Órólegar kýr og uppþornaðir lækir

Facebook-vinkona mín smellti stöðuuppfærslu á vegginn sinn og sagði að nú viðraði vel til eldgosa. Þetta hafði staðið þarna ögrandi í um það bil eina mínútu þegar ansi hreint sterkur skjálfti reið yfir (5,4) og fannst víða um land. Þessi kona sem er fornleifafræðingur (samt ágæt) hefur greinilega sambönd í neðra. Ég hljóp út að glugga þegar ég gat slitið mig lausa úr dyragættinni, alveg viss um að væri komið gos. Enn var allt með kyrrum kjörum.

 

Það væri nú eftir öllu ef færi að gjósa á fleiri stöðum ... Ég heyrði af skrítinni hegðun kúa á bæ á Suðurlandi, á áhrifasvæði Heklu, skammt frá Hellu/Hvolsvelli. Kýrnar á bænum leggjast ekki lengur og eru mjög órólegar ... þetta er víst sama hegðun og bændur töluðu um fyrir gos í Heklu. Annað sem veit á mögulegt gos er að lækir þorna upp ... og það er víst í gangi líka, fylgdi sögunni. Held að fréttafólk ætti að spjalla við bændur.

 

Efri mynd, t.v.: Ég finn fyrir skjálftum sem eru sterkari en 4. Ef þeir fara yfir 5 skekkjast myndirnar fyrir ofan sófann (sjá mynd) og ein skúffa í hillusamstæðunni opnast svolítið. Og ég tjúllast sífellt minna. Fyrst ég finn það mikið fyrir þessum stærstu, hvernig er hjá íbúum syðra? Kræst! 

 

Mía systir mætti á Skagann í dag og ætlaði að bjóða mér í bíltúr út á Snæfellsnes, hún hafði einlæga kaffisamúð með mér vegna Rjúkanda-kaffisins sem ég hafði ekki smakkað í hátt í þrjú ár, og skrifaði um í síðasta bloggi, en samt var eiginlega ekki tími til að fara þangað. Við sættumst á að fresta þeirri för, athuga áður hvort það væri opið og sama kaffið, hafa nægan tíma og drífa sig þá. Þess í stað fórum við í ísbúðina nýju, Frystihúsið sem stendur við Akratorg. Það var mikið að gera en allt gekk samt ótrúlega hratt og vel fyrir sig.

Á þessari bad hairday og fleira-mynd af mér, t.h. sem systir mín tók á Akratorgi í dag sést hvað ástandið hefur haft djúp áhrif, ég gleymi endalaust að panta tíma í klippingu (hitti svo Önnu Júlíu mína í Frystihúsinu í gær (þangað sem allir Skagamenn komu á einhverjum tímapunkti) og á nú tíma í klippingu á fimmtudaginn, drengurinn fer eftir skóla á morgun).

 

Svo mættu matarvagnar á Skagann seinnipartinn, bara þrír reyndar, og fóstursonurinn fékk hjartfólginn kjúklingaborgara en ægifögur fósturmóðir hans (frá og með fimmtudegi) og systir hennar, ekki síður fögur, fengu sér humarloku. Skemmtileg og viðburðarík helgi sem átti nú að enda með eldgosi ... en enn eru 40 mínútur til stefnu.

Þvííkur laugardagur

Er farin að vaka eftir næturskjálftanum til að ná góðum svefni fram á morgun. Vel sofin fór ég í góðum félagsskap á Galito, hér á Akranesi, í bröns sem er í boði alla laugardaga frá kl. 12-15. Hér er mynd af hluta dýrðarinnar sem í boði er, ég er mjög hrifin af egg benedict og hér voru þrjár útgáfur á súrdeigsbrauði ... Þetta var allt of mikið fyrir mig, hélt þegar ég pantaði að þetta yrðu sýnishorn, ekki matur fyrir allan salinn, en ég gat smakkað allt og fékk góða aðstoð fóstursonarins, enda sá hann eftir því að hafa bara pantað franskar. Það var allt fullt í Galito og ég fer örugglega aftur.

Síðan lá leiðin niður í bæ þar sem nýr staður opnaði fyrr í dag, eða Frystihúsið, ísbúð sem selur líka kaffi. Þar var Herra Hnetusmjör staddur, söng á Akratorgi fyrir glaða gesti, og var alveg til í að vera með á mynd með fóstursyninum. Akkúrat þegar ég minnti hann á að ég væri systir hennar Hildu í sumarbúðunum, brosti hann svo fallega. Þið megið, ef þið viljið, nota þetta ráð til að fá fólk til að brosa fallega á myndum.

Nú á drengurinn mynd af sér með Herra Hnetusmjör(i), Páli Óskari og jólasveininum (eldgömul mynd) ... flottustu mönnum í heimi.

Ég viðurkenni að ég var nokkuð tortryggin á kaffið, kannski ekkert skrítið eftir ferð mína norður á land í fyrrasumar þar sem kaffilandslagið hafði breyst talsvert til hins verra, að mínu mati. Þetta var ekki lengur skemmtiferð hjá mér, sumarfrí, slökun, heldur örvæntingarfull leit að almennilegu kaffi. Með góðri hjálp fannst gott kaffi á Akureyri, í listasafninu í Gilinu, Guðrún Pálína frænka (við erum bræðradætur) benti mér á það, líka í Sykurverki, takk, Magnús, og Hofi, minnir mig. Ég prófaði auðvitað ekki alla staði á Norðurlandi. Svo var líka sjúklega gott kaffi á Siglufirði, hjá Fríðu sem er einnig súkkulaðigerð. 

Mig dreymir enn um kaffið á Rjúkanda (gömlu Vegamót?) á Snæfellsnesi sumarið 2018 ... jiminn, hvað það var gohhooottt! Gaman að vita hvort enn séu sömu eigendur og sama kaffið, þess virði að fara sérferð bara fyrir kaffið - en reyndar er ógurlega fallegt á Snæfellsnesi svo ekki skemmir landslagið fyrir kaffinu. Hvern langar að bjóða mér í bíltúr þangað? 

Já, Frystihúsið er með lífrænt ræktað og ógurlega fínt kaffi, þessu var búið að hvísla að mér - en ég tek bragðið eiginlega fram yfir allt en, mér til mikillar gleði, var lífræna og fína kaffið ljómandi gott. Það heitir Honest, held ég, og er það sama og hjá Sykurverki á Akureyri. Sú sem bjó það til blandaði fullkomlega tvöfaldan latte og hafði hann hvorki of kaldan né heitan svo úr varð algjör snilld. Vona að hún verði hlekkjuð við kaffivélina. Börn vinkonu hennar Hildu systur reka þennan stað, þaulvön eftir að hafa unnið í Erluís frá fæðingu.

Þetta er nýi uppáhaldsstaðurinn minn. Nú hvet ég landsmenn alla til að kíkja á Skagann, svamla í hinni verðlaunuðu hönnunarsnilld Guðlaugu við Langasandinn, fá sér bröns á Galito og ljúka ferðinni svo í Frystihúsinu með góðu kaffi eða ís. Með viðkomu kannski í vitanum. En hér eru flottar búðir (vantar bara Rúmfó og KFC (og dýralækni) til að verðum sjálfbær). Einarsbúð er til dæmis eins og besta Kjötborg (eða öfugt) ... svo eru æðislegar tískubúðir, verslanir með flotta sérvöru (punt og svona), bókabúð, bókasafn, sætar löggur, góðar kartöflur, fínir fótboltamenn ... bara allt. Held meira að segja að 2 herb. íbúð í stigaganginum mínum sé til sölu sem er eiginlega ótrúlegt. En það kaupa sér svo sem ekki allir sjóinn með íbúð, eins og ég gerði á sínum tíma. Þetta er svona stór lítill staður með hátt í átta þúsund manns.

 

Og annað, það finnst mun minna fyrir jarðskjálftum á Akranesi, en á sumum öðrum stöðum sunnar ... Skjálftarnir þurfa að fara vel yfir fjóra til að þeir nái að rugga manni í svefn!!! Hugsa sér hvað maður er orðinn rólegur yfir þessu, ég er farin að gantast með skjálfta ... magnað.

 

Á myndinni er hann Sumarliði hjá Frystihúsinu, Steinunn, systir hans, var nýlega rokin út svo ég náði ekki mynd af henni. Út um gluggann má sjá sturlað stuðið sem ríkti á Akratorgi, a.m.k. hluta stuðsins.

Þvílíkur laugardagur. Svo verður Eurovision-lagið frumsýnt í kvöld ... ég tímdi ekki að horfa á sjóræningjaútgáfuna af því svo ég fæ þetta bara ferskt í æð. Fóstursonurinn er spenntur, enda mikill Eurovision-aðdáandi - eða var ... kannski nennir hann ekki að horfa með mér, það kemur í ljós í kvöld. 

Svikin um vonlausa ást

Skrambi er notalegt að vera í fríi svona yfir vetrartímann, ekki er mikið gert nema lesa, fínisera heimilið, elda mat, bíða eftir jarðskjálfta, bíða eftir eldgosi og stara á mögulegt gossvæði í gegnum vefmyndavél (takk, elsku Míla). Jú, ég flissa líka stundum yfir The Good Place á Netflix.

 

Ég ætlaði að fara að horfa á tíu-fréttir í gærkvöldi og færði fjarstýringarnar með þeim afleiðingum að TEXTAVARPIÐ sást í sjónvarpinu mínu (árgerð 2016). Ég horfði óttaslegin á skjáinn, þessa óhugnanlegu heimsókn frá síðustu öld og ýtti á flesta þá takka sem ég þorði til að þetta færi. Aðeins of lítilvægt, fannst mér, til að Davíð frændi keyrði alla leið frá Kópavogi og lagaði þetta fyrir mig (eða bjargaði í gegnum síma). Búin að slökkva og kveikja auðvitað og hafði næstum sæst á að hlusta bara á fréttirnar þegar mér varð litið á hina fjarstýringuna, þessa frá Símanum. Ég ýtti á líklegan takka og bang - lífið varð gott aftur. Talið samt endilega við mig ef þið þurfið að láta tengja vídeótæki.

Mikið nýt ég þess í fríinu að hlusta á tónlist af öllu tagi. Jóhanesarpassíuna eða Wu Tang Clan og allt þar á milli, í útvarpi jafnt sem Spotify eða YouTube. Ég gleymi ekki kvöldunum sem ég varði hér við tölvuna eftir að YouTube kom til sögunnar og sá í fyrsta skipti myndböndin með uppáhaldslögunum.

Á unglingsárum mínum vorum við vernduð einstaklega vel fyrir illum öflum; Kanasjónvarpinu, erlendu sælgæti og fleira en hið illa finnur sér auðvitað alltaf farveg. Söluturn á Leifsgötu (rétt hjá Austurbæjarskóla sem ég gekk í) seldi okkur harðbannað smartís og makkintoss og ég gat hlustað heilluð á Heart of Gold og Horse with no name í Kanaútvarpinu. Hahaha!

Í ríkisútvarpinu hljómaði yfirleitt tónlist leikin á hammond-orgel, þunglyndislegar sópranaríur eða harðkjarna-jazz. Að þurfa að hlusta á sjúklingaþátt eða sjómannaþátt til að heyra almennilega tónlist var fáránlegt, fannst unglingum þessa lands. Lög unga fólksins, klukkutímalangur þáttur á þriðjudagskvöldum, minnir mig, bjargaði líka miklu - og svo auðvitað plöturnar sem voru spilaðar endalaust og ég var farin að vinna 13 ára gömul til að geta keypt (Í Gjafahúsinu).

Þegar ég sá svo loks myndband með Rick Wakeman (úr Yes), fyrsta lagið á King Arthur-plötunni hans, hefði ég getað grenjað af gremju. Annar söngvari lagsins var svo sætur. Mér fannst ég einfaldlega hafa verið illa svikin um að geta verið vonlaust skotin í honum. Þetta hafa þáverandi (rasísk?) yfirvöld auðvitað vitað og ég neyddist til að vera vonlaust skotin í Pétri Ormslev í staðinn.

 

Svo lækaði ég Pink Floyd-aðdáendasíðu á Facebook og fæ daglega myndir af þessum dúllum, bæði nýjar og gamlar, og líður eins og ég sé næstum því vinkona þeirra. Ég vona bara að ef þeir koma til Íslands einhvern tímann að ég heilsi þeim ekki óvart, eins og ég gerði við töffarann Jónas R. Jónsson í kringum 1972 sem ég skammast mín enn fyrir. Mér fannst ég bara eiga að þekkja þennan mann ... og þegar hann endurgalt loks „heilsið“ 40 árum seinna, rétt hjá fiðluverkstæðinu, og veifaði mér, veifaði ég glaðlega til baka ... en svo var hann bara að veifa Halldóri fjanda sem var með mér í för. Finnst nokkrum skrítið að ég hafi flutt upp á Skaga?   

Hefðardúllur og hálfkveðnar vísur

Ég veit eiginlega ekki hvað mér finnst um „viðtalið“ sem var sýnt í gærkvöldi.

Alveg er ég viss um að Sigrún Ósk (okkar Skagamanna og Stöðvar 2) hefði fengið mun meira upp úr hjónunum en Oprah, Sigrún hefði ekki leyft þeim að komast upp með hálfkveðnar vísur. Það var t.d. minnst á, snemma í viðtalinu, að starfsmenn í höllinni hefðu hætt störfum þar vegna framkomu Meghan við þá en af hverju var hún ekki spurð nánar út í það? Hætti fólkið í fússi og strunsaði út eða sýndi það Meghan dónaskap svo hún lét reka það? Bara eitt dæmi.

Það hefur verið athyglisvert að fylgjast með viðbrögðum fólks á netinu. Sumir segjast orðnir TEAM HARRY & MEGHAN. Einn vill svo meina að Meghan sé narsissisti (sjálfsdýrkandi?), hafi viljandi einangrað Harry frá fjölskyldunni og fleira og fleira. Bæði karlar og konur hafa sterkar skoðanir á þessu ... ég hálfskammast mín fyrir að hafa ekki meiri áhuga - en ég er þó að skrifa bloggpistil um viðtalið!

Konungsfjölskyldan þykir alls ekki jafnsnobbuð og starfsfólk hennar, hefur maður heyrt. Á au pair-árinu mínu í London (1976, hitabylgjusumarið mikla) heyrði ég að til marks um snobbið talaði eldhússtúlkan þar ekki við hvern sem væri (orðrétt) ... Það er ekki auðvelt að fá vinnu í höllinni en það er eftirsótt. Launin eru lág, skammarlega lág - svo mikill heiður að fá að vinna þarna að það þarf ekki að borga þér almennilega. Svo færðu búðing í jólagjöf (English Pudding). Út af þessum búðingi sem ég held að sé stútfullur af hnetum, möndlum, döðlum og rúsínum myndi ég ekki vilja vinna í Buckingham-höll.

Barnfóstra barna Katrínar og Vilhjálms er með mikla menntun og m.a. þjálfuð í að bregðast við ef reynt verður að ræna börnunum ... ekta 007-barnapía og sennilega með ágæt laun. Já, ég skrifaði eitt sinn grein í Vikuna um hvernig væri að vinna fyrir konungsfjölskylduna. Og hef skrifað fleiri greinar um hana - kjaftasagan til dæmis um að Harry sé ekki sonur Karls - en með „mikilli rannsóknarvinnu“ fann ég út að drengurinn líkist meintum ástmanni Díönu mun minna en Söru, móðursystur sinni, auk þess segir Borghildur vinkona að viðhaldið hafi komið til sögunnar tveimur árum eftir fæðingu Harrys ...

Það hefur verið auðvelt fyrir starfsfólkið að gera Meghan lífið leitt, ef því fannst hún ekki nógu fín fyrir fjölskylduna. Það voru vissulega árásir og lygar um hana í fjölmiðlum sem hefði mátt leiðrétta en var ekki gert. Það þarf örugglega mikinn styrk til að þola að giftast inn í þessa fjölskyldu. Enda tók Katrín tilhlaup, hætti nokkrum sinnum með Vilhjálmi áður en hún lagði í að giftast honum. Hún vissi hvað beið hennar.  

Og húmorinn er víst ekki mjög fínlegur hjá fjölskyldunni (t.d. Karli og Kamillu - munið þið upptökurnar í kringum skilnað Karls og Díönu?) svo ef Meghan bjóst við silkimjúkum hefðardúllum hefur hún eflaust orðið fyrir vonbrigðum. Og þetta um húðlit barns þeirra, það var virkilega ruddalegt. Filippus, afi Harrys, þótti óheppinn í orðavali - ég á litla bók með smekklausum ummælum hans t.d. úr opinberum heimsóknum með drottningu. Held að Karl sé ögn fágaðri. En ég get samt ekki ímyndað mér hver sagði þetta við Harry sem hefði sennilega ekki átt að tala um það við konu sína á meðan hún var ólétt og ofurviðkvæm.

EN ... ef þetta er allt runnið undan rifjum Meghan notar hún réttu orðin, eins og rasisma, til að fá samúð og ekki skemma tárin - og ef hún segir satt hefur þetta verið mikil martröð.

Háaðallinn í Bretlandi, fínasta, fínasta fólkið, er víst bæði hissa og hneykslað á þeirri alþýðlegu siðvenju drottningar og Filippusar að snæða morgunverðinn upp úr plastdollum, inni í herbergi drottningar. Synd, þegar maður á silfurborðbúnað fyrir hvert tækifæri, gulldiska og straujaðar munnþurrkur.

Ég myndi aldrei gera þetta, frekar nota fína borðbúnaðinn á hverjum degi, við hverja máltíð ... enda dreymdi mig í æsku um að verða prinsessa. Er Andrés ekki á lausu? Djók.

"Grumpy" bláa öxlin

Ég fór svo innilega út fyrir þægindarammann um helgina með því að bregða mér í sumarbústað (skammt frá Flúðum). Fór meira að segja í heitan pott fyrra kvöldið, sennilega í fjórða skiptið á ævinni. Hrollur.

Á laugardeginum skruppum við (Hilda, Herkúles og fóstursonur minn) á Sólheima og þar fann ég og keypti  draumastyttuna. Hún heitir Framandi og er eftir Erlu Björk Sigmundsdóttur.

Við fengum okkur kaffi og meððí og vorum svo heppin að hitta Ólaf, íbúa þar og gamlan vin okkar. Hann sagðist hafa þekkt mig í Heilsubælinu í Gervahverfi þar sem ég lék stórt örhlutverk sem konan í bláa sloppnum ... bláa öxlin, munið?

 

Ég hreyfði mig eins og eldgömul geit alla helgina, hálfhölt og varkár í ölum hreyfingum. Mín frábæra Ástrós einkaþjálfari lét mig aldeilis finna fyrir því á föstudaginn sem orsakaði harðsperrur fram á miðjan sunnudag. „Þú hefðir átt að koma með mér í heita pottinn á laugardagskvöldinu líka,“ sagði systir mín, eins og til að strá salti í harðsperru-sárin en hún telur allt sull tengt vatni allra meina bót, meira að segja sund!

Sko! Árið 1985 fór ég vikulega í ljós í Sól og sælu, Aðalstræti. Þar voru einkasturtur og -búningsklefar sem vandist ákaflega vel. Árið 1986 fór ég svo í sund með soninn - í Laugardalslaugina og það var álíka sjokk fyrir mig og fyrir teprulegan Kana að fara í fyrsta sinn í sund á Íslandi (ég hef heyrt lýsingar). Mér eru enn í fersku minni rassaskellirnir þegar við rákumst hver á aðra í sturtunni og hef sennilega heitið með sjálfri mér að láta svona ekki yfir mig skella framar. Vatnshrædd? Nei. Klikkuð varðandi sund, gufu, heita potta og slíkt? Kannski. Elska ég sturtuna heima? Já.

 

Á heimleið með strætó í gær komst ég að því að ég er orðin í alvörunni grumpy old woman - þegi ekki þegar mér misbýður. Einhver leiðindamaður fór að rakka bílstjórann niður fyrir að tala ekki fullkomna íslensku. Bílstjórinn hafði ekki skilið óskýrmæltan manninn og spurt hvort hann gæti talað ensku og það hefur sennilega pirrað hinn. Ég sat næstfremst og var eins og þokulúður, svaraði karlinum jafnóðum og hann nöldraði. Ég hef allt of oft þagað í gegnum tíðina þegar ég verð vitni að leiðindum en nú er ég greinilega hætt að nenna öllu búllsjitti. Svo náttúrlega fær enginn að abbast upp á bílstjórana mína!

 

Ég gerði tilraun til að kaupa strætómiða í Mjódd fyrir mig og unglinginn á miðvikudaginn var. Bókhaldið mitt heimtar kvittun, ekki útprent úr posavél sem var það eina sem bauðst vegna bilunar. Ekki einu sinni hægt að fá handskrifaða kvittun með útprentið heftað við. Ég prófaði aftur í gær, sunnudag, en enn var bilun. Ég varð pirruð og hugsaði gröm um virðingarleysi við strætófarþega ... en svo fór ég allt í einu að mýkjast. 

Allar fallegu tilvitnanirnar og kettlingamyndirnar á Facebook hafa eflaust mildað mig án þess að ég áttaði mig á því. Ég fann allt í einu til ástar á Strætó bs fyrir að húsið í Mjódd hafi verið opið farþegum á sunnudegi ... svo væri heldur alls ekki sjálfgefið að hafa miðasöluna staðsetta í Mjódd.

Óskilamunir fluttu upp í Hestháls fyrir ofan Vesturlandsveg fyrir nokkru. Það hefur sennilega verið metið svo að það væri best að hafa tapað-fundið vel utan alfaraleiðar. Alla vega fyrir Strætó bs. Ég ætti bara að skammast mín, Strætó bs hefði alveg getað flutt miðasöluna þangað líka en gerði það ekki!

 

Neðri myndin er af Herkúlesi hennar Hildu sem kemur stundum í heimsókn á Skagann. Þarna var hann bara lítill hvolpur. Hann er ekki sérlega hræddur við kettina en eftir að Krummi, ljúfi góði Krummi, stökk gribbulega að honum, eins og til að sýna hver réði á heimilinu, hefur hann verið svolítið smeykur. Bæði Keli og Mosi (á myndinni með honum) eru stórhrifnir af Herkúlesi og einnig Golíat, hálfbróður hans sem Davíð frændi á og kemur stundum með.

Örferð til skjálfandi höfuðborgar

Mig langar að ítreka eitt, að gefnu tilefni, þegar ég segi rækt, á ég við líkamsrækt. Einhverjir voru gripnir nýlega í Borgarfjarðarsýslum við „ræktun“ og fjöldi fólks dró af því rangar ályktanir. Hrmpf ...

 

Hér á myndinni eru þrír ólíkir mælar og ókomið eldgos. Lampinn sér til þess að ég upplifi ekki ímyndunarskjálfta (nokkrum sinnum á dag) og hitt dæmið, hangandi engill í trékörfu er bara tilraun, heimatilbúinn skjálftamælir. Kötturinn, sá þriðji, en hann þýtur í burtu þegar skelfur mikið, þá veit ég að stærðin er 4,5 plús. Afsakið litasamsetninguna. 

 

Ég skrapp í örferð til Reykjavíkur í gær, til að kaupa rauðan sófa handa mömmu sem er að koma sér vel fyrir á Eir. Í Mjódd beið ég smástund eftir Hildu systur og hitti þar eldgamlan karl sem reyndist vera bekkjarbróðir minn úr æsku, sprækur, unglegur og sætur. Þar sem við stóðum og spjölluðum reið yfir jarðskjálfti og ég sagði greindarlega: „Ahh, þessi var 3,5.“

 

Þessi nýi samkvæmisleikur, að giska á stærð jarðskjálfta, er það sem gerir tilveruna léttbærari á þessum óvissutímum - en af því að viðmiðið hefur verið á Akranesi þar sem finnst vart fyrir skjálftum nema þeir séu um 4 að stærð, skjátlaðist mér hroðalega, eða skjálftaðist, hahaha. Hann reyndist vera mun stærri, eða 3,8, sannir jarðskjálftaáhuganördar vita að það er mikill munur á 3,8 og 3,5 þegar kemur að skjálftum.

 

Við Hilda héldum í þessa kvíðvænlegu ferð að finna sófa - en allir vita að konur hata í raun búðaráp, það eru bara hinir snjöllu karlar sem hafa talið okkur trú um hið gagnstæða til að þeir sleppi sjálfir. Við byrjuðum í Smáratorgi og beint fyrir framan okkur var Dorma. „Eigum við að byrja hér?“ spurði ég. Systir mín var til í það en hafði haldið að þar fengjust bara rúm. Ég vissi betur, eftir að ég keypti rúmið mitt og Simba-dýnuna þar og varla fengið bakverk síðan. Og þar leyndist sá rauði sem mamma fær sendan til sín í dag. Ekki bara fallegur, heldur líka þægilegt að sitja í honum. Alltaf gaman að spara sér nokkurra klukkutíma búðavesen.

 

Hilda laumaði að mér fimmtíu krónum, sem voru mútur til að ég kæmi með henni í Costco. Hún hefði ekki þurft að gera það, en alltaf gaman að græða. Ég keypti þar fimm hluti að þessu sinni, þar af tvær erlendar kiljur. Pennanum var nær að hætta með erlendar bækur í sölu hér á Skaganum. Við keyptum ógurlega fallegan gulan kexdunk í Costco, fullan af sítrónukexi ... héldum við, páskalegt og fínt handa mömmu en þegar við opnuðum hann og ætluðum að bjóða henni kex, reyndist þetta vera risastór sítrónukaka (namm) en henni var skipt á milli heimilisfólks á deildinni í kvöldkaffinu. Fínustu mistök bara.

 

Það voru ekki fín mistök, vonandi mistök þó, að þegar við gengum inn á Eir þurftum við nánast að skáskjóta okkur fram hjá bifreið frá útfararstofu sem stóð með opinn afturhlutann að dyrunum. Maðurinn á líkbílnum var rétt fyrir framan okkur og rúllaði vagni á hjólum á undan sér, greinilega að sækja látinn íbúa. Að nota aðaldyrnar og gera þetta í heimsóknartímanum?  Ótrúlegt tillitsleysi við bæði heimilisfólk og aðstandendur.

Computer says no ...

Fyrsti í rækt (eftir covid-truflanir) gekk vel í dag. Ég hætti ekki fyrr en ég hafði komið nokkrum lyftingamönnum til að gráta þegar ég sveiflaði níðþungum lóðunum eins og fjöðrum í kringum mig. Hafði engu gleymt. „Vöðvaminnið,“ sagði einkaþjálfarinn. 

 

Það var einmitt ræktin mín sem kom mér í sóttkví í september í fyrra. Einn örlagaríkan þriðjudag fór ég í ræktina kl. 11. Á miðvikudegi tók ég strætó í bæinn, gisti hjá vinkonu og á fimmtudeginum hitti ég fjölda manns (ja, allavega nokkra) á fundi - við reyndum auðvitað að halda tveggja metra fjarlægð. Ég gisti á hóteli á landsbyggðinni aðfaranótt föstudags (ekkert karlastand) og ætlaði svo að vera eina nótt hjá Hildu systur. Fóstursonurinn var hjá vinum og kettirnir vel passaðir.

Ég var nýkomin til Hildu þegar ég fékk hræðileg skilaboð um að einhver sem fór í ræktina þennan sama þriðjudag hefði líklega greinst með covid ... Ég hætti við að gista og dreif mig með strætó heim. Nánast fullur vagn en af því að ég upplifði mig eitraða þótt ég teldi MJÖG ólíklegt að ÉG gæti smitast, var ég bæði með grímu og hanska og settist aftast þótt það geri mig bílveika.

Hálftíma eftir heimkomu fékk ég SMS, í sóttkví með þig! Fljótlega eftir það fór ég að finna fyrir bæði hálsbólgu og höfuðverk. 

Ég lét ýmsa sem ég hafði hitt vita, og veit að fólkið sleppti því að heimsækja afa og ömmu næstu dagana og fór extra varlega.

Mér var gert að fara til Reykjavíkur í skimun og líka hinum rúmlega 200 Skagamönnunum sem höfðu kannski smitast ... Ég mátti ekki taka strætó og vinkona/vinur mátti ekki skutla mér. Hvað var nú til ráða?  

Covid-yfirvöld höfðu ekki samband við fína spítalann okkar hér á Akranesi vegna þessa, þetta var ákveðið af einhverjum sem ég vona að hafi fengið skammir frá m.a. umhverfisráðherra því minnst 100 bílar sem hefðu ella ekki keyrt Akranes-Reykjavík-Akranes þennan dag urðu að fara á milli af því að annað var ekki í boði! „Computer says no ...“  Og með þetta fína sjúkrahús á staðnum. Eins og í svo mörgu var gert ráð fyrir því að allir ættu bíl. 

Gömul vinkona úr Mosfellsbæ bjargaði mér, unglingsdóttir hennar var með ýmis covid-einkenni og átti tíma í skimun þennan sama dag. Elskan hún Ólöf ók því upp á Skaga og sótti mig um morguninn, beið á meðan ég stóð í ógnarlangri biðröð (sjá mynd) og keyrði mig svo aftur heim. Við vorum með grímu á okkur báðar leiðir. Við pöntuðum Galito-humarpítsu (uppáhaldið hennar) sem hún sótti, ég var enn eitruð. Síðan dreif hún sig í bæinn og ók dótturinni í skimun. 

Svo hófst biðin - og síðdegis bárust góðar fréttir, ég var neikvæð - en ég gat þó ekki glaðst fyrr en dóttir Ólafar hafði fengið neikvætt líka sem barst nokkru síðar.

-   -   -   -   -   -   -   -   -

Ég þekki konu sem var send í sóttkví fyrir einhverjum vikum og fær ekki að vita hver með covid átti í hlut, hún man ekki eftir neinum sem hefði getað smitað hana og fannst þetta afar óþægilegt. Hún hafði hitt tvær vinkonur þennan dag sem um ræðir og fór líka út í búð, með grímu, hanska og alles og hitti þar engan sem hún þekkti. Vinkonur hennar tvær sluppu alveg. Mjög skrítið.

Þannig að, ef ég greinist einhvern tíma með covid get ég kannski talið upp alls konar fólk sem mig langar að senda í sóttkví upp á grín; óvini mína, óvini vina minna og annað leiðinlegt fólk ... og það fær aldrei að vita neitt!!! Múahahahaha ...

Já, aldurinn ...

Ég er komin í frí ... það uppgötvaðist fyrir skömmu að ég hefði tekið allt of fáa daga sl. sumar, nú skyldi bætt úr því fyrir maí svo fríið rynni ekki út. Það er passað upp á mann á allan hátt í elsku vinnunni (Birtíngi).

 

 

Þegar þjóðin sat heima í samkomubanni var ákveðið að gleðja okkur gengið óvænt einn daginn og tvær sem vinna með mér óku alla leið á Skagann með dásamlega gjöf sem gladdi. Það var ekki látið bitna á mér að hafa keypt útsýni á sínum tíma hérna í svartholinu austan Grensásvegar.

 

 

EFRI MYND: Ég bað frænda minn að útbúa þessa mynd fyrir einhverjum árum. Það þyrfti kannski að breyta henni aðeins, láta síðustu myndina vera af 50plús-konu í ræktinni, eða næstsíðustu myndina, en ég á svo margar eldgamlarkjéddlínga-vinkonur, alveg eldri en fimmtugar, sem eru alltaf uppi á fjöllum.

 

 

Oft fara fríin hjá fólki í ferðalög eða slökun en hvorugt heillaði mig núna. Ég ræsti einkaþjálfarann og sjálfa mig úr covid-letidái og stefni að því að fara reglulega í ræktina næstu vikur (og auðvitað mánuði/ár). Það skortir hreyfingu hér á bæ. Gott samt að hafa stigana, himnaríki er á 3,5. hæð.

 

 

Nú er ég búin að uppgötva að mér leiðast gönguferðir hrottalega mikið, hélt (var sagt) frá unglingsárum að það væri leti, en nei, oft fæ ég í bakið við að ganga út í búð en eftir ræktardugnað gæti það breyst. Þá verður þetta með leiðindin endurskoðað.

 

Fyrir mörgum árum reyndi ég að fara í skokkhóp hér við Langasandinn. Ég var svo innilega langlélegust að það var ekki fyndið (það var fyndið). Veit samt ekki hvernig hefði farið ef ég hefði ekki lent í hálfgerðu íþróttaslysi í fyrsta eða öðrum tímanum. Ég kunni sem sagt ekki að teygja, gerði það of hratt og harkalega, svo þegar þær sem stjórnuðu sögðu rólega: „Og ... skipta um fót,“ var ég búin með tíu sinnum hægri, tíu sinnum vinstri og aftur tíu sinnum hægri ... nánast sleit hásin og fann fyrir þessu í nokkur ár. Ég var í skvassi um hríð og blés ekki úr nös í 45 mín. samfleytt og hefði auðvitað átt að halda þar áfram eftir lungnabólguna miklu 1991. Þá hefði ég ekki verið langlélegust í skokkhópnum.

 

NEÐRI MYND, tekin rétt áðan: Út um eldhúsgluggann sést í Akrafjallið og ræktina mína sem er aftan við rauða íþróttabraggann og samföst honum og öllu þarna, líka sundlauginni. Ég dustaði rykið af heklunálinni og heklaði kappa fyrir gluggann, stuttan því maður leyfir engu að skyggja á hvorki Akrafjallið né Esjuna sem grillir aðeins í hægra megin. Já, Skagamenn eiga líka í Esjunni og Skarðsheiði.

 

 

Ein vinkona mín hefur ráðlagt mér að fá mér íbúð á jarðhæð ... vegna meints aldurs míns ... en önnur vinkona (sjúkraþjálfari en samt ágæt) myndi aldrei samþykkja það því stigahlaupin eru ómetanleg fyrir heilsuna og forða mér frá því að leggjast í kör. Ég er ekki móðguð út í hina vinkonu mína fyrir að gefa í skyn að síðasti söludagur á mér nálgist - hvernig væri það hægt eftir að hafa nýlega fengið spurninguna: „Gurrí, var Akrafjallið til þegar þú varst lítil?“ 

Leyndardómur og aukið óttaleysi

Sumir í klikkaðri tiltekt, t.d. fyrir barnaafmæli, henda ýmsu inn í bakaraofn eða uppþvottavél - sem á annars ekki að vera þar. Þegar síðustu afmælisgestirnir fóru í gær dreif ég í að gera allt fínt. Mér til mikillar furðu var uppþvottavélin þegar komin í gang. Ég á hjálplega vini og vandamenn, en held að þau hefðu sennilega flest sett leirtauið í vélína áður. 

 

Þetta verður bara einn af leyndardómum lífsins og ég er þakklát fyrir að hafa ekki falið páskaegg fóstursonarins og mitt í uppþvottavélinni ... enda engin klikkuð tiltekt, ekki lengur, ekki eftir að hver hlutur eignaðist sinn stað, svona næstum, ég er að verða komin þangað. Einhver hefur rekið rassinn í takkana - þarf ekki meira á sumum nútímalegum tækjum. Ég sakna handsnúnu uppþvottavélanna ...

 

Svo mætti halda að ég hafi farið í áfallameðferð því jarðskjálftarnir eru nánast hættir að skelfa og ég fljót að gleyma. Ég var t.d. á ganginum, á leið inn í eldhús um hálftólf í morgun og heyrði undarleg hljóð frá stofuskápnum með öllum kristalnum ... (mínus bollunum tveimur úr mávastellinu sem ég er búin að pakka niður) hurðirnar skelltust með heilmiklum hljóðum. Ahhh, aldeilis læti í veðrinu, hugsaði ég og greindin skein úr augum mínum, ég lokaði norðurglugga (það er sv-átt) og skellirnir hættu. Svo sá ég að það hafi komið skjálfti upp á rúmlega fjóra!

 

Neðri myndin er af bestu jarðskjálftamælum heimilisins; Mosa og lampanum (úr Pier, minnir mig). Annar hristist í glugganum, hinn hleypur strax undir rúm þegar fer að skjálfa. 

Skjálftariða í barnaafmæli

Ég sýndi ótrúlega dirfsku, fannst mér, þegar ég fór í sturtu kl. rúmlega 12 á hádegi í dag. Hélt að væri betra að fara eftir mynstrinu, bíða eftir skjálfta kannski kl. 10 eða 11 og nota rólega tímann inn á milli til að baðast. Ég hef aldrei í lífinu verið sneggri. Bleyta, sápa, skola, út, þurrka, klæða og líta á klukkuna, alls 4 mínútur

 

Hér við skrifborðið nota ég lampa sem skjálftamæli, hann er í glugganum og ruggar þegar svo ber undir, þegar mér finnst skjálfa og ég stífna upp, nægir að horfa á hann til að vita hvort þetta var í höfðinu á mér eður ei. Ég er með skjálftariðu, finnst allt vagga en lampinn samþykkir það ekki og ekkert glamrar í skápunum.

 

Hér í himnaríki er að verða afmælisfínt - ég er svo mikil lúxusgella (mikið að gera) að ég lét veisluþjónustu gera nokkrar kökur og grænmetisbakka, að sjálfsögðu. Það er af sem áður var, þegar var bakað og sett á brauðtertur fyrir barnaafmælin - en það var vissulega í gamla daga, þegar konan var meira bak við eldavélina. Hæ, Guðni! Fóstursonurinn er að verða 17 ára núna í byrjun mars og hver að verða síðastur að kalla hann barn ... hann er hærri en ég, en samt!

 

Það eina sem ég þurfti að gera til undirbúnings var að fara með gosið (sem kom úr Einarsbúð í gær) út á svalir, brennivínið í frystinn ... (þetta verður sko alvörubarnaafmæli) og þeyta rjóma.

 

Ég þarf að ljúka við að brjóta saman þvott gærdagsins fyrir afmælið kl. 15 (vei þeim sem kemur sekúndu fyrr) og klára að ganga endanlega frá jólaskrautinu. Það stendur snyrtilega við hlið skápsins þar sem það á að vera og hefur ekki verið fyrir neinum ... hugsa sér ómennskuna.

 

 

Það besta sem maður gerir er að horfa gribbulega yfir heimilið, með gestsaugum, fjandsamlegs gests sem leitar að ryki - þannig sér maður best það sem gestir myndu annars tryllast yfir. „Hei, Gurrí, af hverju ertu með þennan kassa hérna? Ég er farin/n og tek afmælisgjöfina með!!!“ væri sannarlega ekki gaman að heyra. Jæja, hætt í bili, farin að brjóta saman restina, en vísindalegar rannsóknir myndu án efa sýna að flestum þyki frágangur þvotts allra leiðinlegasti húsverkurinn. 

P.s. Bárðarbunga er bráðfyndin.