Sannleikurinn, alvörusystur og afmæli ...

Skemmtileg bæjarferð var farin í dag skömmu eftir hádegi. Síðasta opinbera heimsóknin okkar stráksa saman sem fósturmæðgin, má segja. Við hlið mér hinum megin við ganginn í strætó sat norsk kona, mjög indæl. Hún starfar sem leiðsögumaður í sex mánuði hér og er nýkomin til landsins. Hún er einna hrifnust af Austfjörðum en finnst landið samt allt fagurt og frítt. Hún er mikil prjónakona og langar mikið til að prjóna sér lopapeysu með lundamynstri en sagði að prjónakonur landsins vildu ekki selja henni uppskriftina, af ótta við að hún færi að framleiða peysuna og skemma bisness fyrir þeim. Eflaust hefur eitthvað slíkt gerst áður en þessi meinleysislega kona minnti á engan hátt á hannyrðaglæpón en vissulega leynast flögðin víða. Bílstjórinn var frá Kýpur, mjög indæll og almennilegur og keyrði eins og sá sem kann að keyra.

 

Myndin: Morgunblaðið þorir. Eini fjölmiðillinn sem fæst til að viðurkenna hvað janúar er ömurlega langur mánuður. Minnst 500 dagar!

 

Ástkær Hilda mín sótti okkur í Mjódd. Hún var skrítin á svip, starði lengi á mig áður en hún aflæsti bílnum svo við stráksi gætum sest inn. Svo sagði hún: 

„Hvaða „systir“ var þetta eiginlega sem hringdi í þig þarna um daginn og þú bloggaðir um (Erfitt símtal ...-færslan)? Ég hef hugsað málið en man ekki eftir neinum svona rudda í gjörvallri ætt okkar í marga ættliði, föður- og móðurætt! Varstu örugglega edrú að blogga?“

„Kommon, Hilda, þetta var hún Systa,“ svaraði ég, „Sigrún Sólmundína Haraldsdóttir, langelsta systirin.“

„Ó, Gurrí. Hún er kölluð Systa en hún er ekki systir okkar, svo er hún Hallfreðsdóttir, minnir mig, og var ein af ungu kunningjakonum mömmu. Hún kom nánast daglega í heimsókn, samt eiginlega bara þegar mamma var ekki heima, og stoppaði heilu og hálfu dagana, lagði sig stundum í stofusófann. Mamma var að verða brjáluð á henni. Hélstu í alvöru að hún væri systir okkar?“

„Gvuð ... hún bjó hjá okkur, sagði hún, þurfti samt að sofa í geymslunni, sagði að hún væri svona Oliver Twist í ættinni og ég grét yfir þeirri bók, hún sagði að þær mamma hefðu orðið ósáttar og síðan hefðuð þið, systurnar, hver af annarri, móðgast út í hana út af engu og hætt að tala við hana, ég vorkenndi henni svo mikið ... vá, ég hef gefið henni jólagjafir í áratugi ... ertu viss um þetta?“

„Jamm,“ sagði Hilda. Svo spurði hún hlæjandi: „Segir hún virkilega að við systurnar eigum eftir að deyja úr kurteisi?“

„Játs!“

„Hahaha,“ hló Hilda, „ég vil frekar drepast úr því en frekju og dónaskap. En eitt annað áður en ég keyri af stað, mjög áríðandi, ég fékk á tilfinninguna í gær að þú væri að flytja úr himnaríki vegna masóklúbbsins í sjónum fyrir framan ... þú veist, er það ekki, að þetta er bara sjósundfólk sem skrækir út af kuldanum, eðlilega?“

Ég horfði þolinmóð á hana, hún má bara halda þetta. Ég veit það sem ég veit. Kinkaði kolli í kurteisisskyni, ég dey úr kurteisi einhvern daginn.

 

Svo fórum við alvörusysturnar að erindast saman í dag en sumt af því er algjört leyndarmál ... ef þetta sumt gengur upp fer það svo sannarlega hingað á bloggið. Kemur allt í ljós.

 

Rétt fyrir miðnætti í gær, á allra síðustu stundu pantaði ég mat fyrir tvo - í tvo daga frá Eldum rétt. Eitthvað voða hollt og gott sem dugar mér alla vega í fjóra, jafnvel fimm daga. Kettirnir hafa bara áhuga á kattamat og kattanammi, ef verður afgangur bíða fuglarnir spenntir hérna við ströndina. Ég finn samt að ég borða minna eftir að stráksi flutti, hann svo mikill matmaður og sælkeri ... ef ekkert sætt er til (eins og núna) fæ ég mér bara skyr eða eitthvað slíkt ef ég er svöng.  

 

Elsku erfðaprinsinn, eins og ég kallaði Einar son minn hér á blogginu í denn, hefði orðið 44 ára á morgun, 12. apríl. Rúm sex ár síðan hann dó. Mér finnst afmælisdagurinn hans alltaf ögn erfiðari en dánardagurinn. Hef haldið mig heima þessa daga og fundist best að vera ein. Unnið í tölvunni, drukkið mitt kaffi og klappað köttunum. Ekkert hræðilegur dagur, alls ekki ... en þarf frið.

 

Við erum misjöfn, mannfólkið, ég gæti ekki hugsað mér að baka köku, hitta fólk, fagna þessum degi og rifja upp góðar minningar, en veit að sumum finnst best að fara þá leiðina til að tækla svona daga. Stundum vildi ég óska þess að ég gæti það, finnst það á einhvern hátt vera réttara ... en svo man ég eftir því að við erum mismunandi og mín leið er alveg jafnrétt og góð og leið allra annarra. Það var gott að átta sig á þessu og ég hef reynt að miðla þessu með fólki sem syrgir. Það var ansi óþægilegt og tafði mitt ferli þegar sumt fólk (ekki nákomið) var að segja, jafnvel án þess að hafa reynt það á eigin skinni, hvað væri rétt og hvað rangt í sorgarferli. Ég er afar heppin með fólkið í kringum mig og er heldur ekki dama sem er mikið fyrir drama ... sem hefur alltaf hjálpað í öllu.