Tilfinningaskylda kynþokkahatara

Ekkert varð úr bæjarferð í gær, með strætó, of mikið að gera til þess. Ég veit að frídagur verslunarmanna er ekki fyrr en á mánudaginn en að vinna til klukkan sextán núll átta á föstudeginum finnst mér tryllt samviskusemi. Veit að vinnuveitendur sumir hafa átt fullt í fangi með starfsfólk sem vill helst fá frí á fimmtudegi og föstudegi líka til að lengja helgina enn meira (og fá betra tjaldstæði á útihátíðinni) en kannski ekki endilega nú í ár.

 

 

Frú Bjúgríður drakk heilu lítrana af soðnu, volgu vatni og trönuberjasafa í gær (þá fer maður ekki í langa strætóferð) og ætlar að halda því áfram, en ummál frúarinnar af Himnaríki hafði minnkað umtalsvert í morgun eftir þennan bilaða drykkjudag í gær. Ætla að leyfa mér að kenna AZDC-bólusetningunni um alla mína kvilla héðan í frá. Þá þarf ekki að fara til læknis, enda búið að svelta heilbrigðiskerfið svo mikið árum saman til að fjandans einkareksturinn geti svo hoppað inn og bjargað okkur með fullkominni þjónustu og bestu hugsanlegu græjum og borgað sér arð af veikindum fólks ...  það er víst ansi langur biðtími hjá læknum um þessar mundir. Þá er nú alltaf gott að hafa við hendina DIY í læknisfræði (do it yourself), en ég studdist einmitt við hana um árið þegar ég tók úr mér botnlangann. Virkilega góðar skýringamyndir komu algjörlega í veg fyrir að ég tæki óvart úr mér hjartað eða lungun. Og stóra Costco-eldhúsrúllan er svo rakadræg að það þurfti ekki grisjur, sem ég hafði gleymt að kaupa og mundi ekki fyrr en ég var búin að deyfa mig og lá tilbúin á eldhúsborðinu með hnífinn í hægri og spegilinn í vinstri. Jamm, einhent aðgerð.

 

Náði loks í systur mína í gær, þvílík  heppni sem hún nýtur iðulega en á meðan við ræddum saman rak hún annað slagið upp öskur af hrifningu yfir eldingum. Þrumur lífguðu líka upp á símtalið og hundsgelt. Já, hún var á Suðurlandi en ekki flutt samt.

 

 

Við ræddum aðeins sumarið 2020 á Akureyri í ferð okkar, þegar mér var sífellt flökurt og svimaði. Lækningin við því var að hún settist við hliðina á mér í rúminu og hrinti mér harkalega niður, ekki aftur á bak, heldur út á hlið, beggja megin.

 

 

Hún fékk fína útrás við þetta, sá ég, sem gæti tengst frekjutöktum stóru systur hennar í bernsku - þegar Hilda var svipt snuði allt of snemma af því að ég stal því alltaf af henni eftir að hafa verið vanin af því, ekkert annað en útsmogin illska af minni hálfu og slíku gleyma ungbörn ekki.

 

 

Þetta voru svokallaðir kristallar í eyra, sem ég kalla demanta. Nú í ár hrjáði mig aðallega verulega slæmur bakverkur (af og til frá c.a. 15 ára aldri). Hvað verður næsta sumar? sögðum við með hryllingi. Berklar? Þvagsýrugigt?

 

 

Hún stakk upp á því að ég færi í allsherjar ástandsskoðun fyrir næstu sumarferð svo við þyrftum ekki að hanga á hótelherbergi án míni-bars (fyrir ískalt vatn í hitabylgju) þegar mögulega girnilegir Norðlendingar á réttum aldri gengju upp og niður göngugötuna í leit að skvísum eins og okkur ... hún sagði það reyndar ekki, en röddin í henni var nógu grunsamleg til að mig grunaði það. Það þarf að vera tilgangur með því að ganga, finnst mér, ákvörðunarstaður, þori ekki að mótmæla Hildu samt sem lítur á gönguferðina sjálfa sem tilgang. Rafskúta hefði verið hjálpleg þessa helgi. Eða hjólabretti, Hilda hefði getað dregið mig á því fram og til baka göngugötuna.

 

 

Eftir fertugt hafa þessir bakverkir mínir verið kallaðir ALDURINN af öllum nema kannski læknum og sjúkraþjálfurum, verkirnir hétu AUMINGJASKAPUR þegar ég var á milli tvítugs og fertugs en þar á undan VAXTAVERKIR. Það er ómetanlegt að hafa alla þessa sérfræðinga í kringum sig.

 

Ég á ekki orðið hraunveruleikasjónvarp, því miður, ég heyrði það í afmæli á miðvikudaginn og fannst það stórkostlegt. Hlýtur að hafa verið Skagamaður sem „fattaði upp á því“. Það var aftur á móti sonur minn sem ruglaði saman orðum c.a. níu eða tíu ára (1989/1990) og ætlaði að segja kynþáttahatari þar sem við vorum stödd í Kjötborg við Ásvallagötu, en sagði óvart kynþokkahatari. Ekkert endilega sá fyrsti til að gera það. Ég notaðu það oft í útvarpinu í kjölfarið og örugglega í Vikunni líka einhvern tíma (eftir 2000). Dásamleg mismæli gleðja og líka orðin sem búin eru til úr öðrum orðum. Eins og orðið tilfinningaskyldan sem Anna vinkona notaði oft og er ótrúlega gott.

 

Skyldi þetta vera satt? (sjá mynd)

 

Djók.

 

Af hverju ætti að vera samsæri í gangi um að myrða stóran hluta mannkyns? Ef ég væri forrík og gæti flogið út í geim ef mig langaði (án þess þó að fá að kallast geimfari, fjandans NASA) vildi ég hafa sem allra, allra flesta á lífi til að dást að mér og snilld minni fyrir að eiga svona mikla peninga ... og skip væru líka svo allt of hægfara og áberandi fyrir minn smekk. 

Hamingjuvekjandi hraunveruleikasjónvarp

Eins og áður hefur komið fram er ég fórnarlamb of mikillar aðstoðar í síma- og tölvumálum. Nú kemst ég ekki inn á Snapchat, fékk skilaboð í símann um að ég þyrfti að uppfæra appið. (Ég skrifa nú eins og ég kunni þetta upp á tíu, finnst mér). Með því að tala við ættingja erlendis komst ég að því að ég þyrfti bara að fara í App Store, ýta á haus efst til hægri og þá kæmi þetta. Gerði það og sá að Snapchat uppfærði sig sjálft fyrir tveimur dögum en samt kemst ég ekki inn. Þannig að ég er líklega bara hætt með snappið, öllum mínum þrjátíu snappvinum til hroðalegra vonbrigða, býst ég við. Það er nú samt ég sem á eftir að sakna Íslenskir trukkarar í USA (gaur sem ekur um þjóðvegi USA, flytur áfengi í tanki, upp og niður landið austanvert), Önnu í olíunni (hún vinnur á olíuborpöllum í Noregi, vinna 2 vikur, frí 4 vikur) og öllum hinum mínum dásamlegu snappvinum sem eru misduglegir (eins og ég) við að setja eitthvað inn. Tel afar ólíklegt að Davíð frændi nenni að keyra alla leið úr Kópavogi eða Ellen frænka að norðan eða frændi í Frakklandi til að aðstoða mig í eigin persónu við að uppfæra appið. Instagram er líka mjög skemmtilegt ...

 

Ég var ekki fyrr búin að þurrka tár og annað snappsaknaðarkast í uppsiglingu þegar ættinginn erlendis gaf mér ráð sem dugðu - en svona geta vandamálin í Himnaríki orðið risastór en samt svo auðleyst, núna klikka ég aldrei á þessu framar. Stofna kannski þjónustu við kjánaprik sem lenda í vandræðum út af engu ... hahahaha ... ekki ég.

 

Annars er lífið bara ljúft eftir fríið, ekkert stress við að taka Himnaríki í nefið í hreingerningum fyrir afmælið (sem var samt svo gott að gera og fara með allt glimrandi fínt inn í haustið). En ég hef ekkert heyrt frá Hildu. Vona að hún sé á landinu og gefi mér upp nýja númerið sitt sem hún er kannski komin með. Er hægt að blokka fólk frá því að geta hringt? Spyr bara svona ef mér dytti í hug að gera það.  

 

Eins og hálfsteiktir landsmenn suðvestanlands vita skall á með miklum hita í gær, hann mældist um 21°C við Akrafjall, rokrassgatið sem við Skagamenn verðum að sætta okkur við sem veðurstöð og lækkar sennilega húnæðisverðið og dregur úr löngun ókunnugra við að heimsækja þennan annars dýrlega bæ. Hugsa að hitinn hafi verið nær 30 gráðum hér við ströndina fögru, ef ekki hærri. En hér var algjört logn svo það að opna glugga var bara til að hleypa óbærilegum hlýindunum inn. Tvær viftur á hæsta allan daginn, önnur í stofunni, hin hér við tölvuna. Kettirnir slettust um Himnaríki, hentu sér niður einhvers staðar áður en þeim tókst fyrir rest að komast á áfangastað, t.d. sófann í stofunni en stofuviftan hélt þeim stað til dæmis bærulegum. Búum við ekki á ÍS-landi? Við háttatíma voru góð ráð dýr og eftir um klukkutíma umhugsun datt mér það snjallræði í hug að sofa bara með sængurver. Þetta virkaði og mér leið eins og ég byggi í útlöndum, vantaði bara loftkælitækið ... en með ameríska viftu frá Costco var ekkert erfitt að koma sér í þann gír.

 

Vestmannaeyingar eru sniðugir, tjalda bara á lóðinni heima og brekkusöngurinn í sjónvarpinu ... Hægt að hlakka til næsta árs, vonandi. Yfirleitt hefur eina spennan varðandi þessa miklu ferðahelgi verslunarmanna o.fl. verið sú að sitja í strætó seinnipartinn á föstudegi á heimleið og þurfa að komast út úr Grundahverfi á Kjalarnesi og inn á þjóðveginn á 15 metra löngum bíl. Það hefur tekið sinn tíma og er alltaf ógurlega spennandi, gott að það er sjoppa þarna, svona ef strætó kemst ekki eitthvert árið.

 

 

Það getur bara vel verið að ég skreppi í bæinn á morgun, bara til að upplifa þessa áður árlegu spennu þegar ég fer til baka frá Rvík (og athuga í leiðinni hvort Hilda sé flutt!!!) og njóta þess síðan alla helgina að horfa á hamingjuvekjandi hraunveruleikasjónvarpið frá Fagradalsfjalli og kannski njóta þess/eða sakna að leggjast ekki í trylltan afmælisundirbúning.

Spurt og svarað - og njósnari í Krambúðinni

Langur vinnudagur í dag, þotuþreytan eftir keyrsluna að norðan á mánudag nánast horfin, Hilda sennilega enn í löngu öngviti eftir alla keyrsluna. Það var ekki hægt að nota krús-kontrólið  vegna furðulegs háttalags ökuhunda fyrir framan okkur (óku hægt þegar erfitt var að fara fram úr, löglega hratt þegar hægt var að fara fram úr og svo framvegis). „Ekki eiga allir skilið að vera með bílpróf,“ sagði ég og systir mín kinkaði stolt kolli. Þetta var það gáfulegasta sem hún hafði heyrt mig segja alla helgina.

 

Eldgosið var flott í dag og enn flottara í kvöld (myndin tekin kl. 23.27). Fræðingarnir (MT) verða að hætta að spá andláti þess, annars sitjum við uppi með það næstu ár, áratugi. Heitir þetta ekki mótþróaeldfjallaþrjóskuröskun? Svo eru bæði Katla og Bárðarbunga farnar að skjálfa af dularfullum spenningi en ég nenni samt varla að fylgjast með þremur eldgosum í miðri drepsótt og það í fullri vinnu og rúmlega það.

 

Okkur stráksa var boðið í fimmtugsafmæli í kvöld ... og ef einhver hefur séð mig á rúntinum með Hilmari í vitanum var hann að skutla mér í afmælið, eða leyfa mér að sitja í en Hildur, elsku Hildur sem bjó á hæðinni fyrir neðan þar til fyrir skömmu, er systir hans og átti stórafmælið. Við erum sem sagt ekki byrjuð saman. Hann er líka allt of ungur fyrir mig og er auk þess með frægustu Guðlaugu á Akranesi, skilst mér ...

 

Afmælisbarnið vildi ekkert fá að gjöf en mér tókst að lauma hekluðu sjali (ég er stoltur meðlimur í Hekls Angels) inn á milli M&M-pokanna (ég kláraði næstum allt M&M-ið í Krambúðinni) en M&M er víst eini veikleiki afmælisbarnsins. Eins gott að ég hafi ekki misskilið neitt og þetta hafi átt að vera Eminem. Í kveðjuskyni fengum við væna sneið af ofsagóðu afmælistertunni og nokkrar snittur - svo í fyrramálið snæðum við morgunverð meistaranna ... nema ég ætla að leyfa stráksa að sofa út. 

- - - - - - - - - - - - - 

Spurningar til bloggsins

(Eitthvað sem við áhrifavaldar fáum reglulega - fjölbreyttar spurningar um allt milli himins og jarðar)

 

Er það rétt að þú hafir farið á tónleika með Gravediggaz og Megadeth? Já, svo sannarlega. Og Metallicu, Rammstein o.fl.

 

Hvað er það hræðilegasta sem þú getur ímyndað þér? Það er þegar fólk sem drekkur ekki kaffi stofnar kaffihús og lendir í klónum á sannfærandi kaffisölufólki með vont kaffi ...

 

Gastu eitthvað notað veiðigræjurnar fyrir norðan? Nei, í rauninni ekki. Það var svo heitt að ég gat ekki notað meikið, ég þurfti svo sem ekki maskara, var nýlega lituð, en setti gloss tvisvar en gleymdi alveg að naglalakka mig. Alveg spurning hvort þetta skemmdi eitthvað fyrir okkur systrum.

 

Hver heita kettirnir þínir? Keli, Krummi og Mosi.

 

Hvað heldur þú að ég sé gömul og hvað lestu úr skriftinni? Þú ert fjórtán ára og notar Times New Roman-letur.

 

Valda fréttir þér virkilega engum kvíða? Nei, alls ekki, ég fyllist kvíða ef ég get ekki hlustað á fréttir og veit þá ekki hvað er að gerast í heiminum.

 

Ertu byrjuð að vera með Hilmari í vitanum? Nei, hann skutlaði mér, stráksa og sjálfum sér í sama afmælið nú í kvöld. Varstu kannski í Krambúðinni?

 

Hefurðu farið að gosstöðvunum? Nei. Fer þegar verður bara fimm mínútna gangur frá bílastæðinu. Eða í þyrlu, jafnvel gullstól.

 

Hvaða kaffi drekkurðu? Í nýju græjunum aðallega Húsblöndu Kaffitárs, einnig Espresso Roma frá Te og kaffi, svo keypti ég pakka af brasilíska kaffinu frá Kaffibrugghúsinu um helgina í Ketilkaffi á Akureyri og gleymdi svo í bílnum hennar Hildu). Held samt að það sé ekki sama tegundin og ég kolféll fyrir í Rjúkanda á Snæfellsnesi sumarið 2018 eða 2019, sennilega var það Kólumbíukaffið - ég verð þá bara að éta ofan í mig að mér finnist kólumbíukaffi ekki gott. Þetta brasilíska er líka geggjað.

 

Hvernig finnst þér að vera af 78-kynslóðinni? Bara fínt, fílaði meira að segja Slade um tíma.

 

Neðri myndin er með bestu kveðju til fyrrum kórfélaga minna.   

Afmælishættelsissjokk og fleiri sögur að norðan

Búin að ákveða að hætta við afmælið, eða alla vega fresta því. Ég hef aldrei áður aflýst afmælisveislu en þær hófust 1987 og löngu farnar að marka upphaf samkvæmislífs vetrarins á Íslandi. Veislurnar hefjast ALLTAF kl. 16 á afmælisdaginn. ALLTAF - nema núna. Hvað á ég að gera þennan dag?

Í fyrra komu bara þrír iðnaðarmenn og nokkrir hjálparkokkar í afmælið, það var örsmá varla-veisla - en ég legg ekki einu sinni í slíkt núna.

 

Mynd: Morgunverðurinn á KEA var mjög fínn (nema kaffið hefði mátt vera betra). 

- - - - - - - - - - - - - 

 

- - - - - -

Já, veiðiferðin. Eitt kvöldið stakk Hilda upp á því að við færum út á göngugötu, örugglega á veiðar þótt hún nefndi það ekki sérstaklega en þá var reyndar komin þessi eins metra regla og orðið ólíklegt að komast á sjens en alls ekki ómögulegt. Mér var svo illt í bakinu og datt ekki í hug þá að snjallt hefði verið að leigja bara rafskútu svo ég sagði „nei, getiggi“. Ég sá jafnöldru mína þeysast upp Gilið á slíku farartæki daginn eftir og fannst hún mjög töff.

Svo við héngum bara á KEA ... ég tók reyndar indæl hjón á löpp seinna kvöldið í matsalnum, alveg óvart, og áður en þau heimtuðu að koma með okkur upp á herbergi drifum við systur okkur fram á barinn þar sem enginn var nema við, og einn karl utandyra, bara rúðan á milli okkar. (SJÁ MYND)

 

 

Ótrúlegt hvað sextán mánuðir muna miklu þegar kemur að hressileika ... ég var gamla beyglan sem þurfti að taka 600 mg af íbúfeni fyrir svefninn þrjú kvöld í röð (lau, sun og mán (heima)) því ókunnugu rúmin voru of mjúk.

 

En ég gleymdi samt öllum verkjum þegar Hilda öskraði: „Sérðu hverjir eru komnir?“ Hún benti á bókabúðina og þar fyrir utan héngu aðdáendur okkar síðan á Sauðárkróki. Ég kallaði glaðlega: „Hæ, strákar.“ og bjóst við að þeir kæmu hlaupandi. Ég hafði átt svolítið erfitt með að gleyma þeim og dauðsá eftir kaffiofsakastinu sem ég tók á annan þeirra. Mennirnir litu hvor á annan og hröðuðu sér svo UPP Gilið, í burtu frá okkur!!! Ég þaut á fætur og Hilda líka og þótt hún væri mjög létt á fæti hafði hún ekkert í þá ... þeir kunnu vissulega þá list að hverfa, við sáum það á Króknum, en Gilið, brattasta gata Evrópu að frátöldum hæstu brekkunum í austurrísku Ölpunum, maður hleypur ekki upp það svo létt. Hvernig gat ég fælt frá mér myndarlega menn í svona frábæru formi? Hilda var brjáluð, stjörnuvitlaus þótt hún reyndi að leyna því. Ég ætlaði að snúa mér að manninum hinum megin við glerið á barglugganum, bara til að geta bloggað um einhverja smásigra á Akureyri, en sá undir iljarnar á honum við Bautann, var sennilega yfirkominn af fegurð okkar, það getur alveg orsakað óttaviðbrögð. „Svona getur farið ef maður opinberar kaffiástríðu sína of snemma,“ sagði hin vitra Hilda, búin að taka gleði sína aftur því að barþjóninn bað hana um skilríki. Ég var síðast spurð um nafnskírteini fyrir hálfri öld. Samt var Hilda bara að kaupa appelsín.

- - - - - - - - - - - - - 

 

Fyrra kvöldið okkar á KEA vorum við svo heppnar að rekast á Guðrúnu vinkonu sem borðaði með okkur. Enn voru talsverðar hitaleifar eftir hryllingshita síðustu vikna norðanlands, svo ég var alveg að kafna. Guðrún og systir mín báru sig betur og héldu mér á lífi með því að segja svo rosalegar sögur yfir matnum að mér rann sífellt kalt vatn milli skinns og hörunds. Kuldahrollur á fimm mínútna fresti bjargaði mér án efa frá hitakrampa. Eftir matinn fórum við systur upp á herbergi, drukkum kynstrin öll af ísköldu vatni og létum viftuna kæla herbergið á meðan við lásum. Við erum að tala um 28 stiga herbergishita áður en viftan fór af stað. Hilda var ekki til í að hafa herbergisdyrnar opnar um nóttina til að fá gegnumtrekk. Hefði verið of heimilislegt, sagði hún, mér hefði fundist það spennandi og kannski hefði eitthvað veiðst.

 

Á sunnudeginum heimsóttum við dásamlegt fólk sem Hilda hafði hitt áður en ekki ég. Talað er um að tveir klukkutímar séu hámark í svona heimsóknum ef ýtrustu kurteisisreglum er fylgt, en það var svo gaman að við sátum eitthvað lengur en það ... þau kölluðu okkur samt ekki slímseta, heldur gáfu okkur einstaklega góðar skonsur og geggjað kaffi. Innfæddir eru bara ágætir og ekkert að óttast.

 

- - - - - - - 

Á mánudeginum slepptum við morgunmat, nutum þess bara að sofa lengur, fara í sturtu, pakka niður og slíkt því við vissum að Ketilkaffi opnaði kl. 10. Við ákváðum að koma við á Skagaströnd og snæða hádegisverð á stað sem heitir Harbour, stendur við höfnina. Beygt til hægri þegar komið er inn í bæinn. Rosalega flottur staður og allt metnaðarfullt. Snyrtilegt og töff, og geggjaður matur. Mæli hástöfum með Harbour. Hilda fékk sér grafið lambakjöt með ostadæmi og grænu dóti, ég prófaði kótiletturnar sem ég hafði heyrt hrósað og þær voru geggjaðar.

 

Spákonuhofið var lokað (á mánudögum) en við trúum hvort eð er engu spádómsbulli eftir þessa ferð, Hilda hafði fengið loforð frá "æðri máttarvöldum" - um að hún fyndi sanna ást fyrir norðan, ja, eða í júlí 2021 og það eru bara fjórir dagar eftir. Það var ekkert sem hún gat kallað sanna ást nema kannski súrdeigskleinudæmi í Ketilkaffi ... en samt ekki.

  

Hilda kemur sennilega aldrei aftur með mér í kjeddlínga-veiðiferð norður, ég hef sterkan grun um það. Eins og sést á myndinni sitja tveir karlar á útibarnum við KEA, Hilda hafði sótt mig og töskurnar og við að leggja af stað heim þegar hún sagði að nú væri síðasti séns. „Æ, mig langar bara heim,“ vældi ég ámátlega. „Kisurnar sakna mín ...“

 

Á heimleiðinni, þegar hún var farin að tala við mig aftur, benti Hilda mér góðlátlega á áhugaverðar ferðir sem hún hafði lesið um, fyrir fólk eins og mig, þar þyrfti ég jafnvel ekki að ganga og mætti kannski taka eigið rúm með og jafnvel kaffialtarið líka. Ég hef engar slíkar ferðir séð auglýstar en þetta hljómar æðislega.

 

 

Við Hilda höfum ekkert talað saman síðan í gær svo ég hef ekki getað spurt nánar út í þessar ferðir, ég held að hún sé búin að skipta um símanúmer, hún svarar ekki. Ef hún les þetta blogg, vill hún þá gjöra svo vel að senda mér kaffið? (Ég gleymdi því í skottinu á bílnum þínum!)

 

Við tókum ógeðsveðrið með okkur að norðan, spáin suðvestanlands fyrir næstu daga er hræðileg, allt að 23 gráðum og sól! Ég hef lagt allt mitt traust á yr.no-appið sem spáir mest 13 gráðum sem er samt of heitt. Aumingja fjarstýrða Costco-viftan, aldrei frí ... en nú fer ég að taka silkisængina næfurþunnu í notkun. Bakið of slæmt við heimkomu í gær fyrir slíkar umskiptirúmfataæfingar.

 

 

Svo vaknaði ég nú bara eins og kornfleksauglýsing í morgun, eldhress og fersk, með fullkomið bak og til í allt en nú vorum við ekki lengur fyrir norðan á veiðum, svo hressileikanum var fórnað í vinnu og kaffigerð. Ég get auðvitað alltaf veitt hér við Langasandinn, Guðlaugin er svo vinsæl. Svo verða þungarokkstónleikar í vitanum um sexleytið á morgun. Þar verður örugglega eitthvað töff á röltinu. „Sæll, ert þú í Hells Angels, en sniðugt, ég er í Hekls Angels ...“ Sko, Hilda, ég er ekki alveg dauð úr öllum æðum!

Af veiðiferð fyrir norðan og andsetnum kaupstað

Afskaplega glaðir kettir í Himnaríki núna þrátt fyrir að afar vel hafi farið um þá í umsjá sérlegs hirðkattapassara. Kettir sýna gleði sína öðruvísi en hundar og í stað þess að þvo manni í framan, ýlfra ofsakátir, hoppa og skoppa, fara t.d. kettirnir mínir í eltingaleik hver við annan, hlaupa glaðir um alla íbúð, koma svo og leggjast í smástund hjá mér við tölvuna, þiggja smáklapp og fara svo að sofa. Mér finnst það flott fagn. En hlakka til að vita hvernig Herkúles og Golíat tóku á móti Hildu þegar hún kom heim. 

Já, veiðiferðin. Hún gekk bæði vel og illa. Það er ekki mikið úrval af ógiftum, fullkomnum körlum í kringum sextugt. Strax á Blönduósi ákváðum við að minnka kröfurnar aðeins en þar stoppuðum við á eþíópiskum matsölustað (Teni) fyrsta kvöldið. Afskaplega góður matur og fínasta kaffi (Illy). Mennirnir þurftu ekki endilega að vera fullkomnir, vorum við sammála um, helst sætir en að kunna að gera sítrónufrómas er ekki lengur skilyrði hjá mér, hjá Hildu þarf hann ekki lengur að geta sagt í fimm mínútur án þess að ruglast: „Frank Zappa í svampfrakka.“ Mér finnst sítrónufrómaskunnáttan mun hagnýtari en Zappa-dæmið en Hilda er ekki á sama máli.

Tveir myndarmenn settust við næsta borð og sátu hlið við hlið svo þeir gætu horft á okkur (áfergjulega) á meðan þeir snæddu þennan svakalega góða mat. (Beygt til vinstri þegar keyrt er norðurátt, er í gömlu húsi, áður Mömmukaffi-eitthvað).

Ég viðurkenni að ég naut athyglinnar en Hildu fannst þetta undarleg viðreynsla. Hún hefur líka aldrei farið á Kaffibarinn. 

 

Ég hækkaði röddina svolítið (viljandi) þegar ég talaði um appelsínugula hótelið okkar á Króknum og sá að þeir sendu hvor öðrum þýðingarmikið augnaráði og áttu erfitt með að fela hversu sigrihrósandi þeir voru (þurftu ekki að spyrja fegurstu konur sem þeir höfðu eflaust séð lengi hvert förinni væri heitið). Það kom mér nákvæmlega ekkert á óvart að þeir voru það fyrsta sem við sáum morguninn eftir í mötuneytinu sem var samt ekki á vegum hótelsins. Mennirnir höfðu setið þarna síðan kl. sjö en við sváfum á okkar græna til níu og höfðum þá hálftíma til að fara í sturtu og þjóta niður ... og borða óspennandi morgunmat. Þurrar gúrkur og melónur (niðurskorið fyrir löngu, kannski daginn áður?), soðnu eggin vond, vondur og súr ávaxtasafi úr fernum og ógeðslegt kaffi sem hetjan hún Hilda bauðst til að smakka svo ég dytti ekki dauð niður. Einn sopi og hún sagði: „Ekki, passaðu þig!“ Ég spurði ungan starfsmann hvaða tegund þetta væri og fékk að sjá plastpoka (með kaffidufti, uppsópi?) þar sem á stóð eitthvað á borð við Mellem rystet. Þegar munar bara örfáum krónum (kannski 5-10 kr?) á bolla af góðu kaffi og vondu kaffi skil ég ekki þennan tryllta ofsasparnað fólks á kaffi í mötuneytum, opinberum stofnunum, erfidrykkjum, fermingarveislum ...

„Alltaf hressandi kaffisopinn,“ sagði annar maðurinn hupplega þegar hann settist með kaffibolla sinn við næsta borð þannig að við snerum bökum saman sem var kannski eins gott eftir að hafa sagt þennan hrylling ... eins og kaffi væri bara kaffi. Hversu plebbalegt var þetta? Vinur hans beið í nálægum sófa og fylgdist grannt með. „Nei,“ sagði ég ótrúlega róleg, „hann er ekki hressandi þessi kaffisopi, og eiginlega hvergi á Norðurlandi nema Siglufirði hjá Fríðu, og á kannski þremur eða fjórum stöðum á Akureyri.“ Ég var farin að frussa af bræði. Maðurinn hafði ekki átt von á þessu frá fallegri konu sem hann taldi vera auðvelda bráð, held ég. Hann hristi höfuðið aðvarandi í áttina að vininum sem örskömmu síðar stóð upp og benti hinum á að koma. Svo bara hurfu þeir. Ég veit að ég tala of mikið þegar ég er feimin og stressuð, sérstaklega þegar ég hitti fólk í fyrsta sinn, en þeir geta bara dinglað sér.

  

„Alltaf þarft þú að skemma allt með þessari ömurlegu kaffiklikkun þinni og rugli,“ sagði Hilda með útiröddinni. „Viltu ekki bara kveikja á fréttunum líka?“ bætti hún við. Henni finnst nóg að hlusta á fréttir í hádeginu og annan sjónvarpsfréttatíma kvöldsins. Á meðan ég hlusta á þá alla, og beggja stöðva í sjónvarpinu, tíufréttir í sjónvarpi eða útvarpi, svo miðnæturfréttir (jafnvel fréttir kl. 1 og 2). Vissulega koma oft sömu fréttir en það gerist samt alltaf eitthvað nýtt. Þegar gosið til dæmis verður slappt og fer í pásu og Magnús Tumi ýjar að því að því ljúki nú senn, veit ég að þýðir að gosið eflist og verður rosaflott. Hann hefði aldrei átt að kalla það ræfil. Þetta veit ég bara af því að ég fylgist með fréttum. Ég gleymi til dæmis aldrei hvar ég var þann ellefta september 2001 þegar fyrstu fréttir bárust af flugvél sem flaug á turn. Í bíl með Hildu systur sem sagði: „Æ, ertu til í að lækka í útvarpinu?“ Ég held að ég sé búin að fyrirgefa henni þetta, ekki samt alveg viss. Sumar fréttir verður að hlusta á hátt til að missa ekki af einu einasta orði. 

Við slógumst aðeins í lobbíinu eftir að karlarnir hurfu en bakið á mér þoldi það illa svo ég þóttist gefast upp eftir nokkrir mínútur. Ég hafði samt sterka stöðu, ég var með lykilinn okkar að herbergi 320 (Það er til sjónvarpsþáttaröð sem heitir Evil Room 320). Ég held að Krókurinn hafi verið andsetinn (slæmt kaffi, slæm áhrif) því um leið og við nálguðumst Siglufjörð var komin svo mikil kaffitilhlökkun í mig að ég hætti að slá til Hildu á 20 km fresti og hrópa „GULUR BÍLL!“

Við fórum í Kaupfélag Skagfirðinga áður en við yfirgáfum Krókinn og gerðum góð kaup. Ég keypti mér hvítan bolla með gulum doppum (ég á samt allt of mikið af bollum!), held að sumarkaffið bragðist sérlega vel í honum. Hilda keypti þarna jólagjafir til 2028. Áhrifa vonda kaffisins gætti ekki í kaupfélaginu, enda er það í útjaðrinum, á móti gamla skólanum mínum (Landspróf 1974-1975). Allir þurfa að sjá hvaðan landinu er stjórnað í raun. Sumir segja það ... Ég mætti eintómum elskulegheitum í þessu risastóra og flotta kaupfélagi. 

Ég vil endilega leiðrétta að ég fór alls ekki á Siglufjörð til að sparka í rassinn á presti, heldur til að hitta dásamlega ættingja og fá almennilegt kaffi.

Ég drakk tvo latte hjá Fríðu og sötraði þann þriðja á leiðinni til Akureyrar þar sem Hótel KEA beið okkar heitt og freistandi. Eiginlega allt of heitt því við vorum með viftuna í gangi á hæsta í herbergi 319 (næstum 320, ekki tilviljun) hverja einustu mínútu af veru okkar þar. Ég get ekki lýst því hversu fegin ég var að hitinn úti fór ögn lækkandi þessa helgi og svo hafði covid eflaust einhver áhrif líka á bæjarbraginn, færra fólk og sífellt fleiri með grímur. En þarna fyrir norðan var trylltur hiti og læti í fjórar vikur í röð. Kræst!

Ketilkaffi í Gilinu fagra (í listasafninu) stóð heldur betur undir nafni sem geggjaður kaffistaður. KEA bauð upp á fínan morgunverð en óspennandi kaffi (allt annað dásamlegt og þjónustan upp á tíu). Ég keypti meira að segja kaffibaunir í Ketilkaffi og tók með mér í bæinn - ef ég hef ekki gleymt þeim í bílnum hennar Hildu (Toyota) sem ég held að hafi gerst, því ég hef ekki séð pakkann hérna eftir að ég kom heim. Skrambs! 

Það gerðist heilmargt fleira auðvitað. Við heimsóttum nokkra innfædda (hjón+sonur+tengdadóttir) sem var hrikalega skemmtilegt ... þar sem m.a. Radiohead og Lee Child voru meðal áhugaverðra umræðuefna í virðulegri kaffi-og skonsuheimsókn.

Svo lækkuðum við Hilda kröfur okkar nánast niður í ekki neitt eftir ofboðslega erfiða leit um stóran hluta Norðurlands. Það eina sem karlarnir þurftu orðið að uppfylla var að anda ... en nægði það? Voru einhverjir eftir? Er eitthvað að marka svona síður sem spá fyrir manni? Ein slík sagði Hildu að hún fyndi sanna ást í júlí í ár ... Fann hún hana?

Framhald á morgun. Ekki fara langt.  

FFH ... furðuleg fréttaforðun fólks

Pínulitla kisufrænka mín, Þoka, kom loksins í heimsókn á Skagann og hitti háæruverðuga aldraða kisufrændur sína; Kela, Krumma og Mosa.

 

 

Þoka átti annað erindi en að gera allt vitlaust úr krúttlegheitum í Himnaríki, eða að koma með silkisængina góðu svo ég geti farið að eiga viftulausar nætur. Það heyrist reyndar ekkert í viftunni en samt fínt.

 

 

Þre-kettingarnir tóku alveg ágætlega á móti Þoku, sá elsti, Keli (11) var hreinlega föðurlegur við hana (sjá mynd), Krummi (10) forvitinn og vinalegur og Mosi (7) hálfsmeykur. Þoka var mjög örugg með sig, hljóp um allt, stundum úfin eins og klósettbursti, að æfa sig fyrir lífið og tilveruna, ef hún þyrfti að setja upp kryppu í alvörunni. Henni fannst Himnaríki flottasti staður sem hún hafði komið í, held ég, hún vældi ef reynt var að taka hana upp, það mátti ekki trufla.

 

Mosi liggur alsæll ofan á rúminu mínu núna og lætur fara vel um sig, feginn að vera aftur orðinn yngstur og sætastur á heimilinu.

 - - - - - - - - - - - -  

Nú eru allar þvottavélar og þurrkarar á fullu, ég þarf að klára spennandi yfirlestur, pakka niður, svo skipta á rúmi í fyrramálið fyrir kisufóstruna, sem fær samt ekki silkisængina!  Uppþvottavélin fylltist loks eftir kvöldmatinn svo hún er komin í gang.

- - - - - - - - 

Ég er nú bara að fara í þrjá daga, ekki þrjátíu þótt mér líði þannig, en þetta er svo sem eina ferðalagið í ár ... sem ég veit af.

 

- - - - -

Væri gaman að fara dagsferð á Snæfellsnes, eitthvað slíkt. Þó ekki væri nema bara til að fá sér einn latte í Rjúkanda.

 

MYND 2: „Kommon, Hilda ... hvar er ævintýraþráin?“ 

 

Hljómsveitin Rolling Stones er að verða sextug eftir tvö ár. Ég er af 78-kynslóðinni og missti af „hvort ertu Bítla- eða Stones-aðdáandi?“-spurningunum. Missti líka af Wham og Duran Duran, þá orðin of gömul. Uppáhaldsplöturnar mínar verða hver af annarri fimmtugar þessi misserin. Sem er fyndið, ég eldist nákvæmlega ekkert með öllum þessum hljómsveitum og plötum.

Söngvari Uriah Heep, John Lawton, lést fyrir skömmu, það var samt ekki hann sem kyssti mig á kinnina á Hótel Íslandi um árið, John sagði skilið við sveitina árið 1979 og þá voru enn nokkur ár í Íslandsferðina. Það var samt einhver stofnfélagi UH, ekki endilega söngvari ... Meira lauslætið að láta einhvern kyssa sig og vita ekki hvað viðkomandi heitir eða hverra manna ...

Ótrúlegt hvað tónlist er stór hluti af lífi manns. Í eldgamla daga (æsku) áttum við ekki margar plötur, Dúmbó og Steina, Vínardrengjakórinn, Trúbrot og Sound of Music sem fóru álíka oft á fóninn um tíma - og á unglingsárunum var Deep Purple-platan Machine Head mín fyrsta, eða var það Demons and Wizards með Uriah Heep? Lifun kom þarna í kjölfarið ... svooo góðir tímar að fara í hönd, þetta bara rétt byrjunin. 

Ég er vissulega hætt að kaupa geisladiska og hlusta á þá aftur og aftur og aftur eins og í gamla daga. Gerði það reyndar síðast þegar OK Computer kom út (Radiohead) og hef sjaldan skemmt mér eins vel við að strauja með hana á repeat.

Útvarpið fær oft að malla á daginn þessi misserin, ég er svo mikill fréttafíkill, finnst ég missa af lífinu ef ég næ þeim ekki nokkrum sinnum á dag. Þær valda mér engum kvíða eða stressi, ég hef heyrt um fólk sem sleppir þeim algjörlega, sem segir að það geri það hamingjusamara. Úff, hvað ég myndi þjást af fréttaskorti ... ég er hamingjusöm með mitt kaffi og mínar fréttir. Ekkert kjaftæði! Þessi aukaverkun af champix-lyfinu sem tók ekki bara af mér reykinganautnina, heldur líka ánægju af því að horfa á sjónvarpið (í alvöru) NEMA FRÉTTIR!

Snobbuð veira og snilldarplan

Kórónuveiran gerir sér heilmikinn mannamun þessa dagana. Ræðst helst á fína, fræga og ríka fólkið sem rétt skrapp á EM í London eða fékk sér kampavín í Bankastræti.

Ég er ekki frá því að ég finni fyrir smávegis eymslum í hálsi.

Mynd: Fyndinn karl á Facebook.

- - - - - - - - -

- - - - - - - - -

Takmark lífs míns fyrrihluta júlímánaðar, eða silkisængin mín svala, mætti til landsins nýlega og ég fæ hana í hendur á morgun, með frænkunni sem pantaði hana fyrir mig. Nennti ekki að panta sjálf og láta alla ættina hlæja að silkiblómavasanum eða silkihárkollunni sem ég hefði pantað óvart í staðinn. Góðar frænkur eru aldeilis silkis ígildi og hún hjálpar mér við sitt af hverju fleira sem ég hef safnað upp í Himnaríki síðustu mánuði. 

Svo er það stóra spurningin eftir að silkisængin kemur í hús, nær Costco-viftan loks að fá verðskuldaða hvíld eða fer ég á hausinn vegna himinhárra rafmagnsreikninga í lok sumars?

Hvaða sumars? gætu einhverjir spurt. En hættum að væla um veður, vorkennum frekar þeim sem neyðast til þess að hanga í einni kös á yfirfullum tjaldstæðum á háhitasvæðum landsins, og eru útbitnir eftir litlar, nánast ósýnilegar stinguflugur. Ég er ekki með eitt bit! Galdurinn er að halda sig á kaldari helmingi landsins. Mætti ég frekar biðja um gosmistur og þoku, það er hægt að lenda í svo spennandi ævintýrum þegar maður villist í þokunni.

- - - - - - - - - - - - - 

  

Við systur héldum neyðarfund í dag. Við ætlum norður þrátt fyrir fúlar fréttir af appelsínugulu ástandi sem stefnir í rautt, til að nýta fullborgaða gistiplássið, eingöngu þess vegna. Marinera okkur útvortis í spritti (og vodka að innan, alla vega ég, hún er bílstjórinn), væta föt okkar í tea tree-olíu sem búið er að blanda muldu Ivermerctin-ormalyfi saman við. Rennbleytum svo grímur okkar og sundgleraugu í Trump-klórblöndunni sem forsetinn fyrrverandi mælti þó með að yrði drukkin. Hún virkar ábyggilega vel sem grímubleytir. Við Hilda rifumst aðeins varðandi klæðaburð og loks samþykkti hún að við vefðum okkur inn í svarta stóra ruslapoka, ef hún fær að vera smart innan undir. Þetta allt saman verður til þess að við náum ekki bara tveggja metra fjarlægð við annað fólk, heldur 20 metra. Jafnvel 200 metra.

- - - - - - - - - - - - - - - - 

Mér þykir sífellt ólíklegra að ég haldi upp á afmælið mitt núna 12. ágúst. Smit hafa einnig orðið í fjölskylduhittingum, og afmælisgestirnir mínir falla alveg undir það. Auðvitað baka ég og smyr glæstar snittur en neyðist því miður til að borða allt sjálf ... Þetta er snilldarplan.  

Og nú er sjokk í höllinni ...

Svakalega sem Önnu Júlíu tókst að gera mig ægifagra í dag - bara með því að nota skæri og fleira. Ef helmingur Skagamanna væri ekki fyrir norðan og austan þessa dagana hefði ég orðið að skella slæðu yfir hausinn til að valda ekki öngþveiti - en með slæðu hefði ég fengið skammir fyrir að aðlagast ekki íslensku þjóðfélagi, svo það er nánast ómögulegt að gera öllum til hæfis. Hitti elskuna hana Hörpu úr Hafnarfirði sem lítur út fyrir að hafa yngst um mörg ár síðan hún bjó hér, og ég gat ekki stillt mig að segja það hreinskilnislega. „Hreyfingin,“ sagði hún, „Allt D-vítamínið.“ Hún fer sjálfviljug í langan göngutúr á hverjum degi, sama hvernig viðrar (hrollur).

Myndin er samsett (ég gat það). Sú til vinstri tekin kl. rúmlega 13 í dag, myndin hægra megin um fjögurleytið í dag.

Í apótekinu fann ég þessar fínu veiðigræjur; meik, gloss, maskara og naglalakk, dásamlega konan sem afgreiddi mig fór gjörsamlega á kostum og sú fær að verða brúðarmær ef allt gengur upp ... Vona að það verði ekki yfir 20 stiga hiti og glampandi sól fyrir norðan ... þá bráðnar nú andlitið af manni og allt unnið fyrir gýg. Sjá senu í fyrstu Indiana Jones-myndinni þegar örkin opnast og vondi nasistinn fær fyrir ferðina (bráðnar).

(Mér datt í hug að athuga veðurspána fyrir Akureyri um helgina og sé að hitinn lækkar hratt lau. og sun. og verður kominn niður í 6°C á mán. þegar við höldum í bæinn. Hverjum er svona vel við mig? (Og illa við Hildu systur?). Elsku Vilmundur veðurfræðingur? Nú hlakka ég enn meira til að fara - engin hætta á farðabráðnun.)  

Svo á meðan ég beið eftir strætó hitti ég enn eina skvísuna og nýjustu fréttir bárust í tal. „Úff, hugsa sér hvað allt hefur breyst, ég byrjaði með manninum mínum þegar ég var 15 ára,“ sagði hún (48). „Og ég flutti að heiman þegar ég var 15 ára,“ sagði ég (62). Við sögðum ekki meira, vildum ekki vera meðvirkar en samt svolítið daprar. Málin eiga að sjálfsögðu eftir að skýrast og ef glæpur var framinn þarf viðkomandi auðvitað að axla sína ábyrgð.

Svo er sagt að Harry Bretaprins sé orðinn blankur, einn fb-vinur minn orðar það svona: „Harry litla vantar pening. Búinn að eyða arfinum frá mömmu. Spotify og Netflix hafa dregið sig til baka. Megan skilar honum fljótlega þegar þessi* peningur klárast. Hann er henni einskis virði án titils, peninga og sambanda.“

*Tilefnið er ævisaga sem prinsinn ætlar að skrifa og senda frá sér - hefur án árangurs reynt að tilkynna fjölskyldunni um bókina en svo virðist sem búið sé að loka á hann. Nú eru allir í höllinni í sjokki, samkvæmt DV. Mér fannst viðtal Opruh við ungu hjónin ekki gott, ekki réttar spurningar, allt frekar loðið en nú á ALLUR sannleikurinn að koma fram í bókinni, er sagt. Er hún Megan svona vond manneskja? Er hún kannski narsissisti (sjálfsdýrkandi?) sem hugsar fyrst og fremst um sjálfa sig og snýr prinsinum eins og skopparakringlu í kringum sig? Eða er breska hirðin svona skelfileg stofnun? Ekki leið Díönu vel þarna, heldur ekki Fergie sem vill láta kalla sig Söru núna, og býr reyndar með sínum fyrrverandi, Andrési prinsi, eða heldur heimili með honum. Allt platónskt samkvæmt mínum heimildum.

Ég hef lesið nógu margar bækur eftir Barböru Cartland til að vita að margt slæmt getur gerst í höllum og köstulum, og bæði hirðmenn og hirðmeyjar tekið upp á öllum fjandanum sem getur komið sér illa fyrir prinsa, prinsessur og jafnvel leikkonur.

Gleymi aldrei bók Barböru sem ég las fyrir áratugum um konu sem var neydd til að giftast manni sem var neyddur til að giftast henni ... sem sagt skipulagt hjónaband. Hún var mjög feit þannnig að aðalsmaðurinn yfirgaf hana við altarið, en lofaði að sjá fyrir henni samt. Henni varð svo mikið um þetta að það leið yfir hana og næstu mánuði lá hún í kóma. Og þegar hún vaknaði var hún orðin grönn og falleg. Hún ákvað að gera mann sinn ástfanginn af sér án þess að hann vissi hver hún væri og það tókst. Í fyrsta sinn í bókum Barböru Cartland svaf saman fólk sem var ekki gift en var það samt ... og um morguninn reið hann á fund hlassins sem hann var giftur til að biðja um lausn úr hjónabandinu ... en í stað þess að hitta það var granna fallega konan komin á undan honum og kvaðst vera eiginkona hans í raun. Og þau lifðu hamingjusöm til æviloka.

Ég á enga bók eftir Barböru en tvær eða þrjár eftir Theresu Charles (sem er reyndar karlmaður, eða hjón?), alla vega bækurnar Hulin fortíð og Sárt er að unna. Ég las TC-bækurnar í tonnatali fyrir mörgum árum (Bókasafn Akraness bjargaði öllu, eins og svo oft) og skrifaði grein um þær og höfundinn. Patrick læknir sem Úrsúla hjúkrunarkona ætlaði að eignast og beitti öllum brögðum til, reyndist vera dónalegur ruddi við endurlesturinn, en var fullkomlega eðlilegur, þögull og interísant, þegar ég var unglingur og las þessar bækur. Giftist hann ekki Inez, eða er ég farin að rugla saman læknum?

Ég endurlas líka Óskilabarn 312 sem var BÓKIN þegar ég var 11 eða 12 ára og slegist um hana í bókasafninu. Hún eltist ekki vel. Eina bók endurles ég nú alltaf á nokkurra ára fresti. Það er gömul ástar- og hjúkkusaga: Vinur minn, Prófessorinn. Mæli með henni þegar  allir verða komnir undir teppi og búnir að kveikja upp í arninum (um næstu helgi fyrir norðan), ég kem með haustið með mér ... múahahaha Ja, eða út á palli eða svölum þegar ég verð farin suður aftur. 

Móðgandi vælubíll og æðri máttarvöld Hildu

Helgin varð viðburðaríkari en ég átti von á, laugardagurinn endaði í grilli í sumarbústað á Suðurlandi. Í góðu veðri, gosmóðan náði ekki þangað. Við stráksi hoppuðum upp í strætó eftir hádegi og beinustu leið í Mjódd þar sem ég keypti unglingafarmiða - og var í þriðja skipti í röð afgreidd af manneskju (núna kk, hin skiptin kvk) sem talaði ekki orð í íslensku (allt í lagi mín vegna en ekki allir tala ensku) - og enn ekki hægt að fá nótu á kennitölu (endurskoðandinn á eftir að drepa mig).

- - - - - - - - -

Davíð frændi sótti okkur í Mjódd og við byrjuðum á að nesta okkur upp í Kaffitári á Höfða þar sem sérdeilis frábær gleði ríkti og einnig hjá Olís í Norðlingaholtinu. Mikið er gaman að heimsækja staði sem taka svona vel á móti fólki.

Fallegi frændi sá um tónlistina á leiðinni í bústaðinn og má helst nefna Rage against the Machine, Led Zeppelin, Pixies, Heart (sem flutti Stairway to Heaven í flottri útsetningu) og fleira himneskt á hæsta þar til unglingurinn aftur í baðst vægðar. Hann fékk óskalag með Eminem (The Way I am), já, hann fær fínt tónlistaruppeldi í Himnaríki (fullt af klassík líka) en það vantar samt nokkuð upp á rokk-gleðina hjá honum. Svo hlýði ég honum yfir þegar kemur gott lag í útvarpinu eða á Spotify. Hvaða hljómsveit er þetta? Ég veit það ekki. Þetta er ABBA, þetta áttu að vita, drengur. Og hann hlær. Þetta er Björk, sennilega ein flottasta söngkona í heimi, þetta er SigurRós, þetta eru Pink Floyd ... Hurru, segir hann, ég ætla aðeins inn í herbergi ...

Á leiðinni austur sagði ég: „Davíð, nú hlustar þú á hin ýmsu hlaðvörp, hlustar klukkutímum saman en hefur aldrei tekið þér fjórar eða fimm mínútur til að lesa eins og eina bloggfærslu hjá uppáhaldsfrænku þinni.“

„Nei, sko,“ svaraði Davíð glaðlega og benti á grænan bíl sem kom á móti okkur, „þarna er vælubíllinn.“

Bíði hann bara þangað til ég nöldra í honum næst. 

Við komumst í bústaðinn heilu og höldnu þrátt fyrir þessa móðgun og Davíð heyrði ekki þýðingarmiklu þögnina sem ég rak upp því hann hafði sett Queens of the Stone Age (No one knows) á hæsta, brosandi glaður og ég gat ekki stillt mig um að hrista hausinn í takt og brosa líka. Hann kann á aldraða frænku sína, þessi skrattakollur.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  

Grillhæfileikar systur minnar (Svanhildar) verða seint toppaðir, þvílíkt gott kjöt og meðlæti ... Hópurinn hennar hafði farið í Slakka deginum áður og uppskorið einhver flugnabit og svo var of mikið logn til að þau slyppu við lúsmýið í bústaðnum um nóttina. Þessi kvikindi sniðganga mig algjörlega, svona eins og Davíð frændi bloggið mitt. Hvort áhugi minn á inniveru almennt hefur eitthvað með bitskort að gera, eða vifta sem er í gangi nánast allan sólarhringinn...

Hilda varð allt í einu svo voða, voða spennt fyrir óveiðiferðinni norður (sjá mynd) og farin að gera alls kyns ráðstafanir, fór í klipp og lit og búin að setja sig í samband við brúðkjólaleigu (ekki 100% viss samt, mér heyrðist það alla vega) og ég skildi ekki neitt í neinu fyrr en ég fór fyrir slysni á Facebook-síðuna hennar en í gegnum þá síðu komst hún víst í samband við æðri máttarvöld sín. Hún fékk mögnuð skilaboð/spá á síðuna sína (ÆM eru loks komin á netið) og mér tókst að færa myndina hingað fyrir eitthvert kraftaverk ... Ég fékk mína dónaspá í gegnum lághvatasíðu og trúi mátulega á mannfjöldann (31) sem ég á að forfæra í júlí, aðeins 12 dagar eftir (og ferðin tekur bara 3 daga). Hilda hefur alltaf verið meiri engill en ég og fer eðlilega bara beint í sanna ást, sálufélaga, hjúskap, á meðan ég fer á mótel dulbú-, ... skiptir ekki máli. Þetta verður fjörug ferð, ég er viss um það. Svo ætlar ung vinkona (24) að passa kettina fyrir mig, flytja í himnaríki þessa helgi og njóta þess að hafa sjóinn og Guðlaugu á meðan hún vinnur að einhverju verkefni í tölvunni. Hún heppin, ég heppnari og kettir heppnastir.

Ég vona innilega að það verði komið betra kaffi á Krókinn þegar vér systur mætum. Kannski spurning um að leita betur. Margt ungt fólk sem opnar kaffihús, sjoppu eða bakarí drekkur ekki kaffi sjálft, og þá er það bara happdrætti hvort það slysast til að bjóða upp á gott eða vont kaffi ... Allt dýrt kaffi er ekki sjálfkrafa gott, en á hvern bolla munar kannski örfáum krónum á dýru góðu kaffi eða ódýru - aðalkostnaður er í kringum kaffigerðina sem er sá sami hvernig sem kaffið er. Bind vonir mínar við bakaríið á Króknum, sá í fyrra að þar er selt kaffi í pökkum frá Kaffitári, svo þau bjóða vonandi upp á það í latte fyrir kaffiþyrstar kerlur með kröfur.

Óþarft drasldæmi og hrossalækningar

Þegar eldhúsið mitt var klárað var mér ráðlagt að hafa þriggja hæða kökustandinn áfram með alls kyns dóti því einhvers staðar yrði draslið að vera. Ég jánkaði því en rúmlega ári síðar fór ég að hugsa. Bíddu, af hverju þarf ég að hafa þetta svona? (Tekur stundum tíma að taka við sér), tæmdi þetta, gekk frá ljósmyndinni af mér og Mæju hennar Nönnu, henti fylgiseðli með reykingarlyfi, setti handspritt í veskisstærð í töskuna mína, gaf drengnum ársgamlan sleikjó og svo framvegis, þreif standinn og skellti ávöxtum á hann. Einhverjir dagar síðan og engin þörf komin á drasldæmi ... Man ekki hver er ábyrgur fyrir að telja mér trú um þetta og ef ég get haldið upp á afmælið mitt og viðkomandi gestur segir sérdeilis hlessa: „Ha, hvar er drasldæmið þitt?“ mun ég hlæja svo dátt.

 

Í fyrra hélt ég mjög óbeint upp á afmælið mitt, held að 17 gestir hafi komið ... örfáir iðnaðarmenn og hjálparhellur - þá máttu 20 hittast, minnir mig, og örstutt í grímuskyldu. Hvað gerist á næstu þremur vikum, finnst mér spennandi að vita, þegar djammsjúk ungmenni og gossjúkir ferðamenn eru í þann veginn að skemma fyrir mér stórafmælið (63). Ég verð þá bara 61 árs í þriðja sinn.

 

Fyrir svo ótrúlega mörgum árum að fáir muna annað eins fór ég í heilsuhelgi í sumarbústað í þeim tilgangi að taka þátt í spennandi atburði, svona föstu sem ég hafði lítið heyrt um. Ég harðneitaði að framkvæma á sjálfri mér innvortis skolun, svokallaða stólpípu, hvað var þessi huggulega helgarferð að breytast í, en umsjónarkonan hafði svar við því og bauð mér drykk sem átti að gera sama gagn. Man ekki hvað saltið heitir sem hún blandaði út í vatn og sagði mér að drekka. Eftir að hafa liðið vítiskvalir við að þröngva þessu ofan í mig kom í ljós að þetta virkaði ... svo drukkum við einhverja safa, minnir mig, og helgin leið við slökun, minnir mig.

Ég fór í einhverja hollustu eftir þetta en svo seig á ógæfuhliðina. Þá var ég enn ung og spræk og mundi nafnið á X-saltinu þarna og skellti mér í apótek til að kaupa meira því ég ætlaði að drífa mig í hollustugírinn aftur. Afgreiðslukonan í apótekinu kannaðist við þetta salt en kallaði á lyfjafræðing til öryggis, því miður einhvern sem ég þekkti til, eða systur hans ... Hann spurði mig í hvað ég ætlaði að nota þetta. Ég tjáði honum það, blanda út í vatn og drekka, fasta og fara svo í gulræturnar. Af mikiilli varfærni tjáði hann mér, eins kurteislega og hann gat, að þetta X-salt væri eingöngu notað á stífluð hross, hesta með hægðatregðu ... Mér fannst ekki hægt að reka upp hlátur og þykjast hafa verið að grínast ... svo ég þakkaði fyrir og gekk afturábak út með afsakandi svip á andlitinu og þorði ekki inní þetta apótek næstu áratugi.

Fæðið sem börnum var boðið upp á þegar ég ólst upp var svo snautt af næringu að við hefðum sennilega öll dáið úr skyrbjúgi og beinkröm ef ekki hefði verið fyrir Sanasól. Við fengum ávexti um jólin og agúrkur og tómatar voru spari, eina grænmetið sem til var. Það var bara kjötfars í matinn í minningunni og þverskorin ýsa þess á milli.

Þetta hrossalyf í heilsuferðinni forðum kom upp í hugann þegar ég fór að sjá á netinu að fólk sem veit betur en læknar og vísindamenn vill að lyfið Ivermerctin verði notað við covid-19. Þetta lyf er gefið hestum til að losa þá við orma. Beinlínis skaðlegt fólki og virkar ekki á veirur. En hvað er ég svo sem að bulla, fullbólusettur bjáninn sem lifir bara í þrjú ár fyrir vikið eða breytist í uppvakning?

 

Elsku frábæra vinkona mín, Ziva, sjeffertíkin í næsta húsi sem ég hef stundum sagt að væri ein besta vinkona mín á Skaganum, kvaddi þetta líf í gær, rétt að verða tíu ára.

Bara nokkrir dagar síðan við sáumst síðast og þá sagði eigandi hennar að hún ætti sennilega ekki langt eftir.

Ziva heilsaði ekki eins og hún var vön, ekki þetta villta fagn, heldur nánast eins og hún þekkti mig ekki, en það var gott að geta kvatt hana, klappað henni bless, án þess þó að ég vissi að við sæumst ekki aftur.

Mikið sem mér þótti vænt um þessa nágrannavinkonu og samhryggist fólkinu hennar mikið. Eigandinn sýndi alltaf mikla þolinmæði þegar ég sá bara hundinn og knúsaði, og mundi svo skyndilega eftir almennum kurteisisreglum og heilsaði þeirri sem hélt í tauminn.

Vona að mér verði fyrirgefið að hafa rænt þessari fallegu mynd af Zivu sem var tekin á svölunum á heimili hennar í Nýju blokkinni ... þar sem ég bjó fyrir áratugum síðan, eða sextíu og eitthvað ... og Hilda, nú hundaeigandi, lenti í hundum á lóðinni og varð hrædd við hunda í mörg ár, og mig dreymdi illa, fékk martröð næstu nótt um að risahundur, jafnhár Nýju blokkinni væri fyrir utan. Vaknaði við drauminn og man hann enn þótt ég hafi bara verið fimm ára. Hundar eru samt í miklu, miklu uppáhaldi, þótt ég teljist vera kattakerling. Annað útilokar ekki hitt.