Afmælisveisluæfing og kökubjargvætturinn

Mér líður eins og ég hafi átt afmæli í dag og fengið fjölda fólks í heimsókn. Veitingar og fínirí. Þetta gerðist allt í dag nema ég átti ekki afmæli. Vinkona mín hélt utan um ferð Oddfellow-kvenna upp á Skaga og ég gerðist einhvers konar leiðsögukona á Skaganum, sagði þeim allt um fegurð kvenna hér, kartöflur og knattspyrnumenn. OG EKKI SÍST frá spennandi helgum einhleypra Skagamanna sem hefjast í Einarsbúð á föstudögum kl. 18 við bananastandinn. Það fer allt eftir því hvað við setjum í körfuna (ananas, agúrku, perur osfrv.) hvað gerist og hversu bilað fjörug helgin verður ... Ég held að þær hafi trúað mér því nokkrar urðu eftir við bæjarskrifstofurnar til að sækja um lögheimili á Akranesi strax í fyrramálið.

 

Við fórum í Krósk, búð á Kirkjubraut, þar sem Skagaver var í eldgamla daga, og Harðarbakarí. Þar gerðu einhverjar góð kaup á vönduðum hönnunarfatnaði. Síðan var það antíkskúrinn og eitthvað keypt þar af mæðraplöttum og kristal, sýndist mér. Svo var ferðinni heitið beinustu leið í Himnaríki. Vön kona að halda upp á stórafmæli ár hvert (nema 2020 og 2021) fékk þessar dásamlegu konur sem voru með veisluföng í farteskinu. Fínasta brauð og girnilegt kökudæmi fyrir dömur. OG ÞÆR SKILDU HELLING EFTIR og gáfu mér að auki stóran og guðdómlega fallegan blómvönd - og kampavínsflösku.

Ég hafði bent þeim (fyrr í ferðinni) á einlyfta húsið þar sem mig dreymdi að ég hefði farið inn í og gengið upp alla stigana og endað á að hitta sjálfan gvuð sem sagði mér að ég myndi deyja í hárri elli 38 ára, eignast tvíbura og að maðurinn sem ég eignaðist héti Filippus Angantýr ... og að það nafn fyndist ekki í þjóðskrá! Ég þarf eiginlega að finna þennan Filippus Angantý samt áður en ég opna flöskuna ... ég verð mjög lauslát af kampavíni.

 

Mikið voru þetta skemmtilegar konur og ég fann aðra gamla vinkonu en frú Sigríði í hópnum, elsku Heiðu mína sem ég þekkti ekki í rútunni þótt hún kallaði hátt: „Nei, er þetta ekki Guðríður almáttugur af Himnaríki?“ Ég hélt bara að ég væri orðin svona frægur bloggari. En svo var ekki, því miður. Þegar stigið var út úr rútunni hittumst við og þá þekkti ég hana auðvitað. Hún hafði ekki séð breytingarnar á Himnaríki og var voða ánægð með þær. Ísland er svo lítið að náfrænka hönnuðarins (Pálmadóttir) var í kvennahópnum. 

 

Nágrannakonan úkraínska hefur komið sér ágætlega fyrir í íbúðinni sinni, hún vildi endilega sýna mér hana og svo kíktu þau stráksi hennar upp í Himnaríki í heimsókn á eftir. Kettirnir elska þau. Furðulegt, við sáumst fyrst fyrir rúmum sólarhring en samt er eins og við höfum alltaf þekkst. Rosalega afslappað, gaman og mikið spjallað. Hún var svo yndisleg að BJARGA mér og taka eitthvað af kökudæminu, „auðvitað bjarga ég þér,“ sagði hún (með húmorinn beint úr Þingeyjarsýslu og Skagafirði) en stráksi minn (fóstursonurinn) er hrifnari af brauðmeti og ég hef því miður ekki gott af þessu sæta svo við stórgræddum báðar. Hún missti af jarðskjálftum dagsins í dag en ég fann vel þann seinni. Rétt áður en ég varð skelkuð og gargaði eins og einu sinni í fyrra, hætti þessi bara, hann var snarpur en dásamlega stuttur sem var nærgætið. Mér finnst jarðskjálftar spennandi en líka ógnvekjandi. Vona bara að kvikan finni sér útgöngu á góðum stað eins og síðast. (Myndin sýnir útsýni mitt eitt kvöldið á síðasta ári.)

 

Mér er skapi næst að senda Evrópubúum (nema Portúgal og Úkraínu) vel kæstan þorrabakka - og peysur prjónaðar úr illgirni og djöfull, eins og viss frændi (fjandi) myndi orða það. Ég er auðvitað að tala um Eurovision og þjóðir sem kunna ekki gott að meta.

Ánægð samt með vinningslagið og gengi enska lagsins. Eistneska var skemmtilegt þótt ég sé ekki hrifin af kántrí almennt, líka Holland eða Belgía (er strax farin að gleyma) og bara gaman að sitja með Ingu sinni, borða lax og njóta keppninnar.

Hef oft verið áhugasamari yfir kosningum en í gær ... á meðan Rússar (tölvuárásir) gera Trump ekki að bæjarstjóra einhvers staðar á Íslandi er ég sátt. Er ekki bara best að hafa kjörseðla hér upp á gamla mátann og handtelja svo kvikindin. Þá getur ekkert klikkað ...

Komin í hundana og Slava Ukraine

Þetta hefur verið ansi hreint spennandi dagur og viðburðaríkur. Eins og besta partí - samt missti ég af jarðskjálftanum, var of mikið á ferðinni. Stundum er það hreinlega slæmt ... 

 

Allt hófst með fyrstu kynnum okkar Parísar sem er nokkurra mánaða gamall labradorhvolpur í Nýju blokkinni, hún fæddist á æskuheimili mínu, bak við Einarsbúð, svo hún er af verulega fínum ættum. Okkur kom ógurlega vel saman, svo vel að ég ætlaði ekki að hafa mig á kjörstað sem er kominn á hlaðið hjá mér, til að vera, held ég. Enda svo sem mjög miðsvæðis - en Skagafólk sér um talninguna, eins og alltaf í bæjarstjórnarkosningum. Svo er Eurovision og við Inga ætlum að fá okkur lax og meððí í kvöldmat, erum reyndar allt of saddar eftir koss-ningakaffið. Mikið er gaman að lífið sé farið aftur í gang en ég sakna enn grímunnar (tengist hrukkum). Svo hittum við elsku Ástu í bókasafninu og ég komst í fyrsta sinn í klappfjarlægð við flotta hundinn hennar, hann Storm. 

 

Yndisleg kona frá Úkraínu flutti í húsið mitt í dag og kíkti í stutta heimsókn í Himnaríki eftir að við rákumst saman fyrir utan. Ég sagði auðvitað Slava Ukraine sem er nokkurs konar slagorð með ósk um velgengni landsins. Ungur sonur hennar er orðinn besti vinur kattanna. Hann mun koma í heimsókn á hverjum degi, segir móðir hans sem talar fínustu ensku. Hún er yfir sig hrifin af Íslandi og Akranesi og hlakkar mikið til að horfa á Eurovision í kvöld með löndum úr næsta húsi.

 

Við systur ákváðum að skreppa til Vestmannaeyja í tveggja daga sumarfrísskemmtiferð í ágúst, alltaf gaman að fara til Eyja. Ég er alveg búin að éta ofan í mig Akureyrarbannið, enda margt breyst til batnaðar í stóru málunum þar (kattahatrið). Nú þyrfti Húsavík að taka sig á, svo ég geti farið að heimsækja ættingjana. En það er gaman að breyta til og langt síðan ég hef migið í saltan sjó (Herjólfur), eða ekkert farið á skip síðan jólin 2018 þegar Norwegian Epic rúntaði um með okkur sjö saman.

 

Tekst Rússum að gera það sem þeir hafa hótað og eru víst svo góðir í, að skemma talningu í Eurovision svo Úkraína sigri ekki? Þeir hafa montað sig af kosningum í USA 2016 (Trump) og Brexit - til að skemma lýðræðið. Ég yrði voða ánægð með Úkraínu, líka England. Svo lenti ég á séns (sjá mynd nr. 2) bara við að giska á að Ísland lenti í 8. sæti. Þetta lag okkar er svo dásamlegt að ég trúi ekki að lendi neðar. Ég er ekki búin að svara þessum bráðhuggulega aðdáanda mínum sem er svo góður í íslensku - sé til eftir Eurovision. Segið svo að Eurovision sé ekki best í heimi!

Bæjarferð, Íslykilsbull og tæknisauðsháttur

Skemmtilegur dagur í bænum í dag og alveg þess virði að vakna klukkan níu, taka strætó 10.15 og vera komin í Mjódd kl. 11.09 - næsti komutími þangað ekki fyrr en kl. 15.09 sem er ansi seint ef á að heimsækja mömmu sína klukkan 14. Við fjölsystrum í afmælisheimsókn til mömmu (f. 5. maí) sem var mjög gaman. Færðum henni blóm, cappuccino og fínasta kruðerí úr Bernhöfts. Enginn Siggi bakari á staðnum til að svara fyrir allt horror-möndluskrautið á kökum og skort á rjómabollum. En nóg var nú til samt af fínheitum ... og það var voða gaman að hitta þar óvænt Einar Thorlacius, gamlan strætóvin og lögfræðing (samt ágætur) sem oft hefur mætt í afmælið mitt, hann kemur í ár en ég vonast til að geta loks haldið stærra partí en 12 manna jólakúluafmæli eins og í fyrra og hitteðfyrra. 

Við Hilda fórum líka í Fiskikónginn á Sogavegi og keyptum lax, tilbúinn í ofninn og þvílíkur dásemdarmatur ... og rúgbrauðið! Það er mjög góð fiskbúð hér á Akranesi en engin spenna ríkir þar fyrir heimsendingum - Eldum rétt greip það tækifæri og færir mér fisk vikulega - með meiru og Einarsbúð sér um rest.

 

Morgunninn í bænum hófst á kaffihúsi í Kópavogi með vinkonu sem ég hef sárt saknað. Hún tók myndina hér fyrir ofan af mér og stráksa. Ég lít miklu betur út en þetta í baðspeglinum heima. Myndir bæta alltaf á mig um 20 kílóum og hrukkum og alles. Við höfðum bara klukkutíma sem við nýttum alveg ágætlega samt. Það var eldgos síðast þegar við áttum saman góða stund - gosið sást vel úr rauða sófanum mínum sem hún sat í. Það kom einn nokkuð stór jarðskjálfti í morgun en það var svo gaman hjá okkur að við fundum ekki fyrir honum.    

 

Kannski er ég algjör risaeðla ... mér líður stundum eins og tæknin sé farin að éta börnin sín, hlutir gerðir flóknari í stað þess að einfalda þá.  Stráksi fer í sumarbúðir í júní, en ekki er lengur hægt að greiða fyrir dvöl hans í gegnum heimabanka og ekki er hægt að hafa samskipti með tölvupósti eða í síma, allt fer í gegnum nýtt tölvukerfi sem mér finnst alls ekki einfalda hlutina fyrir okkur sem notum það bara einu sinni á ári. Því að breyta því sem var einfalt, fljótlegt og virkaði vel?

 

Mynd: Þessi VW-Bjalla kom á markaðinn þegar ég var eins árs. Sextán árum síðar (þegar  ég fékk bílpróf) hafði hún breyst og ekki til hins betra. Hvar er tæknin núna 2022, eða rúmum fimmtán, tuttugu, þrjátíu árum seinna? Fer orkan kannski í að búa til flókið bull til að rugla í fólki í stað þess að sjá almenningi fyrir góðu kaffi í bílferðum þess um landið?

 

En áfram með diss á tæknina: Nýlega fór ég með ónefndum ungum manni á Vinnumálastofnun á Akranesi, var með vegabréfið hans og ætlaði að aðstoða hann við að sækja um starf á vissum vinnustað. Við fengum dásamlegar móttökur en því miður var ekki hægt að sækja um starfið upp á gamla mátann. „Nei, hann er ekki með snjallsíma,“ sagði ég. Þær (ekkert nema lausnir og elskulegheit) komu með þá hugmynd að sækja um Íslykil fyrir hann, í raun var það eini möguleikinn, og svo sat ég ein við tölvuna og sótti um fyrir hann eftir að Íslykill kom í hús. Mér finnst þetta voðalega falskt öryggi fyrir fólk, það hefði verið hægt að stela umslaginu með Íslyklinum og mögulega gera einhverjar gloríur. Gleymdist að gera ráð fyrir fötluðum í öllum látunum við að rafvæða landið? Hæ, Persónuvernd!

Annað: Ég veikist sárasjaldan (einn-sautján-tuttugu) og vissi lengi vel ekki af Heilsuveru, eiginlega ekki fyrr en covid-bólusetningar hófust. Og af því að ég hafði aldrei þurft að nota þetta dæmi var ég eins og sauður fyrst. En svona sauðsháttur heitir víst ekki heilsuhreysti, heldur aldurinn! er mér tjáð.

Norræna ósýnileg, stórfengleg umbreyting og afmælisbörn

Umbreytingin í gær varð gríðarleg, ég þekkti mig ekki í speglinum eftir klipp og lit, og var hleypt inn að framan í innanbæjarstrætó. Hélt að það tengdist minnkandi covid-smitum en gaurinn sem kom inn við Vallholt þurfti að gjöra svo vel að fara inn um afturdyrnar.

Ég orgaði í gleðiblandinni sigurvímuþögn og sendi Önnu Júlíu hugræna fimmu á meðan ég vafði betur treflinum yfir undirhökuna og dýpkandi drættina í kringum munninn, ægifögur alveg. Var á hraðferð svo frumsýning á klippinunni við mjólkurkælinn í Einarsbúð verður að bíða ögn.

 

FYRIR-myndina hefði ég kannski átt að blörra til að koma aðdáendum mínum ekki í uppnám. Undirliggjandi fegurð leynir sér samt ekki, finnst mér. Eftir-mynd má sjá hér neðar. 

 

Í dag á mamma enn eitt stórafmælið, orðin 88 ára. Það er langlífi í ættinni, hún er yngst systkina sinna og ein eftir, meira að segja yngri tvíburinn en Hadda tvíburasystir hennar lést fyrir nokkrum árum. Systkinin fæddust öll á 20 árum og ólust upp í fínu timburhúsi við Laugaveg 91 þar sem síðar reis stórhýsið Domus, er ekki tískuverslunin Sautján þar núna? Greinilega allt of langt síðan ég gekk frá Hlemmi niður Laugaveginn. Þetta var beint á móti Stjörnubíói. Mamma sagði okkur miklar sögur um bíóferðir systranna ásamt Sissu vinkonu þeirra af Grettisgötu. Þær voru kallaðar þríburarnir og fóru stundum í bíó þrisvar á einum degi, enda stutt líka í Nýja bíó, Gamla bíó og Austurbæjarbíó.

Svo hefði Tommi bílstjóri orðið 63 ára í dag, hefði hann ekki dáið fyrir nokkrum vikum, elsku karlinn. Ég sakna hans mikið.

 

Vinkona mín fór með Norrænu frá Seyðisfirði í gær. Ég ætlaði að gera eins og í denn, fylgja henni úr hlaði með aðstoð vefmyndavélarinnar en, eins og síðast og eins og þar áður, var sá möguleiki ekki lengur til staðar, nema tæknikunnáttu minni hafi farið svona stórlega aftur. Ekki heldur hægt að komast beint frá norsku veðursíðunni, yr.no, sem er hneyksli. Nú legg ég til að ferjuferðir Norrænu verði framvegis frá Akranesi. Þótt það lengi siglinguna eitthvað smávegis er bara svo gaman að vera í skipi og Skagamenn munu ekki spara við sig þegar kemur að vefmyndavélum. Nýverið voru settar upp þrjár hér á Skaganum, reyndar öryggisvélar, en hva ... Ég væri búin að fara nokkrum sinnum með Norrænu ef yxi mér ekki svona í augum að fara alla leið til Seyðis ... Vefmyndavélin þar við höfnina hefur verið nokkur sárabót því eins og við nördarnir vitum er fátt betra en vefmyndavélar í staðinn fyrir að fara sjálf á staðinn. Einu sinni bilaði vélin sem sýndi út fjörðinn, ég sendi fyrirspurn í tölvupósti til bæjarins og fékk svar frá sjálfum BÆJARSTJÓRANUM sem lofaði að kippa í spotta sem hann og gerði. Vonandi verður hann eða hans líki kosinn inn eftir nokkra daga og hefur það sitt fyrsta verk að koma vefmyndavélunum í lag. Ég vil endilega fá Norrænu í beinni.

 

EFTIR-myndin tekin á vettvangi í gær, eða í innanbæjarstrætó. Engar falsanir með speglum, þetta er bara svona flott.

 

Vegagerðin sem sér nú um strætósamgöngur á landsbyggðinni þurfti að grípa til sinna ráða þegar farþegum fækkaði í covid. Nýlega var samgöngukortið hækkað um 92% í verði sem hvetur án efa Skagamenn í stöflum að nýta sér að komast á milli á sama verði og hluti Norðlendinga. Sennilega ætlunin allan tímann að víkka út atvinnusvæði höfuðborgarinnar alla leið norður að Staðarskála. Við Skagamenn erum barmafull af þakklæti, fáum loks að sjá ný andlit en fólkið fyrir norðan hefur aldrei verið talið neitt sérlega ófrítt. Möguleikar mínir hafa því aukist, verð að muna að segja mömmu nýjar fréttir af vendingum í tengdasonamálum hennar, núna á laugardaginn þegar ég kíki á hana í afmælisheimsókn.

Ég minnni samt Vegagerðina á að þegar tilraunaaksturinn var í gangi 2004 kostaði jafnmikið í strætó og innanbæjar í Reykjavík og aðsóknin svo mikil að ferðirnar skiluðu gróða, þrátt fyrir aukavagna og að á þeim tíma kostaði enn í göngin. En hvað er ég að bulla, ég á ekki bíl og hef því ekki hugmynd um hvernig á að reka strætó ...

Heimsókn eftir hálfa öld

Ég fékk stórmerkilegt heimboð nýlega og þáði það um ellefuleytið í morgun. Þess virði að vakna snemma í fríinu sínu ... Í fyrsta sinn í rétt rúm 50 ár sá ég æskuheimili mitt. Strax á leið upp tröppurnar fór ég að söngla Those were the days, my friend ... en Mary Hopkin (72 ára afmæli í dag) sem söng það í Eurovision sem var þó aldrei sýnt í beinni á Íslandi í þá daga, athugull krakki eins og ég náði iðulega að sjá í Mogganum nafn sigurvegarans, aldrei viðvörun, Reuters-skeytið bara þýtt og birt og ekkert hugsað um okkur sem áttum eftir að sjá keppnina sem kom ekki fyrr en með haustskipinu, minnir mig.

 

Ekki var lengur bónaður brúnn dúkur í stiganum upp á efri hæð (nú einbýlishús, áður tvíbýli) en tvöfaldar svaladyr og gamla elliheimilið, núverandi heimili listakonu, var kunnugleg sjón út um gluggann. Allt var enn á sama stað en samt svo breytt. Geggjað flott bað til hægri og löngu búið að fjarlægja gerektið þar sem ég hafði skorið út með litlum skærum; Mamma asni (ég var bara að reyna að kenna henni að refsa mér ekki fyrir óþekkt og loka mig inni á baði, henni var nær að leyfa mér að ganga í skóla þar sem ég lærði að lesa og skrifa). Allt orðið minna en í minningunni, eins og ég bjóst við, en samt er húsið rúmgott og fínt. Ljómandi gott kaffi í bolla og tilhlökkun í gangi, nefnilega full neðri hæð af labradorum, þrír hvolpar og þrjár gullfallegar tíkur.

Húsráðandi lofaði mér því að mæta í heimsókn með eitthvað af stóðinu, kettir Himnaríkis elska hina kurteisu labradora (hef fengið þrjá slíka í heimsókn í gegnum árin) og líka maltísana, frændur mína, Golíat og Herkúles. Ég vona að það verði alvara úr því að ég fái gömlu tíkina stundum í nokkurra daga húsmæðraorlof (hvíldarinnlögn) til mín þar sem hún verður dekruð upp úr skónum - og dregur mig í gönguferðir sem ég nenni í ef ég er með eitthvað í taumi; hund, mann eða stein.

 

Þar sem við stóðum við svaladyrnar, beint á móti dyrunum inn í íbúðina uppi (ekkert breytt sem sagt) rifjaðist upp sagan af fulla manninum, aðdáanda mömmu, sem hafði prílað upp á grindverk, skriðið upp á bílskúrinn, farið yfir metralangt bilið yfir á svalirnar þar sem dyrnar voru, aldrei þessu vant, ekki læstar, og inn á stigaganginn og bankaði. Með fullan innkaupapoka af sælgæti til að færa börnum konunnar sem hann var svo skotinn í. (Gamall bekkjarbróðir pabba úr háskóla). Mamma hringdi í lögregluna sem dreif sig á milljón upp á Skaga, hafði verið í kartöfluflutningum við Akrafjall eða eitthvað á svörtu maríunni (aðrir tímar). Mamma ætlaði að opna dyrnar í hvelli og Mía systir þjóta niður stigann, karlinn í nokkurra sentimetra fjarlægð samt ... slæm áætlun en kláru stórusystur datt í hug að fleygja bara lyklunum út um gluggann til löggunnar sem beið við dyrnar. Og aðdáandinn var handtekinn. Hann gleymdi sælgætinu sem ekki var gert upptækt sem sönnunargagn svo ekki þurfti að fara í Hallasjoppu, Siggasjoppu, Skaganesti eða á Fólksbílastöðina næstu laugardaga. Svo forhert var þessi einstæða móðir og börn hennar fjögur að við átum allt sælgætið með bestu lyst.

Mynd 2: Ferming stóru systur, 1969, einmitt á gamla æskuheimilinu. Þar sem vantaði málverk en naglar voru í veggjum settum við bara upp útlensk púðaver. Bo bedre hvad? 

Auðvitað fór ég í Einarsbúð á eftir og hitti tvær skemmtilegar konur. Covid er sannarlega að verða búið, samkvæmislífið er komið í fullan gang. Ég sagði þeim (önnur er mamma vinkonu minnar) að ég hefði skoðað gamla æskuheimilið, nærri 51 ári eftir flutningana í bæinn, þá rifjaði hún upp að hún hafi nú búið á neðri hæðinni með fjölskyldu sinni í nokkur ár (fyrir mína tíð) og vissi heilmargt um fyrri íbúa, einn þeirra (kona) flutti víst aldrei út, er þarna svífandi enn um húsið ...

„Fyrirgefðu, væri þér sama, það er verið að funda hérna,“ sagði ég ákveðin við mann sem ætlaði að troðast að mjólkurkælinum. Hann fór þá hægra megin við bananadæmið og virtist ekki sáttur. Hefði hann verið á réttum aldri, hefði ég fært mig þegjandi og eggjandi en ég lít hræðilega út þessa dagana, það tók því ekki að reyna neitt. Mikið sem ég sakna grímunnar, þótt hún geri kannski lítið fyrir úr sér vaxið hárið með gráu „strípunum“ en maður þekkist alla vega síður.

Ég á vissulega tíma í klipp og lit í fyrramálið (ég verð sótt af minni ástkæru hárgreiðslukonu í bítið) svo auðvitað hefði ég átt að fresta för í Einarsbúð þar til á morgun eða hinn.

 

Við húsráðandi fórum út í garð í lokin (sjá mynd nr. 3 hér ofar, 2 hundar og umhverfið svo dásamlega gamaldags, lítið breyst). Ég benti á stað milli bílskúrs og þvottahússdyra: „Þarna var kartöflugarðurinn.“ Og hún alveg: „Játs, það var lítill veggur þarna sem ég skildi aldrei tilganginn með, hann hefur verið til að stúka af kartöflugarðinn.“ Þarna tel ég mig hafa bjargað sálarheill hennar, það hefði verið ömurlegt ef hún hefði aldrei vita hvað þessi veggur gerði. Fólk spanderaði líka ekki ljósmyndum nema rétt um hájólin (dýrir flasskubbar og vesen að fara með í framköllun) og á sumrin í ljótar landslagsmyndir sem sýndu yfirleitt ekkert. Hefði vissulega verið gaman að eiga fleiri myndir úr íbúðinni. Fleiri myndir úr æsku.

 

Mynd 4: Við Hilda með Gerðu vinkonu okkar úr næsta húsi. Myndin auðvitað tekin í garðinum sem hefur breyst mikið. Háa tréð sem sést til vinstri á mynd nr. 3 af hundunum, er ansi hreint mikið lægra þarna fyrir aftan okkur.

Hugljómun og höfnun

Mynd - eða það gerðist ekki, segir fólk stundum. Núna síðast tengdist það svartsokkafjalli Himnaríkis, og ég birti með glöðu geði myndina sem ég sendi Ellen frænku nýlega til að biðja hana um að koma upp á Skaga og hjálpa mér að para svarta sokka eins og hún gerði einu sinni með sturlað góðum árangri. Ég gekk varla í sokkum næstu vikur á eftir til að hafa skúffuna fulla og flotta sem lengst.

Hún hló bara. „Kallar þú þetta sokkafjall?“ spurði hún og samt hafði ég ketti með á myndinni til að auka líkur á því að hún kæmi. Hvernig getur hún ekki elskað og þráð svona sæta ketti? Mosi hefur samt fundið þetta á sér, hann er svo fúll á svipinn. Það eru komin einhver ár síðan við frænka vörðum síðast saman kvöldstund í að para saman fulla stórkommóðuskúffu eftir að ég hafði lýst yfir vanlíðan minni (hún er sálfræðingur) yfir lausum sokkum sem lágu tvístraðir um allt í skúffunni að ráði bróður hennar sem gerir slíkt sjálfur án tillits til mynsturs eða lita. Er það töff í Kópavogi? Já. Á Akranesi? Nei.

Þannig að ég paraði bara sjálf alla vega tvö pör við undirleik Genesis, Pink Floyd, Jethro Tull og fleiri af YouTube-veitunni sem býr endalaust til flotta lagalista fyrir mig í stíl við lagið sem ég vel ef ég nenni ekki að hlusta á lagalistana sem ég bjó til sjálf (mjög líkt Spotify). Núna valdi ég Carpet Crawlers með Genesis (geggjað lag) og svo fylgdi hin dýrlegasta músík á eftir. Þegar ég klára pörunina á morgun ætla ég að hlusta á hlaðvarp í fyrsta sinn. Vídjó heitir það, Hugleikur og einhver skemmtileg kona, skilst mér. Þá hlýt ég að geta klárað.

 

Ég gerði stóra uppgötvun í dag, fékk hugljómun ... varðandi fólkið sem er alltaf á móti öllu, alltaf að rífa kjaft og elskar YouTube eins og ég. Dæmi:

Veðurfarsbreytingar? „Nei, allt saman lygi, þetta gerist á einhverra alda fresti, jörðin er bara að hreinsa sig, ekkert að marka veðurfræðinga.“

Bóluefni við covid-19: „Nei, þetta er samsæri, ekkert að marka lækna og vísindamenn. Þið eruð eins og skíthræddar rollur í réttum.“

Voru guðirnir geimfarar? Man eftir þessari bók sem gerði allt vitlaust fyrir áratugum. Held þó að ég hafi ekki nennt að lesa hana. Kannski trúa einhverjir á guði frá öðrum hnöttum. Ég trúi Men in Black betur, lokaatriðunum.

Jörðin flöt. „Auðvitað, það er bara verið að ljúga að okkur, hvernig getur jörðin verið hnöttótt? Við myndum svo pottþétt detta af henni ef við byggjum í t.d. Ástralíu ... eða er Ástralía kannski ekki til?“ 

Tungllendingin 1969. „Neibbs, allt sett á svið, flottur leikur, flott leiktjöld. USA-lygi, leikrit til að spæla Rússa.“

 

Eftir þessa hugljómun efast ég stórlega um að ofsahræðsla búi að baki mörgum samsæriskenningum sem verði til þess að fólk slökkvi á rökhugsuninni og afneiti því sem það veit innst inni að er rétt. Nei, þetta er einfaldlega bara krúttlegur og barnslegur mótþrói. Auðvitað gæti mér skjátlast, ég er nógu þroskuð til að viðurkenna það, en það eru bara svo margir sálfræðingar í fjölskyldunni að það eru nánast engar líkur á því.

Sjálf á alveg til að vera í mótþróa stundum, er nánast uppreisnargjörn á köflum; fór á Varið land-fundinn góða og æpti: Ísland úr Nato, herinn burt, það var á unglingsárunum þegar ég nennti úr húsi, en af því að ég er svo heimakær birtist mótþróinn núorðið mest þegar kemur að sjónvarpinu. Var það ekki bara mín sem hreinlega gleymdi alltaf að horfa á Verbúð, Helgar með Helga, og löngu fyrr Hemma Gunn og Spaugstofuna? Ef það er ekki uppreisnarmótþróaþrjósku-eitthvað ... Ég horfi bara á ALLA LEIÐ, fréttir, VEÐUR og Gísla Martein. Bíð eftir eldgosi, það er langbesta sjónvarpsefnið. Mætti ekki endurtaka flottustu senurnar úr því á RÚV 2?

Um helgina sá ég reyndar tvær góðar bíómyndir: Konuna í búrinu og Veiðimennina. Eftir bókum Jussi Adler-Olsen sem ég á flestar, kannski allar. Get t.d. ekki beðið eftir næstu bók, eins og ég hef áður bloggað um. Natríumklóríð endaði allt of spennandi. Þessar tvær bíómyndir fann ég inni á RÚV en held að búnar hafi verið til fleiri myndir eftir þessum bókum sem kannski er von á hjá RÚV á næstu vikum. Ég mun horfa á þær.

Þriðja myndin sem ég horfði á um helgina (af því að ég nennti ekki að standa upp úr sófanum) var leigumorðingjamyndin Bruges, fannst hún ömurleg. Kallið mig bara plebba en fyndnin í henni var svo langt frá sótsvörtum húmor föðurættarinnar úr Þingeyjarsýslu (Flatey) með dassi af Skagafjarðar-móðurættar-glensheitum (Hróarsdal). Ég get sem sagt ekki bara gefið auglýsingastofum góð ráð, heldur líka handritshöfundum. Ef vilji er fyrir því, gæti ég alveg  tekið að mér að velja bíómyndir fyrir sjónvarpsstöðvarnar, ég þótti góð í því 1983 þegar ég valdi stundum myndir fyrir ólöglega bíórás Æsufells og Asparfells þetta hálfa ár sem ég bjó þar. Ég myndi vanda valið sérstaklega fyrir gamlárskvöld þar sem veljarar allra stöðva líta svo á að ALLIR séu úti að djamma SEM ER EKKI. Ég, mikil djammdrottning á köflum, hef bara djammað einu sinni á gamlárskvöld, það var 1986. Bæði fyrir þann tíma og eftir hef ég ár hvert hugsað: Æ, hvað það væri nú gaman að horfa á eins og eina góða bíómynd áður en ég fer að sofa. En það voru bara gamlar margendursýndar, sjaldnast sæmilega skemmtilegar.

 

En nú er þetta orðið of seint, kæru bíómyndaveljarar íslenskra sjónvarpsstöðva. Nú höfum við val, við sem heima sitjum og loks búin að læra á fjarstýringarnar.

Lukkudýr ÍA og svartsokkaraunir

Ljómandi fínni helgi að ljúka þar sem glímt var meðal annars við lágt þvottafjall sem ég sigraði á stuttum tíma, nema sokkana. Þeir eru allir svartir (mínir) og þess vegna bara hægt að para þá í dagsljósi (veit einhver annars hvar maður fær svona skurðstofuljós?).

Að hafa smám saman í gegnum árin látið þennan gamla draum um að eiga fulla kommóðuskúffu af svörtum sokkum og allt ótrúlega þægilegt á morgnana, rætast ... og vera svo með fullkomunaráráttu (svart ekki sama og svart) - er ekki góð skemmtun. Hrifning mín hefur færst meira yfir á skrautlega og litríka sokka svo ég hlakka til að komast í Stefánsbúð á Laugavegi þar sem mjög flottir sokkar fást, langt frá því að vera einlitir. Davíð frændi sækir sér bara einhverja tvo ofan í skúffu sína á morgnana og það er sennilega einn á móti milljón að þeir passi saman. Hvílík hetja sem þessi ungi maður er.

 

Þessir síðustu dagar voru annars nokkuð annasamir þótt stráksi væri í helgargistingu, spennandi aukaverkefni unnið í gær og klárað í dag (yfirlestur, sjá sjokkerandi mynd hér að ofan sem var tekin í þvingaðri pásu í gær, laugardag) en steingleymdi óflokkuðu svörtu sokkunum (og dagsbirtu) og dundaði mér bara eitthvað og dúllaðist, ákvað svo undir kl. 18 að horfa á nýju James Bond-myndina sem beið mín ókeypis á Sjónvarpi Símans Prime. Ég lifi svolítið á brúninni og viðurkenni að ég var mjög stressuð því það var stutt í fréttir kl. 18 á Rás 2, kl. 18.30 á Stöð 2 og kl. 19 á RÚV, en ég ákvað að sætta mig við þetta síðastnefnda og njóta JB bara þar til ég gæti sett á pásu kl. 19 og horft á fréttirnar í gemsanum.

 

Athygli mín beindist þó fljótlega að miklum hávaða úti fyrir, sennilega allt troðið af fólki í Guðlaugu eða að flestum landsmönnum hafi dottið í hug að fara í flottu sundlaugina okkar eða á Langasandinn, jamm, þetta er allt á hlaðinu hjá mér og meira til. Ég gafst upp á þessum hávaða um klukkan hálfsjö, rauk út á svalir og kallaði eins hátt og blíðlega og ég gat: „ÆTLIÐ ÞIÐ AÐ HAFA LÆGRA, ÞAÐ ER FÓLK HÉRNA AÐ REYNA AÐ HORFA Á JAMES BOND!“ Rödd mín orðin svo miklu sterkari og hljómfegurri eftir að ég hætti að reykja fyrir tveimur árum og barst sennilega smám saman með hlýrri golunni yfir alla Jaðarsbakkana, jafnvel upp í Grundahverfi. Um það bil fimm mínútum seinna heyrði ég tryllt fagnaðarlæti, ég hélt að það hefði verið í þeim sem heyrðu síðast í mér og vildu sýna mér stuðning við þessa sjálfsögðu ósk um minni hávaða, meiri Bond. En fljótlega kom BLING frá FotMob-appinu í gemsanum og í ljós kom að það var í gangi fótboltaleikur á stærri vellinum austanmegin Himnaríkis, sá minni nær mér er þyrluvöllur minn, og ÍA hafði skorað og það gegn meisturunum, Víkingi Rvík. Ég dró þá ályktun að mínir menn hefðu heyrt í mér köllin, ekki kannski orðaskil og ákveðið að ég hafi verið að hvetja - og það með svona ofboðslega góðum árangri (eða heyrt allt og orðið reiðir, svo reiðir að þeir skoruðu?) Ég var sem ekki viss og prófaði aftur og enn aftur og alltaf eftir smástund komu fagnaðarlæti vegna marka minna manna. Þá veit ég hvar ég verð í sumar meira og minna ... og þá veit ég hver verður heiðraður í haust þegar við lendum ofarlega í þeirri bestu, ég er eflaust orðin lukkudýr ÍA núna. Mig grunar samt að öll þessi læti hafi orðið til þess að endirinn á Bond-myndinni varð eitthvað furðulegur. Sennilega einhver ruglingur við sænska sannsögulega harmræna raunsæismynd um harma og karma, eitthvað. Ég verð að læra betur á þetta Premium-dót.

 

Myndin: Mosi (8) lagðist vissulega malandi ofan á lesna textann í gær sem var allt í lagi, vel hægt að búa til annan bunka og sameina þá svo seinna, en það versnaði í því þegar Keli (12-13)) kom óvænt malandi og settist ofan á þann ólesna í nokkrar mínútur. Þetta var samt besta vinnuaðstaða í heimi. Fótbolti (á mute) í sjónvarpinu, Atom Heart Mother (52) með Pink Floyd (57) í tölvunni (2), svakagott kaffi í grennd og svo textinn sérlega spennandi.

Matarvesen tískudrósar

Galito-ferðin gekk bara ágætlega, þannig séð, og hjálplega ljúfa stúlkan sem þjónaði okkur verður okkur eflaust eilíflega þakklát fyrir alla þessa ókeypis hreyfingu sem við veittum henni með pöntunum okkar. Hilda pantaði t.d. girnilegt kjúklingadæmi en bráðatómataofnæmið hennar þoldi ekki að kjúklingurinn hafi verið marineraður í tómatpuré, það eina á matseðlinum sem það átti við, of kors. Ég var með eitthvað svipað, nema hnetuvesen (ekki bráða) og það var ekki einu sinni þvingað brosið á elsku stúlkunni. Heldur ekki þegar yngsta barnið við borðið læsti sig inni á klósetti og gat svo ekki opnað. Jú, jú, henni var fylgt þangað og sagt að það mætti ekki læsa en allir vita svo sem hvernig þetta íslenska kvenfólk er!

 

Ég fékk mér sushi í stíl við bleika hálsklútinn (sjá mynd) og er ekki frá því að ég hafi vakið mjög mikla lukku fyrir vikið, hjá þjónum og öðrum viðskiptavinum. Þetta á ég til, alveg óvart stundum, en samt. Ég á nánast bara svört föt (praktískt) og alveg geggjað að lífga upp á þau með sterkum litum í skartgripum og nú seinni árin klútum (sem fela undirhöku á smartan hátt), og sjálfsagt að borða líka litríkt. Svart finnst mér nú alltaf töff litur og bjánalegt að segja að fólk í svörtu hljóti að vera þunglynt. Sumir hafa greinilega ekki séð Men in Black! Í fyrradag var ég sambland af þeirri mynd og Pretty in Pink. 

 

Af öðrum matarfréttum ... um daginn nöldraði ég (var „hangry“) á Facebook yfir pítsu frá ónefndum stað, því stráksi fékk ekki aðstoð við að velja eitthvað annað, ég vildi grænmetispítsu sem var ekki til, en fékk kjúklinga- með sterkri sósu og gat ekki borðað sneiðina. Þetta var bara nöldur í mér, ekki einu sinni sanngjarnt að ætlast til þess að starfsfólkið skipti sér að svona, og ég nefndi ekki fyrirtækið á nafn, þurfti bara samúð ... Svo gleymdi ég þessu þar til var haft samband við mig, dásemdarkona sem spurði fyrst hvort ég hefði verið að meina staðinn sem hún stjórnar, og vildi svo endilega gefa mér gjafabréf ... Veit sannarlega ekki hvort ég eigi það skilið og alveg spurning hvort ég þiggi það, svona eftir á að hyggja, en ég er stórhrifin af þessum viðbrögðum sem gerðu mig glaða og þakkláta. Takk, Birgitta á Sbarro. Svona starfsfólk myndi ég vilja hafa í vinnu ef ég ætti fyrirtæki.

Í gær fékk ég fínustu sumarheimsókn, það kom dásamlegt frændfólk og hafði yngri heimilisköttinn með í för, hana dýrlegu Þoku sem er ársgömul en samt svo lítil, alveg eins og kettlingur. Keli var farinn að leika við hana fyrir rest en hún hafði samt mest gaman af því að ráðskonurassast með þá alla, horfa á þá og hvæsa gribbulega, hlaupa svo í burtu. Þeir nenntu ekki einu sinni að hvæsa á móti, héldu sig bara fjarri. Hún kom í heimsókn fyrir einhverjum mánuðum og þess vegna var allt í lagi, þeir þekktu hana. Hundar eru aldrei vandamál í Himnaríki, þeir lúta höfði í lotningu fyrir köttunum og fá því að halda lífi, en gestkomandi kettir myndu bara uppskera vesen.

Neðri myndin frá miðvikudegininum, sýnir Mosa - og hvítu krúttin, Golíat og Herkúles, með litlu systur. Stór nöfn, stórir karakterar, hugumstórir þar til Krummi the kreisí killer mætir á svæðið. Hann hefur slegið Golíat (sem dirfðist að gelta á hann) engar klær samt eða hvæs, en báðir hvuttarnir óttast hann mjög eftir það. Mosi og Keli, hundavinirnir miklu eru hreinlega hrifnir af þeim hvítu, veit ekki hvaða stælar þetta eru í Krumma sem hlýtur að hafa verið í grennd miðað við óttasvipinn á voffa á myndinni.

Lærdómsrík sturtuferð og heillandi píparar

Einn mest spennandi dagur síðustu ára var í dag. Mikið að gera við tölvuna og ekki séns á morgunsturtu fyrir manneskju sem hefði átt að fara ögn fyrr á fætur. Ekki gekk það heldur í hádeginu því það gafst bara tími til að hlaupa ofsahratt fram í eldhús og ýta á takka á kaffivélinni og sækja skyrdrykk í ísskápinn, hlaupa svo tryllt til baka. Svo, rétt fyrir þrjú, gafst langþráð pása, það tekur mig bara örfáar mínútur að fara í sturtu, hálfan tíu mínútna kaffitíma ... Rétt áður en ég fór að spássera allsber um Himnaríki setti ég dyrnar fram á stigagang í lás, gekk síðan rólega inn á bað þar sem ég fór að hneppa frá. Þá heyrði ég að tekið var í hurðarhúninn, þetta var drengurinn, miðvikudagur en ekki þriðjudagur, og hann kominn snemma heim. „Fínt,“ sagði ég enn fullklædd, „ef Eldum rétt kemur á meðan getur þú tekið við kassanum.“

 

Þegar ég var að þurrka mér (5 mín. seinna) hringdi dyrabjallan. Hvílík heppni að drengurinn kom svona snemma, hugsaði ég, opnaði rifu á dyrnar og kíkti fram. Uuu, nei, þetta voru pípulagningamenn, alveg rosalega myndarlegir eins og allir karlar á Skaganum sem vilja ekki fækka strætóstoppistöðvum. Ég hafði vissulega sent örvæntingarfullt SMS í gær og bjóst allt eins við að þurfa að bíða í hálft ár ... en svo rifjaðist upp fyrir mér að ég bý á Akranesi þar sem iðnaðarmenn eru hipp & kúl og mæta. Nú voru góð ráð dýr. Ekki vildi ég blinda þá með fáklæddri fegurð minni og blautleika, sagði þeim að bíða í eina mínútu ... og 52 sekúndum síðar kom ég fullklædd fram. Stráksi hafði látið þá bíða í stiganum, ég hélt að hann hefði boðið þeim til stofu og gefið þeim límonaði að drekka, en nei, hann verður tekinn í kennslustund. Þeir komust á fyrirheitna baðherbergið, mældu hið bilaða/gallaða í bak og fyrir og koma svo bráðum aftur. Ég sagðist alveg treysta mér á fætur fyrir þá klukkan átta einhvern morguninn, ef þeir vildu, en ég væri farin að þjást af svefnleysi á morgnana, gæti ekki fest blund eftir hálfníu. Sem ég vona að þeir skilji sem tákn um að þeir séu velkomnastir eftir hádegi. Ég elska Magna og co.   

 

Það sem ég lærði í þessum hremmingum var að það er betra að setja þvottavélina í gang EFTIR sturtu. Þessar 5 mín. eru ekki þess virði. Skrækirnir í mér (heitt og kalt vatn til skiptis) voru samt örugglega eins og fegursti söngur, röddin í mér er orðin svo miklu tærari eftir að ég hætti að reykja.

Ég tók smók nýlega, þegar ég íhugaði að hefja reykingar á ný eftir smávegis saknaðarkast og stúlknamet í sjálfsblekkingu, og þvílíkur hryllingur. Ógeðslegt bragð, það sveið í lungun ég hóstaði þvílíkt. Ég hætti snarlega við að byrja aftur.

 

Systir mín ásamt skara/ómegð/hópi er á leiðinni til mín, við ætlum á Galito - en ég þurfti að seinka komu okkar þangað. Höfuðborgarbúar eru víst allir úti á götunum núna, á bíl, og tekur sturlaðan tíma að komast á milli staða. Ekki svo mikil umferð á Vesturlandsveginum þó, segir litla systir. Vonandi verður þetta friðsæl útaðborða-stund, þessi dagur hefur verið nógu trylltur. Ég er enn með hjartslátt ... Vona svo að systir mín verði einu sinni til friðs. Nenni ekki að vera útilokuð enn einu sinni frá Galito fyrir slagsmál.

Mynd: Mávarnir ofsaglaðir með leifar páskahelgarinnar.

Greinarmerkjasetning sem bjargar

Sérdeilis ljómandi páskar - mikið lesið og meira að segja gist yfir nótt á höfuðborgarsvæðinu. Strætó var svo mikið yndi að ganga (keyra) yfir páskana sem gerði okkur stráksa kleift að fara í bæinn á páskadag.

 

Í einni bókinni virðist sem greinarmerkjasetning muni bjarga lífi lögreglumanns í næstu bók á eftir því í óleyfilegum samskiptum við vin í vitnavernd virðist sem einhver vondur en betri í stafsetningu hafi komist þar inn ... sem fékk ekki bara hárin á lögreglumanninum til að rísa þegar hann uppgötvaði pínkuoggulitla breytingu í bréfunum frá vininum, heldur einnig á mér - ég hef alltaf haldið því fram að góð stafsetning og greinarmerkjasetning sé af hinu góða og fékk nú endanlega staðfestingu á að hún geti bjargað mannslífum. Ég hef stundum sagt við ástvini mína að ef ég myndi einhvern tímann skrifa nafnið mitt með ý-i (Gurrý) væri ég að öllum líkindum á valdi mannræningja, hringið í lögguna í hvelli eða borgið!

Ein komma skilur hér á milli lífs og dauða:

Viltu borða Jón? eða Viltu borða, Jón? 

 

Vér systur mættumst á miðri leið á páskadag, hún úr sumarbústað, ég frá Himnaríki. Aðalpáskamáltíðin fyrirhuguð daginn eftir, annan í páskum, en klára systir mín hafði áttað sig á að uppáhaldið hennar, Mathöllin á Granda, væri opin á sunnudeginum. Þangað héldum við til að dæma lifendur og dauða fyrir að nenna ekki að elda heima hjá sér - og þeir voru skrambi margir, alls ekki bara útlendingar. Börnin völdu pítsur og vér systur reyndum að halda í eitthvað hefðadæmi en óbeint þó og fengum okkur kótilettur. Lamba. Hún hafði verið með lax á skírdag fyrir hrúguna og keypt ríflega. Þegar saklaus ísbílsmaður bankaði og ætlaði að reyna að selja ís í bústaðahverfi á Suðurlandi var mannskapurinn nýbúinn að borða en allt of mikill afgangur. Hann hélt, elsku maðurinn, að systir mín væri að grínast en þáði svo með þökkum þennan fína mat. Hann var orðinn þreyttur og svangur, viðurkenndi hann, átti eftir að keyra í tvo tíma til að komast heim og ekkert til í bílnum nema ís - sem er líklega ekki það saðsamasta og fyrirfinnst aðeins í draumum barna sem aðalmáltíð. Hann var afar indæll en samt ekki á réttum aldri ... sem rifjar upp átakanlegt samtal við mömmu um daginn: 

Gurrí: Jæja, völvan á Facebook spáði því að ég myndi eignast kærasta á þessu ári. Hún hlýtur að hitta stundum á rétt? 

Mamma: Mér þykir leitt að segja þér en möguleikarnir á því eru óendanlega litlir, ég sem hélt að þú tryðir ekki á neitt svona.

Gurrí: Ja, mér finnst nú allt í lagi að trúa sumu, til dæmis því sem er skemmtilegt.

Mamma: Kona á þínum aldri getur mögulega fundið sér mann í gegnum áhugamálin. Ekki reyna að fara í gönguferð yfir hálendið, þú átt ekki einu sinni almennilegan búnað eftir að ég rændi vindsænginni sem þú fékkst í fermingargjöf. Ekki tala um blóm og sólböð við menn eins og þú vitir eitthvað um það af viti, vonaðu frekar að þú lendir á áhugamanni um eldgos, bóklestur, jarðskjálfta, vefmyndavélaferðir um heiminn og frið á jörð eins og þér var svo tíðrætt um þegar þú varðst ungfrú Ísland þarna um öldina. Sennilega þarftu að sætta þig við kattakarl með áhuga á rúsínurækt.

Gurrí: Mamma, þú veist að vínbe-

Mamma: ÉG VAR AÐ GANTAST.