Bloggað og sungið gegn smiti

Ekki er ég sammála sumum fjölmiðlum sem tala um mikinn ótta fólks við covid núna. Í kringum mig er ekki hrætt fólk, frekar varkárt fólk, bæði bólusett og óbólusett. Það er mjög leitt að sjá hvað samstaðan hefur minnkað, t.d. hjá ferðaglaða fólkinu sem telur að frelsi sínu vegið með sóttvarnaraðgerðum, að geta ekki farið allra sinna ferða án vesens ... Skynsamasta fólk. Kóvitarnir eru líka allt að æra (kommentakerfið sem ég nenni sjaldnast að lesa) en sannfæra/hræða engan, vona ég. Eitt er að kjósa að fara ekki í bólusetningu, annað að bulla um eitthvað sem maður hefur ekkert vit á.

 

 

Hvað gerir svo frúin í Himnaríki til að smitast ekki? Sko, ég blogga, það er hollt fyrir sálina, án efa, kveiki reyndar allt of sjaldan á ilmkerti, hvað þá reykelsi, en hlusta þeim mun meira á dásamlega tónlist, kantötur Bachs, Wu Tang Clan, Sound of Music og allt þar á milli nema kannski kántrí - syng hástöfum með, og drekk einnig gott kaffi. Svo fór ég reyndar í bólusetningu, fékk þetta fína Astra Zeneca sem er byggt á eldri bóluefnum og ekkert óvænt þar, ég ber grímu í margmenni og spritta mig - þetta hefur virkað ljómandi vel hingað til. Ég sakna ræktarinnar mikið og ætla af stað fljótlega (þegar pensilínið hefur unnið sitt verk almennilega, og já, ég las fylgiseðilinn, það var ekki útrunnið og það virkar á það sem amar að mér, og já, ég keypti líka ab-mjólk í lítratali).

 

Það verður ekki stórveisla hjá mér í ár, eins og áður hefur komið fram, en ég býð samt örfáum úr nánustu búblunni minni í kaffi og köku á fimmtudaginn. Það er eingöngu vegna óhemjuskapar og þrýstings frá sumum, mögulega sjáfri mér. En það verður enn færra fólk en í fyrra, þegar aðeins komu þrír allra nánustu iðnaðarmennirnir og nokkrir hjálparkokkar. Svo mætir fimm manna fjölskylda á föstudaginn í eftirafmæli. Ég veit um nokkra sem myndu segja nei við boði þótt þeir hafi alltaf komið, enda tilveran flókin þessi misserin. Búbluboð (án kampavíns) hljómar bara vel. Það mæta nokkrir í einu, svo verður sprittað og næsti „hópur“ kemur. Nánast. Hika samt við að bjóða sendlinum úr Einarsbúð eða strætóbílstjóranum mínum þótt gaman væri að fá sem flesta (meira stuð) því ég umgengst þá ábyggilega meira en marga ættingja og vini. 

 

 

Á fimmtudaginn er hægt að halda upp á margt fleira en bara hækkandi aldur undirritaðrar ... þing verður rofið hér á Íslandi, trúarbragðastyrjöld brýst út (í USA, sjá nýlegt blogg), Mark Knofler á afmæli, einnig þyrluflugmaðurinn Ásdís Rán, Sveinn Andri lögmaður og heill hellingur til viðbótar. Þennan dag verða komin 62 síðan fyrstu stððumælarnir voru settir upp í Reykjavík, ef ég man það rétt, þannig að ég hef ýmislegt á samviskunni. 

 

Nánast í fyrsta sinn á ævinni þáði ég lyf frá öðru fólki, þarna á laugardaginn í ferðalaginu, eða pensilín frá vinkonu í hjólhýsahverfi í Stykkishólmi (ég á alvörudíler) og er allt önnur og betri. Ekki lengur erfitt að ganga vegna verkja, meira að segja stend ég ekki lengur undir nafni sem Bjúgríður sem kom skemmtilega á óvart. Auðvitað hefði ég ekki þurft að bíða eftir lækni í tvo mánuði, ég hefði getað mætt eftir kl. fjögur eða fimm á heilsugæsluna, en það óx mér samt svo í augum að ég frestaði því endalaust. Össssssss.

 

SMS frá Póstinum, stóllinn fagri kemur í dag/kvöld. Síðast þegar ég beið spennt eftir pakka, kom sendingin reyndar daginn eftir SMS-ið, og það sleppur alveg. Ég lofaði Hildu systur því að hún fengi að sitja í nýja stólnum á fimmtudaginn (þá stoppar hún kannski lengur). Myndin (af stól) sýnir hversu hræðilegt er þegar stólar eru of lágir ... ef Sean Connery myndi nú setjast í þennan sæist upp undir hann og þar með kæmi stóra leyndarmálið í ljós ... ganga skoskir karlar í nærbuxum undir pilsinu? Ég vil ekki vita það. Maður þarf ekki að vita allt! Flottur stóll samt en hann neyðist til að sitja á arminum - sem ég yrði að gera á mínum ef hann væri ekki mátulega hár. 

Töfrar Snæfellsness - óvænt lyfjagjöf við bensínstöð

Engin miskunn hjá Guðrúnu sem hringdi klukkan 8.50 í morgun og var að leggja af stað úr Kópavogi. Snæfellsnes, fagurt og frítt beið okkar og Rjúkandi fyrstur á dagskrá. Kaffið. Olli. Engum. Vonbrigðum. ... frekar en annað kaffi á nesinu fagra.

 

- - - - - - - 

 

Kannski rétt að minnast á, áður en lengra er haldið, að við eignuðumst aðdáendur í Borgarnesi, ótrúlega flotta mótorhjólatöffara á okkar aldri, sýndist mér.

 

„Sástu hvað þeir gláptu á okkur?“ sagði ég spennt.

 

„Ha, nei!“ sagði Guðrún í miðjum klíðum við að bakka og reyna að komast út af Olísstæðinu á meðan ég var á sénsaútkíkkinu eins og alltaf. Samt var hún með styrkt sólgleraugu.

 

- - - - - - - - - - 

 

Fjöldi fólks hafði ákveðið að njóta Snæfellsness í dag, eins og við, bæði innlent og erlent. Alls staðar grímuskylda og mikið sprittað - á Arnarstapa fannst okkur alls staðar örtröð og ákváðum að prófa stað sem við vissum ekkert um, það stóð bara fish and chips á óspennandi húsvegg ... og svo reyndist þetta ljómandi góður veitingastaður.

 

Maður beygir til hægri þegar ekið er inn á Arnarstapa, hótelið, hélt einhver.

 

Frábær þjónusta, góður matur, geggjað kaffi - ekki hægt að biðja um meira. Ég hélt, þegar við Hilda vorum þarna eitt sumarið, að þetta væri enn einn skyndibitastaðurinn, sem var svo alls ekki ...

 

- - - - - - - - - - - -

 

Hellissandur, of saddar fyrir nokkuð en kíktum samt á stað sem heitir Gilbakki, Guðrún kannaðist við eigandann og langaði að sjá, en þar var of gott kaffi í boði til að prófa ekki, og reyndist líka algjört æði. Annar eigandinn byggði húsið, sennilega með hjálp hins, og við áttum í greindarlegum samræðum við hann um sitt af hverju byggingatengt. Pallurinn var úr lerki, dugir í 100 ár, vissi ég, og þarf ekkert viðhald. Við vorum sammála um að hraðinn á byggingum húsa hérlendis síðustu árin hafi gert myglusveppum mikinn greiða.

 

„Vá, sástu rauða mótorhjólið, Guðrún, er þetta sami gaurinn og í Borgarnesi?“ sagði ég ótrúlega glöð, höfðu þeir, hann og kannski vinir hans, virkilega elt okkur alla leið á Hellissand? 

„Nei, þetta var kona á hjólinu,“ svaraði Guðrún.

„Ó.“

 

Það dró til tíðinda í Stykkishólmi, jú, við fórum hringinn,  bílandi af því að ég er sami gallagripurinn og í ferðinni fyrir norðan með Hildu, ekkert gangelsi, takk. Gömul vinkona kallaði fyrir utan ónefnda bensínstöð:

„Gurrí, hæ, hvað ert þú að gera hér!“ (allir vanir að ég sé alltaf heima, fólki getur brugðið við minna)

Ég haltraði til hennar og stoppaði þegar tveir metrar voru á milli okkar. „Ja, ég ætlaði nú bara að fá að pissa hérna, ég er með b-bólgu og ... svo komu grafískar lýsingar í löngu máli (grín, maður talar ekki um stjórnmál, veikindi eða fjármál í vinahittingum) ...

„Ertu ekki búin að tala við lækni?“

„Nei, það er alveg tveggja mánaða bið, ég drekk bara trönuberjasafa, soðið vatn, piparmyntute (líka við bjúg sem herjar á). Þetta lagast, það bara hlýtur að vera,“ sagði ég orðin örlítið beisk því Sjúklingur, lækna sjálfan þig! er þreytandi. Eins og maðurinn sem ætlar ekki að trufla heilbrigðisyfirvöld með því að fara í bólusetningu, segir nóg að skrifa dagbók þess í stað. Maður þarf að vera skynsamur á fordæmalausum tímum.

 

Ég sjúkdómsgreindi mig af snilld í gegnum Google og útvegaði mér lyf fyrir utan bensínstöð í Stykkishólmi af tilviljun, „svona er Ísland í dag,“ væri hægt að segja. Vinkonan lumaði sem sagt á pensilíni og vildi endilega gefa mér. Fór í húsbíla- og hjólhýsahverfið fyrir aftan bensínstöðina og þar fór afhendingin fram. Hef ekki tekið pensilín í meira en tíu ár svo það ætti að virka vel á mig. Ef ég lagast ekki verð ég sennilega að skera mig upp aftur. Nema nú ætla ég að svæfa mig fyrst!

 

Við snæddum þennan eðalfína kvöldverð í Rjúkanda og þar drukkum við fjórða kaffibolla dagsins, helmingi meiri kaffidrykkja í dag en aðra daga. Alltaf hægt að sofa síðar. Ég er mjög hress núna, mjög.

 

Þegar við ókum að Himnaríki æpti ég: „Nei, Guðrún, ég á ekki eitt aukatekið orð, heldurðu ekki að einn mótorhjólatöffarinn hafi elt okkur (mig) alla leið á Skagann! Ég trúi þessu ekki,“ emjaði ég og benti á rautt mótorhjól.

„Ég sá þetta hjól í morgun þegar ég kom og sótti þig, heldurðu ekki bara að einhver nágranni þinni eigi það?“ sagði Guðrún rólega.

„Jú, kannski,“ sagði ég en held samt ekki, Guðrún er svo skynsöm en það er ég yfirleitt líka. Það gat ekki verið tilviljun hversu mörg mótorhjól voru alls staðar í kringum okkur í dag, sérstaklega rauð. Það er orðið fáránlegt hvað ég lendi oft næstum því á séns eftir að grímunotkun hófst aftur.

Hamingjan er ... stóll

Hamingjan ríkti í Himnaríki um miðjan dag í gær þegar fíni, flotti stóllinn var pantaður. Ljúfmenni í Húsgagnahöllinni stökk á milli hæða fyrir mig og mældi stólinn, sethæðina sem reyndist vera hálfum sentimetra minni en í gráa tungusófanum. Og hvað er hálfur sentimetri á milli vina? Ég fleygði mér út í djúpu og keypti hann ... í gegnum netið! Hikstaði bara einu sinni í greiðsluferlinu og hélt að allt væri glatað (tilveran) en góð greind og smámunasemi (Merkúr í meyju, skilst mér að bjargi vitsmunum mínum) hjálpaði og kom einnig í veg fyrir að ég keypti óvart tvo stóla sem munaði engu! Þá hefðu nú verið gaman að fá vísareikninginn ...  og ég þurft að fleygja tungusófanum til að skapa pláss fyrir tvo fína stóla, en þetta tókst fyrir rest. Nú bíð ég bara eftir því að Pósturinn komi með stólinn upp að dyrum, fyrir 12 þúsund kall auka.

 

Kannski er hamingjan fólgin í fallegum stól, jafnvel tilgangur lífsins líka ... sumir segja samt hamingjuna birtast við það að grennast, það sé ekki hægt að vera hamingjusamur ef maður er a) þybbinn, b) feitur, c) búttaður, fólk hljóti að glíma við depurð og það algjörlega án þess að viðurkenna það ... svo segja aðrir hamingjuna fólgna í því að fá rjúpur í jólamatinn, það komi ekki jólin nema fá rjúpu. Hjá mér er það stóll. Og kannski kaffi, bækur, tónlist, kettir, flottar öldur, hundar, fólk, viftur ...   

 

Fína silkisængin er alveg jafnheit og aðrar sængur, skrambs, en hún er samt sérlega létt og mjúk. Hitaköstin tengjast víst hærra hitastigi utandyra og versna við hverja einustu f...ings gráðu sem bætist á mælinn. Get víst ekki kennt bólusetningum um eða síðbreytingaskeiði.

 

Hversu flott er samt að búa ekki t.d. í Tyrklandi eða á Grikklandi núna, eða bara ekki þar sem það eru yfir 15 gráður! Ég meira að segja gekk um allt Himnaríki í morgun og dró „gervi“gardínurnar fyrir, í fyrsta sinn, maður notar ekki gluggatjöld með svona útsýni, en þau varna því kannski að sólin nái að skína af jafneinbeittri grimmd inn í stofu og á mig líka í hinum enda Himnaríkis, við vinnu mína vestanmegin íbúðar við suðurglugga, suðu-glugga. Um leið og ég er búin að kaupa þrjú gluggajárn get ég haft norðangluggana  sífellt opna nema í norðanstórhríð (vá, ég hlakka svo til vetrarins) og þá verður bærilegt að vera hér. Yfirleitt hef ég frekar svalt heima hjá mér og þess vegna þoli ég hita ekki vel. Ég setti mini-hrífuna (klóruprik úr Rúmfó) í gluggann, tindarnir snúa upp. Það hefur virkað áður, þori ekki að segja meira.

 

Búast má við trylltu trúarbragðastríði á fimmtudaginn, en þann dag, afmælisdaginn minn, takk kærlega, völdu nokkrir kristnir Bandaríkjamenn til að biðja guð um að eyða trúleysingjum, eitthvað slíkt. Mér skilst að trúleysingjar ætli á móti að sýna fingurinn þann sama afmælisdag kl. 14 að íslenskum tíma.

 

 

Fyrst ég held ekki upp á afmælið mitt með sama hætti og ég hef gert síðustu áratugi, 1987-2019, og bjóða rúmlega 200 allra nánustu til veislu (201 eða enginn), mun ég í staðinn fylgjast með stríðinu í beinni, borða kökur og snittur, sitja alein að kræsingunum, loksins. Gott plan.

 

Helgin fer m.a. í að brjóta saman þvott og ganga frá, og dagsferð á Snæfellsnes, ég mun ekki gleyma að kaupa kaffi á Rjúkanda, jesssss!

Stefnumót frá helvíti ...

Sannkallaðar gleðifréttir bárust landsmönnun suðvestanlands þegar spáð var þrumum og eldingum nú seinna í dag. Í gamla daga vorum við ekki bara svikin um tónlistarmyndbönd í sjónvarpi, almennilega tónlist í útvarpi og sæmilegt úrval af ávöxtum og grænmeti, heldur komu aldrei þrumur og eldingar. Einu heimildir mínar um slíkt veður voru úr kvikmyndinni Sound of Music. Ég skildi ekki hvernig krakkarnir sjö sem Julie Andrews passaði gátu verið hræddir við eitthvað svona spennandi! En svo reyndist myndin vera lygi, eða algjör glansmynd af raunveruleikanum.

 

 

Sanna sagan um von Trapp-fjölskylduna er um nunnu er brjáluð yfir því að fá ekki að giftast guði, og þarf í staðinn að passa einhverja krakka. Jú, hún giftist föður barnanna, ekki endilega ótilneydd og eignaðist sjálf börn með honum. Hún tók stundum æðisköst og sjokkeraði þá bæði eiginmann og börn. Hún gekk ansi langt til að halda áfram með Syngjandi fjölskylduna og læsti gjafvaxta stjúpdætur sínar og -syni inni til að þau tækju ekki upp á því að stofna eigin fjölskyldu og flytja út og hætta þar með í hópnum sem malaði gull. Í myndinni stjórnar hann með harðri hendi en í raunveruleikanum var það hún.

 

Viljið þið kannski sannar sögur um Móður Theresu sem var víst ekkert sérlega góð manneskja? Eða um Díönu prinsessu og hversu afbrýðisöm hún var út í barnfóstru sonanna af því að drengirnir voru hændir að henni? Svona fyrst ég er byrjuð? Hélt ekki ...

 

Ég skrifaði grein um von Trapp-fólkið í Vikuna og veit að ritstjórinn hefði drepið mig hefði hún vitað hversu miklum tíma ég varði í að viða að mér efninu, ég horfði á heimildamynd um þau, fleiri en eina, minnir mig, las einhver ósköp ... sem svo endaði í þriggja síðna grein. Þetta var gaman.

 

 

Munið þið eftir sögunni sem gekk um yngsta von Trapp-barnið, dótturina krúttlegu, sem sagt var að hefði látist í bílslysi á leið af frumsýningu myndarinnar. Ég trúði þessu og táraðist pottþétt. Svo sirka 35 árum síðar var ég stödd í hótellobbíi í Dublin og fletti helgarblaði einhvers stórblaðsins. Þá sá ég alla krakkana sprelllifandi, á einhvers konar endurfundahittingsgleði á tökustað í Salzburg. Þau höfðu verið hlunnfarin allsvakalega í launamálum en minningin samt góð um þennan tíma.

 

Já, ég rændi blaðinu, auðvitað, því hefði verið fleygt síðar þennan dag. Ég rændi líka Newsweek af tannlæknastofu (1986, í fyrsta og eina skiptið) af því að það voru svo flottar myndir þar af Challenger-slysinu í himingeimnum ... já, ég veit, ósmekklegt. En ég missti alltaf af fréttum um þetta, átti held ég ekki sjónvarp þegar þetta var (samt voru einstæðar mæður svo ríkar) og alltaf veik fyrir svona stórviðburðum. Ég hef nú örugglega sagt frá því áður ... en nokkrum kvöldum seinna hringdi dyrabjallan (ég var ekki með síma heldur) og niðri stóð myndarlegur rannsóknarlögreglumaður með sérstakt erindi, man ekki alveg hvort það fólst í því að hýsa pólitískan flóttamann, Íslending sem átti að lauma úr landi til að hann yrði ekki myrtur, eða fylgjast með verulega grunsamlegum nágranna. Það gekk allt mjög vel og markaði tímamót því skömmu síðar bauðst mér starf hjá LÍ (Leyniþj. Ísl) þar sem ég starfaði við frábæran orðstír í áratugi. Ég játaði samt brot mitt þarna (Newsweek-stuldinn) til að vera með hreinan skjöld en sagðist hafa skilið nýtt og brakandi DV eftir í staðinn. Held að játningin hafi verið sterkur leikur. Ég var einmitt í Dublin í vinnutengdum erindum sem mátti lesa um í írskum blöðum en þá var ég sloppin úr landi.

 

Ég finn ekki í augnablikinu fyndnu síðuna með vaxmyndunum en rakst á sögur af ógleymanlegum stefnumótum) ... finnst bara sjálfsagt að leyfa ykkur að njóta ... en stefnumótamenningin á Íslandi er nú samt öðruvísi. Viltu dansa, ekki? Ertu lesbía? Bíddu, af hverju má ég ekki koma með þér heim, ég sem gaf þér í glas? ... Ein sagan er íslensk:

 

„Eitt sinn ákvað amma að koma mér á stefnumót með manni sem sótti sömu kirkju og hún. Þetta reyndist svo ekki vera blint stefnumót, heldur tvöfalt stefnumót. Með afa og ömmu.“

 

„Fyrsta árið sem ég bjó í Kína ákvað ég að fara á blint stefnumót með ekkjumanni sem var nokkuð eldri en ég. Systir hans og mágur, ásamt systur konu hans heitinnar og manni hennar, mættu einnig á stefnumótið og störðu á mig allan tímann yfir borðhaldinu.“

 

„Við höfðum hist á stefnumóti og á leið frá veitingahúsinu og út í bíl datt ég og fékk gat á hnéð. Gæinn skutlaði mér á slysó og lét sig svo hverfa ... Ég varð að láta sækja mig og skutla á veitingahúsið þar sem bíllinn minn stóð. Ég missti allan áhuga á vininum. Og það voru saumuð sex spor.“

 

„Á fyrsta stefnumótinu með sætum strák drakk hann yfir sig og sullaði mat yfir buxurnar. Hann var of drukkinn til að geta keyrt heim svo ég leyfði honum að gista í stofunni heima, skellti buxunum hans í þvottavél og síðan þurrkara. Hann fór eldsnemma, eða um fimmleysið um morguninn, og hringdi svo grautfúll í mig til að kvarta yfir því að buxurnar hans hafi ekki verið orðnar alveg þurrar. Þetta útskýrir kannski af hverju ég er frekar löt við að fara á stefnumót.“

 

„Ég og kærastinn fórum í sumarfrí til Ítalíu og gistum hjá vinafólki mínu. Hann passaði mjög vel upp á sitt og var mjög glaður yfir því að þurfa ekki að borga gistikostnað. Við skiptum öllu jafnt og keyptum stundum í matinn, auðvitað, en jafnt upp á krónu. Hann rukkaði mig fyrir ís sem hann keypti handa syni mínum sem var með í för. Við fórum á eitt rómantískt stefnumót, vinafólk mitt passaði og hreinlega rak okkur tvö út að borða. Þegar kom að því að borga fölnaði þjónninn og það varð heilmikið uppnám á staðnum þegar kom í ljós að maðurinn ætlaði að láta konuna borga helminginn - sem ég var alveg til að gera. Hann var hálaunamaður, ég frekar blönk einstæð móðir  og komst í raun bara í þessa ferð af því að vinafólk mitt bauð okkur að gista. En allt í einu varð ég svo þreytt á nískunni í honum og hvæsti á hann að borga og þegja. Hann hunskaðist til þess en þetta skemmdi svolítið kvöldið. Þetta samband stóð ekkert rosalega lengi í viðbót.“

 

„Reglurnar“ eru víst þannig að sá aðilinn sem býður á fyrsta stefnumót, hann/hún borgar. Síðan er hægt að hafa það að vild.

Það þorir enginn í Arnþrúði ...

Nú eru allir vinir mínir lægri en 1,70 brjálaðir út í mig vegna færslu sem ég skrifaði í gær. Í raun átti ég bara við að það mætti íhuga að huga kannski pínkuoggulítið að klossuðu og risavöxnu, allt of háu fólki, eða 1,70 plús, varðandi sethæð á sófum og stólum svo fætur okkar krumpist ekki óþægilega og maginn fari í klessu en glæsilega og gullfallega fólkið undir 1,70 er sko langflottast. Ég kom þessu bara svona ömurlega illa frá mér. Ef ég væri ekki ofurkona með ískaldar tilfinningar (grét aldrei yfir Húsinu á sléttunni) myndi ég falla saman út af þessu. Ég harma þetta auðvitað.

 

Tubular Bells-platan átti afmæli í vor (48 ára) og á árunum þegar ég kunni ekki að pakka mátulega / ferðast létt fór ég að vinna úti í Vestmannaeyjum, í Ísfélaginu, og tók ekki bara fatnað með mér, heldur plötuspilara, magnara og hátalara, ásamt stórum bunka af plötum. Hvernig nennti ég þessu, hvernig gat ég þetta, hver hjálpaði mér á flugvöllinn með allt þetta dót, af hverju var mér ekki bannað þetta? En ok, ég var með Tubular Bells og leyfði nokkrum í partíi í herberginu mínu (og tveggja annarra) á „heimavistinni“ að heyra dýrðina. Eftir tæpar tvær mínútur lá við slagsmálum. „Hvað í andskotanum ertu að spila?“ (þarna í sollinum lærði ég að blóta) „Á að drepa mann?“ „Þetta er engin partímúsík!“ „Vó, hvað þetta er ömurlegt, spilum eitthvað annað.“ Og ég var á leiðinni með þessu smekklausa liði á ball.

 

Ég man ekkert eftir ballinu en bandarískur strákur sem vann með okkur og bjó í næsta herbergi, nennti ekki á ballið, fékk að hanga í herberginu okkar þetta kvöld og hlusta á tónlist. Hann kom til mín daginn eftir og lýsti því yfir í mötuneytinu að Tubular Bells væri algjört æði, mögnuð plata. Þarna áttaði ég mig á því hvað Bandaríkjamenn eru æðislegir og í heimsóknum mínum til Elfu í Conway, fjórum eða fimm sinnum frá 2002 hefur þessi vissa mín styrkst. Aldrei að alhæfa! Jú, víst.

- - - - - - - - - - 

Ég heyrði í vinkonu í dag, hún er önnur tveggja sem hringir í heimarisaeðlusímann minn sem ég held í af einhverri þrjósku, hin er Hilda systir. Prófið bara að hringja með iPhone-síma í fyrirtæki sem segir á símsvara: „Ýtið á einn fyrir beint samband við leyniþjónustuna, ýtið á tvo fyrir beiðni um njósnir eða aftöku ...“ en sem betur fer kemur aftast: „Ef ekkert er valið færðu færðu sjálfkrafa samband við Sorpu.“

 

Í símtali okkar bar margt á góma. Meðal annars það að hún notar Útvarp Sögu sem fjandafælu. Hún á erfitt með að loka einum glugganum heima hjá sér, og eina sem henni datt í hug sjálfri sér og heimilinu til varnar á nóttunni var útvarpið, hafa það stillt á Útvarp Sögu og frekar hátt stillt nálægt glugganum en samt í felum og einhver ljós kveikt víða í íbúðinni. „Það þorir enginn í Arnþrúði,“ sagði hún hugsandi, „og sennilega ekki í Pétur heldur.“ 

 

Fjandafælan hefur virkað mjög vel undanfarna daga og vonandi þar til á morgun þegar hún fær aðstoð. „Á Sögu er svo mikið talmál og mögulega gætu innbrotsþjófar sem leið eiga fram hjá húsinu haldið að hér væri fjörugt partí og þora þá ekki að brjótast inn.“ Brilljant hugmynd.

 

Mynd af bolla:

Mikið væri gaman að eignast bolla með t.d. Gðríður - Guðrýður - Gvuðríður - Guðnríðurr eða eitthvað slíkt.

 

 

Þessi bolli endaði víst á nytjamarkaði og ég sá þessa mynd af honum í Facebook-hópnum Hver hendir svona? Ég hefði keypt hann í hvelli og gefið Krinstjáni vini mínum hann.

 

Svo gekk ég í nýjan hóp í dag en í honum má finna myndir af vaxmyndum af frægu fólki. Held að Díana prinsessa sé best ... eða Trump, ef þetta á að vera hann, hárið er alla vega alveg eins. Birti ábyggilega myndir úr þessum hópi hér á blogginu bráðum. Ef ég finn hópinn aftur ...

 

P.s. Við Arnþrúður erum náskyldar, þremenningar eða fjórmenningar, báðar ættaðar frá Flatey á Skjálfanda. Það þorir enginn í okkur!!!  

Draumastóll og bókin sem fór í ruslið

Nítján manns í einangrun á Skaganum og rúmlega fjörutíu í sóttkví. Alls 38 smitaðir á Vesturlandi öllu, bara Búðardalur hefur alveg sloppið. Ef ég hefði ekki þegar ákveðið að aflýsa afmælinu mínu myndi ég gera það núna - eða eftir tölur morgundagsins sem verða eflaust háar. Í september í fyrra voru reyndar um 200 Skagamenn sendir í sóttkví vegna smits í ræktinni, ég þar á meðal, en enginn reyndist hafa smitast.

 

Ég lét taka frá ógurlega flottan stól sem hafði selst hratt upp fyrir nokkrum vikum, og nú er hann aftur kominn til landsins. Ég hringdi og spurði hversu hátt í sentimetrum væri frá gólfi að setu (efri hluta setu) en eins og oft hefur komið fram hér verður mér best lýst sem háfættri hind sem kýs að eyða ekki lífinu í að sökkva ofan í of lága, mjúka og bakverkjavaldandi sófa eða stóla. Ég mældi fjarlægð frá gólfi að setu í gráa sófanum mínum úr Rúmfó, sem var 44 cm - virkilega mátuleg hæð fyrir háfætta 1,70 m glæsikvendið. Maðurinn í símanum sagðist búast við að hæðin væri c.a. 40 cm sem er nú ansi hreint lágt fyrir svona tískusýningafættar skutlur. Fætur mínir langir, búkur ekki svo langur og ef strætó bremsar mjög harkalega fýkur hausinn mögulega af mér því að öryggisbeltið í strætó er á hálsinum á mér - sem yrði frekar fúlt fyrir aðra farþega og bílstjórann. Allt er miðað við fólk með stutta fætur og langan búk, held ég. Hæð á sófum og stólum alla vega. Ég set allt mitt traust á að húsgagnasmiðir og -hönnuðir lesi bloggið mitt og augu þeirra opnist fyrir þessu óréttlæti ... Mannfólk hefur hækkað nokkuð síðan í gamla daga! Þegar gröf heilags Nikulásar (270-343) fannst á Ítalíu, undir kirkju sem var byggð ofan á beinum hans, löng saga, kom í ljós að hinn fyrsti jólasveinn var ekki nema 1,50 m á hæð. Hættið að hanna og smíða húsgögn sem henta honum!

 

Stóllinn er nokkuð dýrari en tungusófinn (sem kostaði 110 þús.) úr Rúmfó og ég get ekki réttlætt kaup á honum nema hann sé þægilegur líka, nógu hár fyrir háfættið mig. Fóstursonurinn er sennilega orðinn 1,75 svo ég yrði endalaust að bjóða lágvöxnu, lágfættu fólki í heimsókn til að það gæti prófað fína stólinn og verið gáttað á fegurð hans og þægindum á meðan við hin yrðum að húka í sófanum.

  

Ég fer sennilega í bæinn (Rvík) fyrir helgi og máta stólinn (ef hann verður þá ekki uppseldur) og kaupi mér í leiðinni mína fyrstu fartölvu í lífinu ef Davíð frændi kemst með mér í Elkó og getur aðstoðað mig við að setja hana upp. Já, ég vel mér baráttu og stríð, ætla ekki að læra í eitt skipti fyrir öll að setja upp tölvu ef þetta verður svo kannski eina fartölva lífs míns eða að sú næsta verði með allt annarri tækni. Ótrúlegt að hafa aldrei eignast slíkan grip. Mig vantar oft að geta staðið upp frá borðtölvunni, komið mér huggulega fyrir í sófanum og haldið áfram að vinna ... og uppskorið án efa minni „kartöflur-og-bjúg“, eins og það heitir í Himnaríki.

 

Verð ég drepin ef ég viðurkenni að ég nenni ekki einu sinni að horfa á Ólympíuleikana? Bara fréttir, veður, EM í fótbolta í sumar og svo hraunveruleikasjónvarpið ... Samt með Netflix ... horfði vissulega á fyrsta þáttinn í nýjustu Crown-seríunni (í fyrra) og hlakka til að sjá rest, og sá þrjá af Kötlu og ætla alltaf að klára. Kóvitum er tíðrætt um aukaverkanir af bólusetningum. Ein aukaverkun af hættu-að-reykja-lyfinu mínu, Champix, var sú að ég missti allan áhuga á sjónvarpi sem segir mér að það hafi mögulega verið fíkn hjá mér. Það er frekar alvarleg aukaverkun og hefur staðið í rúmt ár. Horfi (hlusta) reyndar með öðru auganu eftir fréttir á upprifjunarþátt um ÓL og það er fínt.

 

Tækjaæði er þetta, ég þarf ekki fartölvu en veit að hún mun létta lífið. Þarf alls ekki dýra og flotta, bara einhverja sem virkar fyrir vinnuna. Ég fékk gefins Kindle-lesbretti um árið og nota það frekar mikið. Sá að ný bók eftir Stephen King, Billy Summers, er komin út og hlakka til að gleypa hana í mig á lesbrettinu í sumarfríinu seinna í sumar. Vissulega engar fagurbókmenntir en fínustu bækur samt, sumar þeirra.

 

Ég var reyndar óheppin með fyrstu bókina sem ég las eftir hann, eða Pet Semetary, hún er ansi ógeðsleg. Eitt sinn lánaði ég Kollu Bergþórs (á þessu bloggi má droppa nöfnum), sem síðar varð sjónvarpsstjarna, nýja/nýlega King bók, The Dark Half, ég hafði keypt nokkrar enskar kiljur til skemmtunar og líka til að æfa mig í ensku, og var ögn lengur að lesa á ensku en íslensku og ekkert mál að lána þessa og mér lá ekkert á að fá hana til baka, sagði ég við Kollu. Þótt ég væri alveg slarkfær á ensku vantaði og vantar enn upp á kunna hana virkilega vel (ég var mjög lengi undrandi á því hversu margir dýralæknar störfuðu hjá bandaríska hernum). Kolla var að fara á (rólega) næturvakt og þurfti bók svo auðvitað lánaði ég henni bókina.

 

Einhverju síðar hittumst við, kannski nokkrum vikum seinna. Hún fór að segja mér frá svo hræðilegri Stephen King-bók að hún fylltist ógeði og henti bókinni í ruslið. „Hmm, takk,“ sagði ég kurteislega og glotti. Kolla hafði ekki munað hver lánaði henni hana, og bauðst til að kaupa nýja bók en ég harðneitaði því, ég var bara þakklát, þarna slapp ég við að lesa ógeðið.

Ég er hrifin af bókum Dean Koontz en ekki öllum. Sennilega er ein lélegasta bók allra tíma eftir Koontz, The Demon Seed, minnir mig að hún heiti (bíómynd var gerð eftir henni!). Hún fjallar um hætturnar af gervigreind ... Um tölvu sem læsir konu inni í húsi, tölvan elskar þessa kona og ætlar að barna/tölva hana ... man ekki meira, sem betur fer. 

- - - - - - - - -  - -

Lífið í Himnaríki

Hávær ropi úr eldhúsinu.

„Æ, æ.“

„Það er allt í lagi að ropa ef maður segir afsakið.“ 

„Segðu þá afsakið.“ 

„Afsakið.“

„Allt í lagi.“

Svo fór ég að græða ...

Ef einhverjum finnst ég skrifa og tala eins og ég sé forríkur auðkýfingur er það sennilega af því að ég upplifi mig þannig. Hálfpartinn. Það er ekki vegna hárrar innstæðu í banka. Fyrir mörgum árum sótti ég app sem bauð upp á spilavítisleiki (sjá mynd) og þar leynast auðæfi mín.

 

 

Fyrstu árin var ég bláfátæk og lagði aldrei meira en tíu þúsund dollara undir (það er reyndar lágmarkið - ekki alvörufé) enda vinningar lágir en svo fór ég að græða - held að ég hafi hæst komist í 200 milljón dollara eign (sem nýtist bara til að spila meira) og fannst þá orðið lítið mál að leggja milljón dollara undir í hverjum leik ... Svona vélar eru stilltar þannig að vér spilarar töpum alltaf, svo ég hef verið skrambi fátæk á köflum, hrapað niður í eina milljón ansi oft en ég nenni ekki að eiga mikið minna en það. Ég hef samt aldrei keypt spilapeninga þótt mikið sé reynt að selja mér þá, ég er svo staðföst ... og kann ekki að kaupa þá, Ellen frænka aðstoðar mig við kaup á netinu, eins og silkisæng nýlega ...

 

Þessi leikur er fín afþreying með Spider-kaplinum, mahjonginu og orðasnakkinu. Ég hef áður kvartað yfir leik þar sem á að finna fimm breytingar á tveimur "eins" myndum og þarf að djöflast upp á líf og dauða því ég hef bara örstuttan tíma. Það er verulega streituvaldandi og ég mun henda þeim leik.

  

Ég kýs allaf sama spilavítisleikinn, sama hversu ég er hvött til að prófa fleiri ... geri það stöku sinnum þegar býðst kannski 200 þúsund dollara gjöf fyrir ... og í fyrradag kom slíkt kostaboð upp. Eins og sést á myndinni (uppi hægra megin) er innstæðan um 28 milljón dollarar, eða 27.935.127, og þeir sem þekkja mig hljóta að vita að ég hata þetta ,127 sem á auðvitað að vera ,000. Nú er ég föst í þessum ókunnuga leik til að reyna að fá upphæð sem endar á ,003 til að bjarga síðasta tölustaf, miklu minna mál að bjarga hinu. Aðrir leikir sem ég hef aulast til að prófa nota ekki aura ... Líf mitt kemst ekki í jafnvægi fyrr en þetta tekst, það gæti tekið vikur, mánuði. En þessi háa innstæða veitir mér samt vissa öryggistilfinningu, enginn sem á næstum 28 milljón dollara þarf að kvíða neinu, enda þrír og hálfur milljarður í ISK. En því miður get ég ekki deilt fénu með mér.

- - - - - - - - - - - - - - - - - 

Ég held að síðustu vikur, mánuðir, í eilífum hitakófum hljóti að hafa verið aukaverkun af bólusetningunni, því þegar ég vaknaði í morgun leið mér eðlilega, samt voru alveg 12 gráður úti og slökkt á viftunni í allan dag.

 

 

Ég þurfti að fara í peysu til að mér yrði ekki kalt í dag. Er ekki hægt að láta vita á réttum stöðum? Ég væri alveg til í sérfærslu um mig með almennilegri smellubeitu:

 

 

Veldur ekki bara blóði, svita og tárum, heldur líka hitakófum - gætu miðaldra karlar smitast?

Stórhugguleg kona á besta aldri fór mjög líklega á svokallað tíðahvarfa-breytingaskeið tíu árum síðar en eðlilegt gæti talist, eftir að hafa verið tilraunadýr hjá AZ-DC í ónefndu íþróttahúsi á Akranesi sem er einn af betri bæjum landsins þó víðar væri leitað. Þetta hálfdrap konuna úr hita á Akureyri og víðar, meðal annars á heimili hennar á fyrrnefndu Akranesi. Vegna bæði dags- og einnig næturhita, aðallega næturhita, fjárfesti hún í rándýrri silkisæng, kínverskri og allt, til að lifa af, borðvifta úr Costco hjálpaði líka mikið. Nú, nokkrum vikum eftir stungu, er henni hætt að vera svona heitt sem er afar grunsamlegt, svo vægt sé til orða tekið. Nokkrir karlar hafa einnig kvartað um hita síðustu vikur, ekki síst á Akureyri, bæði innfæddir og aðkomumenn (en þeir síðarnefndu eru ekki endilega trúverðugir). Virtur vísindamaður í útlöndum telur líklegt að karlar geti breyst í konur ef þessum efnavopnatilraunum linnir ekki. Aðrir mjög virtir vísindamenn telja að ef hrokkinmenta* (Spearmint) leynist í vopninu geti allt gerst í þeim efnum. Read all about it!

*Hrokkinmenta getur haft áhrif. Í tyggjóverksmiðju í útlöndum (Kúbu?) fór karlkynsstarfsmönnum að vaxa brjóst og skeggvöxtur minnkaði til muna. Að sjálfsögðu var gerð rannsókn í hvelli og í ljós kom að hrokkinmentan sem notuð var í eina tyggjótegundina hafði þessi áhrif.

 

Samt svo miklu, miklu, miklu skárri aukaverkanir (ef) en þær af reykingalyfinu. Ég upplifði bilaðar draumfarir (algjörir bulldraumar), stöðuga ógleði og gífurlegt orkuleysi. Fylgiseðillinn með lyfinu var svo svakalegur aflestrar að ég ætlaði varla að þora að hætta að reykja ... blóðug uppköst, hjartsláttartruflanir, sjóntruflanir, erfiðleikar með samhæfingu, minnkað snertiskyn, aukin vöðvaspenna, suð fyrir eyrum og svo framvegis. Ég er enn fúl yfir því að hafa verið neydd til að kaupa þriggja mánaða skammt þegar tveir mánuðir duga á flesta, þetta er líka dýrt lyf og ekki á allra færi að kaupa það. Minnir að seinni skammturinn (2 mánuðir) hafi kostað yfir 30 þúsund kr. Tók í þrjár vikur og þurfti svo ekki meir.

 

Þetta eldgos er svo mikill nátthrafn. Nú er það að teygja sig og fá sér fyrsta kaffibollann og svo hefst sýningin fljótlega. Sefur á daginn sem er leiðinlegt fyrir þá sem vilja fara á staðinn og sjá það ... sem ég geri þegar það er komið nær bílastæðinu eða kominn kláfur eða sérstök hraunlest á staðinn.  

Ein með engu 2021

Hátíðin EIN MEÐ ENGU, hefur farið vel fram en hún er haldin í Himnaríki á Skipaskaga. Engin áfengisdrykkja og sáralítill hávaði, sjónvarpsgláp með minnsta móti en lestur með miklum ágætum. Ég segi bara eins og karlar sem tíma ekki að gefa konunum sínum blóm á konudaginn: Ég læt dagsetningar ekki segja mér fyrir verkum ... og mér dettur ekki í hug að tjalda og tjútta bara af því að það er verslunarmannahelgi. Fór síðast á Þjóðhátíð í Eyjum 1974 og það var svo gaman að ég þarf ekki að fara framar á útihátið. Sama má segja um hátíðina Innipúkinn sem ég myndi þó mögulega sækja ef ég byggi enn í bænum.

 

Það hefði óneitanlega verið meira spennandi, svo vægt sé til orða tekið, að halda hátíðina EIN MEÐ ÖLLUM - en það gengur víst drepsótt í heiminum. Ætla að sjá til á næsta ári.

  

Fljótlega eftir hádegi í dag kom elskan hún Guðrún, beint í volga súkkulaðiköku sem ég bakaði nánast frá grunni, eða setti mjólk, olíu og nokkur egg, ásamt BC-dufti (fyrir krist) í skál, hrærði og setti í smurð kökuorm ... og úr varð dúnmjúk og ansi góð kaka. Kremið líka frá Betty Crocker, vinkonu okkar allra, ég stappaði banana út í kremið á milli botnanna sem kemur vel út.

 

Drengurinn er enn að vaxa og sísvangur, svo vonandi nær hann að borða sem mest af tertunni - áður en ég borða sem mest af henni ...

 

Við skruppum á sýrlenska staðinn Flamingo (á milli Kaju, Dýrabæjar og Landsbankans) um kvöldmatarleytið og fengum geggjaðan mat. Hollur og góður skyndibiti á góðu verði. Stráksi fékk sér vefju (um 1.100 kr.), réttur nr. 1, við Guðrún fengum okkur kjúkling á c.a. 1500 kall, minn nr. 10 og hennar nr. 8, mun mildari. Arabískur matur er ekki sterkur, en ég myndi segja að hann væri bragðmikill og svaðalega góður.

 

Enn einn matsölustaður bættist við hér á Akranesi á Írskum dögum, Grjótið heitir hann og er staðsettur við Kirkjubraut, á gömlu löggustöðinni sem var einmitt við hliðina á gamla bókasafninu (sama húsi), uppáhaldsstað mínum í æsku. Það var ástæða fyrir því - stundum brutust út óeirðir ef of fá eintök bárust af vinsælum bókum og löggan þurfti oft að skerast í leikinn. Það kvað rammt að þessu í kringum útkomu bókarinnar Óskilabarn 312 og einnig held ég að Nótt sjöunda mánans hafi valdið bæði látum og skemmdum á mannvirkjum. Við sáum um þetta sjálf, krakkarnir í barnadeild bókasafnsins: „Ég læt pabba minn berja pabba þinn ef ég fæ ekki Ævintýrasirkusinn!“ og „Ok, ef ég fæ Dularfulla húsbrunann, færð þú Möttu Mæju!“ Engar löggur.

 

„Hvaða bók langar þig að fá í afmælisgjöf, ég var beðin um að spyrja að því?“ spurði mamma eitt árið, dularfull á svip. „Ævintýrasirkusinn,“ sagði ég en vissi samt að sú bók fengist ekki, ég hafði leitað af mér allan grun í báðum bókabúðum Akraness. Nokkrum dögum seinna var afmælið og einn pakkinn innihélt hana nú samt, mér til gleði og furðu, enn uppáhalds úr þessum bókaflokki. Ævintýraskipið fannst mér aftur á móti eldast illa. Villi sjálfur með eineltistilburði í garð stráks sem krakkarnir þoldu ekki. Ég sá nákvæmlega ekkert athugavert við þetta í æsku. Enda gekk ég bara á hálfu vélarafli, eins og svo mörg börn þess tíma sem fengu fæst grænmeti og ávexti reglulega, og voru stöðugt með vogrís, munnangur og í þörf fyrir að fara í ljós í skólanum því sjaldan skein sól og gaf oss D-vítamín. Ég man að ég var sólgin í appelsínusúkkulaði, alveg ómeðvitað til að fá C-vítamín, og úðaði í mig bananastöngum fyrir A-, B- og E-vítamín og steinefni (á borð við fosfór, járn, sink og kalk). Og allt þetta þurfti maður að vinna úr bara bragðefnunum ...

- - - - - - - - - - - - -

Eftir dúndurgóða máltíð fórum við í Frystihúsið, ísbúðina góðu við Akratorg. Ég fékk mér miðstærð af blöndu af jarðarberja- og vanilluís í vöffluformi og börnin fyrir aftan mig görguðu af hrifningu ... en vá, miðstærð er of stór fyrir manneskju sem er nýbúin að borða kjúklingarétt á Flamingo, miðstærð er eins og risastærð var í gamla daga. Mun halda mig við ungbarnaís héðan í frá. Við sátum góða stund við borð úti á meðan ísinn var kláraður og horfðum á styttuna af sjómanninum sem starir í suðvestur. Ég veit svo ekki hvernig okkur tókst að velta út í bílinn hennar Guðrúnar, því ekki gátum við gengið, ofseddan er ekkert grín frekar en sjómennskan. Mér tókst svo að skríða upp stigana að Himnaríki og vona að Guðrún hafi komist heilu og höldnu heim.

     

Hefnigirni er eitthvað sem ég á erfitt með að skilja. Að nenna að rækta með sér langvarandi reiði út í aðra manneskju sem hefur jú kannski móðgað mann, og bíða færis, þótt það taki áratugi, til að gera manneskjunni eitthvað til miska. Kannski er ég bara gömul og gleymin, en held að svona reiði skemmi „sálina“ svona svipað og t.d. hryllingsmyndir á borð við SAW, sem ég hef bara séð stiklurnar úr, en það nægir til að sú mynd sé bönnuð innan 82 ára á þessu heimili.

 

Piers Morgan (ruddalegur Breti sem kallar dónaskapinn í sér hreinskilni, freki karlinn) fylgist til dæmis af athygli með því sem ríka og fína fólkið sem hann þekkir lækar (líkar við) á netinu og ef það eru svívirðingar um hann sjálfan sem fólkið dirfist að láta sér líka við, skráir hann það hjá sér svo hann gleymi því örugglega ekki. Hvernig nennir hann þessu? Hann sér rautt þegar kemur að Harry og Meghan og hefur aldeilis gagnrýnt þau, kannski réttilega (þau eru opinberar persónur), kannski ekki ... en mjög svo dónalega. 

 

Íslensk stjórnmálakona (frambjóðandi?) varð fyrir leiðindum í kommentakerfinu (man ekki hvers konar leiðindi en eflaust eitthvað ruddalegt). Svo hreykti hún sér af því að hafa sent hverjum og einum sem móðgaði hana, bréf og það heim til fólksins ... sem mér finnst vera nánast, hæ, ég veit hvar þú átt heima-hótun. Ég hefði frekar trúað Charles Bronson til að gera eitthvað svona. Mögulega Piers Morgan ...

 

Svona erum við nú misjöfn. Mætti ég frekar biðja um Pierce Brosnan sem svo skemmtilega vill til að flutti frá Írlandi á sex ára afmælisdaginn minn (12. ágúst eitt árið) og til móður sinnar og stjúpa í Skotlandi. Stjúpinn fór með hann (11  ára) í bíó að sjá Goldfinger. Ætli hann hafi grunað þá að hann yrði seinna einn sætasti Bond ever?

 

Síðar flutti Brosnan til London - og enn síðar nam hann leiklist í þeirri dýrlegu borg, við Drama Center-leiklistarskólann, eins og Colin Firth og Gummi bróðir gerðu síðar. Anthony Hopkins hermdi eftir þáverandi skólastjóra Drama Center í túlkun sinni á Hannibal Lecter (Lömbin þagna), hef ég eftir áreiðanlegum heimildum, en skólastjórinn sá var/er góðvinur Hopkins (ekki Mary) og víst nokkuð sérstakur í fasi og framkomu.

 

Einn kennarinn minn í HÍ hélt mikið upp á Bond og örstutt brot af föstudagsfyrirlestrinum í Fjölmiðlafræði I fór í James Bond sem var afskaplega skemmtilegt. Ég var ekki alveg til einskis þarna í námi því ég gat sagt honum að Gyllta byssan (James Bond-bók) væri til í íslenskri þýðingu sem hann hafði ekki vitað ... ég átti hana og gaf honum mitt eintak, keypti mér svo seinna nýtt í fornbókabúð. Áratugum seinna er ég svo með hálfgert James Bond-horn hérna á blogginu mínu verslunarmannahelgina 2021 ... 

Tilfinningaskylda kynþokkahatara

Ekkert varð úr bæjarferð í gær, með strætó, of mikið að gera til þess. Ég veit að frídagur verslunarmanna er ekki fyrr en á mánudaginn en að vinna til klukkan sextán núll átta á föstudeginum finnst mér tryllt samviskusemi. Veit að vinnuveitendur sumir hafa átt fullt í fangi með starfsfólk sem vill helst fá frí á fimmtudegi og föstudegi líka til að lengja helgina enn meira (og fá betra tjaldstæði á útihátíðinni) en kannski ekki endilega nú í ár.

 

 

Frú Bjúgríður drakk heilu lítrana af soðnu, volgu vatni og trönuberjasafa í gær (þá fer maður ekki í langa strætóferð) og ætlar að halda því áfram, en ummál frúarinnar af Himnaríki hafði minnkað umtalsvert í morgun eftir þennan bilaða drykkjudag í gær. Ætla að leyfa mér að kenna AZDC-bólusetningunni um alla mína kvilla héðan í frá. Þá þarf ekki að fara til læknis, enda búið að svelta heilbrigðiskerfið svo mikið árum saman til að fjandans einkareksturinn geti svo hoppað inn og bjargað okkur með fullkominni þjónustu og bestu hugsanlegu græjum og borgað sér arð af veikindum fólks ...  það er víst ansi langur biðtími hjá læknum um þessar mundir. Þá er nú alltaf gott að hafa við hendina DIY í læknisfræði (do it yourself), en ég studdist einmitt við hana um árið þegar ég tók úr mér botnlangann. Virkilega góðar skýringamyndir komu algjörlega í veg fyrir að ég tæki óvart úr mér hjartað eða lungun. Og stóra Costco-eldhúsrúllan er svo rakadræg að það þurfti ekki grisjur, sem ég hafði gleymt að kaupa og mundi ekki fyrr en ég var búin að deyfa mig og lá tilbúin á eldhúsborðinu með hnífinn í hægri og spegilinn í vinstri. Jamm, einhent aðgerð.

 

Náði loks í systur mína í gær, þvílík  heppni sem hún nýtur iðulega en á meðan við ræddum saman rak hún annað slagið upp öskur af hrifningu yfir eldingum. Þrumur lífguðu líka upp á símtalið og hundsgelt. Já, hún var á Suðurlandi en ekki flutt samt.

 

 

Við ræddum aðeins sumarið 2020 á Akureyri í ferð okkar, þegar mér var sífellt flökurt og svimaði. Lækningin við því var að hún settist við hliðina á mér í rúminu og hrinti mér harkalega niður, ekki aftur á bak, heldur út á hlið, beggja megin.

 

 

Hún fékk fína útrás við þetta, sá ég, sem gæti tengst frekjutöktum stóru systur hennar í bernsku - þegar Hilda var svipt snuði allt of snemma af því að ég stal því alltaf af henni eftir að hafa verið vanin af því, ekkert annað en útsmogin illska af minni hálfu og slíku gleyma ungbörn ekki.

 

 

Þetta voru svokallaðir kristallar í eyra, sem ég kalla demanta. Nú í ár hrjáði mig aðallega verulega slæmur bakverkur (af og til frá c.a. 15 ára aldri). Hvað verður næsta sumar? sögðum við með hryllingi. Berklar? Þvagsýrugigt?

 

 

Hún stakk upp á því að ég færi í allsherjar ástandsskoðun fyrir næstu sumarferð svo við þyrftum ekki að hanga á hótelherbergi án míni-bars (fyrir ískalt vatn í hitabylgju) þegar mögulega girnilegir Norðlendingar á réttum aldri gengju upp og niður göngugötuna í leit að skvísum eins og okkur ... hún sagði það reyndar ekki, en röddin í henni var nógu grunsamleg til að mig grunaði það. Það þarf að vera tilgangur með því að ganga, finnst mér, ákvörðunarstaður, þori ekki að mótmæla Hildu samt sem lítur á gönguferðina sjálfa sem tilgang. Rafskúta hefði verið hjálpleg þessa helgi. Eða hjólabretti, Hilda hefði getað dregið mig á því fram og til baka göngugötuna.

 

 

Eftir fertugt hafa þessir bakverkir mínir verið kallaðir ALDURINN af öllum nema kannski læknum og sjúkraþjálfurum, verkirnir hétu AUMINGJASKAPUR þegar ég var á milli tvítugs og fertugs en þar á undan VAXTAVERKIR. Það er ómetanlegt að hafa alla þessa sérfræðinga í kringum sig.

 

Ég á ekki orðið hraunveruleikasjónvarp, því miður, ég heyrði það í afmæli á miðvikudaginn og fannst það stórkostlegt. Hlýtur að hafa verið Skagamaður sem „fattaði upp á því“. Það var aftur á móti sonur minn sem ruglaði saman orðum c.a. níu eða tíu ára (1989/1990) og ætlaði að segja kynþáttahatari þar sem við vorum stödd í Kjötborg við Ásvallagötu, en sagði óvart kynþokkahatari. Ekkert endilega sá fyrsti til að gera það. Ég notaðu það oft í útvarpinu í kjölfarið og örugglega í Vikunni líka einhvern tíma (eftir 2000). Dásamleg mismæli gleðja og líka orðin sem búin eru til úr öðrum orðum. Eins og orðið tilfinningaskyldan sem Anna vinkona notaði oft og er ótrúlega gott.

 

Skyldi þetta vera satt? (sjá mynd)

 

Djók.

 

Af hverju ætti að vera samsæri í gangi um að myrða stóran hluta mannkyns? Ef ég væri forrík og gæti flogið út í geim ef mig langaði (án þess þó að fá að kallast geimfari, fjandans NASA) vildi ég hafa sem allra, allra flesta á lífi til að dást að mér og snilld minni fyrir að eiga svona mikla peninga ... og skip væru líka svo allt of hægfara og áberandi fyrir minn smekk. 

Hamingjuvekjandi hraunveruleikasjónvarp

Eins og áður hefur komið fram er ég fórnarlamb of mikillar aðstoðar í síma- og tölvumálum. Nú kemst ég ekki inn á Snapchat, fékk skilaboð í símann um að ég þyrfti að uppfæra appið. (Ég skrifa nú eins og ég kunni þetta upp á tíu, finnst mér). Með því að tala við ættingja erlendis komst ég að því að ég þyrfti bara að fara í App Store, ýta á haus efst til hægri og þá kæmi þetta. Gerði það og sá að Snapchat uppfærði sig sjálft fyrir tveimur dögum en samt kemst ég ekki inn. Þannig að ég er líklega bara hætt með snappið, öllum mínum þrjátíu snappvinum til hroðalegra vonbrigða, býst ég við. Það er nú samt ég sem á eftir að sakna Íslenskir trukkarar í USA (gaur sem ekur um þjóðvegi USA, flytur áfengi í tanki, upp og niður landið austanvert), Önnu í olíunni (hún vinnur á olíuborpöllum í Noregi, vinna 2 vikur, frí 4 vikur) og öllum hinum mínum dásamlegu snappvinum sem eru misduglegir (eins og ég) við að setja eitthvað inn. Tel afar ólíklegt að Davíð frændi nenni að keyra alla leið úr Kópavogi eða Ellen frænka að norðan eða frændi í Frakklandi til að aðstoða mig í eigin persónu við að uppfæra appið. Instagram er líka mjög skemmtilegt ...

 

Ég var ekki fyrr búin að þurrka tár og annað snappsaknaðarkast í uppsiglingu þegar ættinginn erlendis gaf mér ráð sem dugðu - en svona geta vandamálin í Himnaríki orðið risastór en samt svo auðleyst, núna klikka ég aldrei á þessu framar. Stofna kannski þjónustu við kjánaprik sem lenda í vandræðum út af engu ... hahahaha ... ekki ég.

 

Annars er lífið bara ljúft eftir fríið, ekkert stress við að taka Himnaríki í nefið í hreingerningum fyrir afmælið (sem var samt svo gott að gera og fara með allt glimrandi fínt inn í haustið). En ég hef ekkert heyrt frá Hildu. Vona að hún sé á landinu og gefi mér upp nýja númerið sitt sem hún er kannski komin með. Er hægt að blokka fólk frá því að geta hringt? Spyr bara svona ef mér dytti í hug að gera það.  

 

Eins og hálfsteiktir landsmenn suðvestanlands vita skall á með miklum hita í gær, hann mældist um 21°C við Akrafjall, rokrassgatið sem við Skagamenn verðum að sætta okkur við sem veðurstöð og lækkar sennilega húnæðisverðið og dregur úr löngun ókunnugra við að heimsækja þennan annars dýrlega bæ. Hugsa að hitinn hafi verið nær 30 gráðum hér við ströndina fögru, ef ekki hærri. En hér var algjört logn svo það að opna glugga var bara til að hleypa óbærilegum hlýindunum inn. Tvær viftur á hæsta allan daginn, önnur í stofunni, hin hér við tölvuna. Kettirnir slettust um Himnaríki, hentu sér niður einhvers staðar áður en þeim tókst fyrir rest að komast á áfangastað, t.d. sófann í stofunni en stofuviftan hélt þeim stað til dæmis bærulegum. Búum við ekki á ÍS-landi? Við háttatíma voru góð ráð dýr og eftir um klukkutíma umhugsun datt mér það snjallræði í hug að sofa bara með sængurver. Þetta virkaði og mér leið eins og ég byggi í útlöndum, vantaði bara loftkælitækið ... en með ameríska viftu frá Costco var ekkert erfitt að koma sér í þann gír.

 

Vestmannaeyingar eru sniðugir, tjalda bara á lóðinni heima og brekkusöngurinn í sjónvarpinu ... Hægt að hlakka til næsta árs, vonandi. Yfirleitt hefur eina spennan varðandi þessa miklu ferðahelgi verslunarmanna o.fl. verið sú að sitja í strætó seinnipartinn á föstudegi á heimleið og þurfa að komast út úr Grundahverfi á Kjalarnesi og inn á þjóðveginn á 15 metra löngum bíl. Það hefur tekið sinn tíma og er alltaf ógurlega spennandi, gott að það er sjoppa þarna, svona ef strætó kemst ekki eitthvert árið.

 

 

Það getur bara vel verið að ég skreppi í bæinn á morgun, bara til að upplifa þessa áður árlegu spennu þegar ég fer til baka frá Rvík (og athuga í leiðinni hvort Hilda sé flutt!!!) og njóta þess síðan alla helgina að horfa á hamingjuvekjandi hraunveruleikasjónvarpið frá Fagradalsfjalli og kannski njóta þess/eða sakna að leggjast ekki í trylltan afmælisundirbúning.