Góðar fréttir - slæmar fréttir

Þegar fóstursonurinn kom heim seinnipartinn í gær vissi ég að hann hafði ekkert heyrt um atburði dagsins, eða að öllu hefði verið skellt í lás. Ég kallaði á hann og sagðist hafa bæði góðar fréttir og slæmar fréttir að færa.

„Það verður enginn skóli á morgun,“ byrjaði ég. „Þú ert kominn í páskafrí tveimur dögum of snemma vegna COVID-19,“ hélt ég áfram. 

Ég var svo alvarleg á svipinn að hann varð óöruggur. „Eru þetta góðu fréttirnar?“ Ég horfði hneyksluð á hann: „Nei, þetta eru slæmu fréttirnar, ég veit að þér finnst svo gaman í skólanum.“

Svo sagði ég honum góðu fréttirnar, sem hann gladdist yfir. Hann var samt svolítið ringlaður á svip og ég heyrði tautið í honum þegar hann var kominn fram: „Jess, jess, páskafrí! Ég get sofið út, frábært“

Ég veit ekki hvenær ég breyttist svona. Það er svo stutt síðan ég gladdist sjálf heilmikið yfir óvæntu fríi í skólanum í kjölfar eldgoss í Vestmannaeyjum. Hvað gerðist?

Þegar ég fékk greindarlegt komment við bloggfærslu nýlega: „OG HVAГ áttaði ég mig á því að í raun var verið að minna mig góðlátlega á að bolda sem ég hef allt of lítið gert af frá því ég hóf að skrifa á nýjan leik innihaldsríkar, tilgangsmiklar og æsandi (strætóferðirnar) bloggfærslur um líf mitt sem er allt annað en hversdagslegt - já, og boldið. „OG HVAÐ MEÐ BOLDIÐ?“ 

Ég kíkti eitt augnablik á þáttinn (Bold and the Beautiful) í gær og sá að fátt hafði gerst síðan í janúar ... Aumingja Hope fær enn þá næstum því að vita að ættleidd dóttir Steffíar sé í raun dóttir aumingja Hope - en alltaf kemur eitthvað eða einhver í veg fyrir að hún fái að heyra sannleikann, held ég, það gerðist í gær og það gerðist líka síðast þegar ég kíkti. En ég lofa að bæta mig. Horfi kannski í dag eða á morgun og gef skýrslu. 

MYNDIN er af (f.v.) Hope, Liam og Steffí. Liam var giftur Steffí og hún ólétt. Samt tók hún til öryggis faðernispróf af því að hún hafði lent í að sofa hjá tengdapabba (Bill) en Liam átti nú barnið. Verst að hann sá faðernisprófið óvart sem eyðilagði hjónabandið og hann fór til gömlu kærustunnar Hope og giftist henni eftir að hafa gert hana ólétta. Hann er frábær faðir og hlakkar til að eignast aðra dóttur. Barnið fæðist þar sem Hope er alein (Liam seinkaði) en læknirinn sem tekur á móti barninu er spilasjúklingur og búið að hóta honum því að drepa dóttur hans, hann rænir barninu og „selur“ mömmu Steffíar, Taylor, geðlækninum með varirnar, það, en hún hafði verið að svipast um eftir barni sem Steffí dóttir hennar gæti ættleitt svo dótturdóttirin gæti alist upp með systkini. Væn fjárhæð átti að fara til móðurinnar sem gæfi barnið en auðvitað hirti staurblankur læknirinn peninginn. Sú sem fæddi andvana barnið sem er notað til að sannfæra Hope, er fengin til að þykjast „gefa“ Steffí barn Hope og Liams ... þannig að nú alast upp litlar hálfsystur án þess að nokkur viti nema læknirinn, dóttir læknisins og konan sem þóttist vera móðirin sem gaf barn sitt. Hope laðast óeðlilega mikið að barninu sem hún á í raun. Sennilega þurfum við að bíða fram í maí með að þetta komist upp. Mögulega maí á næsta ári.  

Legg svo á og mæli um ...

Skrapp með vinkonu í Húsasmiðjuna til að kaupa snaga. Held að þessir snagar séu það eina sem vantar í himnaríki, snagar til að festa bak við hurðina á herberginu mínu. Þar gæti baðsloppurinn hangið og peysur sem ég hef verið í vandræðum með, ekki óhreinar en ekki hæfar til að fara inn í skáp því ég hef kannski gengið í þeim einu sinni og fáránlegt að þvo ... æ, þið skiljið.

Verkefnið Allt á sínum stað er stundum flókið en snagarnir munu bjarga miklu. Svo er ég með stórt kisubúr og annað lítið sem ég þarf að finna stað fyrir - og mig vantar meira veggpláss fyrir myndir. Hlýt að finna út úr því á næstu mánuðum/árum. Fyrst það tók mig rúmlega hálft ár að átta mig á því að sniðugt væri að hafa snaga þarna. Sem var í gær. Rétt áður en smiðirnir koma sem er dásamleg tilviljun!

Vinkona mín stakk upp á að kaupa snaga sem eru hreinlega settir á hurðina sjálfa (sjá mynd) engir naglar eða skrúfur, en slíkt fékkst því miður ekki. Ég er nú samt ánægð með snagana sem ég fann (með góðri hjálp starfsfólksins) og keypti. Hurðarsnagarnir góðu fást í IKEA, búð sem er staðsett einhvers staðar í svartholinu fyrir utan Akranes.

Þegar ég var loks búin að herða upp hugann og athuga með hægindastól hjá Húsgagnahöllinni og safna í nokkra mánuði, kom í ljós að sá sem mér fannst svo flottur er uppseldur - ég er á biðlista fyrir næstu sendingu en með þeim fyrirvara að ég fái að máta fyrst. Er með svo langa fætur (eins og fyrirsæta) að ég nenni ekki ekki lágum stólum eða sófum, grunar að þessi sé of lágur. Það fást hrottalega flottir sófar þarna líka og ég var næstum búin að panta einn og fá hann heimsendan. En - mér fannst skynsamlegt að máta - sem ég gerði í næstu bæjarferð og hann reyndist of lágur og of mjúkur, og því óþægilegur. Skrambans. Gamli sófinn verður að duga alveg þangað til ég finn hinn eina rétta.

--- 

Ég er búin að kaupa páskaeggin og fela egg drengsins. Fyrr í dag skemmti ég mér við að búa til vísbendingar. Ég veit núna að það að fela egg er ekki endilega skemmtun fyrir börnin. Múaha! Að sjálfsögðu verða slíkar páska-pyntingar á heimilinu ... lífið er ekki dans á rósum og drengurinn þarf að læra það.

Mamma spillti okkur systkinunum svakalega mikið með eftirlæti á páskadag og laumaði páskaeggi á náttborðið hjá okkur kvöldinu áður - sem þýddi að morgunverður páskadags var ansi spennandi en ekki sérlega hollur. 

--- 

Það verða sennilega algjör rólegheit hér á bæ um páskana, ekkert planað nema bara sofa, borða, horfa á sjónvarpið, borða páskaegg, lesa, vona að einhver bjóði okkur í mat, sofa, lesa, að einhver í „páskaegginu mínu“ komi í kaffi o.s.frv.. Sóttvarnarlæknir stjórnar tilveru minni sem þýðir að ég held áfram lifa mínu lífi eins og venjulega ...

Vonandi náum við að kæfa fjórðu bylgjuna í fæðingu. Legg ég svo á og mæli um, eins og segir í hinni góðu bók Búkollu.

Stórsyndug kaffidrykkjukona

Smiðirnir mínir ætluðu að koma í þessari viku en sögðu reyndar ekki hvaða ár. Ég bíð bara róleg en gleðst yfir að hafa ekki rifið allt úr hillum í stofunni, hillum sem þeir ætla að festa við vegginn - til jarðskjálftaöryggis. Treysti engu þegar kemur að náttúruöflunum. Vikan er svo sem ung, þriðjudagurinn rétt nýbúinn.

Vinkona mín kom í kaffi til mín í dag (við báðar í fríi) og var ansi hreint stolt af sjálfri sér. Henni leið eins og hún hefði eignast barnabarn, sagði hún. Hún leitaði að mynd í símanum sínum, rétti mér hann og þar mátti sjá gullfallegt ... súrdeigsbrauð sem hún hafði gert frá grunni! Hún hafði verið svo viss um að brauðið misheppnaðist að það gerði hana helmingi stoltari. Svo var það líka ansi gott á bragðið. Ég hef prófað ýmislegt í eldhúsinu eftir að ég fékk bæði nýja og almennilega eldavél og ofn, en ég held að ég nenni ekki að gera súrdeigsbrauð, samt er það svooo gott. Þessi vinkona ætlar að fara að skoða gosið fljótlega, hún er þaulvön göngumanneskja og enginn glanni. Sonur hennar fer með þyrlu á gosstöðvarnar - það myndi ég líka gera. 

Hér var haldinn aðalfundur húsfélagsins seinnipartinn í dag og vegna hans var ég helmingi glaðari yfir því að hafa ekki rifið allt úr hillum um helgina. Frétti að prestur hefði keypt íbúðina sem var til sölu á annarri hæð. „Okkur veitir ekki af,“ sagði einn nágranni minn og horfði á mig eins og ég væri stórsyndug kaffidrykkjukona. Annars á ég ansi hreint góða granna - mun alltaf (og kisurnar mínar) sakna Hildar sem flutti héðan í fyrra. Og mun líka sakna hjónanna sem eru að flytja út nú um helgina, alla leið til Akureyrar. Það ætti að banna góðum grönnum að flytja burt!

Ég var að klára að pikka inn fundargerðina og missti alveg af því að það sást í gosið héðan frá Akranesi! Fékk skilaboð á Facebook-vegginn minn: „Slökktu nú ljósið og farðu að horfa á eldgos.“ Viðkomandi hefur séð til mín þar sem ég sat við tölvuna við gluggann. Ég sá skilaboðin tæpum klukkutíma síðar. Besta útsýnið er á RÚV 2 en samt gaman að sjá bjarmann.

MYNDIN: Elsku vinkona mín, Anna Ólafsdóttir Björnsson, býr á Álftanesi og sá svona ótrúlega vel til gossins þaðan! Hún tók þessa mynd fyrr í kvöld. Hún tekur ekki bara flottar myndir, heldur skrifaði hún dæmalaust skemmtilegan krimma sem kom út í janúar, Mannavillt heitir bókin sem ég mæli hástöfum með. Bókin er skemmtilega öðruvísi og dásamlegur laumuhúmor í henni.  

Harry og hringurinn dýri

Ég legg til nafnið Andvökuhraun - það skýrir sig sjálft. Sat með tveimur bráðskemmtilegum konum frá Grindavík í fermingarveislu um helgina. Spennandi en hrollvekjandi lýsingar af því að eiga jafnvel von á gosi við bæjardyrnar og fá stóra skjálfta með upptök sín örstutt frá. Og mjög oft andvaka - eins og ég og margir sem biðu stundum fram á nótt til að fá skjálftann sinn og gátu þá farið að sofa.

(Eins og sést á myndinni skrapp ég eitt kvöldið á inniskónum og peysunni á gosstöðvarnar - en mundi eftir húfu.)

Hefði sennilega ekki hitt þessar skemmtilegu konur, ekki mætt í veisluna, ef yfirvöld hefðu gefið upp í fréttum í hádeginu á sunnudaginn hvað hefði í raun gengið á um helgina varðandi smit, m.a. í fermingarveislum. Ég hlæ kuldalega og harðneskjulega innra með mér þegar ég hugsa um spjallið þarna í veislunni, alla bjartsýnina, um hvað allt væri orðið gott í þessum málum, hvað sumarið yrði mikið æði, bara engin smit. Einmitt. Beiskj, beiskj.

Ég er mjög heilbrigð, hætti að auki að reykja fyrir bráðum ári og það allt, en mig langar allllls ekki að fá þetta ógeð - sem sumir kalla nú samt smáflensu: vopn í baráttu Bill Gates til að ná að bólusetja alla heimsbyggðina með staðsetingarbúnaði. Katrín Jakobs flækt í þetta líka og öll ríkisstjórnin okkar ... Ofsalega verður gaman hjá Bill Gates að fylgjast með öllum í heiminum. „Þarna er John að fara í Walmart, já, Gurrí uppi á Íslandi að fara í ræktina, Anna bara heima í þetta góðu veðri. Mikið er þetta gaman.“ Já, svo auðvitað græðir hann ofboðslega á bóluefninu. Var ekki Dolly evil Parton flækt í þetta líka? 

 

Nú eru fréttir af bresku konungsfjölskyldunni orðnar ögn jákvæðari. Samkvæmt einni nýlegri er Harry prins ekkert annað en dýrlingur, gjafmildur og góður bróðir ... Hann erfði dýrmætan hring eftir móður sína, Díönu prinsessu, algjört góss, og þegar Vilhjálmur var kominn á biðilsbuxurnar, alveg að fara að biðja Katrínar á hnjánum, bauð Harry honum að fá þennan fína hring Díönu, hann mætti bara eiga hann! Kannski varð þessi hringur svo til þess að Katrín sagði já! Nógu lengi hafði hún hugsað sig um.

Af hverju eru Íslendingar svona allt öðruvísi? Það hefur aldrei neinn kropið niður og beðið mín, hvað þá með hring í hönd. Ég hef alltaf þurft að kaupa mína hringa sjálf. Skástu bónorðin hafa komið bréfleiðis í ljóðaformi sem er alveg flott fyrst en verður leiðigjarnt þegar ljóðin eru bara þýddir textar úr dægurlögum. Já, eða: „Þetta var skemmtileg og rómantísk bíómynd sem við sáum hér í Stjörnubíói, en hvernig væri að við létum pússa okkur saman, Guðríður mín? Ég svara alltaf: „Hei, við vorum að kynnast, rólegur, kúreki!“ (Ekkert að þakka, Bríet.)

Ég þori reyndar ekki á Tinder vegna klaufaskapar míns í tölvu- og símamálum (Hver pókar óvart látinn mann á Facebook þegar dóttir hans er að búa til minningarsíðu um hann? Ég.). Ég myndi svo innilega óvart henda prinsum og hertogum á brott af síðunni og samþykkja alls konar froska ... en ég hef svo sem slakað á kröfunum eftir sextugt. 

 

Gömul vinkona fór tvisvar eða þrisvar á stefnumót með mönnum sem hún hafði kynnst á einkamal.is. Síðasta deitið var með manni sem vildi endilega fá hana með í bíltúr þar sem þau gætu spjallað saman og kynnst. Hún samþykkti það, hann hafði virkað ósköp vinalegur í spjallinu á netinu en þau höfðu aldrei hist í eigin persónu. Svona „ísbíltúr“ hljómaði bara vel, fannst henni. 

Hann mætti stundvíslega fyrir utan hjá henni, myndarmaður með fallegt bros og blik í augum. Vinkona mín settist inn og svo var ekið af stað. Maðurinn fór að tala um leið og hann ók af stað, tala um guð og Jesú, og notaði hverja einustu mínútu vel svo hún komst ekki að. Til að ekkert truflaði var hvergi stoppað til að kaupa ís eða eitthvað að drekka sem hefði gert þetta léttbærara. Í hátt í tvo klukkutíma mátti hún hlusta á þetta og var eiginlega of smeyk til að biðja hann um að skutla sér heim strax, blikið í augum hans var orðið að undarlegum glampa og brosið ekki lengur jafnfallegt. Ekkert hafði bent til þess að maðurinn væri svona ... sérstakur. Loks var hann orðinn nógu þreyttur í talfærunum til að hún kæmist að og þá bað hún hann að skutla sér heim. Hún væri orðin „þreytt“.

„Eigum við ekki að hittast aftur?“ spurði hann glaðlega í kveðjuskyni þegar hún var að fara út úr bílnum.

„Nei.“

Hvítar lygar

Stundum finnst mér alveg réttlætanlegt að plata svolítið ef það er nógu saklaust. Það gerir til dæmis hálfan desember mun auðveldari hjá mörgum foreldrum, say no more.

 

 

Það var kannski á mörkunum þegar börnum var hótað hræðilegum afleiðingum ef þau höguðu sér ekki vel, en það var algengt á þessum tíma. Eins og þegar mamma hótaði mér því að senda mig í Villingaholt til BRODDA þegar ég var óþæg. Pabbi hafði verið óhæfur í að flengja úr okkur óþekkt áður en þau skildu, það varð að finna eitthvað hræðilegt.

Ég sá nú samt fljótt í gegnum þetta hjá mömmu þótt ég viðraði efasemdir mínar ekki upphátt, það gat enginn staður heitið Villingaholt!

  

Í fyrra tók ég saman nokkrar svaðalegar „lygasögur“ fyrir Vikuna, margar komu úr eigin æsku. Eins og þetta með poppkornið, að ef maður borðaði of mikið af því yrði að taka úr manni botnlangann. Enn í dag borða ég eiginlega bara popp þegar ég fer í bíó, sem er allt of sjaldan.

 

Ég var auðvitað afar klár krakki og fann það út alveg sjálf að það sem orsakaði öldugang í sjónum væri seltan. Jú, sjórinn væri nú bara venjulegt vatn með salti í. Til að sanna þetta gerði ég tilraun. Ég fyllti baðvaskinn af vatni og hellti salti út í ... og svo meira salti, alveg þar til baukurinn tæmdist. Ég beið milli vonar og ótta en mikil urðu nú samt vonbrigðin þegar engar komu öldurnar. Sennilega í fyrsta sinn sem ekki var til salt út í grautinn á æskuheimili mínu.

 

Mér var harðbannað að benda á flugvélar á flugi, þá myndu þær hrapa - og ef ég dræpi járnsmið (skordýrið) myndi sjómaður drukkna.

 

Ég var þess fullviss að allur matur sem ég borðaði safnaðist upp, frá fótum og smám saman upp líkamann. Þegar hann næði upp í háls myndi ég deyja. Eins og með saltan sjóinn komst ég alveg sjálf að þessari gáfulegu niðurstöðu um líf og dauða. Var reyndar ansi ung þegar þetta var. Segið svo að börn hugsi ekki.

 

Sennilega var ég um það bil sex ára þegar mamma sagði mér að allar konur færu í reiðtúr í hverjum mánuði til að þær gætu eignast börn. Þær þyrftu að vera með bindi, svona dömubindi. Ég hét mér því að eignast aldrei börn, var svolítið hrædd við hesta.

 

Og vinkona mín sagði mér þessa sögu: „Ég man ekki eftir neinu sérstöku nema þá helst lækninum sem reyndi að telja mér trú um að ég væri með rauða hunda. Ég var lasin og fannst hann reyna að gera lítið úr veikindum mínum. Ég átti ekki neina hunda.“ 

Af daðri og lauslæti

Ekki dettur mér í hug að segja eitthvað ljótt um þetta fallega gos en það hefði samt mátt hefjast í betra veðri, t.d. á heiðskíru kvöldi.

Þá hefði bjarminn sést alla leiðina upp á Skaga. Ég sá fjölmarga bíla hér við Langasand í gærkvöldi, fólk í leit að gosbjarma en án árangurs.

 

Í gærkvöldi, eftir miðnætti reyndar, stóð ég sjálfa mig að því að vera með kveikt á útvarpi OG sjónvarpi ásamt því að fylgjast með fréttum af eldgosinu í tölvunni, á netinu.

Þegar RÚV slúttaði sínum fréttum, slökkti ég á öllu og fór að lesa spennandi krimma. Hugsa að ég hefði sofið í stól við gluggann hér áður fyrr, alla vega ef veðrið hefði verið skárra, og með kíki í hönd, álpoka til taks, áttavita, landakort og nesti. Að fara að gosstöðvunum heillar mig ekki, fyrst ég er ekki fréttamaður eða skjálftafræðingur, strætó gengur heldur ekki til Grindavíkur, hvað þá að Fagradalsfjalli.

Ég er ekki týpan til að ganga mikið, hvað þá úti á landi þar sem t.d. lúsmý, geitungar, eldgos, mannýg naut og annað slíkt getur ógnað andlegri eða líkamlegri heilsu manns.

 

Það náðist af mér einstök mynd þegar ég fór í fyrsta skipti á ævinni til Þingvalla og gekk ögn um svæðið. Hef farið tvisvar síðan. Þarna átti ég þrítugsafmæli. Vinkonurnar ákváðu að koma mér á óvart og sjanghæjuðu mig til Þingvalla, áttuðu sig sennilega ekki á því að mér fannst viss stíll yfir því að hafa aldrei komið þangað. Það er ekki jafnmikill stíll yfir því að hafa aldrei svamlað í Bláa lóninu sem ég mun aldrei gera, bæði vegna verðlagningar þar og strætóleysis. Ég fór út í Flatey á Skjálfanda fimm ára, að heimsækja afa og ömmu, svo ekki er hægt að segja að ég hafi ekkert ferðast.

Við fengum okkur heitt súkkulaði og ristað brauð í morgunverð á Þingvöllum. Hótelstýran (Auja) hafði haft veður af því að hér væri stórafmæli í gangi og færði okkur kampavín í boði hússins.

Á þessari sérstöku mynd á óvenjulegum stað fyrir mig og í þokkabót með brennivín í fanginu, virðist ég afslöppuð og kát en ég var pínku stressuð því ég átti von á fjölda manns um fjögurleytið.

Kampavín er sko alls ekki vont, ég forðast það samt, það vekur upp daðurdrósina í mér, nánast lauslæti - siðprúðar kerlur af Skaganum verða að gæta að orðspori sínu. Ég sagði t.d. bara einn brandara allan tímann á meðan verið að gera upp íbúðina mína, eitthvað um að allir þyrftu að eiga einn smið / pípara / rafvirkja ... eitthvað í þeim dúr, ég bað þeirra sannarlega ekki en samt stirðnuðu þeir upp og héldu sjálfsagt að ég væri að daðra. Þeir mega eiga það að þeir hlupu ekki öskrandi út. Sjaldan hefur jafnlélegur brandari fallið í jafngrýttan jarðveg. Eins gott að ég var ekki búin að drekka kampavín.

 

Nú eru allar fréttir um gosið, auðvitað, eins og á síðasta ári þegar allar fréttir voru um COVID-19 á einn eða annan hátt.

Það var alltaf góð tilbreyting þegar frétt um eitthvað allt annað birtist í fjölmiðlum.

---

Dagurinn í dag hefur farið svolítið í tiltekt og þrif, enda allt komið í rúst því ég gat fátt gert á meðan ég var að drepast úr harðsperrum eftir síðasta tíma. Þjálfarinn minn finnur nýja og nýja vöðva til að þjálfa í hvert skipti, vöðva sem ég vissi ekki af ... en í alvöru talað, ég finn gífurlega mikinn mun á mér eftir að ég byrjaði, ég stökk eins og léttfætt hind upp stigana heima í gær - þrátt fyrir að vera enn með harðsperrur. Viljinn er líka meiri til að gera hlutina ... eftir að ég fór að taka vítamín af fullri alvöru. Ég held að ég hafi þjáðst af vítamínskorti (forðast meira að segja sólina á sumrin) í nokkra áratugi - eins og sjálfsagt stór hluti Íslendinga. Mæli með vítamíni sem fæst í spreyformi.

Guðríður almáttugur

Mér líður eins og ég sé komin á bíl, ég gat skroppið til Reykjavíkur eftir hádegi í dag, erindast sem þurfti og var svo komin heim um hálfsexleytið. Það þurfti þó tvo bílandi ættingja í bænum til að það gengi upp.

Hilda sótti okkur í Mjóddina - ég keypti áður en hún kom bévítans strætómiðana sem ég hef reynt vikum saman að gera þótt ekki sé enn hægt að fá kvittun á kennitölu. Ég siga bara endurskoðandanum mínum á Strætó bs - eða löggunni, þetta getur ekki verið löglegt. ;)

 

 

Við fengum okkur kaffi í Kaffitári sem er iðulega fyrsta verk í hverri bæjarferð. Ögn seinna komst Davíð frændi með okkur í Elko. Fóstursonurinn er forríkur, nýbúinn að eiga afmæli og búinn að ákveða hvað hann langaði í. Okkur tókst að kaupa það sem þurfti hratt og örugglega.

Drenginn vantaði útvarp, langaði í eins tæki og ég keypti nýlega í eldhúsið og handa mömmu. Ég keypti mér að auki annað tæki inn í svefnherbergi/vinnuherbergi mitt í dag. Það er of mikið sjokk sí og æ að kveikja á sjónvarpinu þar, finna rás 11 og lenda á umræðum á Alþingi þegar mann langar bara að hlusta á fréttir og fína músík á Rás 2. Stráksa vantaði líka heyrnartól - en þráðlaus fjarstýring fyrir PS4 var uppseld og hafði verið mánuðum saman. Hann spurði að gamni hvort PS5-tölvan væri líka uppseld og starfsmaðurinn táraðist, sagði að þær tölvur hefðu aldrei komið í búðina, heldur væru seldar eftir biðlistum i gegnum netverslunina.

 

 

Í stað þess að fara næst í KFC í Kópavogi þar sem uppáhaldsmatur drengsins fæst, skutlaði Davíð okkur alla leið í KFC í Mosó. Við gætum fengið okkur máltíð þar og tekið strætó heim eftir klukkutíma en strætó stoppar einmitt í Háholti. 

Stundum er ég svo klár að það er ekki fyndið. Við stráksi pöntuðum eitthvað gott og þegar spurningin: „Borða hér eða taka með?“ var borin upp svaraði ég: „Taka með!“ Það tók í alvöru bara eina eða tvær mínútur að búa þetta til (það var lítið að gera upp úr hálffimm) og ég sagði undrandi drengnum að hlaupa með mér út bakdyramegin og út á stoppistöð. Skagastrætó (leið 57) kom í Háholtið tveimur mínútum seinna, hræðileg föstudagsumferðin bjargaði okkur sem sagt heim klukkutíma fyrr en ella. Davíð komst aðeins hraðar áfram en strætó.

Það er ekki hægt að hanga yfir einni kjúklingavefju í klukkutíma og lenda svo á fullum Akureyrarvagninum sem hefði komið klukkutíma seinna (17.30 frá Mjódd). Við heimkomu fóru vefjurnar inn í ofn á 100°C vafðar í álpappír og verða snæddar með bestu lyst þegar hungrið fer að sverfa að sem er sirka núna.

 

Elskan hún Jóna strætóvinkona var þarna og sat fyrir framan mig. Hún er týpan sem sagði eitt sinn: „Hva, áttu ekki lopapeysu? Kauptu lopa og komdu honum til mín, ég prjóna á þig!“ Hún gerði það á sínum tíma og líka á son minn. Meira yndið. Hún er fullbólusett, tjáði hún mér, enda ein af framlínustarfsfólkinu.

 

 

Ekki nóg með það. Um daginn, hér á þessu bloggi, bað ég þá sem hafa sambönd í neðra að gefa okkur sem búum suðvestanlands langa pásu frá jarðskjálftum. Og það hægði nánast strax á kvikuflæðinu. Nú fer ég kurteislega fram á að Janssens-bóluefnið verði allsráðandi þegar kemur að mér og öðru sprautuhræddu fólki sem kýs að fá bara eina sprautu. Og að það verði friður á jörðu.

Ekki skrítið að ég sé stundum kölluð Guðríður almáttugur.     

Janssen, já, takk

Það urðu smávegis læti í Bónushúsinu í morgun, (Apóteks Vesturlands-húsinu, Classic-hárstofu-húsinu o.s.frv.) eftir að Anna Júlía hafði haft hendur í hári mínu og litað augabrúnir og augnhár (eða framkallað mig). Hún brá á það ráð að lauma mér út bakdyramegin. Svo kom í ljós að lætin tengdust mér ekki á nokkurn hátt eða aðdáun Skagakarla, þetta var bara bónvélin frammi. En ég náði nú samt strætó niður á Akratorg með því að hlaupa.

---

MYNDIN hér til hliðar sem ég hafði mikið fyrir að nálgast, sannar mál mitt um að mikið fjör hafi ríkt á Akratorgi um síðustu helgi, að Herra Hnetusmjör hafi mætt á Skagann og ég hafi dansað við frábæra tónlist hans og að yndislega Akranes sé til. Og að sjálfsögðu fer þessi mynd beint inn í albúmið Gurrí og fræga fólkið sem er að finna á Facebook.

---

Fyrst fór ég með úrið mitt gamla og góða í viðgerð en Guðmundur úrsmiður hefur mjög gott lag á því. Frystihúsið (ísbúðin sem selur líka kaffi) er í sama húsi og ég var orðin kaffiþyrst. Ég hafði heyrt um sykurlausan ís þarna og fékk að smakka. Þetta var virkilega gott og verður svo sannarlega notað ef sykurpúkinn verður með vesen. Það var meira að segja til sykurlaus súkkulaðisósa. Ég stefni að því að feta mig aðeins í átt að sykurminni lífsstíl en sleppi þó ekki páskaeggi! Ég veit ekki hvernig ég á að taka því að mér var boðið í hóp á Facebook sem heitir Meðgöngufræðsla Ólafs G...

Á leiðinni heim mundi ég eftir því að mig vantaði strigaskó. Það er mjög góð þjónusta hjá Nínu (búðinni sem Dorrit elskar) svo maður lendir aldrei í því að missa lífsviljann þar inni eftir að hafa reikað um án þess að finna jafnvel það sem er fyrir framan nefið á manni. „Stigaskó, takk,“ sagði ég. Hviss, bang! Þetta tók sjö mínútur - með mátun. Mæli samt ekki endilega með því að kaupa sér skó þegar maður er að drepast úr harðsperrum.

Eins og þetta hafi ekki verið nóg ... ögn nær heimili mínu hrasaði ég um fiskbúðina, mundi að drengurinn er vitlaus í kornflexþorskbita svo ég keypti slíka í kvöldmatinn með besta rúgbrauði landsins og grænmetisblöndu. Bara inn í ofn og elda, ekkert vesen. Þá var það bókabúðin næst en þangað sótti ég mér Fyrsta málið og Dulmál Katharinu, minna mátti það ekki vera. Og plastumslög fyrir bókhaldið sem auðveldar elsku Hildu að bjarga mér árlega fyrir framtalsskil.

Íslandsbanki skipti síðan fyrir mig síðasta stóra seðlinum (ég tók út smávegis öryggis-covid-pening í fyrra, (nei, ég fór auðvitað ekki í Vougue, aldrei með seðla, aldrei). Arion er ekki lengur með útibú á Akranesi svo bankinn fer alveg að missa mig til annars banka sem er hér.

Síðasta stopp var Flamingo, sýrlenski skyndibitastaðurinn dásamlegi, og þótt ég sé ekki vön því að borða tvær heitar máltíðir á dag fékk ég mér kjúklingarétt. Þarna inni sat elskan hún Ástrós, þjálfarinn minn. Ég sagði henni farir mínar mjög sléttar þrátt fyrir hrottalegar harðsperrur sem hún hafði spáð - meðal annars fékk hún að vita allt um sykurlausa ísinn og sykurlausu íssósuna sem gladdi hana mjög.

---

Ég heyrði nafnið Margrét Rán í útvarpinu eftir að ég kom heim. Það vakti ákveðin hugrenningatengsl og ætti að gera hjá bókaormum á mínum aldri. Ekki satt?

 

Mikið vona ég að aldurinn vinni vel með mér - að Janssen-bóluefnið verði í notkun þegar loks kemur að mér í bólusetningu. Ég er nánast orðin sprautuhrædd eftir að hafa horft á sjónvarpsfréttir síðustu mánuði þar sem fólk er iðulega sprautað nokkrum sinnum í hverjum fréttatíma, samt loka ég alltaf augunum. Legg til að notaðar verði krúttlegar hvolpa- og kettlingamyndir í staðinn ... eða bara hvað sem er annað en bólusetning í aksjón.

Janssen-bóluefnið er ekki bara langódýrast, heldur þarf bara eina sprautu af því, og virknin mjög góð. Skilst að mikið magn af því komi til Íslands, svo maður má vona. Bólusetning fer fram í hinum enda bæjarins svo ég sendi bólu-yfirvöldum hugskeyti um að ég fái Janssen og að auki tíma eftir hádegi. Innanbæjarstrætó tekur nefnilega alltaf síestu á morgnana, hvíldarstund eftir að flestir eru komnir í skóla og vinnu en gleymir alveg að gera ráð fyrir bólusetningum bíllausra, klippingu og slíku ... svo lífi mínu á Akranesi sem ekki er í göngufæri, er stjórnað af tímatöflu strætós.  

Vannýtta auðlindin ég

Ég veit að það á ekki að monta sig en ... Eftir hrottalega erfiða (æðislega) æfingu í ræktinni gerði ég mér lítið fyrir og breytti herbergi fóstursonarins. Með hans leyfi færði ég rúmið sem var undir glugganum svo nú er auðveldara að opna út, hillurnar fóru við vegginn til hægri og nær glugga, voru við veggnum á móti. Bið smiðina að veggfesta hillurnar hans um leið og þær í stofunni, og set kennaratyggjó undir alla muni. Síðan myndin var tekin hef ég fært eitthvað af bókum neðar í hillurnar - og drengurinn neitaði að hafa blóm á skrifborðinu.

Ég hafði vit á því að borða um hálfsexleytið, stráksi ekki í mat, síðan lagðist ég ofan á rúmfötin í rúminu mínu og hreyfði mig ekki næstu fjóra klukkutímana - í íbúfenvímu. Bakið á mér er ekki gert fyrir svona vesen.

-----

Þegar ég flutti í bæinn 13 ára gömul lét ég vinkonuleysi fyrstu mánuðina ekki hefta mig frá því að gera eitthvað skemmtilegt. Ég kom mér í handbolta þótt ég hafi aldrei spilað hann, skammt frá Bollagötunni (Hlíðarenda), ég var að kanna hverfið þegar ég spurði hvort ég mætti kannski vera með.

Það reyndist erfitt að komast inn í hópinn, ekki einu sinni þótt ég hafi varið öll mörk í fyrri hálfleik í einni keppninni ... ég var líka feimin og hafði mig lítið í frammi. Hlíðaskólastelpurnar héldu þétt saman, ekki þó gegn mér, Austurbæjarskólastelpunni, og Valur missti þannig án efa af stórkostlegri markkonu.

Fyrstu páskana voru haldnir afar spennandi tónleikar í Tónabæ, Hallgrímur hvað? hétu þeir - og ég fór þangað ein (engin vinkona komst með) sem var mjög erfitt en mig langaði bara of mikið til að láta það fæla mig frá. Nokkrum dögum seinna þegar mamma opnaði Morgunblaðið blasti við henni mynd af dótturinni, eins gott að ég hafði sagt henni hvert ég var að fara ... Þarna var ég sennilega komin í Álafossúlpu, farin að safna hippahári og hlusta á tónlistina hennar Míu systur og koma mér jafnframt upp eigin hljómsveitum til að dýrka og dá.

Ég reyndi vissulega að eignast vinkonu, hafði samband við stelpu sem ég hafði kynnst í sveitinni um sumarið. Hún kenndi mér á strætó (hvað væri hallærislegt og hvað ekki) sem kom sér vel, eins og að hringja aldrei bjöllunni þegar maður ætlaði út t.d. á Hlemmi, því strætó stoppaði hvort eð er alltaf þar og þyrfti ekki að hringja. En ... þegar ég sagði við hana: „Hvar finn ég fornbókabúðir?“ starði hún á mig í forundran og svaraði: „Láttu ekki nokkra manneskju heyra þetta.“

Við vorum 13 ára skvísur og hippatískan í algleymingi, fötin  keypt í Karnabæ og Faco, líka hjá 1001 nótt á Hverfisgötu ásamt reykelsum. Mér fannst áhugi á gömlum bókum alveg passa þarna inn - en við áttum ansi fátt sameiginlegt, man ekki einu sinni hvað hún heitir. Ég fann fornbókabúðir og uppgötvaði líka Borgarbókasafnið við Þingholtsstræti og tók mínar 20 bækur þar vikulega. Það var hræðilega erfitt að ganga heim með pokann en líka langt að ganga í strætó (Lækjartorg leið 6 eða 1, eða ná nr. 1 á Njálsgötu, ég gat alveg eins gengið heim á Bollagötu. Oft átti ég ekki í strætó. En hvað leggur maður ekki á sig fyrir bækur? 

Ég þurfti að finna mér vinnu - hljómplötur þurfti að kaupa, og fór að passa fyrir The Auði Haralds. Ég er samt ekki ein af furðulegu barnapíunum hennar sem hún skrifaði um í Hvunndagshetjunni. Mér fannst hún æðisleg, góð mamma og skemmtileg, en minni eigin mömmu fannst pössunin taka of mikinn tíma frá skólanum svo ég hætti eftir örfáa mánuði.

Ætli ég hafi ekki verið 14 ára þegar ég fór að vinna í Gjafahúsinu eftir skóla og í jólafríinu. Mest var ég á Skólavörðustígnum en stöku sinnum í litlu kjallarabúðinni við Smiðjustíg (líka Gjafahúsið), rétt fyrir neðan Laugaveg.

Ég hef gott minni á tölur ... mundi fáránlegustu símanúmer því ég þurfti einu sinni að hringja í þau ... nafnnúmer mömmu og Hildu systur sem ég þuldi hjá þrumulostnum bankastjóranum þegar ég þurfti lán, á DV-árunum lærði ég öll póstnúmer. Og í Gjafahúsinu sem var ansi hreint fín gjafavöruverslun og flestir hlutir til í fleiri en einni stærð, eins og allar körfurnar, öll kertin, kunni ég utan að verðið á hverjum einasta hlut - það voru hátt í milljón hlutir til sölu þarna! Verðið límdist við heilann á mér. Og ég sem gat ekki rassgat í stærðfræði ... því var haldið að mér (og flestum konum) að karlmenn væru betri í að reikna, vér kvenfólk ættum frekar að leggja fyrir okkur tungumál ... og ég trúði þessu bulli. Náði nú samt alveg óvart einni tíu í algebru í landsprófi. 

Hvílík vannýtt auðlind sem ég var. Nýjasta tækni og vísindi kemur í veg fyrir að ég geti haldið þessu við og þau eru ansi hreint fá gemsanúmerin sem ég kann. En samt eitt og eitt.

Hirðsmiður og ofsaglaðir kettir

Hirðsmiður himnaríkis mætti í dag og fékk sæmilega langan verkefnalista í hendur. Ég þarf t.d. gólflista inn á bað, laga lista í stofu, það þarf að klára eina gardínuuppsetningu og athuga með hitt og þetta - en aðalerindið þó var að það þarf að festa hillurnar í stofunni við vegginn í öryggisskyni. Sjá mynd sem tekin var fyrir hálftíma.

Ef/þegar sá stóri kemur vil ég ekki að hillurnar hrynji með látum og einhverju þaðan af verra. Fínt að veggfesta svona þunga og háa hluti sem ekki á að færa næstu árin. Ég er þegar byrjuð að pakka niður ýmsu brothættu þar til skjálftafræðingar búast ekki lengur við stórum skjálfta, og það er að verða svolítið tómlegt í hinum enda stofunnar. Vill maður að svarti kertastjakinn eftir Guðmund frá Miðdal hrynji niður og brotni og eyðileggi parketið? Eða tiffaníslampinn fíni úr krúttlegu antíkbúðinni í La Conner, WA, USA? Helst ekki.

Það verður hellingsvinna að fá smiðina en ég ætla að vera búin að tæma allt þá - gott að vera í fríi. Bókaraðirnar eru tvöfaldar svo þetta verður alveg tvöfalt skemmtilegt. Jei!  

Ég er afar ánægð með þessa örugglega 20 ára Ikea-samstæðu sem hefur aldrei notið sín almennilega fyrr en nú, enda einingarnar loks sameinaðar. Ein var inni á baði (glerskápurinn), hinar tvær í svefnherberginu mínu, ekki einu sinni saman. 

Smiðirnir komast ekki fyrr en í næstu viku, svo ef þið hafið sambönd í neðra, vinsamlegast farið fram á sem minnsta skjálftavirkni fram að því og helst miklu, miklu lengur. Það væri fínt fyrir alla bara að fá gos, takk, til að taka þrýstinginn.

Kettirnir tóku Didda smið mjög vel en eins og mig grunaði alltaf hafa þeir saknað iðnaðarmannanna minna mikið (eins og ég þótt ég hafi verið alsæl þegar framkvæmdum lauk). Ef einn og einn iðnaðarmaður hefur skotist til að gera eitthvað viðvik (eins og rafvirkinn að laga dyrabjölluna á dögunum) eru þeir ofboðslega spenntir. Kannski þarf ég bara að fá mér mann til að hafa þá ætíð ofsaglaða, þótt ég nenni því varla fyrr en í fyrsta lagi um sjötugt, er bara of ung. Ég veit að bónorð gætu farið að hlaðast inn í kjölfar þessa pistils svo ég áskil mér hér með rétt til að taka öllum eða hafna öllum.