Leyndardómur og aukið óttaleysi

Sumir í klikkaðri tiltekt, t.d. fyrir barnaafmæli, henda ýmsu inn í bakaraofn eða uppþvottavél - sem á annars ekki að vera þar. Þegar síðustu afmælisgestirnir fóru í gær dreif ég í að gera allt fínt. Mér til mikillar furðu var uppþvottavélin þegar komin í gang. Ég á hjálplega vini og vandamenn, en held að þau hefðu sennilega flest sett leirtauið í vélína áður. 

 

Þetta verður bara einn af leyndardómum lífsins og ég er þakklát fyrir að hafa ekki falið páskaegg fóstursonarins og mitt í uppþvottavélinni ... enda engin klikkuð tiltekt, ekki lengur, ekki eftir að hver hlutur eignaðist sinn stað, svona næstum, ég er að verða komin þangað. Einhver hefur rekið rassinn í takkana - þarf ekki meira á sumum nútímalegum tækjum. Ég sakna handsnúnu uppþvottavélanna ...

 

Svo mætti halda að ég hafi farið í áfallameðferð því jarðskjálftarnir eru nánast hættir að skelfa og ég fljót að gleyma. Ég var t.d. á ganginum, á leið inn í eldhús um hálftólf í morgun og heyrði undarleg hljóð frá stofuskápnum með öllum kristalnum ... (mínus bollunum tveimur úr mávastellinu sem ég er búin að pakka niður) hurðirnar skelltust með heilmiklum hljóðum. Ahhh, aldeilis læti í veðrinu, hugsaði ég og greindin skein úr augum mínum, ég lokaði norðurglugga (það er sv-átt) og skellirnir hættu. Svo sá ég að það hafi komið skjálfti upp á rúmlega fjóra!

 

Neðri myndin er af bestu jarðskjálftamælum heimilisins; Mosa og lampanum (úr Pier, minnir mig). Annar hristist í glugganum, hinn hleypur strax undir rúm þegar fer að skjálfa. 

Skjálftariða í barnaafmæli

Ég sýndi ótrúlega dirfsku, fannst mér, þegar ég fór í sturtu kl. rúmlega 12 á hádegi í dag. Hélt að væri betra að fara eftir mynstrinu, bíða eftir skjálfta kannski kl. 10 eða 11 og nota rólega tímann inn á milli til að baðast. Ég hef aldrei í lífinu verið sneggri. Bleyta, sápa, skola, út, þurrka, klæða og líta á klukkuna, alls 4 mínútur

 

Hér við skrifborðið nota ég lampa sem skjálftamæli, hann er í glugganum og ruggar þegar svo ber undir, þegar mér finnst skjálfa og ég stífna upp, nægir að horfa á hann til að vita hvort þetta var í höfðinu á mér eður ei. Ég er með skjálftariðu, finnst allt vagga en lampinn samþykkir það ekki og ekkert glamrar í skápunum.

 

Hér í himnaríki er að verða afmælisfínt - ég er svo mikil lúxusgella (mikið að gera) að ég lét veisluþjónustu gera nokkrar kökur og grænmetisbakka, að sjálfsögðu. Það er af sem áður var, þegar var bakað og sett á brauðtertur fyrir barnaafmælin - en það var vissulega í gamla daga, þegar konan var meira bak við eldavélina. Hæ, Guðni! Fóstursonurinn er að verða 17 ára núna í byrjun mars og hver að verða síðastur að kalla hann barn ... hann er hærri en ég, en samt!

 

Það eina sem ég þurfti að gera til undirbúnings var að fara með gosið (sem kom úr Einarsbúð í gær) út á svalir, brennivínið í frystinn ... (þetta verður sko alvörubarnaafmæli) og þeyta rjóma.

 

Ég þarf að ljúka við að brjóta saman þvott gærdagsins fyrir afmælið kl. 15 (vei þeim sem kemur sekúndu fyrr) og klára að ganga endanlega frá jólaskrautinu. Það stendur snyrtilega við hlið skápsins þar sem það á að vera og hefur ekki verið fyrir neinum ... hugsa sér ómennskuna.

 

 

Það besta sem maður gerir er að horfa gribbulega yfir heimilið, með gestsaugum, fjandsamlegs gests sem leitar að ryki - þannig sér maður best það sem gestir myndu annars tryllast yfir. „Hei, Gurrí, af hverju ertu með þennan kassa hérna? Ég er farin/n og tek afmælisgjöfina með!!!“ væri sannarlega ekki gaman að heyra. Jæja, hætt í bili, farin að brjóta saman restina, en vísindalegar rannsóknir myndu án efa sýna að flestum þyki frágangur þvotts allra leiðinlegasti húsverkurinn. 

P.s. Bárðarbunga er bráðfyndin.

Óþolandi breytingar

Allir vita að hjúkrunarfræðingar komast vart í föt sín á morgnana fyrir vængjum. Og öll elskum við þessa stétt en sér í lagi strætóbílstjórar. Það er mín reynsla. 

 

Við fluttum í bæinn 1971 frá Akranesi og fórum þá að taka strætó. Mamma aftur - en hún er Reykjavíkurmær sem hafði unnið á spítalanum á Akranesi í nokkur ár og við búið þar. Í æsku bjó hún við Laugaveg 91 (síðar kom Domus þar, enn síðar Sautján) á móti Stjörnubíói ... og gerði þau mistök að segja okkur systkinunum frá því að hún hafi stundum farið í bíó allt upp í þrisvar á dag þegar mest þurfti að sjá. Hún gat því aldrei bannað okkur að fara í bíó.

 

Fyrstu árin bjuggum á Bollagötunni og notuðum oftast leið 1, Gunnarsbraut - Lækjartorg, en stundum sexuna á Miklubraut.

 

 

Mamma vann við hjúkrun á Landakoti, á barnadeildinni - í huga fólks nánast eins og að vera hjartaskurðlæknir ... Ef hún missti af sexunni sem gekk fram hjá Landakoti, tók hún ásinn og þurfti þá að ganga Austurstræti, Aðalstræti og upp Túngötu að Landakoti. Það fannst einhverjum bilstjórum óhugsandi. Svo þeir fóru að skutla henni í vinnuna ... á strætó sem með endastöð á Lækjartorgi. Hinir farþegarnir urðu margir brjálaðir yfir þessu og görguðu en bílstjórinn ók mömmu sem leið lá upp á Landakot (Túngötubrekkan er erfiðari en hún virðist) og ók svo aftur niður á torg, fór Hverfisgötu, Klapparstíg, Njálsgötu, Gunnarsbraut, Flókagötu ... og svo framvegis.

 

 

(Ég á því miður enga hjúkkumynd af henni, en þessi af okkur mæðgum er frá 1980)

 

Við systkinin stórgræddum á að eiga mömmu sem mömmu. Einn bílstjórinn leyfði okkur að borga súkkulaðikúlur í fargjald eða ekkert, annar gaf mér heilt strætómiðakort sem hann borgaði sjálfur fyrir - í þakkætisskyni fyrir að mamma hafði hugsað svo vel um barnabarnið hans. Systir mín segir að að þeir hafi bara verið skotnir í henni ... tengist ekkert starfinu.

 

 

Margt hefur breytst. Bílstjóri (ekki strætó-) sem keyrði mömmu í myndatöku um daginn ætlaði að vera voða kammó við hana (86) og systur mína (60+) sem var með í för: „Eruð þið úr sveit, stelpur?“ Hún horfði rmjög pirruð á hann og sagði: „Nei, ég er Reykvíkingur.“ Orðið sveitó var notað talsvert í hennar ungdæmi og ekki sem hrós. Allir forfeður hennar voru reyndar úr sveit, móðurætt frá Skagafirði (Hegranesi) og föðurætt Rangárvöllum (Helluvað), svo það komi nú fram.  

 

Ég myndi aldrei kvarta yfir bílstjórunum mínum á leið 57 en þeir skutla mér þó aldrei upp að dyrum eða gefa mér strætómiða.  

Við Keli á vaktinni

Ein vinkona mín fann ekki fyrir neinum einasta jarðskjálfta í dag, hún vinnur á sjúkrahúsi (á suðvestanverðu landinu) en bæði samstarfsfólk hennar og sjúklingar á spítalanum voru að springa úr spenningi. Hún fann heldur ekki fyrir þeim stóra á 17. júní 2000 þar sem hún stóð niðri á Lækjargötu og hlustaði á dúndrandi tónlist sem hún segir reyndar hafa skemmt fyrir því að hún fyndi skjálftann.

 

Ég myndi aldrei í lífinu játa að hafa vaknað við skjálftann kl. rúmlega 10 í morgun af því að enginn skilningur ríkir á þeim lífsstíl fólks að sofna kl. 2 plús og vakna kl. 10 plús. Frekar einelti sem tíðkast gagnvart því. Einhvern timann upp úr 10, kannski nær 10.30 dreif ég mig í sturtu en áður en vatnið náði að hitna og ég fara undir bununa fór að skjálfa aftur. Þá var ekkert að gera nema skrúfa fyrir, bíða allsber í fimm mínútur og fara svo í mjög snögga sturtu. Næsti harði skjálfti kom þegar ég var að klæða mig.

 

Óttinn hvarf þegar skjálftarnir hættu að finnast á Akranesi og þar sem við Keli vorum saman við gluggann (sjá mynd) áttuðum við okkur á því að við yrðum með þeim fyrstu til að sjá eldgos á Reykjanesskaga. Og gætum sýnt hraðari viðbrögð en Veðurstofa Íslands. Ég get staðfest að Keilir stendur enn.

 

Ef maður fer inn á vedur.is mætir manni VEÐRIÐ núna. En þegar maður fer inn á vedur.is til að athuga með veðrið, fárviðri sem ríkir mætir manni JARÐSKJÁLFTAR. Merkilegur fjandi. Eins og eigi að draga úr ótta með þessu. Að skjálftinn upp á 5,7 sé nú ekkert svo merkilegur fyrst manni bjóðist bara veðrið. Eða 30 m/sek-veðrið gæti nú verið verra fyrst boðið er upp á að skoða skjálfta fyrst. Kannski stillingaratriði.

  

Hér verður barnaafmæli (17) um helgina og von á brjáluðu veðri, ja, eða roki og rigningu. Reyndar verður rétt vindátt sem veldur ekki hviðum á Kjalarnesi en orsakar vonandi geggjað brim á hlaðinu hjá mér. Það er von á fjölda manns, við náðum nú ekki alveg upp í 50 ... en það koma kannski 15 sem er bara fínt. Mikil tilhlökkun í gangi.

 

P.s. Eftir að ég stækkaði letrið ögn hefur innsláttarvillum fækkað mikið. Ég er enn að læra á bloggið, rifja upp.

Hremmingar á netinu

Ég þarf að játa að ég virðist vera nokkuð tækniheft. Sumt fólk í kringum mig dregur þá kolröngu ályktun að það tengist aldrinum, eins og allt virðist hafa gert síðustu tuttugu árin - það mátti ekki fótbrotna eftir fertugt án þess að það væri kallað breytingaskeið. 

Ég vil ekki viðurkenna að þetta sé sjálfskapað hjálparleysi, eins og ég nenni ekki að læra hlutina. Sko, hver önnur en ég fór á Zoom-fund um daginn, vissulega bara í símanum af því að bæði tölvan og iPadinn sýndu óþekkt og vildu ekki hlaða niður forritinu? Ég reyni þó. 

Ég ætlaði að kaupa jólagjöf á netinu (í gegnum símann) fyrir síðustu jól en lenti í veseni þegar ég reyndi að borga. Tók skjáskot af meldingunni sem kom og ætlaði að senda á seljanda vörunnar en held að ég hafi óvart sent honum allar myndirnar í símanum mínum, mörg þúsund. Mig grunar að ég hafi kaffært þetta litla fyrirtæki því ég sé það ekki lengur á netinu. Ég þurfti að fara út í búð til að kaupa aðra gjöf því ekkert heyrðist frá viðkomandi þrátt fyrir hjálparbeiðni mína. Ellen frænka sá um að panta hina gjöfina sem ég keypti á netinu og hefur aðstoðað mig við sitt af hverju - einnig Hilda systir sem er alveg 16 mánuðum yngri en ég - það skiptir máli ef þetta er aldurinn sem veldur.

Ég get ekki sett Spotify-ið mitt í símann og þess vegna nenni ég ekki í gönguferðir (djók) og ég get ekki pantað hjá Domino´s í gegnum netið ... Það sem kannski verst er að ég get ekki búið til minningarsíðu á Facebook um son minn. Ég reyndi og reyndi og setti síðast inn netfangið mitt sem þarf að gera og það byrjar á gurriharalds ... - og þá breyttist bara heitið á síðunni í Gurrí Haralds - og um 47 manns hafa reynt að vingast við mig á „nýju Facebook-síðunni minni“ ... Ekki má breyta stillingum á síðu Einars sem er minningarsíða sem ekki er samt hægt að setja neitt inn á - nema hann samþykki það ... ?!?

Og ég sem vinn við tölvu - þarf að tengja mig við VPN daglega í starfi mínu og nota alveg word og svona. 

Vissulega hef ég fengið talsverða tölvuaðstoð í gegnum tíðina. Einar sagði til dæmis: „Ég skal setja upp nýja símann þinn," sem svo þýddi þegar ég skipti um síma síðast að stelpan í símabúðinni fékk það hlutverk því það óx mér svo í augum.

Ég er manneskjan sem var fengin til að tengja vídeótæki systur minnar í gamla daga, leiðbeiningarnar voru á hollensku, úrdú og grísku, eitthvað slíkt. Mér tókst að gera það svo vel að ef þú ýttir á takka nr. 2 á tækinu birtist Stöð 2, 1 og þá kom RÚV, 3 og þá kom Stöð 3 og svo framvegis. Eins og það átti að vera. Það tók mig alveg gott korter um daginn að skipta um lyklaborð á tölvunni minni, það nýja hætti að virka. Ég þurrkaði af mér svitann á eftir, alveg viss um að nú færi allt til fjandans. 

Maður getur ekki fiktað sig áfram í öllu, sumu, ekki öllu. Svo þegar hjálpin býðst, býr hjálparfólkið til lykilorð fyrir mann sem eru ekki skrifuð niður - þess vegna get ég ekki hlaðið niður Zoom-forritinu á tölvuna mína af því að ég veit ekki lykilorðið fyrir skýið ... og ég finn ekki leiðina til að panta hvítlauksolíu hjá Domino´s í gegnum tölvuna/símann og þeir senda ekki heim nema maður sé búinn að borga í gegnum netið - svo þeir geta bara f... sér, þessar elskur.

Þetta er ekkert miðað við stóra vandamálið í lífi mínu sem ég veit ekkert hvernig ég á að leysa. Ef einhver hringir í gemsann minn heyrist diskótónlist!!! Mía systir sagðist hafa dansað undir Stayin Alive með Bee Gees síðast þegar hún hringdi en hún er sveigjanleg sem hún þarf að vera sem tónlistarkennari.

Hvernig breytir maður þessu og fær Led Zeppelin, Rammstein eða Mozart í staðinn? Hvað hafa vinir mínir gert símanum mínum? Hvað næst? Mariah Carey?

Rauði stóllinn, Yaris og nöldur ...

Vinkona mín kom í gær frá Kópavogi, hún var á litlum Yaris og erindið var meðal annars að sækja rauða stólinn sem er nú orðinn hennar. Hún gefur honum ekki bara nýtt heimili heldur er ansi hreint klárari en ég í alls kyns húsgagnaviðgerðum. Það dugði að setja annað aftursætið niður og stóllinn sem er engin smásmíð komst léttilega í skottið ... 

Stefnan er að kaupa ögn minni sófa í stofuna (eftir mánuði, eða ár?) ég er með ágætan gráan U-laga svefnsófa úr Rúmfó, og kaupa líka fyrirferðarminni stól, ekki endilega í stíl við nýja sófann. Kannski Eggið, er það ekki góð hugmynd? ;)  

 

Við fóstursonurinn fórum með í bæinn í gær með Yaris-flutningabílnum og vorum síðan öll + ein í viðbót í góðu yfirlæti hjá enn einni vinkonu í kaffi og meððí. Þær eru allar í samskiptakúlunni minni - svo það komi nú fram. Við sprittuðum okkur nú samt. 

Ég var ekki nema rétt nýkomin heim aftur, tók strætó kl. 20 frá Mjódd, þegar ég uppgötvaði hvað ég hafði gert Mosa, kettinum hugumstóra, með sex líf eftir. Myndirnar segja allt, ég verð bara að lyfta honum annað slagið upp - hann notaði alltaf bakið á stólnum ...

 

Í morgun hlustaði ég á fund almannavarna, eins og ég geri nánast alltaf. Það komu ágætlega fínar spurningar frá frétta- og blaðamönnum, en þau sem sitja fyrir svörum, vil ekki nefna nein nöfn til að fá ekki á mig lögsókn, virðast hafa vanið sig á að byrja annað hvert svar þreytulega á: „Eins og ég hef áður sagt ...“

Ég held að almenningur hafi heldur ekki sama fílsminnið og sumir, nema sumir hafi rætt sumt við kollega og minnt að þetta hafi komið fram á fundum. Þetta hlýtur að pirra blaðamenn fyrst þetta pirrar mig, kjéddlíngu af Akranesi.

Það þarf ekki að gera lítið úr spyrjendum  ... mér finnst þetta alla vega óþægilegt svona síendurtekið. Ég krefst þess samt alls ekki að visst fólk verði svipt fálkaorðu vegna þessa ... ekki frekar en að svipta vissan söngvara orðunni sem hann fékk fyrir að bjarga þjóðinni í samkomubanni, þótt ég horfi aldrei á þættina og ekki vinir mínir heldur. Ég sé bara á samfélagsmiðlum að þættirnir hafa glatt ótal marga og það er dásamlegt. Enda erum við ekki öll þjóðin ... 

Æ, maður verður að fá að nöldra stundum.

Leyndarmál bláa disksins

Stóra systir var önnur þeirra sem kom í heimsókn í gær. „Já, þetta með bláa diskinn,“ sagði hún, vel blogglesin (sjá þarsíðustu færslu), „ég man vel eftir því þegar mamma pantaði tvö stell. Þetta bláa sem hversdagsstell og svo annað bleikt með myndum af fólki sem sparistell. Við bjuggum í Stykkishólmi þá - ég man að pabbi var ekki sáttur þegar komu tveir risastórir kassar, fullir af bollum og diskum - er ekki viss um að fulltrúi sýslumanns hafi verið á himinháum launum þá,“ sagði systir mín sem fékk bleika tekönnu úr sparistellinu og ég bláa diskinn úr þarsíðasta bloggi.

Ég var ekki fjarri góðu gamni, sennilega á fyrsta eða öðru árinu, spurning hvort það hafi verið fyrir eða eftir að ég lærbrotnaði. Mamma sagði að heimili okkar í Hólminum hefði verið algjört draugahús, ég hefði eitt sinn horft inn í horn og öskrað úr mér lungun af ótta. Mér finnst líklegt að þetta hafi bara verið forljótur stóll sem ég veinaði yfir eða myndir hengdar upp á ósmekklegan hátt en draugur. Draugar eru ekki til. Svo vildi mamma meina að draugurinn hefði hrint mér niður brattan stigann svo ég lærbrotnaði. 

Ég lá á sjúkrahúsi í Stykkishólmi með annan fótinn í strekk upp í loftið og mátti fá heimsókn í klukkutíma á dag, eins árs barnið (13 mánaða). þá var nú ekki verið að dekra við okkur. Ekki skipti máli að manna var hjúkka, það skyldi ekki gera þessa krakka óþæga. Eitt sinn benti mamma nunnunum á að strekkurinn væri að losna en þær horfðu þóttafullar á þessa óléttu konu sem þóttist vera að kenna þeim. Hún var reyndar gift kona svo hún fékk kannski ögn meiri kurteisi (ok, ég hef mögulega horft á of margar myndir um nunnur á Írlandi sem voru vondar við ógiftar mæður).

Um nóttina losnaði strekkurinn og fóturinn féll niður. Ég grét víst alla nóttina og heyrnarlausa konan á stofunni með mér vaknaði en kunni ekki við að trufla nunnurnar. Næsta morgun hljóp Daníel Guðnason, síðar háls-, nef- og eyrnalæknir, þá kandidat, öskrandi á eftir þeim um allan spítala - varð alla vega ansi hreint fúll yfir þessari illu meðferð.

Ég kom samt bara vel út úr þessu; með ananan fótinn styttri en hinn og á erfitt með að treysta  ... Nunnurnar voru ekkert hættar, þessar elskur. Þremur mánuðum seinna, þegar Hilda systir var á leiðinni í heiminn og morgunleikfimin hljómaði í útvarpinu, reyndi nunnan/ljósmóðirin að laumast í morgunmessu en mamma harðbannaði henni það. Örfáum mínútum síðar kom gleðigjafinn Hilda systir í heiminn.

MYNDIN: Talandi um dekur. Eða öllu heldur ekki-dekur. Ég fékk nánast tár í augun af sjálfsvorkunn þegar ég sá myndina ... þegar maður þurfti að koma sér í skólann í öllum veðrum, borða hræring og þverskorna ýsu (og hreinsa sjálf) af því að börnin í Biafra sultu. Það var ekkert til sem hét skutl, við vorum ekkert of góð að t.d. hlaupa úr leikfimihúsinu á Laugabraut í skólann í tíu stiga frosti og mæta með hárið gaddfreðið. Myndin er svooooo dæmigerð fyrir líf barna á sjöunda áratug síðustu aldar.

Þetta var sagan um bláa diskinn.

Af óvæntu kryptóníti í afmælum og víðar

Ég á von á tveimur gestum nú á eftir og hafði ákveðið að gleðja þá (þær) með köku ársins 2021 sem litur fáránlega vel út og innihaldið virkar sérlega gott ... ég er reyndar hætt að háma í mig sætindi en alltaf gaman að smakka. Ég er með ofnæmi fyrir hnetum, allavega jarðhnetum, og fer mjög varlega í að innbyrða þær - að auki bragðast þær verulega illa sem ég tel bragðlaukana vera að segja mér að ég hafi ekki gott af því að borða þær ...

Ég hafði vit á því að hringja í bakaríið á Akranesi áður - og fékk þær hroðalegu upplýsingar að eitthvað væri um hnetur sem leyndist í smáa letrinu. Enn eitt sorgarárið ... 

Well, ég held alltaf stórafmæli á hverju ári og býð 70 allra, allra nánustu og er aldrei með hnetur (möndlur, döðlur eða rúsínur) í neinu og allt er borðað með bestu lyst, enginn kvartar.

Eitt árið ætluðu vinkonur (sem þekktu mig ekki nógu vel þá) að gleðja mig ærlega og mættu með risastóra afmæliskringlu sem gjöf (það þarf samt ekki að færa gjafir). Ekkert pláss var fyrir kringluna í eldhúsinu sem var yfirfullt af brauðtertum og hnallþórum svo hún var sett á borðstofuborðið. Hún var auðvitað útötuð í hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum, gott ef var ekki núggat og súkkat líka ... hrollur Ég er enn hálfmóðguð út í hina 65 gestina sem kláruðu næstum alla kringluna ... og mávana sem voru ofsaglaðir daginn eftir yfir restinni. Vinkonum mínum (ekki samt fyrrverandi) fannst ógeðslega fyndið að hafa fært mér eins konar Gurríar-kryptónít að gjöf. En í alvöru, þetta var bara fyndið.

Það er aftur á móti ekkert fyndið að troða svona hnetum í allt - algengasta ofnæmisvaldinum, held ég - og auglýsa það svona illa, eins og súkkulaðiísinn um árið sem meira að segja fóstursyninum þótti vondur. Eftir það sjokk hef ég alltaf lesið innihaldslýsingar mjög vel. Þar sem ég er ekki komin með ellifjarsýni þrátt fyrir að vera orðin 62 ára, hef ég enga afsökun fyrir að gera það ekki. (Ellifjarsýnin tefst víst vegna þess að ég les svo ofboðslega mikið án gleraugna, augun í sífelldri þjálfun, sagði sjóntækjafræðingur mér). Besta kaka ársins allra tíma var sú sem Siggi í Bernhöfts gerði fyrir nokkrum árum ... hvít og laus við hnetur.

Ég keypti rauða velvet-köku með ostakremi handa gestunum, nógu rómantíska á litinn til að gleðja okkur yfir konudagshelgina því við fáum engar gjafir (takk, karlar) ... önnur kemur með pönnukökur með sér á eftir, en óttaðist fyrst að ég liti á það sem aðför að mér sem húsmóður, ónei, aldrei. 

Óvænt heimsfrægð og skortur á stelli

Heimsfrægð mín náði nýjum hæðum í gær þegar mynd af mér birtist á síðu sem tengist gömlu og góðu (takk) á Facebook, heitir Ég man ... Ég veit ekki hvort ég eigi að vera móðguð. Ja, þetta var allavega mynd af konu að koma út úr Kjötborg, versluninni dásamlegu við Ásvallagötu. Ég held að myndin hafi verið tekin á sínum tíma af Kjötborg og ég hafi bara verið fallegur leikmunur. Enn brosandi eftir spjall við bræðurna og með tvo fulla poka af mat, vídeóspólum, ljóðabókum, eða bara mat. Þetta er samt engin tilviljun!!!

 

 

Hitt sem gerði mig fræga var „frétt“ í DV sem unnin var upp úr nýlegri bloggfærslu héðan og fjallaði um uppnám í molli í Flórída þegar ég næstum komst í hann krappan. Þegar Liverpool-leikur bjargaði (ekki) lífi mínu.

Ég hefði átt að byrja að blogga aftur fyrir löngu fyrst það hefur svona mikla frægð í för með sér. Nú fara að streyma til mín snytivörur, skyr til að smakka og fleira sem áhrifavaldar fá.

 

Annað stórt mál í lífi mínu er skortur á bollastellli, en ekki hvaða bollastelli sem er. Þegar mamma flutti á síðasta ári og við systkinin fórum í gegnum hlutina hennar, fékk ég að eiga kökudisk sem hafði alltaf verið til heima, bara þessi eini diskur, minnir mig.

 

Ég á nóg af bollum, meira að segja tvo mávastellsbolla með undirskálum og kökudiskum og væri alveg til í þó ekki væri nema tvö pör úr þessu bláa stelli. Það þarf ekki allt af vera eins! Undir diskinum má sjá tvær örvar sem snúa niður og skarast eins og X, tölustafurinn 2 fyrir neðan. Vin á Facebook grunar að þetta stell gæti verið þýskt og hafi verið framleitt á árunum eftir seinni heimsstyrjöldina. Sjá mynd hér fyrir neðan af diskinum dásamlega.

 

Bold: Auðvitað var þykjustumóðirin stoppuð af áður en hún gat sagt Hope allt af létta. Dóttir fæðingalæknisins kom inn á kaffihúsið. Hún veit að faðir hennar fer í fangelsi þegar þetta kemst upp, einnig þykjustumóðir barnsins (sem Steffí ættleiddi) sem virðist þó hafa samvisku. Hversu lengi ætla hamdritshöfundar að láta vesalings Hope kveljast. Verður hún búin að ýta Liam í fangið á Steffí, fyrrum eiginkonunni,áður það gerist, svo stúlkurnar báðar eigi föður á heimilinu, og enn vita þau ekki að hann er faðir beggja stúlknanna ... sem innan örfárra ára verða orðnar gjafvaxta og farnar að rífast um einhvern mann sem þær síðan giftast til skiptis. Fyrst voru Brooke og Taylor sem hafa barist um Ridge í áratugi, síðan dætur þeirra, Hope og Steffí sem berjast um Liam og næst dætur Hope og Steffíar. Þið sáuð þetta fyrst hér.

Ofmetið sólskin

Þegar ég keypti himnaríkið mitt hérna við Atlantshafið fyrir fimmtán árum, með útsýni næstum til Ameríku áttaði ég mig ekki á því að sólin skini mögulega á stóru gluggana sunnanmegin allan daginn og þar sem hún skín mjög oft á Akranesi þarf að koma sér upp ýmsum búnaði þegar verið er að bíða eftir nýjum glugga og gleri sem er væntanlegt. Þau í Römmum og myndum bíða tilbúin með málband og svo rúllugardínuna sem þau ætla að setja upp fyrir mig, ég er með „áunnið bjargarleysi“ þegar kemur að því að setja upp rúllugluggatjöld, laga tölvur og fleira en að öðru leyti ansi hreint fullkomin, eins og við Þingeyingar erum. 

Nú er ég til dæmis með stóra óinnrammaða mynd úti í glugga, ofan á flatri styttu til upphækkunar, þannig að ef ég sit ögn bogin í baki við tölvuna fæ ég ekki sólina í augun.Svo færi ég útbúnaðinn smám saman til hægri þar til þetta gula (og ofmetna, að mínu mati) er sokkið í sæ. Já, ég er manneskjan sem horfir spennt á veðurfréttir og garga glaðlega upp yfir mig þegar lægðir mæta á svæðið, þær sem osaka skýjaðan himin og stundum úfinn og flottan sjó. Allt annað samt en það veður sem gæti orsakað hálku.

Hvernig gat svo sólarfælin manneskja farið um Karíbahaf á skemmtiferðaskipi, væri sennilega hægt að spyrja sig ... Jú, með því að halda sig í skugganum.

Mögulega bolda ég seinna í dag, konan sem þóttist vera móðir barnsins sem Steffí ættleiddi (en er samt dóttir Hope og Liams án þess að þau viti, löng saga) sagði í lok þáttar í gær við Hopa: „Bíddu, ég þarf að segja þér svolítið.“