaði að fussa og sveia, hætti ég snarlega við það þegar heyrðist bling í höfðinu á mér, ætla svo sannarlega að skoða þetta betur.

 

Fáránlegar aðferðir samt, nema viðkomandi eigi kannski eftir að bjóðast til að setja í uppþvottavél fyrir mig, skipta um kattasand og brjóta saman þvott og ganga frá (náði með aðstoð stráksa að þvo tvær vélar í gær) og elda mat.

Þá hefur viðkomandi mögulega eignast hjarta mitt, langvarandi einsemd hefur kennt mér að slaka á kröfum varðandi kyn og aldur. Tek fram fyrir þá yfirborðskenndu að covid-keppurinn hefur minnkað aftur ... í allri þessari rúmlegu sem hefur þýtt minni svengd og þar af leiðandi meiri „grennslu“. Litla stúlkan með eldspýturnar hvað?

Sjálfvirkur kýlingarbúnaður, sokkaífæruskortur og aldurspælingar

Plan B virkaði ágætlega á R-deginum og skrifborðsstóllinn minn var og er fínasta göngugrind. Skortur á almennilegum verkjalyfjum í Himnaríki hefur verið áskorun en síðast þegar ég fékk illa í bakið, verra en þetta, var ég látin taka 6 parkódín forte á dag, plús íbúfen. En það var brjósklos, þetta er bara þursabit svo ég nennti ekki að væla í lækni.

 

Þetta er samsæri. Þegar ég kleip mig í stækkandi covid-keppinn áttaði ég mig. Einhver vill ekki að ég komist í ræktina eða geti hreyft mig hér heima. Ég á að vera mjúk ... mýkri ... Hrædd um að ég verði að grípa til ýmissa ráða til að hreyfa mig þegar þessir kvillar hypja sig.

Tókst nú að setja í uppþvottavél með því að fjarstýra drengnum, einnig í þvottavél og svo er hann duglegur að skella hitapoka í örbylgjuofninn fyrir mig. Í fyrsta sinn í öllu mínu hálfrar aldar bakveikirugli er ekki gott að sitja, það var alltaf þannig, nú er best að liggja sem mér finnst ansi fúlt. 

En hver er það sem laumast inn og smitar mig af flensu, síðan þursabiti? Þetta skyldu þó ekki vera aukaverkanir af bólusetningunni?  

Það jákvæða er að ég er þó búin að lesa nokkrar bækur en hef drukkið ótrúlega lítið af kaffi (og úr baunavélinni sem ég var ekki búin að finna stað fyrir í einhverjum skáp) og horfa smávegis á sjónvarpið. Þetta síðastnefnda hefur gert það að verkum að ég hætt við að lögsækja reykingalyfsfyrirtækið. Ekkert um sjónvarpshatur sem aukaverkanir af lyfjunum. En rafbækur í Storytel gleðja mig ósegjanlega, því liggjandi í íbúfenvímu uppi í rúmi og einhver að segja mér sögu ... ég myndi bara sofna.

 

Mávur settist á handriðið á litlu svölunum og horfði þýðingarmiklu augnaráði inn. Stráksi var að borða við eldhúsgluggann og mávsi horfði á matinn, mig sem var inni í stofu, og svo matinn aftur þar til ég skildi.

Til var dagsgamalt brauð sem hefði verið fínt í „french toast“ en bakið hefði ekki leyft slíkar kúnstir svo brauðið fór beinustu leið til Jónatans fimmmtánda og ættbálks hans sem lét sjá sig skömmu seinna.

 

Horfði glöð á Ronaldo í MU spila fótbolta og fyndið að heyra hann nánast kallaðan gamalmenni aðeins 36 ára. En vissulega í fótbolta, boxi og fleiri íþróttum þarf snerpu æskunnar til að komast eitthvað áfram.

 

Hér á Íslandi eru mjög strangar skoðanir varðandi aldur og hann er notaður sem skammaryrði af djammsjúkum vinum þegar maður nennir ekki, 26 ára, fimmtu helgina í röð, á Borgina, kannski. „Djö ... ertu orðin gömul.“

 

Svo eru aðrir voða hræddir við að fólk haldi að þeir séu í afneitun varðandi aldur að þeir byrja að kalla sig gamla, ekki miðaldra, (vel innan við fertugt, kannski til að sleppa við að aðrir geri það). Í minni fjölskyldu verður maður löglega miðaldra um fimmtugt (plús, mínus fimm kannski) og svo er ekkert verið að pæla sérstaklega í þessu annars. Mamma er á dvalarheimili og lætur ágætlega af því að vera í samvistum við „gamla fólkið“, hóp sem hún hafði ekki sérstaklega samsamað sig við áður. Ég varð meira vör við aldursfordóma um fertugt en nú (kannski hef ég verið afskrifuð?!) og fann fyrir aldursfordómum þá úr ýmsum áttum. Ein vinkona mín skellti sér annað slagið til London til að upplifa sig skvísu. Strákarnir á Íslandi hættu að blístra á hana daginn eftir fertugsafmælið hennar en sannarlega ekki í London.

 

Ég fékk meira að segja, nýorðin fertug, senda auglýsingabæklinga um varning fyrir gamalt örvasa fólk. Sokkaífæra var eitt sem ég hló yfir, tæki til að aðstoða mann við að fara í sokka ... Ég hefði átt að hlæja minna, hefði svo virkilega þurft á slíku að halda núna með þursabitið.  Bakveikin mín sem hét vaxtaverkir á unglingsárunum heitir víst aldurinn núna ...

  

Ég harðneita samt að láta kalla mig gamla konu, það þarf ekki að kalla mig neitt ... bara Gurrí, ég er í fullu starfi og rúmlega það (og þó að ég væri það ekki), heilsuhraust (nema samsærið þarna með bak og flensu) en ég myndi seint kalla mig unga (þótt ég sé ekki enn komin með endajaxla eða ellifjarsýni). Þegar ég er sest í helgan stein, sennilega um sjötugt, vonandi samt fyrr, ætla ég að sleppa mér gjörsamlega í starfi eldri borgara (ef það inniheldur ekki harmonikkuspil) og þvílíkt tjútta og föndra, eða nei, ekki föndra.

 

Þetta eru bara tölustafir. Ég set oftast mína á afmælistertuna ár hvert, er glöð að fá að eldast. En þessi árátta að setja mann í kassa er víðar. Maður er skilgreindur eftir stjórnmálaskoðunum, stjörnumerki, kaffi eða te, Wham eða Duran Duran ... Ung eða gömul? Uuu, hvorugt.

 

Frétti mér til mikillar gleði að setja ætti sjálfvirkan kýlingarútbúnað á myndavélarnar á gosstöðvunum. Nú þegar maður bíður spenntur eftir fyrstu gusunum er mjög leiðinlegt að horfa á andlit eða fingur athyglissjúkra bjána sem halda að þetta sé sniðugt. (sjá neðstu mynd)     

Plan B og nokkrar bíómyndablekkingar

Ég rakst á síðu í morgun á netinu með svo sturluðum staðreyndum að ég fékk þursabit, undrunin (eg varð svo bit) og spennan hjálpaði alla vega ekki til, heldur þurfti ég að taka 600 mg af íbúfeni.

 

Ekki vissi ég þetta:

- Elvis Presley var ljóshærður, og litaði hár sitt dökkt. 

- Doktor Phil er enginn doktor, hefur einhverja sálfræðimenntun en ekki leyfi til að starfa sem slíkur. Rassvasasáli, eins og ég vissi. 

- Andlitið á Juliu Roberts var fótósjoppað á líkama konu að nafni Shelley Michelle, á öllum auglýsingaplakötum fyrir Pretty Woman. Shelley fékk að njóta sín, eða líkami hennar, í nærmyndum i myndinni sjálfri.

- Hún vælu-Myrtle í Harry Potter-myndunum átti að vera 14 ára (og draugur) en var leikin af 35 ára gamalli konu. (Orðið allt of langt síðan ég las HP-bækurnar) 

- Humphrey Bogart var fimm sentimetrum lægri en Ingrid Bergman og til að virðast hærri en hún í Casablanca gekk hann í upphækkuðum skóm, stóð á kössum eða sat bara í sófa ...  

 

Vegna þursabitsins eru sennilega allar áætlanir R-dagsins á morgun foknar út í veður og vind, eins og dagskráin var góð. Ég hef ekkert plan B en er byrjuð að sjá fyrir mér sjálfa mig meðvitundarlitla í íbúfenvímu uppi í rúmi með bækur og fullhlaðin snjalltæki, ketti í grennd en samt skjálfandi úr kulda, matar- og kaffiskorti og vatnsleysi. 

 

Þó veit ég innst inni að það verður ekki vatnslaust líka og ég get alveg staulast fram og fengið mér eitthvað matarkyns. Einarsbúð er á leiðinni núna með kræsingar ... ég mundi reyndar bara eftir að panta aukalega poka af kanilsnúðum með nauðsynjunum.

 

Mér tókst að leika ögn á kvikindið og var búin að fara í sturtu í morgun ÁÐUR en það hertók bakið á mér. Alltaf að sjá jákvæðu hliðarnar. Sennilega er þetta refsingin fyrir aðeins meiri rúmlegu en vanalega í flensunni í síðustu viku.

 

Ég tel mig vera búna að útiloka með gúgli marga stórhættulega sjúkdóma og svo fékk ég líka reglulega þursabit í gamla daga, ég ætti því að þekkja það, þó finn ég vott af brjósklossverk líka ... jahhh, hver þarf eiginlega lækni?

Róandi dagskrá fyrir R-daginn.

Rafmagnslausi dagurinn nálgast allt of hratt en ég fann út að ef ég skipulegði hann gæti hann orðið léttbærari. Ég róaðist mikið við þá ákvörðun.

 

Eina sem ég hef ekki ákveðið er hvort ég fari á fætur fyrir kl. 9 til að búa til kaffi (en hvað geri ég þá til hádegis þegar allt er lokað nánast alls staðar?) eða sofi lengur (er í sumarfríi, varð að taka sumarfrísdag, tölvan mín gengur nefnilega fyrir rafmagni, eins og allt).

 

 

Sennileg dagskrá R-dags:

Kl. 9.00: Rafmagn tekið af Himnaríki og hverfunum í kring.

Kl. 10.58: Vaknað í nístandi þögn. Áfall, bitið á jaxlinn.

Kl. 11: Hlustað á fréttir í gegnum símann, útvarpið gengur fyrir rafmagni.

Kl. 11.10: Reynt að róa kettina og sprauta upp í þá vatni, þeir eru löngu orðnir afhuga venjulegum vatnsskálum, vatnsbrunnur þeirra gengur fyrir rafmagni. Takk, Rarik. Takk kærlega.

Kl. 11.15: Sturta og klæð.

Kl. 11.30: Farið í Galito, aðeins of langt á Grjótið, nema Tommi hirði mig upp og skutli mér þangað. Samt örlítil hætta á að hann bjóði mér í mat heima hjá sér, í súrsaða selshreifa með hræringi sem uppstúfi. Hann er með súrtunnu á svölunum. Muna að forðast Tomma. Fara í Grjótið ef R.d. nær til Stillholts.

Kl. 12.30: Gleraugnabúð. Gleraugu löguð og áfallahjálp.

Kl. 13.00: Latte í Frystihúsinu.

Kl. 13.30: Latte í Grjótinu og lesið, kannski eitthvað sæmilega myndarlegt tekið tímabundið og örstutt á löpp.

Kl. 15:00: Bókasafnið, stefnumót við stelpurnar, spjallað, heklað, blaðað í bókum. Já! Leitað að sjónvarpi. Þetta Eldvatn við Ása horfir ekki á sig sjálft á RÚV. Stefnir í stórt hlaup. 

Kl. 17.40: Flamingo, sýrlenskur gæðamatur á góðu verði keyptur, Réttur nr. 10 í „takeaway“ (nr. 10 á skiltinu fyrir ofan afgreiðsluborðið).

Kl. 18.04: Stráksi kemur heim, saddur. Borðaður réttur nr. 10. Setið saman í örvæntingarfullri þögn og jafnvel myrkri með honum og kisunum. Pikkað með fingrum á stólarma, tárast.

Kl. 18.10: Ísland-Þýskaland. Ekki hægt að horfa því sjónvarpið gengur fyrir rafmagni. Kíkt á hálfrar tommu símaskjáinn ef eitthvað er eftir af hleðslu. Leitað að kertum. 

Kl. 19: Lífið hefst. Ísland-Þýskaland þar sem karlar sparka bolta kemur í ljós, einnig vaknar til lífsins Eldvatn við Ása þar sem jökulvatnið frussast. Almenn gleði.

 

Daginn eftir: Allt úr frystinum borðað (tvær skúffur) svo það skemmist ekki. Þarf að panta ný föt, stærri. Ath. alnetið.

 

Daginn þar á eftir: Restin af öllu úr frystinum borðuð. Muna að breyta fatapöntunum í XXXXXXXXXX-L.

 

Þessi dagskrá fyrir miðvikudag, fimmtudag og föstudag er nokkuð líkleg - svo er líka freistandi að fara til Kaju, maturinn hjá henni er ekki bara hollur, hann er líka mjög góður, eða það sem er ekki með hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum. Ohh, þarf líka að fara í apótek, kaupa búkonuháraplokkara, sveppakrem, míkrólax, lúsasjampó og gyllinæðarkrem - djók. Ég fer í apótek í Reykjavík ef mig vantar slíkt (og ekki lengur með hárkollu og sólgleraugu, þökk sé grímum). Það vantar D-vítamín á heimilið. Ég hef verið dugleg að taka það eftir hvatningu landlæknis, og er eiginlega viss um að flensan sem herjaði á mig í síðustu viku hafi verið miklu vægari en sú sem ég fékk í fyrra vegna D-vítamínsins. Stráksi fékk mun meiri kvefeinkenni (hóst og snýt) enda gleymi ég sjaldnar en hann að taka vítamínið.

Mannavillt, grísatær og innistæðulaus aðdáun

Vinkona mín úr Mosfellsbæ (samt ágæt) heimsótti mig á Skagann í gær og dró mig með í Krónuna, það þurfti að kaupa sérstaka tegund af rúllutertu (frá Kristjánsbakaríi) fyrir unglingsdótturina. Henni var heilsað þarna inni af ungu pari og skildi ekki neitt í neinu, hélt að viðkomandi hefðu verið að heilsa mér en ég kom af fjöllum, þekki reyndar mömmu mannsins. „Ahh, þau voru að heilsa Nínu,“ sagði ég greindarlega við vinkonuna en allt þetta gerðist á nokkrum sekúndum og svo var fjarlægð líka svo tækifærið til að taka niður grímu, brosa og leiðrétta hvarf nánast um leið. Fattarinn líka svolítið seinn.

 

Svona í fjarlægð er hún ekkert ólík Nínu sem er í 2. sæti hjá Samfylkingunni, henni frábæru Nínu okkar, fyrrum barnapíunni minni í eldgamla daga og söngkonu sem lét ekki bjóða sér íspinna í bónus í frystihúsinu á meðan eigendurnir voru organdi úr hlátri á leiðinni í bankann. Það er sú Nína. Þannig að ef þið heyrið sögur af nýtilkomnum merkilegheitum frambjóðandans er þetta ástæðan. Ég reyndi að kalla á vinkonu mína með nafni hátt og snjallt þegar parið sem heilsaði henni var nálægt okkur en veit ekki hvort það virkaði.

 

Þegar ég er álitin merkileg með mig tengist það iðulega gleraugnaveseni ... Nýju gleraugun mín eru ögn of stór svo á Rafmagnslausa daginn ætla ég í gleraugnabúðina og láta laga, fékk þau afhent á föstudegi og svo skall ekki-covidið á með tilheyrandi. Til að komast inn í bíl hjá vinkonu minni í gær, í hvassviðrinu hér við Atlantshafið, rétti ég henni gleraugun mín fyrst og barðist síðan upp á líf og dauða við nautsterka bílhurðina. 

- - - - - - 

Ég las mér loks almennilega til um blöðrubólgu og augu mín opnuðust allt í einu fyrir ýmsu. Til dæmis því mikla viðurkenningaraugnaráði frá hjúkrunarfræðingnum, nánast aðdáun, þegar ég fór með þvagprufuna ... en meginástæða blöðrubólgu er samkvæmt því sem ég las (á alnetinu) taumlaust kynlíf eða nýir rekkjunautar. Ég er nú samt ekki það gömul að eiga skilið aðdáun fyrir að að vera laus í rásinni ... þvagrásinni auðvitað ... Það vantaði bara að hún segði glettnislega: „Þá veit maður hvað þú hefur verið að gera!“ Ég mun aldrei leiðrétta þennan misskilning. 

 

Við fórum út að borða vinkonurnar um kvöldið og hún fór einhverra hluta vegna að tala um andúð sína á franska eldhúsinu.

„Ha, bíddu, nefndu dæmi,“ sagði ég hlessa, enda aldrei heyrt annað en eitthvað fallegt um franskan mat.  

„Gufusoðnar, fylltar grísatær,“ sagði hún án hiks. Hún sagðist líka hafa fengið franska matreiðslubók að gjöf eitt sinn þar sem fyrir var tekinn dæmigerður matur hvers landsfjórðungs fyrir sig. Henni fannst þetta með eindæmum ógirnilegt allt saman og gaf bókina manneskju sem er hrifin af frönskum mat. Ég man ekki eftir neinu vondu sem ég fékk að borða þessa daga mína í Frans - uppgötvaði þar að það kemur ekki mylsna af hinu franska crossiant-i, eins og oftast af því íslenska.

 

Þessi vinkona mín fór nefnilega eitt árið með hópi fólks í mat hjá kokkaskóla þar sem hægt var að fá ódýran veislumat - sem bæði æfði þjóna- og kokkanema - vinsælt en samt aldrei hægt að vita fyrirfram hvað yrði í matinn. Hún var svo óheppin að það voru fyrrnefndar grísatær ... sennilega ekki gufusoðnar viljandi, hélt hún, og að auki voru þær fylltar með einhverju innyflaógeði, eins og hún orðaði það. Ég gúglaði „grísatær“ en birti ekki mynd af þeim á þessu fallega bloggi, heldur frekar vaxmynd af James Bond ... ég var víst búin að hóta því fyrir nokkrum vikum að gera það - en ég er í erlendum, skemmtilegum vaxmyndahópi á Facebook. 

 

Talandi um Frakkland. Ég lenti í hroðalegu atviki í París þegar ég heimsótti fjanda 2018. Við vorum á Starbucks og ég bað kurteislega um Double latte, please, eða tvöfaldan latte, og fékk tvo einfalda latte (og ódrekkandi). Kurteisi og ljúfi kaffibarþjónninn leyfði mér ekki að borga nema fyrir annan vegna þessa „misskilnings“ og fjandi leyfði mér ekki að teikna upp alvöru-latte fyrir hann, eða að einn þriðji bollans væru tveir espressó og tveir þriðju væru heit mjólk, án cappucciono-froðu sem svo margir halda að eigi líka að vera á latte-i. Held að fjandi hafi tautað eitthvað um að hann vildi getað farið á þennan stað aftur. Þannig að þarna er sennilega enn búinn til vondur og bragðdaufur latte, nema einhver frændinn hafi leyft einhverri frænku sinni að útskýra með myndskreytingum hvernig Á að búa til almennilegan latte.

 

Réttur hiti á rauðvíni er sagður eiga að vera 15-20 gráður á Celsíus. Á langflestum veitingahúsum hér er hann yfir 20 gráður. Í gær leyfði ég mér rauðvínsglas með matnum og það var frekar volgt ... ég hellti því aftur í karöfluna, setti hana ofan í vatnsglasið mitt (með klaka og alltaf hægt að fá nýtt vatnsglas) og eftir tíu mínútur hafði það kólnað og bragðið batnað mikið. Íslensk híbýli eru hituð meira en víða annars staðar og sumir eru með rauðvínið sem þeir selja í sérstökum kæli til að hafa hlutina nú fullkomna.

 

Ég hef ekki borðað á t.d. Hótel Holti árum saman en man að árið 1989 þegar við fórum nokkuð mörg af DV í hádegisverð þar (mjög flott tilboð á mat) fékk ég mér bjór með og án þess að hafa nokkurt vit á svonalöguðu áttaði ég mig á því að bjórinn var á hárréttu hitastigi, hvorki volgur né ískaldur. Vonbrigðin komu svo eftir matinn þegar ég spurði hvaða kaffi þeir væru með (áhuginn hefur greinilega hafist snemma hjá mér) og í ljós kom að einn fastakúnninn flutti inn Café Marino (ef ég man nafnið rétt) og til að gleðja hann var það í boði á Holtinu ... og einnig hægt að kaupa það í Bílanausti, verslun sem seldi varahluti í bíla. Það var í fínustu dósum sem var nýjung og söluaukandi. Ef ég hefði valið mér latte eða cappuccino hefði ég reyndar fengið einhverja dýrðina frá Te og kaffi en það vissi ég ekki og afþakkaði kaffi eftir ansi góðan matinn.

 

Þættirnir mínir í útvarpinu (undir aldamót) voru lengi kenndir við kaffi og eitt sinn fékk ég þá hugmynd að gera könnun á því hvaða kaffi t.d. forsetinn drykki á Bessastöðum, hvað þingmenn okkar yrðu að gera sér að góðu á Alþingi og hringdi líka á nokkra fína veitingastaði. Einhvern veginn fóru ótrúlega margir í vörn og reyndu að réttlæta krónu- og aurasparnað sinn á hvern bolla, fyrir mér sem þurfti samt alls ekki, ég var bara forvitin og lét á engu bera þegar ég fékk sum svörin. „XXX? En gaman ...“

 

Annars held ég að kaffið á Grensásdeild á þessum tíma hafi slegið öll met í hryllingi. Það kom í glærum, ómerktum plastpokum og ég gat ekki fundið út úr því hvaða lykt var af því ... Ég mætti eitt sinn með Kosta Ríka-kaffipakka frá Kaffitári á vaktstofuna um leið og ég heimsótti mömmu sem lá þar um tíma (fjandans bakið) og sá hörðustu nagla tárast af gleði á meðan þeir drukku það. Þarna áttaði ég mig á því að kaffiinnkaupastjóri sjúkrahúsanna hugsaði rökrétt ... sjúklingar væru svo dýrir fyrir þjóðarbúið, best væri að fækka þeim svolítið með þessu brúna dufti sem enginn vissi hvað innihélt. Mamma keypti alltaf bláan Ríó í gamla daga og um hríð setti hún klípu af kaffibæti út í. Kaffið sem ég fékk eftir matinn í gær var ágætt en of mikil mjólk ... hún fullyrti samt stúlkan að ég hefði fengið tvöfaldan latte! Dæs. Neðsta myndin tengist þessu ekki neitt.

 

Er ég kannski að breytast í eða orðin algjör hryllingsmanneskja sem aldrei er hægt að gera til hæfis? Langaði mig að horfa á RÚV-tónlistarveisluna á föstudaginn, þáttinn sem þjóðin grét af gleði yfir? Nei, ég, fúli karlinn, hefði frekar viljað Bach, Mozart og slíkt í svona þætti, og horfði (reyndar glöð og hress) á Stöð 2 í staðinn. Er aðeins farin að geta horft á sjónvarp aftur. Ætla samt að nota Rafmagnslausa daginn til innri skoðunar. Kannski finn ég minn innri andskota og get reynt að gleðja hann og róa með geggjuðu kaffi og góðu þungarokki. Nei, skrambans, það verður rafmagnslaust!       

Drög að mávastelli og hættuleg jarðskjálftaögrun ...

Djamm- og sukkhelgi enn og aftur runnin upp ... stráksi kominn í frí frá mér. Ég veit eiginlega ekki hvað ég á af mér að gera, sennilega bara húsverk og afsleppelsi eins og síðast. Maður veit aldrei hvert stefnumót geta leitt mann ... sjá mynd.

 

Keli the cat braust inn í fataskáp stráksins svo kannski tek ég til þar og geri þjófhelt, Keli var svo sem ekki að stela neinu, hugsaði bara um að rústa.

Eða bara fara út á lífið, á Borgina? Villta, tryllta Villa?

 

Það er alla vega komið að því að þrífa espressóvélina góðu. Ég hef skoðað YouTube-myndbönd og ætla að hafa þau mér til aðstoðar á meðan en það þarf eiginlega að vera vélaverkfræðingur eða kjarneðlisfræðingur til að ná þessu. „... látið fjórðung vatnsins renna í gegn en slökkvið svo, leyfið vélinni alls ekki að hitna, bíðið í 20 mín. og látið svo næsta skammt renna í gegn ...“ Þetta er samt ekki það flóknasta ... Guðmundur almáttugur!

 

 

Ég ætla hvorki að svara síma né dyrabjöllu á meðan, einbeita mér algjörlega að þessu flókna vandaverki. Þetta er til dæmis ein ástæða þess að ég væri til í að gifta mig, veit um alla vega einn karl sem sér algjörlega um þrif á kaffivélinni á eigin heimili. Ég sagði konunni hans að hann væri alltaf velkominn í heimsókn til mín en hún hló bara kvikindislega.

 

Svo mega landsmenn búa sig undir The jarðskjálfta því ég gerði svolítið af mér í dag. Frá því að skjálftahryllingurinn hófst á Reykjanesskaga fyrr á árinu hef ég eiginlega beðið eftir þessum stóra sem varað var við, var það ekki í Brennisteinsfjöllum? Ég keypti enn fyrr á árinu tvo mávastellsbolla á góðu verði hjá Kristbjörgu í skúrnum. Þegar ég var orðin smeyk við þennan stóra sem varað var mikið við, pakkaði ég ýmsu brothættu niður í stóra margnota innkaupapoka og setti bollana tvo, undirskálar og kökudiska, ofan í skúffu með hversdagsbollum og -glösum og vafði þá fyrst inn í eldhúsbréf. Svo nennti ég ekki að hafa stofuna mína alla niðurpakkaða og setti puntið á sinn stað örfáum vikum seinna - nema mávastellsbollana.

 

Í dag tók ég svo þá áhættu að skella þeim á sinn stað inn í skáp í stofunni ... og hef verið viðbúin öllu síðan. Ég hef slæma reynslu af því að ganga að einhverju sem vísu, mér hefnist svo oft fyrir það. Keypti sumarsængina um árið, munið, og það skall á versta og kaldasta sumar í manna minnum, Írskir dagar fuku nánast á brott frá Akranesi, man ég, og ég skalf undir sænginni, þrjóskaðist allt of lengi við að setja lopateppi ofan á hana en það þurfti svo sannarlega. Ég hef oft beðið afsökunar á þessu kalda sumri.

 

 

Ef sá stóri (kannski enn meiri áhætta að segja ef) kemur innan viku verður það mér að kenna. Afsakið fyrirfram.

 

Elskan hún Þoka frænka er á batavegi og losnar vonandi við risastóra gipsið eftir viku. Hún hefur dundað sér við það undanfarið að drepa teygjur og finnst það bráðskemmtilegt.

 

 

Þess á milli horfir hún á Kattarshians á stóra skjánum eða mína ketti á Snapchat. Hrikalegt fyrir fjörugan og hressan kettling að fótbrotna en Þoka er afar heppin með eigendur sem dekra við hana og reyna allt til að gera henni lífið bærilegra.

 

Á myndinni sést hún murka lífið úr virkilega árásargjarnri teygju sem byrjaði! 

Af neikvæðni, leikurum og kaffimálum

Það var ekki laust við að heimilisfólk væri nokkuð spennt fyrir SMS-i frá Covid-fólkinu góða og svo kom það ... að ég ætti skilaboð á Heilsuveru. Ég fann Heilsuveru í símanum mínum en áttaði mig ekki á því í góða stund hvar ætti að skrá sig inn svo ég las heil ósköp af fræðsluefni í leit minni. Af einhverri rælni prófaði ég að ýta á mynd af hengilás (hefði verið vesen að skrifa undir lásinn t.d. Innskráning?).

Ég vissi svo sem svarið, yfirleitt er hringt í smitaða, hefur mér skilist, en gaman samt að sjá bullandi neikvæðnina svart á hvítu.

 

 

Myndin tengist textanum ekki beint en sýnir fjölhæfni Michaels heitins Jacksons sem hér situr fyrir á danskri bókarkápu. 

 

Sturluð staðreynd: Tom Hanks leikari hafnaði því að leika Andy Dufresne í hinni stórkostlegu mynd The Shawshank Redemption sem var gerð eftir sögu Stephen King og breytti mjög til góðs ímynd endurskoðenda í augum hins almenna borgara. Sá Tom eftir því? Sennilega ekki því hann valdi frekar aðalhlutverkið í Forrest Gump. Og auðvitað er þetta ekki sturluð staðreynd, frekar En áhugavert-staðreynd sem ég hafði ekki haft hugmynd um. Takk, alnet.

 

Alsæll og útsofinn strákur fór í skólann í morgun. En ég, nývöknuð úr flensudái, mundi í gær skyndilega eftir tveimur verkefnum sem ég hafði lofað að skila nú í dag. Sumarfrí hér og ekki sumarfrí þar, maður svíkur ekki loforð svo ég settist við tölvuna um tíuleytið í gærkvöldi og kláraði í kringum hálffimmm í morgun. Hefði sennilega ekki getað þetta nema af því að ég hafði sofið nánast stanslaust í tvo sólarhringa. Mér tókst, eftir þriggja tíma svefn, að hvetja stráksa áfram eins og vanalega, og svo fór ég að sofa aftur þrátt fyrir verulega hávaðasamar viðgerðir smiða beint fyrir neðan hálfopna gluggann minn.

 

 

Meira að segja kettirnir héldust ekki við, voru voða stressaðir en ég gat sofnað eftir að ég stillti vekjarann á tólf. Ekki mátti missa af aðalfréttatímanum ... og svo þarf að sofna á réttum tíma í kvöld. Svo ég er með samansafnað eitthvað í kringum sjö tíma nætursvefn núna. Það verður bara að duga. Átta hefði verið flott.

 

Í gær kom einn af frábæru starfsmönnum Póstsins með pakka handa mér! Ha, pakki? hugsaði ég, búin að gleyma að fyrir örfáum dögum ákvað ég að prófa nýtt kaffi frá Kvörn og pantaði mér slíkt. Það var því enn meira gaman að fá pakkann en ella.

 

Mæli heilshugar með því að panta og gleyma. Eins gott að þetta kaffi bragðist vel - aðeins er í boði að kaupa heilt kíló af því í einu. Það ilmar unaðslega. Ég hef mest verið í Húsblöndu Kaffitárs sem klikkar ekki, einnig Espressó Roma frá Te og kaffi sem er ansi gott líka, síðast keypti ég (á Akureyri og Rjúkanda á Snæfellsnesi) kaffi frá Kaffibrugghúsinu, brasilíska dásemd. En það er hrikalega gaman að prófa nýtt. Ég er hræddust við að fá bragðminna kaffi, á borð við Kenía, ég er soddan plebbi inn við beinið og skil sennilega ekki örfínni blæbrigði kaffis, hugleiddi ég ruddalega og klóraði mér á maganum í gegnum netabolinn ...

 

Þekki konu sem kann vel að meta slík „dauflegheit“ og ég færði henni einmitt pakka af Jamaica Blue Mountain (sem þykir eitt fínasta kaffi heims) eftir Karíbahafsferðina á skipinu jólin 2018 (sextugsafmælisgjöf frá öllum sem ég þekki). Ég smakkaði svona kaffi hér á Íslandi undir aldamótin, á kaffihúsi sem stóð við Vitastíg og það voru mikil vonbrigði. Fékk það í lítilli þriggja bolla pressukönnu og man að ég greiddi 1.100 kr. fyrir. Geymslubragðið leyndi sér ekki, kaffið var ódrekkandi. Sagði einhverjum miklum kaffikarli frá þessu og hann vildi meina að þetta hefði ekki verið alvöru-JBM, sagði að Japanir keyptu 90 prósent þessa kaffis og eiginlega frekar ólíklegt að hluti af þessum 10% rataði til litla Íslands á pínulítið kaffihús. Mjög líklega hafi eigandinn verið blekktur. En vinkona mín lét vel af því sem ég færði henni ... og það var keypt á Jamaica og var ekki á neinu okurverði.

 

Myndin sýnir og sannar að ég fæ engan frið fyrir körlum, eða að verið sé að laga gluggana í húsinu. Annaðhvort eða bæði.

Vesen og aftur vesen í himnaríki

Við stráksi sváfum nánast af okkur tvo daga. Slappelsi og pínku kvef. Sæmilega hress á kvöldin og gátum borðað. Hann sá um eldamennskuna á mánudagskvöldið, gerði gómsætar og hressandi Costco-núðlur. Ég í gær, frosið hakk og útrunnið pakka-Gryte sem ég fann af tilviljun inni í skáp, vissi ekki að væri til, og bragðaðist samt alveg ágætlega, ég fékk hávært hrós frá drengnum fyrir verulega snjalla eldamennsku. Ég beið eftir að lyktar- og bragðskyn hyrfi, ekki svo spennt auðvitað en vonaði það nánast í tengslum við vissan kattasand sem þurfti að skipta um ... og í morgun vöknuðum við bæði svo afskaplega eldhress að annað eins hefur vart sést í Himnaríki síðan fyrir helgi.

 

Ég drakk minn fyrsta kaffibolla í morgun eftir að hafa ekki haft lyst á kaffi mánudag og þriðjudag og hann bragðaðist sæmilega, er ekki frá því að smávegis geymslubragðs hafi gætt, enda baunirnar of lengi í kvörninni, hefðu verið löngu búnar undir eðlilegum kringumstæðum. Ég var rétt nýbúin að gera kaffið þegar síminn hringdi ... það var ég sem pantaði það örlagaríka og ögn kvíðvænlega símtal. 

 

Gurrí: Já, sæl, sennilega er algjör óþarfi að hafa samband en ég veiktist á sunnudagskvöld með höfuðverk og var mjög slöpp, svaf nánast í tvo daga, en er orðin góð núna, þetta er örugglega sama flensan og ég fékk í fyrra, sirka viku áður en covid kom til Íslands. Þorði ekki annað en að hringja samt og fá ráð, t.d. hvort stráksi megi fara í skólann á morgun. 

Heilsugæslan: Þið þurfið að fara í covid-próf! Ég skal skrá ykkur.

(Kannski vissi hjúkrunarfræðingurinn af klaufaskap mínum við að panta af netinu (jólagjafir, covid-test og slíkt) en ég held að hún sé bara svona almennileg.)

 

Við fórum í prófið kl. 13 í dag. Frábæra vinkona mín sem útskrifaðist úr covid-veikindum í gær skutlaði okkur. Sem betur fer, vissulega stutt að fara undir venjulegum kringumstæðum en langt ef maður hefur verið svona slappur. Við sátum aftur í með gluggana opna, vorum með grímu og hanska ... og leyfi hjúkkunnar til að fá skutl. (Fékk líka leyfi til að taka myndina en teiknaði samt smávegis á hana). Það var nokkur biðröð (við vorum aftast) en þetta gekk hratt fyrir sig og tveir mjúkhentir menn tóku sýnin - í kvöld fáum við svo að vita. Ég er búin að veðja við sjálfa mig upp á milljón trilljónir að þetta sé ekki covid. Svo það er eins gott.

 

Ekki nóg með hálfgert covid-vesen, heldur blasir við ótrúlegur dagur núna áttunda september þegar rafmagn verður tekið af Himnaríki í tíu klukkutíma, eða kl. 9-19. Sennilega til að kenna okkur í hverfinu mínu að taka rafmagni ekki sem sjálfsögðum hlut. Bara tilkynningin vakti með mér ótta. Ég veit ekki hvernig ég get lifað þetta af. Í fyrsta lagi þarf að hafa skál af vatni fyrir kettina því vatnsbrunnurinn þeirra virkar ekki án rafmagns. Ég þarf að vakna fyrir allar aldir og hella upp á tvo kaffibolla FYRIR klukkan níu (í sumarfríi en þess virði að vakna) og geyma annan í kannski klukkutíma. Ég er yfirleitt, afsakið, ALLTAF með svo gott kaffi að það er mjög vel drykkjarhæft þótt kalt sé ...

 

Svo þarf að passa að hafa allt fullhlaðið; síma, iPad og lesbrettið ... gott ef ég fæ mér ekki bara áttavita, vatnsflöskur, álpoka og landakort til öryggis. Eins gott að drengurinn verður í skólanum og fer í mat annars staðar þennan dag en hann þarf samt að afplána heilan klukkutíma í rafmagnsleysi eftir að hann kemur heim. Ég get ekki einu sinni pantað úr Einarsbúð mér til dægrastyttingar því dyrabjallan er háð rafmagni EINS OG ALLT!

Já, og það þarf að passa að opna ísskápinn sem allra minnst til að hleypa kuldanum ekki út ... ég ætti að skrifa minnismiða.

 

Kannski fer ég bara að heiman, skrepp í Grjótið undir hádegi (nýja matsölustaðinn við Kirkjubraut) og fæ mér hádegismat og gott kaffi á eftir, þar er metnaður bæði þegar kemur að góðum mat og góðu kaffi ... spennt að vita hvað verður á könnunni þann dag. Ég gæti svo tekið nokkra hringi með innanbæjarstrætó þar til mér verður hent út. Ef mér fyndist ekki svona viðbjóðslega leiðinlegt að ganga, gæti ég- nei, aldrei.

 

Einarsbúð kom með vistir áðan, ekki alla leið upp þó, varúð fram að SMS-inu sem inniheldur örlög okkar í Himnaríki (drama, drama). Ég gleymdi að panta bökunarpappír! Fann illilega fyrir því þegar ég bakaði á sunnudaginn (sjá myndarskaparmynd hér ofar) áður en veikindin hófust ... maður smyr mót og setur LÍKA bökunarpappír í botninn til að kakan losni, ég var búin að steingleyma því, átti smávegis af bökunarpappír svo þetta var næstum ófyrirgefanlegt af mér.

Restin af BC-súkkulaðiköku og bananabrauði er enn í ísskápnum, sennilega í fínu lagi í dag/kvöld en verður mávaveisla eftir það, held ég. 

 

Hér á Akranesi var nýlega opnuð verslunin Dótarí, í sama húsi og Classic hárstofa (hæ, Anna Júlía og hinar), Dominos (hnuss*), Apótek Vesturlands (hæ, allir), ljósastofan hans Vignis (hæ, Vignir) og Bónus (hæ, allir).

*Hnussið fær Dominos fyrir að neita að taka við símgreiðslu í rúmt ár og reyna að neyða gamlar konur til að panta og borga í gegnum netið á meðan ekki er séns að finna út úr því hvernig hvítlauksolía er pöntuð með pítsunni - ég hringi ekki OG panta og borga á netinu svo Dominos má bara hoppa upp í óliðlegheitin í sér!

 

Mikið á Dótarí eftir að slá í gegn. Hlakka til að fara þangað, sé að þarna er til alls konar bökunardót líka, mig vantar einmitt bollakökuform og fleira (Elli neitar t.d. að koma í heimsókn nema fá Rice Krispís-kökur). Sé á Facebook að Skagamenn eru alsælir og að þetta hafi verið akkúrat búðin sem vantaði. Bíð nú samt spennt og nokkuð óþolinmóð eftir KFC (fyrir drenginn) og Rúmfatalagernum (eða Ikea). Vér Skagamenn erum að verða átta þúsund talsins! Kannski fer ég í Dótarí á rafmagnslausa daginn eftir viku. Held að ég haldist ekki við heima kúrandi volandi í kulda, trekki og rafmagnsleysi - nema SMS-ið í kvöld verði þannig orðað að ég verði ...