Hefnd litlu systur og stórhættuleg Meta-gervigreindin

Seinni pakkinn frá Eldum rétt var eldaður áðan og elskan hún Inga neydd til að koma í mat, enda pakkarnir ætlaðir tveimur. Hún kom reyndar alveg sjálfviljug, borðaði nokkuð sterkan tagliatelle-rétt og sagði mér hryllingssögur úr Mall of America, þeim sataníska stað, sem hún neyddist til að fara á fyrir mörgum árum til að kaupa eitthvað sem einn afkomandann vantaði sárlega. Hún var þeirri stund fegnust þegar hún slapp út með eitthvað í poka. Þegar við Hilda skruppum ásamt nokkrum viðhengjum okkar til Orlando (Sjá allt um ævintýri Sjömenninganna í Karíbahafi (sjá mynd af vettvangi, Cozumel í Mexíkó, á leið í dolluna) í virtum fjölmiðlum í desember 2018), gistum við á hóteli með Florida Mall á neðri hæðinni. Svo vel vildi til að yfirleitt var ekki þörf á því að fara nema rétt fram hjá lobbíinu og fara ganginn að mollinu því þar er kaffihús, jólabúð (jólakúlan með mynd af Trump fékkst þar), veitingastaðurinn þar sem Junior, vinur okkar, var að vinna ... og pínkulítil sjoppa sem selur vatn, gos, bjór, tóbak, flensupillur og ávexti, svo fátt sé nefnt.

Vissulega hittum við þarna ýmsar dásemdir alveg óvænt, í mollinu sko, eins og mann sem vann með mér í Ísfélaginu í Eyjum fyrir löngu, annan sem er elsti sonur tvíburasystur mömmu og við sjáum hann allt of sjaldan, eins og aðra ættingja, en það eru alltaf fagnaðarfundir samt.

 

Frábæru karlarnir komu með rúmið upp úr kl. 18, skrúfuðu fyrst festingu undir (sem var óvænt) og svo rúmlappirnar. Afar kvenlegur hamar sem ég fékk í jólagjöf eitt árið fyrir löngu, með tvenns konar innbyggðum skrúfjárnum í skaftinu virkaði ansi hreint vel, alla vega hamarinn, en ég þurfti að heimsækja einn nágrannann og sníkja stjörnuskrúfjárn. Það var minnsta mál, hann rétti mér veglegt skrúfjárnasafn heimilisins og rúmkarlarnir urðu afskaplega glaðir og verkið gekk miklu hraðar eftir þetta. Rúmið er ansi hreint létt en samt ekkert drasl, fínt fyrir unglingsstrák og suddalega æðislega gott að hafa það létt þegar þarf að flytja það milli sveitarfélaga. Herbergið er orðið súperfínt ... sjá mynd.

Mynd: Rúmið frá Jysk var kannski ódýrt og létt en rúmfötin breyta því í konunglegan bedda, glæsileg sængurfötin njóta sín vel og einnig skiptir lýsingin talsvert miklu máli. Mottuna á gólfinu heklaði ég á mettíma, átta tímum, ljósakrónan fékkst í antíkskúrnum við Heiðarbraut, stóllinn í Húsgagnahöllinni. Ég vona innilega að drengurinn kunni að meta litina í teppinu og herbergið almennt. Ég gerði mitt besta, ekki hægt að krefjast meira af mér.

 

Þegar ég skrapp í bæinn á þriðjudaginn sótti Hilda systir mig. Ég hef oftar en einu sinni vælt og skælt yfir skorti hennar á rokkhjarta og spilun hennar á vissum geisladiski (Vinsælustu lög Íslandssögunnar-eitthvað) og ég hafi heyrt Heyr mína bæn svona 300 sinnum á ferðalagi okkar austur að Höfn og til baka. Var það ekki fyrra? „Blessuð og sæl,“ sagði hún ansi hreint vingjarnlega miðað við illskuna sem hún var í þann veginn að beita mig, skömmu eftir að ég inn í bílinn. Þegar ég var að spenna á mig beltin, sem betur fer búin, ýtti hún á takka í mælaborðinu og hækkaði í botn ... Heyr mína bæn drundi í eyrum mínum svo hljóðhimnurnar engdust, tónlistin heyrðist yfir allt bílastæðið Breiðholtsmegin í Mjóddinni og fólk kom hlaupandi frá stæðunum Kópavogsmegin líka, gjörsamlega í losti. Þetta heitir að kunna að hefna sín. Veit samt ekki hvað vesalings fólkið í Mjódd hafði gert henni ...  

 

Fréttir af Facebook

2. maí 2009:

„Sá í fréttum Stöðvar 2 að David Lynch leikstjóri drakk latte frá kaffitári, eins og ég geri annað slagið.“ Ykkar einlæg.

 

Mér finnst ég stundum svo alþjóðleg, veraldarvön, veit ekki hvaða orð lýstir þessu best. Drekk víst stundum sama kaffi og heimsfrægur leikstjóri, eins og kemur fram hér ofar. Fékk ókunnan mann á rúmstokkinn sama ár og Elísabet heitin Englandsdrottning lenti í því sama. Ég elska Skálmöld - alveg eins og Guðni forseti. Finn fyrir miklum andlegum skyldleika við þau, og fleiri sem ég man ekki eftir í augnablikinu að ég eigi eitthvað sameiginlegt með.

 

Ég þori reyndar ekki að hafa mig mikið í frammi á fb þessa dagana - bara í þessari viku hafa tveir eða þrír fb-vinir verið sviptir síðum sínum fyrir engar sakir. Gervigreind sér um þetta og hún er ekki sveigjanleg, eins og þegar frændi nokkur fékk aðvörun þegar hann gerði grín að nýnasi..um og var svo látinn fjúka endanlega þegar hann sagði við eitt afmælisbarn dagsins orðið heillin. Fyrstu fjórir stafirnir í því orði sýndu einfaldlega að frændi væri óforbetranlegur.

Til að milda gervigreindina set ég reglulega inn krúttlegar myndir af kisunum mínum. Það virðist virka. Ég passa mig að læka ekki of mikið hjá fólki, ég set vissulega alltaf hlekk á blogg dagsins inn á fb en kannski þóknast Metu það ekki til lengdar. Fólk missir þarna minningar, mögulega myndir en mér skilst að hægt sé að endurheimta þær í einhverjum tilfellum. Svo missa sumir síður sínar í klær svindlara ... fékk kveðju frá gamalli vinkonu nýlega og svaraði strax með spurningu um hvernig henni liði í nýja landinu. Fékk ekkert svar, heldur hvarf síðan hennar. Nema þetta sé nýjasta nýtt til að slíta fb-vináttu á dramatískan hátt. Hvet fólk sem lendir í þessu að gúgla hvernig eigi að endurheimta síðu sína, sumir ná að gera það, aðrir ekki.  

Hættuleg áróðurssíða, fríkað út og ástarsögumeiningar

Mótmælaganga var ekki gengin í dag, enda vinn ég hjá sjálfri mér og fékk ekki frí. Var mun duglegri við að mæta í slíkar göngur í gamla daga. Nú virðist úr mér allt bit. Áður fyrr, þegar aðalsamkomustaðurinn var bókasafnið eða stúkuhúsið, voru svona göngur hin besta skemmtun. Hreyfing, lúðrablástur og fjör. Sumardagurinn fyrsti var mun kaldari í minningunni en 17. júní bestur. Þetta dekkaði apríl, maí og júní. Ef ekki hefði verið fyrir jól, páska og bolludaginn ...

 

Mynd: 

Við Bogga vinkona göngum þarna hlið við hlið, beint fyrir aftan Gunnhildi (sem er fremst með með loðkragann). Létum svona skemmtun ekki fram hjá okkur fara. Við kynntumst í kringum fimm ára aldurinn í Nýju blokkinni þar sem við bjuggum báðar, og vinátta okkar hefur staðið óslitið í minnst fjörutíu ár plús ... Man eftir okkur dansa við Led Zeppelin III sem Siggi stóri bróðir hennar átti en þá gæti ég svo sem hafa verið flutt í Arnarholtið (bak við Einarsbúð) og verið í heimsókn, þá hef ég mögulega verið í kringum 11 ára og farin að meta þungarokk. 

 

Keypti tvo pakka af Eldum rétt-mat fyrir tvo sem komu stundvíslega eftir hádegi á mánudaginn. Veit ekki hvaða lufsugangur þetta er, en ég eldaði fyrri réttinn núna fyrst í kvöld, voða fínar kjúklingabringur sem klárast svo í hádeginu á morgun. Hinn rétturinn þarf að eldast á morgun því það er Rvíkurferð í kortunum um helgina, með sjálfum stráksa sem fær svo sannarlega ekki að segja sig úr fjölskyldunni þótt  hann hafi flutt. Ætli verði ekki pantað að kaupa KFC og aka Álfhólsveginn sem er uppáhaldsgatan hans í öllum heiminum, enda segir heitið allt um aðaláhugamálið, stráksi er þjóðlegur mjög, nema þegar kemur að sviðum, sem eru ekki uppáhaldsmaturinn okkar.

Yfirleitt eru karlar vitlausir í mig en andstyggð mín á sviðum hefur haft mikinn fælingarmátt. Úff, þessi hættulega áróðurssíða þarna á Facebook, Gamaldags íslenskur matur, hefur án efa eyðilagt allan séns fyrir mér. Réttast væri að tilkynna þennan boðskap um siginn fisk, gellur, skötu og slíkt, því eigendur Meta myndu án efa líta á þetta flest sem efnavopn. Ég var svo heppin að vera alltaf með svona hrylling vakúmpakkaðan þegar Elfa vinkona skældi út úr mér að koma með hákarl og hval til hennar í Ammríkunni. Hangikjötið var fínt og ég mátti alltaf koma með það til landsins, sagði bara LAMB ... en þau sem reyndu að taka hamborgarhrygg með sér westur voru iðulega stoppuð í því. Nú held ég að ekkert kjöt sé leyfilegt þangað.

 

„Á ekkert að fara að mála húsið þitt?“ spurði góð kona sem skutlaði mér heim úr stuttri heimsókn í dag.

„Jú, en fyrst ætlum við að klára eitthvað pípara-dæmi, einhver rör sem er verið að mynda, og ef þarf að gera við, verður það gert. Svo verður ábyggilega farið í utanhússfegrunaraðgerð.“

„Það gæti haft áhrif á söluna á himnaríki að húsið þarfnist málningar,“ sagði hún. Meinti eflaust að fólk héldi að ef það keypti himnaríki, biði þess einhver meiriháttar fjárútlát, en svo er auðvitað ekki. Járnið er meira og minna heilt en ljótt, þess vegna höfum við látið annað ganga fyrir. 

„Við eigum sko margar, margar milljónir í sjóðum,“ montaði ég mig, „það vildu allir klára gluggana fyrst sem nú er nánast búið, svo er verið að kíkja á rörin og þar á eftir, nú í sumar, verður eflaust málað,“ sagði ég.

 

Rúmið sem ég keypti í Jysk kemur á morgun, einnig fæ ég aðstoð á morgun við að gera herbergi drengsa suddalega flott. Vona bara að hann verði ánægður. Líklega kemur hann strax eftir helgi.

Ég hef sem sagt bara laugardagskvöldið til að fríka ærlega út. Hvernig fríkar maður út? Tillögur óskast. Góður kaffibolli og spennandi hljóðbók hljómar ekkert illa en bókin sem ég er að hlusta á núna ætti að vera algjör hvalreki fyrir þau sem lesa hjá Storytel - eða um ástir og örlög tveggja lesara hljóðbóka. Hún heitir Takk fyrir að hlusta og er só far alltílæ ... nema þar er talað um erótískar bækur (50 gráir skuggar-bækur) sem ástarsögur sem er algjör misskilningur. Í flestum ástarsögum er ekki farið svo mörgum orðum um ... þið vitið. Þær bækur gerast til dæmis í bakaríum við ströndina í hálöndunum þar sem rúntar er um í bókabílum. Siðprúðar ástarsögur. Hinar heita einfaldlega erótískar bækur, held ég. 

 

Í þessari sem ég er að hlusta á er afskaplega mikið talað um hreim hjá sögupersónum, persónueinkenni og slíkt sem hræðir mig mjög frá því að hlusta á amrískar hljóðbækur, nema Takk fyrir að hlusta sé skáldskapur (djók). Hún er bjálæðislega vel lesin og lesari súpergóð leikkona sem getur sennilega ekki annað en leiklesið ... sem er algjörlega óþolandi til dæmis þegar eldgömlu konurnar eru að tala (gagga). En sú sem les getur samt varla annað en leiklesið bók sem fjallar um mikilvægi þess að leiklesa bækur, eiginlega ... ég ætla að reyna að gefast ekki upp ... Hef hlustað á bækur með þessari leikkonu og hún kann að lesa fyrir fólk, án þess að fara út í leikræna þjáningu. Eitt er að hlusta á hljóðbók og geta jafnvel sofnað út frá henni, annað er útvarpsleikrit sem krefst þess að maður haldi einbeitingu allan tímann. Ég ætlaði eitt sinn að prófa að hlusta á bók um Jack Reacher (eftir Lee Child) á ensku en gafst upp eftirörfáar setningar. Það var greinilega Marlboro-maðurinn sem las með murrandi, rifnum hljóðum sem áttu að vera svoooo karlmannleg í takt við Jack Reacher sem er auðvitað óbærilega flottur (í þáttunum á Amazon Prime). En hann talar ekki með svona röddu, hann er bara venjulegur.

Mynd af alvöruástarsögu, í þeirri merkingu sem flestir leggja í ástarsögur. Barbra Cartland var sannarlega siðprúður rithöfundur, og fólk hoppaði ekki saman í rúmið nema vera harðgift hvort öðru. Í eina skiptið sem hún hliðraði aðeins til með það, vissi konan að hann væri maðurinn hennar, en maðurinn þekkti ekki hlassið sem hann hafði gifst, enda hafði hún fallið í ómegin strax eftir brúðkaupið og legið í kóma í marga mánuði, eða þar til hún hafði náð kjörþyngd. Hún einsetti sér að ná ástum hans sem tókst, henni tókst meira að segja að vera á undan honum til herragarðsins þar sem hún bjó, en hann var svo mikill heiðursmaður að hann fór þangað til að biðja eiginkonuna um skilnað, sem var fáheyrt á þessum tímum, til að kvænast þessari fögru dásemd sem hann hafði sofið hjá ... þið skiljið, ég hef pottþétt skrifað um þessa bók ... man samt ekki hvað hún heitir.